LENNY KRAVITZ: "Strut"

04/11/2014

Κατηγορία: Κριτικές

3846

Με το 10ο άλμπουμ του σε 25 χρόνια καρριέρας, ο σταρ που με τίποτε δεν δείχνει ότι έχει κλείσει τα 50, επιστρέφει, βάζοντας ξανά λευκό και μαύρο ροκ στο φανκ χαρμάνι του.

 

Παίζοντας όπως συνηθίζει πληθώρα οργάνων μόνος του (κιθάρες, φωνητικά, μπάσο, διάφορα κρουστά), έχοντας δίπλα του τον πιστό του συνοδοιπόρο Craig Ross στην κιθάρα και τη σύνθεση, τους μέγιστους Bob Ludwig στο mastering και Bob Clearmountain στην μίξη, ο Kravitz μας σερβίρει σε παραγωγή δική του, άλλη μια φροντισμένη δόση κοσμοπολίτικου ροκ, μια ιδέα πιο προβλέψιμη από τα τελευταία πειράματά του (βλ. το φανκ σύμπαν του "Black And White America" του 2011). 
Ο ζυγοσταθμισμένος ψηφιακά μέχρι και το τελευταίο millisecond, αλλά παρ΄όλα αυτά ζεστός, ήχος του άλμπουμ, φέρνει χωρίς δυσκολία στο μυαλό την επιτήδευση που τον γέννησε.
Ξεσκισμένα τζην και μπότες που κοστίζουν χιλιάδες δολλάρια, λιμουζίνες γεμάτες αναλώσιμα μοντέλα, ακριβές ουσίες και πεπαλαιωμένα οινοπνεύματα, παχιά χαλιά σε στούντιο ηχογράφησης και φώτα νέον να στεφανώνουν μια ατέρμονη καλοπέραση. Φαντάζεσαι το "Sex" να παίζεται σε επιδείξεις μόδας, το "Pleasure And Pain" στο επόμενη πετυχημένη τηλεοπτική σειρά με κύκλους και επεισόδια, το "Happy Birthday" να αναρτάται σε εκατομμύριους τοίχους στο facebook. Είναι ένα άλμπουμ ισορροπημένο μεταξύ της αυταρέσκειας ενός ροκ σταρ και της επίγνωσής του ότι παίζει χωρίς αντίπαλο στα κυβικά του. Το "New York City" -η νιοστή ροκ υμνωδία στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ- είναι απολαυστικό με τα πνευστά και τα δεύτερα φωνητικά του. Το "Dirty White Boots" δεν είναι "Fly Away", αλλά ροκάρει επαρκώς όπως και το λιτό αλλά κατευθείαν στο στόχο "Strut". Το "I' m Α Believer" (γεμάτο claps και "hey") είναι ένα κεφάτο glamάκι, το "Ooh Baby, Baby" μια ευχάριστη διασκευή των Miracles (περισσότερο επανεκτέλεση), ενώ τo "Frankenstein" είναι ένα διεισδυτικό ερωτικό φανκ, με την χαρακτηριστική έξη που προκαλεί η συνθετική φόρμουλα του Kravitz (κάτι μου θυμίζει, αλλά μέχρι να το βρω θα το ακούσω δεκαπέντε φορές).
 
Ένας ήχος καθαρός και εύπεπτος, που ρέει χωρίς να αποκλείει γούστα, με όλες τις αναφορές του απροκάλυπτες. Έτσι δεν έκανε καρριέρα ο Kravitz;  Αναμιγνύοντας ίσες δόσεις soul, r&b και gospel με Sly & The Family Stone (στις ρυθμικές εμμονές), ρινίσματα Hendrix (στην εκφορά των φωνητικών και σε κάτι προθέσεις ακκόρντων), έμπνευση από Funkadelic (χωρίς τις οξείες γωνίες, στα μικρά ψυχεδελικά περάσματα) και αρκετόν Prince (στην ποπ φλέβα της μελωδίας) δημιούργησε τον ήχο του.  
Μ' αυτό το ρετρό '60s- early '70s αμάλγαμα ερμηνείας δεν πήρε τέσσερις φορές συνεχόμενες βραβείο για «Best Male Vocal Performance» (1999-2002), εκεί που ιστορικές μορφές του ροκ αγνοούνταν; Με αυτόν τον ήχο ως όχημα δεν έγινε «βαρύ όνομα» στην διεθνή ποπ σκηνή των τελευταίων δεκαετιών;
 
Ο Kravitz είναι παραγωγικός, δεν προσποιείται και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι εφηύρε τον τροχό. Προβλήθηκε όμως κατά κόρον ως ο μόνος «μαύρος» μεσσίας στη μετά - Prince εποχή και τα κομμάτια του συνδέθηκαν με το μουσικά πανοπτικό lifestyle των '90s, στο χωνευτήρι του οποίου η multi culti φυλετική καταγωγή του, τα '60s πιστοποιητικά αυθεντικότητας (μεγάλωσε στο Manhattan, με πατέρα μουσικό παραγωγό - δεν είναι και λίγο στα 5 σου να σου εύχεται "happy birthday" μετά μουσικής ο Duke Ellington), το γυμνασμένο κορμί και τα εναλλασσόμενου μήκους locks έφταναν για να γίνει μουσικό είδωλο, αγαπημένο παιδί του star-system και περιζήτητος συνθέτης.
Ακόμη και σήμερα, η φωτογένειά του είναι καταλυτική για τη μακροημέρευση της εικόνας του (δεν μπορούν και πολλοί στις ηλικίες αυτές να απειλούν ότι θα μοστράρουν αποτριχωμένους κοιλιακούς στο εξώφυλλο). Ωστόσο, ακόμη κι αν όλα αυτά τείνουν να γέρνουν την πλάστιγγα σε βάρος της μουσικής αξιοπιστίας, ποιός μπορεί εύκολα ν΄αρνηθεί ένα κοκτέϊλ, με το επιχείρημα ότι «δεν περιέχει ούτε ένα αμιγές απόσταγμα;»
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου