Έχει στο ενεργητικό της άνω από 40 hit single και τα άλμπουμ στα οποία έχει συμμετάσχει βρίσκονται στα χέρια τουλάχιστον 140 εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως. Έχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό Rolling Stone η μια από τους 100 μεγαλύτερους τραγουδίστριες όλων των εποχών.
Μέλος του Rock n’ Roll Hall of fame από το 1998, έχει προταθεί οκτώ φορές για βραβείο Grammy κατά τη διάρκεια της προσωπικής της καριέρας και άλλες πέντε με τους Fleetwood Mac. Κι όμως οι αριθμοί είναι πολύ ρηχοί για να αποδώσουν την απήχηση μιας περσόνας όπως η Stevie Nicks.
Γεννημένη στις 26 Μαίου του 1948 στο Phoenix της Arizona, έκανε από τα τέσσερά της χρόνια ντουέτα με τον παππού της Aaron Jess, έναν αφανή country μουσικό. Η υπερπροστατευτική μητέρα της την μπόλιασε με την γοητεία για τους ρομαντικούς κόσμους των παραμυθιών και η εφηβεία της στα 60s ήταν γεμάτη ακρόαση δίσκων και εσωστρέφεια. Τελειόφοιτος σε κάποιο δημόσο high school της California, συναντά σε ένα πάρτυ τον κάτι μήνες μικρώτερό της Lindsay Buckingham και και από εκεί αναπτύσσεται μια επεισοδιακή ερωτική σχέση και μια σπάνια μουσική χημεία που θα γράψουν την αλληλένδετη δική τους ιστορία.
Μεταξύ 1968 και 1972 το συγκρότημα του Buckingham με την Nicks παίζουν support στους θεούς της εποχής Hendrix και Joplin, απ΄όπου η νεαρά ρουφάει πρότυπα και εκφραστικούς κώδικες. Παρακολουθούν και οι δύο το Πανεπιστήμιο του San Jose και η Nicks σχεδιάζει να γίνει καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, αλλά τα παρατάει και ακολουθεί τον Buckingham στο Los Angeles σε αναζήτηση καριέρας στη μουσική.
Το 1972, έχοντας ηχογραφήσει μια σειρά από demo ως ντουέτο, υπογράφουν συμβόλαιο με την Polydor και με σημαντικούς session μουσικούς κυκλοφορούν τον Σεπτέμβριο του ’73 το άλμπουμ “Buckingham Nicks”, μια συλλογή από folk rock αισθαντικές μπαλάντες, από τα οποία τα “Frozen Love” και “Long Distance Winner” φέρουν το φωνητικό αποτύπωμα της υψίφωνης σειρήνας που θα γίνει σε λίγα χρόνια ένα από τα θηλυκά σύμβολα των 70s. To άλμπουμ αποτυγχάνει και περνά ενάμισης χρόνος με το ζευγάρι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Την πρωτοχρονιά του ’75 ο παραγωγός Keith Olsen φέρνει σε επαφή το ντουέτο με τον Mick Fleetwood, που εκείνη την εποχή αναζητεί έναν νέο ήχο. Πράγματι, το δέκατο άλμπουμ των Mac (“Fleetwood Mac”) κυκλοφορεί το καλοκαίρι του ’75 και είναι μια ηχητική αναγέννηση. Δύο γυναικείες φωνές (Nicks, Mc Vie), μία ανδρική (Buckingham) και πέντε συνθέτες σε ένα άμεσο, καλογυαλισμένο pop/rock αποτέλεσμα το οποίο σημάδεψε εφεξής τον ραδιοφωνικό ήχο της Αμερικής και συνακόλουθα της οικουμένης. Το ονειρικό “Rhiannon” ανήκει στην Nicks και γίνεται σήμα κατατεθέν ενός νέου γκρουπ.
Πάνω από ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το άλμπουμ φθάνει στην κορυφή του Billboard και μέσα στο ’76 έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α.. Σε μια μπάντα προσωπικοτήτων, η Nicks συνεργάζεται με την σχεδιάστρια ρούχων Margi Kent για να δημιουργήσει μια μοναδική σκηνική παρουσία, ότι πιο κοντινό σε ξανθιά μικροσκοπική (1,55 μ.) νεράιδα του παραμυθιού πάνω σε 20ποντες πλατφόρμες, με μπέρτες, καπέλα Βικτωριανής εποχής, φούστες και βολάν που άφησαν ιστορία.
Η σχέση της με τον Buckingham τρώει τις σάρκες της και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Rumors” καταρρέει. Το άλμπουμ- ορισμός του soft rock κυκλοφορεί την Άνοιξη του ’77 και εξελίσσεται σε ένα από τα πλέον επιτυχημένα στην ιστορία της μουσικής (25 φορές πλατινένιο μόνον στην Αμερική, με ήχο- πρότυπο για ο,τιδήποτε είχε αποδέκτη το ραδιοφονικό κοινό μέχρι τις αρχές των 80s). Περιέχει τα κομμάτια της Nicks “Dreams” (το οποίο φθάνει στην κορυφή του Billboard τον Αύγουστο του ’77), “Gold Dust Woman” και “I Don’t Want To Know”, αλλά η ερμηνεία της ξεχωρίζει και στο κλασσικό των κλασσικών “The Chain” που συνυπογράφεται από όλο το συγκρότημα.
Η Nicks εξελίσσεται σε ιέρεια του γκρουπ (είναι προφανής η αντίστιξη με την εξίσου ταλαντούχα αλλά πολύ λιγώτερο κολακευτική για το μάτι Christine McVie) και εμπλέκεται σε θυελλώδεις ερωτικές περιπέτειες αρχικά με τον Mick Fleetwood και στη συνέχεια με τον Don Henley των Eagles, παράλληλα με μια σειρά θνησιγενών όσο και παθιασμένων επανασυνδέσεων με τον Buckingham, ο οποίος εξακολουθεί να τη θεωρεί μούσα του, ακόμη και στα πικρόχολα κομμάτια χωρισμού που γίνονται σαρωτικές επιτυχίες (βλ. “Go Your Own Way”).
Οι Fleetwood κλείνουν τη δεκαετία με το μεγαλεπήβολο όσο και πειραματικό διπλό άλμπουμ “Tusk” τον Οκτώβριο του ’79. Από τα κομμάτια της Nicks ξεχωρίζουν το τρυφερό “Sara”, αφιερωμένο στην κόρη της που δεν ήρθε ποτέ στον κόσμο και τα αιθέρια “Sisters Of The Moon”, “Angel” και “Storms”.
Ακολουθεί σε περιοδεία τον Tom Petty και έχοντας μαζέψει πολύ υλικό που δεν χωρά στους Fleetwood, η Nicks κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ “Bella Donna” (US#1, 5/9/1981) σε παραγωγή των Jimmy Iovine και του (εμφανώς γοητευμένου με το πρότζεκτ) Tom Petty, το οποίο περιέχει τρία εκπληκτικά single, το αιώνιο “The Edge Of Seventeen” (US#11, Απρίλιος ’82), το “Stop Draggin’ My Heart Around” (ντουέτο με Petty, US#3, 5/9/81) και το “Leather And Lace” (ντουέτο με Don Henley, US#6, Ιανουάριος ’82) και συνοδεύεται από μια θριαμβευτική περιοδεία.
Η Nicks αποθεώνεται ως αυτόφωτη star, την εποχή της πρώϊμης χειραφέτησης των θηλυκών προτύπων του MTV. Μια ελαφρώς country coda στο τρομερό της ντεμπούτο, το “After The Glitter Fades” φτάνει στο Νο 32 τον Ιούλιο του ’82. Ένα από τα πλέον καλλιτεχνικά άλμπουμ των 80s που χτίζει την περσόνα της Nicks κάπου μεταξύ αμερικάνικης εκδοχής Kate Bush και παραμυθένιας νεράϊδας ντυμένης Joan Baez, το οποίο θα ξεπεράσει τα 4 εκατομμύρια αντίτυπα.
Παράλληλα με την προσωπικό της θρίαμβο, ηχογραφεί στα διαλείμματα της περιοδείας με τους Fleetwood Mac το επόμενο άλμπουμ, το “Mirage”. Τον Αύγουστο του ’82 το άλμπουμ χτυπάει κορυφή των charts. Το δικό της υπέροχα μποέμ “Gypsy”, γίνεται επιτυχία (US#12, UK#46, Οκτώβριος ‘82) βοηθούμενο από ένα επικεντρωμένο στην ίδια βίντεο κλιπ. Όμως ίδια περίοδο, η Nicks γνωρίζει την οδύνη της απώλειας της στενής της φίλης Robin Anderson από λευχαιμία, κάτι που την οδηγεί σε κατάθλιψη, αλλά και στο να παντρευτεί τον χήρο σύζυγό της Kim Anderson, τον Ιανουάριο του ’83. Ο γάμος παρηγοριά που διαρκεί μόνον 8 μήνες. Είναι και ο μόνος που θα κάνει.
Τον Ιούνιο του ’83 κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ “The Wild Heart” (πάλι με το team παραγωγών Iovine/ Petty και με πληθώρα guest – από Mick Fleetwood, Don Felder, Steve Lukather, μέχρι και Prince). Με έμφαση στον εκμοντερνισμένο ηλεκτρο-ποπ ήχο, τον Αύγουστο το “Stand Back” φτάνει στο No 5 του Billboard. Τον Νοέμβριο είναι η σειρά της ραδιοφωνικής γεμάτης synths ημι-μπαλάντας “If Anyone Falls” (US#14) και τον Ιανουάριο του ’84, του ήπια νυχτερινού “Nightbird” (US#33). Πιάνει ακριβώς τον ήχο της εποχής και απευθυνόμενο σε πλατιά γκάμα ακροατών, γίνεται αμέσως διπλά πλατινένιο.
Τον Νοέμβριο του ’85, εποχή κυριαρχίας της Madonna, των Eurythmics και της Whitney Houston, κυκλοφορεί το “Rock A Little”, ένα power pop κομψοτέχνημα. Στρατιά διάσημων sessionάδων, βοήθεια από εξωτερικούς συνθέτες και επίβλεψη και πάλι του Iovine στην παραγωγή το κάνουν πλατινένιο σε λιγότερο από ένα μήνα μετά. Με καθηλωτική ερμηνεία της Nicks ξεχωρίζουν το “I Can’t Wait” (US#16) και “Talk To Me” (US#4), αμφότερα με χαρακτηριστικά βίντεο. Συγχρόνως, επιτυχία κάνει το ντουέτο της με τον Tom Petty σε μια διασκευή του “Needles And Pins”, που περιλαμβάνεται στο live του τελευταίου.
Tην Άνοιξη του ‘87 έρχεται ο θρίαμβος των Fleetwood Mac, το “Tango In The Night” (US#7, Μάϊος ’87, UK#1 Οκτώβριος ’87, πολυπλατινένιο και το 7ο πιο εμπορικό άλμπουμ των 80s), με τα “Seven Wonders” (US#19, 15/8/87), “Welcome To The Room… Sara” να ανήκουν στην Nicks.
Οι κόντρες με τον Buckingham επανακάμπτουν και η Nicks εν μέσω περιοδείας αποσύρεται για ένα διάστημα με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Ακολουθεί ένας επώδυνος εθισμός στα ηρεμιστικά που θα την ταλαιπωρήσει για χρόνια.
Το “The Other Side Of The Mirror” έρχεται στα μέσα του ’89 (US#10, UΚ#3). Η Nicks είναι μια μπαρόκ ντίβα που έχει πατήσει τα σαράντα, αλλά τα ραδιοφωνικά της μικροέπη εξακολουθούν να πιάνουν (“The Rooms On Fire”, US#16, 1/7/89 και “Whole Lotta Trouble”, UK#62).
Οι Fleetwood κάνουν μια απόπειρα να ακολουθήσουν το “Tango…” τον Απρίλο του ’90, με το “Behind The Mask”, αλλά δεν τα καταφέρνουν (τα “Love Is Dangerous”, “Affairs Of The Heart” της Nicks κινούνται στη μετριότητα για τα στάνταρ της). Στα ‘90s Η Nicks μπαινοβγαίνει στις κλινικές αποτοξίνωσης και παίρνει κιλά, κάτι που καταστρέφει την εικόνα του “αέρινου ξωτικού” και την φέρνει στο στόχαστρο των αδηφάγων media.
To έκτο προσωπικό της lp “Street Angel” (1994), με κομμάτια γραμμένα τα προηγούμενα χρόνια (ξεχωρίζει το “Blue Denim”) παίρνει καλές κριτικές, αλλά πατώνει στις πωλήσεις.
Το ’97 οι Fleetwood επανενώνονται και κυκλοφορούν το ζωντανό “The Dance”. Είκοσι χρόνια μετά το “Rumors”, το άλμπουμ κάνει πάταγο και ξαναβάζει το γκρουπ στο χάρτη. Τα “Dreams”, “Rhiannon”, “Landslide”, “Silver Springs” και “Sweet Girl” της Νicks αποδίδονται ανανεωμένα και καθηλωτικά.
Ακολουθεί το προσωπικό της “Trouble In Shangri-La” (2001) που αποκαθιστά το όνομά της στο top -10, με τα “Sorcerer”, “Planets Of The Universe” (υποψήφιο για Grammy), να την εμφανίζουν ώριμη και με σταθερά υψηλά στάνταρ.
Το “Say You Will” έρχεται δύο χρόνια μετά, από τους Fleetwood (χωρίς την McVie) και γίνεται επιτυχία (US#3, Ιούλιος ‘03). Σε παραδόξως αγαστή συνεργασία με τον Buckingham η Nicks εισφέρει τα μισά κομμάτια, με καλύτερο το ομώνυμο και το “Silver Girl”.
Τον Μάρτιο του 2009, κυκλοφορεί το “The Soundstage Sessions”, το δέκατο προσωπικό της άλμπουμ, το οποίο είναι μια ζωντανή ηχογράφηση του 2007 με κομμάτια από την προσωπική της καριέρα, ενισχυμένη από πλούσιες ενορχηστρώσεις σε έγχορδα, πνευστά και φωνητικά. Η Nicks δηλώνει περήφανη και αν δει κανείς το dvd (που τη συνοδεύει μια εκπληκτική πολυπρόσωπη μπάντα) της δίνει δίκιο.
Tον Ιανουάριο του 2011, το νέο προσωπικό της “In Your Dreams”, βοηθούμενη από τον Dave Stewart (των Eurythmics) παίρνει διθυραμβικές κριτικές. Το “Secret Love” έρχεται από την εποχή του “Rumors”, το αυτοβιογραφικό “For What’s It’s Worth” είναι συγκινητικό, ενώ χρωματισμοί ρομαντισμού, νοσταλγίας (“Italian Summer”, “New Orleans”), παραμυθίας (“Moonlight”, “Ghosts Are Gone”) και ελπίδας (“You May Be The One”) φτιάχνουν ένα εκπληκτικό άλμπουμ, που ελάχιστοι περίμεναν ότι είχε ακόμη μέσα της. Σήμερα στα 65, ετοιμάζει με τους υπόλοιπους Fleetwood καινούριο άλμπουμ ενώ παράλληλα ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει το διπλό "24 Karat Gold: Songs From The Vault" που θα περιλαμβάνει συνθέσεις που γράφτηκαν την χρονική περίοδο 1967-1987 και θα ηχογραφηθούν ώστε να κυκλοφορήσουν στις 7 Οκτωβρίου.
H Stevie Nicks... δεν είχε το απρεπές γρέτζο της Janis, την πανκ εκφορά της Chryssie Hynde, ούτε κατά διάνοια το sex appeal της Tina Turner. Όμως είχε μια φωνή με εσωτερική δύναμη που την οδήγησε σε μια σειρά από μνημειώδεις ρηξικέλευθες ερμηνείες. Με την προσωπική της ενδυματολογική άποψη και την απελευθερωμένη κίνησή της πάνω στη σκηνή, έθεσε στάνταρ για τη γυναίκα περφόρμερ έξω από μόδες και εύκολες σεξιστικές φόρμουλες. Και σε μια ροκ εποχή που εκτείνεται σε 4 δεκαετίες, έγινε και παραμένει θηλυκό πρότυπο κυρίως χάρη αυτή την απαράμιλλη αυτοπεποίθησή της, που κάνει μια γυναίκα αυτοστιγμή ερωτεύσιμη.ς