Ο ήχος τους, χαρακτηρίζεται από το πάντρεμα των Black Sabbath επιρροών τους με αυτές των Electric Wizard και Melvins. Συνεπώς, πρόκειται για μια μπάντα που το στυλ τους κυμαίνεται στο doom-goth-grunge ύφος. Μας είχαν απασχολήσει νωρίτερα με το ντεμπούτο τους ‘’The Killing Jar’’ 2 χρόνια πριν. Έδωσαν διάφορες συναυλίες και η σκηνική τους παρουσία τους οδήγησε να μοιραστούν την ίδια σκηνή με τους Uncle Acid & The Deadbeats και να κληθούν  να παίξουν στα Download, Desertfest και Reading φεστιβάλ.
 Το Rocktime.gr, θα ασχοληθεί με τον δεύτερο δίσκο τους που έχει τίτλο ‘’Condemned To Hope’’. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Leeds από τον Andy Hawkins και την επιμέλεια της παραγωγής ανέλαβε ό Jim Sclavunos γνωστός από τις δουλειές του με τους Nick Cave & The Bad Seeds, The Cramps και Grinderman.
 Το εξώφυλλο του,ανήκει εξ’ ολοκλήρου στον Roger Dean, ο οποίος έιναι σχεδιαστής, αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης,  έχει συνεργαστεί με τους Yes, Uriah Heep, Budgie και έχει κάνει αμέτρητα εξώφυλλα για την Vertigo και πολλά περισσότερα, πίσω στη δεκαετία του 70. Συνήθως οι δουλείες του, σχετίζονται με το rock και ιδιαίτερα με το progressive rock αλλά εδώ, κινείται στη σκοτεινή πλευρά, μακριά από τα φανταστικά τοπία που κυριαρχούν στα περισσότερα έργα του.
 
  Το λέυκωμα, ξετυλίγεται μέσα από  11 κομμάτια  και είναι μια αρκετά καλή πρόταση από παράνομες ανατροπές που επιδέξια παρακάμπτουν τα κλισέ και την αδέξια παράδοση που συχνά φαίνεται ικανή να καταστρέψει το σύγχρονο r’n’r από τη ρίζα του..Δεν χρησιμοποιούν κλασσικότροπες μέταλ γέφυρες για να ενώσουν τα μουσικά τμήματα μεταξύ τους και προσπαθούν να διαφοροποιηθούν μέσα από grunge περάσματα.
 Ο ήχος τους είναι πολύ γνώριμος στα αφτιά του ακροατή, το ίδιο και η μουσική τους. Θα ακούσετε κλεμμένα μέρη από Wolfmother στο τραγούδι Condemned To Hope, εμφανέστατα περάσματα από το Man On The Silver Mountain των Rainbow στο Looner (πράγμα που με ενόχλησε πάρα πολύ και ας δένει όμορφα) θα ακούσετε επίσης λίγο από The Distillers και The Detroit Cobras και όσο περισσότερο ασχοληθείτε, τόσο πιο πολλές αντιγραφές θα ανακαλύπτετε τις οποίες παρουσιάζουν σαν δική τους μουσική και τραγούδια. 
 
  Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι να δίνουν στον ακροατή την δυνατότητα να διασκεδάσει, να περάσει χαρούμενα και όμορφα ακούγοντάς το από το δίκτυο  ή σε κάποιο κλαμπ και και στις συναυλίες σαν support, να σε κάνουν να περάσεις καλά, αλλά μέχρι εκεί. Για εμένα, δεν αξίζουν κάτι παραπάνω και το ερώτημα μου είναι γιατί να προσπαθείς να χτίσεις κάτι δικό σου και να πάρεις δόξα που δεν σου ανήκει πατώντας πάνω σε εμπνεύσεις άλλων; Όσο το σκέφτομαι περισσότερο νευριάζω και εκνευρίζομαι όταν ξέρω ότι υπάρχουν εκεί έξω συγκροτήματα παλιάς κοπής ,που δημιουργούν μουσική ακόμα και ακούγονται φρέσκιοι λες και βγήκαν τώρα.
Παρ’ όλες τις “μουσικές ομοιότητες’’ που έχουν, το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα, χωρίς να σε κουράζει και πάνω από μία φορά, δημιουργώντας σου καλή διάθεση. Σίγουρα δεν αξίζει να επενδύσει κανείς χρηματικά για να το αγοράσει εκτός αν δεν σας πειράζει να ακούτε αναμασημένη μουσική, χωρίς κάτι το διαφορετικό και θέλετε να έχετε ένα ποτ πουρί από πολλές μπάντες συγκεντρωμένες σε μία.
 
  Το ξέρω ότι έχουν πλέον παιχτεί τα πάντα μουσικά, έχει επέλεθει κορεσμός και είναι δύσκολο να δημιουργήσεις κάτι αποφεύγοντας τις ομοιότητες. Κάτι τέτοιοι δίσκοι όμως σαν αυτόν, δεν βοηθούν τη μουσική εξέλιξη ούτε προσφέρουν παραπάνω, αντιθέτως τονίζουν το clopy-paste. Είναι σχεδόν αδύνατον να δημιουργήσεις δική σου ‘’σχολή’’ μουσικής ή να διαφέρεις από το πλήθος και θα ήταν ευχάριστο να υπάρχουν τέτοια σχήματα,  αλλά τουλάχιστον μη κάνετε την αντιγραφή τόσο εμφανή όσο εδώ. Το κοινό έχει γίνει πιο απαιτητικό πιά και δεν χρειαζόμαστε τέτοιες μπάντες, υπάρχουν ήδη πολλές που έχουν ‘’σπουδάσει’’ μουσικό κλέψιμο και το έχουν κάνει καλύτερα από τους Black Moth στο παρελθόν. Ο λόγος που δε με κέρδισαν είναι καθάρα αυτό το σημείο με τις ομοιότητες, διαφορετικά θα  μπορούσε να ήταν μια καλή πρόταση για κάποιον που δεν δίνει τόσο πολύ βάση στο τι ακούει.
 
 
 
   Γιώργος Βαλιμίτης