Τα τέσσερα μέλη του είχαν μουσικές ικανότητες πολύ μεγαλύτερες του μέσου όρου, μιλούσαν ανοιχτά κατά των κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων τις οποίες είχαν βιώσει στις συνοικίες του Μεγάλου Μήλου όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, ενώ είχαν κοινό και κάτι ακόμη, κάτι που υποχρέωνε φίλους, εχθρούς και αδιάφορους να καταπιούν, μαζί με το σάλιο, και τις προκαταλήψεις τους: ήταν μαύροι.
Ναι, έτσι τους έβλεπαν οι άλλοι και έτσι αυτοπροσδιορίζονταν. Τότε ακόμη, η έννοια του politically correct ήταν στα σπάργανα. Δεν είχε επικρατήσει με την ελαφρώς φασίζουσα αχρωματοποίηση ηθών και προτιμήσεων με τη μάσκα της οποίας διαδόθηκε και επιβλήθηκε αργότερα.
Τότε υπήρχαν ακόμη κοινωνικά στοιχήματα να κερδηθούν και ο Vernon Reid, ο 30χρονος μελετητής του Hendrix και ιδρυτής της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης “Black Rock Coalition”, με σκοπό της την «προώθηση της καλλιτεχνικής ελευθεριας των αφροαμερικάνων καλλιτεχνών» το ήξερε καλά.



Δίπλα του ήταν από το ’85 ο 26χρονος ηθοποιός, μουσικός και τραγουδιστής Corey Glover, γνωστός μέχρι τότε από το χαρακτηριστικό ρόλο του στρατιώτη Francis στο βραβευμένο με Όσκαρ “Platoon” του Oliver Stone (“Politics, man, politics !”), ο μπασίστας και τραγουδοποιός Muzz Skillings, με θητεία session σε jazz και blues σχήματα και ο 26χρονος δεξιοτέχνης ντράμερ Will Calhoun, απόφοιτος του Berklee με πτυχίο στην μουσική παραγωγή και ηχοληψία.
Όλα ξεκινούν στα τέλη του ’86, όταν ο Mick Jagger διεξάγει εκτεταμένες ωντισιόν για να επιλέξει τους μουσικούς που θα παίξουν στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, προορισμένον να κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά.
Ο Vernon Reid, με πλουμιστό αμάνικο, βερμούδα και κούρεμα κάκτου – ράστα άρτι ηλεκτροπληγέντος, τον εντυπωσιάζει με το παίξιμό του. Επιλέγεται να γράψει τις ρυθμικές κιθάρες, μαζί με άλλους τέσσερις – πέντε κιθαρίστες, μεταξύ των οποίων ο μέγας Jeff Beck. O Reid, στο πλαίσιο προφορικής ανάπτυξης του βιογραφικού του κάνει λόγο στον Jagger για το «γκουπάκι του» και κείνος του σερβίρει μια ευγενική, γενικόλογη υπόσχεση, κάτι σαν «Μμμ... ενδιαφέρον...κάποια βραδιά μπορεί και να περάσω να σας δω».
Ο Reid δεν περιμένει πολλά. Η καλοπληρωμένη σέσσιον δουλειά είναι γι' αυτόν αρκετή. Ένα βράδυ όμως στο CBGB, λίγο πριν η μπάντα ανέβει στη σκηνή, ένας από τους μάνατζερ τον ψάχνει. Μισοέντρομος του ψιθυρίζε: “He’s here. Mick Jagger  is in the f@ckin’ audience, man. Jeff Beck too. It’s your chance”.
Ο Reid δεν το ανακοινώνει σε κανέναν. Δεν θέλει με τίποτα το άγχος να καταστρέψει την απόδοσή της μπάντας – εύκολα συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Προσπαθεί και ο ίδιος να το βγάλει από το μυαλό του και να παίξει ό,τι παίζει πάντα. Ο Jagger θα δει εκείνο το βράδυ πολλά περισσότερα από έναν απλώς καλό κιθαρίστα. Το "γκρουπάκι του" είναι δεμένοι, ικανοί, άφοβοι μπροστά στο φυλετικά μικτό ακροατήριό τους, προς το οποίο απευθύνουν ίσες δόσεις ογκώδους fuzz, όσο και funk. Ο Jagger έχει μπροστά στα μάτια του τη γεύση του επόμενου μήνα, ίσω ςκαι του μεθεπόμενου. Θα χρηματοδοτήσει και επιβλέψει την παραγωγή δύο demo τους για τα κομμάτια “Glamour Boys” και “Which Way To America”, τα οποία θα τους βοηθήσουν, μετά τις αναμενόμενες προσωπικές συστάσεις του, να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Epic Records.
Οι Living Colour, πρωτότυποι και πολυσυλλεκτικοί, βρίσκουν εύκολα θέση σαπόρτ σε περιοδείες διάφορων ονομάτων, όπως ο Robert Palmer, o Billy Bragg, οι Anthrax και οι Cheap Trick. O Corey Glover επιμένει να ανεβαίνουν στη σκηνή και να ξεκινούν να παίζουν στο απόλυτο σκοτάδι, φορώντας φανταχτερά, πολλές φορές φωσφορίζοντα ρούχα και παπούτσια. Ξεκινάει μάλιστα κάθε παράσταση λέγοντας “Hi there ! I’m your new neighbor”, τεστάροντας έτσι τα αντανακλαστικά του λευκού κοινού.
Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Vivid”, σε παραγωγή του Mick Jagger και του ηχολήπτη των Stones, Ed Stasium, έχει κυκλοφορήσει εντελώς χαμηλόφωνα από το Μάϊο του ’88, όμως μόλις τον Σεπτέμβριο θα μπει στα τσαρτ για πρώτη φορά. Παρ’ ότι οι δύο κεφαλές των Stones βρίσκονται ακόμη στα μαχαίρια, τυπικά προωθώντας ο καθένας την προσωπική του καρριέρα, τον Oκτώβριο ο Vernon Reid παίζει στο άλμπουμ του Keith Richards “Talk Is Cheap”. Το ότι μοιράζονται  τουλάχιστον τον Reid θα γίνει ένα από τα δεκάδες μικρά πράγματα που θα οδηγήσουν σε λίγους μήνες στο να δοθούν αμοιβαίες εξηγήσεις μεταξύ Richards και Jagger και να επανακάμψουν μεγαλειωδώς με το “Steel Wheels”. H έκθεσh των Living Colour μπροστά στο κοινό ετερόκλητων ροκ τάσεων, αλλά και ο σαφώς hard rock ήχος τους θα προκαλέσουν για πρώτη φορά σε μεγάλη έκταση, το ανομολόγητο ερώτημα: «οι μαύροι δικαιούνται να παίζουν hard rock»;.