29 Οκτωβρίου 1971, 5:44 το πρωί, Macon της Georgia, Hillcrest Avenue στη διασταύρωση με Bartlett Avenue, O Duane Allman, κιθαρίστας και ιδρυτής των γνωστών Allman Brothers Band με έδρα το Macon της Florida οδηγεί τη μοτοσυκλέτα του, μια Harley-Davidson Sportster, στη λωρίδα που κατευθύνεται προς τα δυτικά.
Η φιλενάδα του, Dixie Meadows και η Candy, αδελφή του συμπαίκτη του στη μπάντα Berry Oakley ακολουθούν με δεύτερη μοτοσυκλέτα, από απόσταση.
Ένα φορτηγό με πλατφόρμα στην καρότσα που κουβαλούσε έναν μεγάλο γερανό με μπάλα κατεδάφισης και οδηγό κάποιον Charles Wertz μπαίνει στη διασταύρωση και κάνει στροφή προς τα δυτικά, από την Hillcrest στην Bartlett. «Αφού έκανα μισή στροφή μπαίνοντας προς τη Λεωφόρο Bartlett, είδα μια μοτοσυκλέτα, σε απόσταση 20 πόδια πίσω από το φορτηγό μου. Έκοψα ταχύτητα και τότε άκουσα μια σύγκρουση. Σταμάτησα κι δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν ο οδηγός της μοτοσυκλέτας ή η μοτοσυκλέτα η ίδια που με χτύπησε, ούτε κι αν με χτύπησε κάτι καν. Είδα έναν νεαρό πεσμένο στο πεζοδρόμιο με τη μοτοσυκλέτα πεσμένη πάνω του και τις ρόδες να γυρίζουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Πήγα μεχρι εκεί και την έσβησα».
Αυτά κατέθεσε κατά λέξη ο Wertz μερικές ώρες ργότερα στους αστυνομικούς της τροχαίας Ray Gurganious και J. E. Lister που έσπευσαν επί τόπου. Στην συνυπογεγραμμένη κι απ’ τους δύο ατυχηματική αναφορά εξέθεσαν ότι «δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία που να αποδεικνύουν σύγκρουση των δύο οχημάτων», ούτε «ίχνη που να αποδεικνύουν πέδηση εκ μέρους του οδηγού της μοτοσυκλέτας». Ο οποίος, ωστόσο, στην προσπάθειά του να αποφύγει την πρόσκρουση με το δεξί οπίσθιο μέρος του φορτηγού, «φαίνεται ότι έκανε ελιγμό προς τα αριστερά, έχασε τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας και σύρθηκε περίπου 90 πόδια κατά μήκος του κέντρου της διασταύρωσης».
Το νοσοκομειακό κλήθηκε κι έφτασε στην ώρα του. Καθ΄οδόν, ο Duane σταμάτησε να αναπνέει δύο φορές, όμως του χορηγήθηκε τεχνητή αναπνοή και κρατήθηκε στη ζωή. Ο Δρ. Charles Burden, χειρούργος ορθοπεδικός βάρδιας που τον εξέτασε, σημείωσε ότι έφερε ένα πολύ σοβαρό κτύπημα στο κεφάλι και ένα ακόμη αρκετά σοβαρό στο στέρνο. Αυτό που προέκυψε από τα συμφραζόμενα του σχεδιαγράμματος, την ταχύτητα και τη θέση του σώματος του άτυχου Duane είναι ότι από το χτύπημα στο γερανό του είχε φύγει το κράνος και η μηχανή τον βρήκε, ή τον πλάκωσε ενώ συρόταν στο οδόστρωμα, προκαλώντας σοβαρές εσωτερικές αιμορραγίες. Παρά τις χειρουργικές επεμβάσεις που διήρκεσαν τρεις ολόκληρες ώρες, ο Duane δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις του. Άφησε την τελευταία του πνοή, εξαιτίας των πολύ σοβαρών εσωτερικών κακώσεων που έφερε από το ατύχημα στις 8:40 το βράδυ στην εντατική μονάδα του Middle Georgia Medical Center.
Δεν σχηματίσθηκε καν δικογραφία για το ατύχημα.
Ο πρωτότοκος γιος του Willis –έφεδρου υπολοχαγού του αμερικανικού πεζικού κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο- και της Geraldine Allmann είχε γεννηθεί στο Nashville του Τενεσή στις 20 Νοεμβρίου 1946. Μεγάλωσε στη Φλόριντα και από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας έγινε φανερή η αγάπη με τις μοτοσυκλέτες. Mετακόμισε στο Muscle Shoals της Αλαμπάμα και πιάσει δουλειά σαν σέσσιον μουσικός στα Fame Studios για λογαριασμό της Atlantic Records.
Εκεί έφτιαξε και τους Allman Brothers, με τον αδελφό του Gregg στο πιάνο και τη φωνή. Το 1968, ύστερα από ένα σολάκι στην εκτέλεση του “Hey Jude” που ηχογράφησε ο Wilson Picket, εξελίχθηκε σε ευζήτητο κιθαρίστα. Στα στούντιο του Muscle Shoals, μέσα σε περίπου τρία χρόνια είχε προλάβει να παίξει σε 18 άλμπουμ, δίπλα σε Wilson Pickett, Otis Rush, Aretha Franklin, Laura Nyro, King Curtis, John Hammond, Ronnie Hawkins, Boz Scaggs, Herbie Mann και Delaney & Bonnie.
Εκείνη την περίοδο ο Duane βρισκόταν στα Criteria ηχογραφώντας το δεύτερο άλμπουμ των Allmans που θα έπαιρνε τον τίτλο “Idlewild South”. Ο παραγωγός Tom Dowd πήγε τον Clapton σε μια συναυλία τους. Ήταν 26 Αυγούστου 1970.
Ο Duane τον αναγνώρισε στην πρώτη σειρά και ήταν τέτοιο το σοκ του που τα περισσότερα σόλο εκείνη τη βραδιά τα άφησε στον Dickey Betts. Αργότερα, στα παρασκήνια, ο Clapton τον προσκάλεσε να έρθει να παίξει μαζί του στο δίσκο των “Dominoes”.
O Duane δεν χρειαζόταν δεύτερη κουβέντα. Μαζί με τον Clapton και με μέλη των Delaney & Bonnie γράφουν το θρυλικό διπλό άλμπουμ ”Layla & Assorted Love Songs”. Ήταν ο κιθαρίστας που με την τεχνική και το τσαγανό του ενέπνευσε, στην ουσία υπαγόρευσε την ταχύτητα για το θρυλικό πλέον ριφ του “Layla”.
Δυόμισυ χρόνια μετά το ξεκίνημά τους κι ενώ ο Duane επί τρία χρόνια είχε κάνει το Macon δεύτερη πατρίδα του, οι Allmann Brothers είχαν παίξει πάνω από 500 συναυλίες, οργώνοντας τις Πολιτείες από ανατολή σε δύση, ανοίγοντας τις πόρτες της μέθεξης στο κοινό, μ’ ένα κράμα αυθεντικών συνθέσεων όπου μέσα τους έρρεν παλιά κλασσικά blues, jazz, country και rock ‘n’ roll. Ακόμη και οι μπλαζέ μουσικοκριτικοί άρχισαν να αναγνωρίζουν αυτό που δεν γινόταν, πλέον, να αποκρυβεί :«Είναι το καλυτερο αμερικάνικο συγκρότημα των τελευταίων πέντε χρόνων» έγραψε το Rolling Stone.
Η δύναμη των συναρπαστικών τους ζωντανών εμφανίσεων επιλέχθηκε ν’ αποτυπωθεί στον τρίτο τους δίσκο, “The Allman Brothers Band Live at Fillmore East”, ένα κολοσσιαίο διπλό live, με τις κιθάρες να σε ταξιδεύουν κάθε τριάντα – σαράντα δευτερόλεπτα και σε διαφορετικά μέρη.
Οι Allmans προετοιμάζονταν για την επόμενη τουρνέ όταν προέκυψε το κακό. Θα ξεκινούσε από τις 14 Νοεμβρίου και θα περνούσε από Βοστώνη, Providence, New Haven και Bangor, για να καταλήξει στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Πριν ανέβι στην αγαπημένη του Harley, ο Duane είχε παραμείνει στo Macon για δύο μέρες, ύστερα από μια εβδομάδα ξεκούρασης στη Φλόριντα, αφού η μπάντα είχε ολοκληρωθεί μια ακόμη περιοδεία με τη μπάντα στη δυτική ακτή.
Η κηδεία του έγινε την επόμενη Δευτέρα, στο Memorial Chapel του Macon, με περίπου 300 φίλους, συγγενείς και θαυμαστές να δίνουν το παρόν. Η θήκη της κιθάρας του ήταν ακουπισμένη στο φορτωμένο λουλούδια φέρετρο, ενώ τριγύρω η μπάντ είχε στήσει κανονικά τα όργανά της. Στις 3 το μεσημέρι, τα μέλη των Allman Brothers, o αδελφός του ο Greg στο πιάνο, ο Berry Oakley στο μπάσο, 0 Dicky Betts στην κιθάρα, οι Jai Johanny Johnson και Butch Trucks στα διπλά κρουστά που τόσο ξεχώριζαν και ο στενός φίλος της μπάντας Thom Doucette με τη φυσαρμόνικα, πήραν τις θέσεις τους.
Ξεκινούν με μια προσφιλή σ΄όλο τους το ακροατήριο εισαγωγή αργού blues, ώσπου ο Greg, με τα σκούρα γυαλιά να μην μπορούν εύκολα να κρύψουν τα δάκρυά του, αρχίζει να τραγουδά: “The sky is crying, look at the tears roll down my cheeks”
Παίζουν το “Keys to the Highway”, απ΄το “Layla & Assorted Love Songs”, το “Stormy Monday” και το επικό “In The Memory Of Elizabeth Reed”. Παίζουν και κάποια τραγούδια που είχαν δοκιμαστεί ζωντανά, απ’ αυτά που θα έμπαιναν στον επόμενο στουντιακό τους δίσκο. Ο Dicky Betts παίζει και τα μέρη του Duane. Όσοι ξέρουν κι έχουν ακούσει, σιγοντάρουν μουρμουρίζοντας από μνήμης τις αρμονίες – δυσβάσταχτο το κενό.
Παρόντες και ορισμένοι στενοί του μουσικοί φίλοι που δεν αργούν να πιάσουν τα όργανα και να μπουν σ΄αυτό το καθαρτήριο jam. Όλη η ρυθμική βάση των Muscle Shoals Studios, που μαζί τους είχε γράψει αμέτρητες ώρες: Jimmy Johnson, David Hood, Roger Hawkins και Barry Beckett. Ο Mac Rebennack, κατά κόσμον Dr. John, που ήρθε στο Macon για την τελετή με πτήση τσάρτερ από τη Νέα Υόρκη μαζί με τον αντιπρόεδρο της Atlantic Records Jerry Wexler. Ο Bobby Caldwell, από τη μπάντα του Johnny Winters, στα τύμπανα. Ο Delaney Bramlett που σιγά – σιγά οδήγησε τους μουσικούς σε μια συγκλονιστική εκτέλεση του “Will the Circle Be Unbroken”, με όλους τους παρισταμένους να χειροκροτούν και να κλαίνε συγχρόνως, πριν τραγουδήσει προς τιμήν του Duane το αγαπημένο του κομμάτι από τη μπάντα των Delney & Bonnie, το “I Still Remember”. Το μουσικό εξόδιο έκλεισε με δύο κομμάτια που δεν είχαν ακόμη ηχογραφηθεί μόνος με φωνή και πιάνο, ο Gregg. Η αυτοσχέδια σκηνή δίπλα στο κλειστό γεμάτο στεφάνια από λουλούδια φέρετρο αδειάζει.
Κανείς τους δε θέλει όμως να σταματήσει. Ανεβαίνουν ξανά. Πιάνουν τα όργανα και κλείνουν όλοι μαζί με μια αχανή εκτέλεση του “Statesboro Blues”, με το οποίο τον τελευταίο χρόνο άνοιγαν το πρόγραμμά τους.
Με το που τελειώνουν, ο Dicky Betts ξεκρεμά την Gibson Les Paul με την οποί έπαιζε τόσην ώρα –μια από τις κιθάρες του Duane- και την ακουμπά όρθια, δίπλα σ΄εκείνη του Duane μπροστά από το φέρετρο. Προσεκτικά, με σιωπηλή θλίψη και αγάπη, σα ν’ αφήνει στο προσκέφαλό του ένα λουλούδι. «Ο χαμός του Duane», δήλωσε συντετριμμένος ο μάνατζερ της μπάντας Phil Walden «υπήρξε μια τεράστια απώλεια.
Όχι μόνο για τη μουσική που δημιούργησε, αλλά και για τη ζεστή και ειλικρινή φιλία που μοιράστηκε με όσους συνυπήρξε. Θα θυμόμαστε τον Duane όχι μόνο για τη μουσική του, αλλά και γι΄αυτό που υπήρξε σαν άνθρωπος». Ο Johnny Sandlin, Ο νεαρός τότε επικεφαλής του τμήματος Καλλιτεχνικών Διευθυντών της Capricorn Records επιχείρησε να συνοψίσει σε μια πρόταση τη συνεισφορά του: «Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, χάρις σ’ αυτόν οφείλεται η μουσική επανάσταση που ξεκίνησε στο δικό μας Νότο».
Μέσα σε δυόμισυ περίπου χρόνια μουσικής ζωής, ο Duane άφησε ανεξίτηλο στίγμα με το παίξιμό του, ενέπνευσε αμέτρητους νέους κιθαρίστες, επαναπροσδιόρισε τη μενταλιτέ της ροκ μπάντας και στην ουσία εφηύρε μια μουσική τάση που ονομάστηκε αργότερα Southern Rock. Όλα, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 25 του χρόνια.