Σταμάτης Σπανουδάκης: Θωρείται ο πρώτος που κατάφερε να ενώσει τους βυζαντινούς ήχους με την σύγχρονη μουσική

21/02/2018

Κατηγορία: Art Rock

4377

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης (11 Δεκεμβρίου 1948) είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικούς. Από πολλούς θεωρείται ο πρώτος που κατάφερε να ενώσει τους βυζαντινούς ήχους με την σύγχρονη μουσική.

 

Η μουσική του χαρακτηρίζεται από τις ροκ, κλασικές και βυζαντινές επιρροές του. Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948 στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία, η μουσική έγινε το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του.
Στα παιδικά του χρόνια, ξεκίνησε να μελετάει κλασική μουσική. Πιο συγκεκριμένα, σε ηλικία 12 ετών, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας και θεωρίας με τον καθηγητή Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου, χάρη στον παππού του, ο οποίος του το επέτρεψε, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών του.
Έπειτα, ως έφηβος, τη δεκαετία του ’60 και του ’70, ασχολήθηκε και με την μουσική ροκ, παίζοντας μπάσο και πλήκτρα σε διάφορα συγκροτήματα στην Αθήνα, στο Παρίσι και τέλος στο Λονδίνο, όπου έζησε αρκετά χρόνια και ηχογράφησε τους πρώτους του δίσκους. Αργότερα, όμως, η κλασική μουσική τον κέρδισε πάλι. Οπότε, αποφάσισε να επιστρέψει στις κλασικές σπουδές του και να μελετήσει σύνθεση, αρχικά στην Ακαδημία του Würzburg της Γερμανίας με καθηγητή τον Bertold Hummel και στη συνέχεια πίσω στην Αθήνα με καθηγητή τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη. Ήταν τότε που γοητεύτηκε από την τρίτη του αγάπη, τη βυζαντινή μουσική, η οποία τον οδήγησε στο ελληνικό τραγούδι και την ορχηστρική μουσική. Από τότε προσπαθεί ενσυνείδητα να συνταιριάξει στη μουσική του τις τρεις του επιρροές (το ροκ, την κλασική και τη βυζαντινή) στην μουσική του.
Είναι μια ιδιαιτέρως μοναδική περίπτωση στη σημερινή Ελληνική μουσική πραγματικότητα. Για χρόνια, ακολουθεί μια απολύτως προσωπική μουσική κατεύθυνση, τόσο εκπληκτική και διαφορετική, όσο αρχικά ακούγεται, η οποία έχει αποδειχθεί σωστή τόσο από τον χρόνο, όσο και από τον κόσμο.
Έχει συνεργαστεί με τους πιο επιτυχημένους Έλληνες τραγουδιστές, αναδεικνύοντας με επιτυχία την «άλλη πλευρά» τους, συνθέτοντας τη μουσική και γράφοντας τους στίχους για ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών που είναι ακόμα παρόντα σήμερα. (Η ακτή, Πάμε γι’ άλλες πολιτείες, Λάθος εποχή, Σήμερα, Έφυγες νωρίς, Ζωή κλεμμένη, Καλημέρα τι κάνεις κ. α.)
Έχει επίσης συνθέσει μουσική για πολλές επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Ιταλία, καθώς επίσης και μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση. Με τη μουσική του για τον κινηματογράφο, από την πρώτη του μουσική για ταινία το 1974, απέδειξε ότι η μουσική μιας ταινίας μπορεί να παραμείνει μαζί μας ακόμα και μετά το τέλος της και μπορεί να γίνει μέρος της ζωής μας. Με την μουσική για την ταινία «Πέτρινα Χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη, απέδειξε εξαιρετικά ότι το κλαρίνο δεν είναι μόνο «για τα πανηγύρια», αλλά μπορεί να εκφράσει όχι μόνο βαθύτερες και πιο απαιτητικές μουσικές κατευθύνσεις, αλλά και θρησκευτικές (πνευματικές). (Τα χρώματα της Ίριδος, Άγγελος, Ξαφνικός έρωτας, Πέτρινα χρόνια, Όλοι είναι δρόμος, Νύφες κ. α.)


Με τα θρησκευτικά του έργα, παρουσίασε μια πολύ διαφορετική προοπτική της σύγχρονης βυζαντινής μουσικής, η οποία μας έχει κρατήσει συντροφιά και μας έχει ηρεμήσει πολλές «Μεγάλες Εβδομάδες» της ζωής μας. (Κύριοι του Δυνάμεων, 7 παρακλήσεις, Ημέρα Τρίτη, Εαρινή ώρα, κ. α.)
Αντλώντας τα θέματά του από την ιστορία του τόπου μας και τον Χριστιανισμό, αγκαλιάζει την ιστορία και τις μάχες του έθνους μας, για να μην ξεχνάμε ποιοι (πραγματικά) είμαστε. (Αλέξανδρος, Το δάκρυ του Ιωάννη, Μαρμαρωμένος βασιληάς, Για την Σμύρνη…, Κομμάτι απ’ την ψυχή μου, Χαίρε Θάλασσά μου κ. α.)
Με την απόφασή του, το 1994, να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην σύνθεση ορχηστρικής μουσικής, άνοιξε μια λεωφόρο που, μέχρι εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, ήταν ερμητικά κλειστή. Μια λεωφόρος στην οποία ταξιδεύουν σήμερα πολλοί άλλοι μουσικοί.
Τέλος, με τη στάση του απέναντι στις πολιτισμικές και κοινωνικές εξελίξεις της χώρας μας, θεωρείται ότι οδεύει, προς την αντίθετη κατεύθυνση των καλλιτεχνών του, αγνοώντας έτσι τις «σειρήνες» της ευκολίας και της υποβολής.
Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει περισσότερους από πενήντα προσωπικούς δίσκους. Η μουσική του αυτή έχει σημειώσει πρωτόγνωρη εμπορική επιτυχία και όλοι του οι δίσκοι έχουν γίνει χρυσοί και πλατινένιοι, με ελάχιστη διαφήμιση και πολύ σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις…
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ζει σε ένα ήσυχο προάστιο της Αθήνας, μαζί με τη γυναίκα του Ντόρη και τα τέσσερα σκυλιά τους. Διαθέτει δικό του στούντιο, όπου ηχογραφεί τη μουσική του, όντας ο ίδιος συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής, παραγωγός, εκτελεστής, αλλά και ηχολήπτης τού έργου του.
Για τον Σταμάτη Σπανουδάκη
«Ο Σταμάτης Σπανουδάκης θεωρείται ευρέως ως ο πιο παραγωγικός Έλληνας συνθέτης της εποχής του.
Πολύπλευρη η μουσική του για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, δίσκους και συναυλίες, χρησιμοποιεί μια πλούσια και πρωτότυπη μουσική παλέτα που προκαλεί διαφορετικές αντιλήψεις στη σφαίρα της μουσικής εικόνας. Διερευνεί τόσο τραγικές όσο και δραματικές εμπειρίες εστιάζοντας στη μουσική αναπαράσταση των αιώνιων διλημμάτων και των χαρών που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Μέχρι σήμερα, έχει γράψει έργα για ροκ συγκροτήματα, ορχήστρες εγχόρδων, σολίστες και χορωδίες.
Τα μελλοντικά σχέδια περιλαμβάνουν συνθέσεις για ξύλινα και χάλκινα πνευστά, τύμπανα και κρουστά, που προστήθονται στο εκπληκτικό έργο του. Οι συναυλίες, συμπεριλαμβανομένων των εκείνων της αίθουσας George Enescu στο Βουκουρέστι, του Royal Albert Hall στο Λονδίνο και του Beijin στο Πεκίνο, έχουν αποδείξει τη διεθνή του φήμη και έφεραν τη σφραγίδα σε αυτό το αξιοσημείωτο επίτευγμα του καλλιτέχνη για να φέρει τη μοναδική Ελληνική μουσική του σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό.
Είχα το προνόμιο να διευθύνω κάποιες από τις συναυλίες του και είμαι εντυπωσιασμένος από τον τρόπο με τον οποίο θεωρεί τη μουσική του ως μια ζωντανή οντότητα που εξελίσσεται και αναπτύσσεται συνεχώς και δεν είναι ποτέ απολύτως τετραγωνισμένη.» 
– William Relton

Πηγή:
www.timesnews.gr