Στη μακρά του δισκογραφία (που ξεκινά απ΄το '76) έχει κυκλοφορήσει πολλά live, με το "Live ! Go For What You Know" του 1979 να θεωρείται χαρακτηριστικό της εποχής των guitar heroes. Με το νέο του, ενδέκατο, ζωντανό άλμπουμ, με τίτλο "Live at The Iridium NY", ο 60χρονος εξακολουθεί να απολαμβάνει να τροφοδοτεί το κοινό με τον ζωτικό hard rock / blues ήχο που παίζει μια ζωή.
Προτιμώντας να αναδείξει μερικά λιγώτερο γνωστά κομμάτια από τη δισκογραφία του και να τα αναμίξει με δυναμικές διασκευές (τα παλαιολιθικά "Spoonfool", "If I Had Possession Over Judgement Day", όπου γκεστάρει ο Jon Paris στη φυσαρμόνικα) και το οργασμικό "Black Betty"), ανεβαίνει στο πάλκο του Iridium με κουαρτέτο που ξέρει παλιά και καινούρια «απ΄έξω και ανακατωτά»:
Kirk McKim (κιθάρα, φωνητικά), Rodney O' Quinn (μπάσο, φωνητικά) και Sandy Gennaro (τύμπανα), μαζί του από το 2012, με δέσιμο για σεμινάριο, κρατούν την ενέργεια ψηλά :
το "Rock N' Roll Suzie" σε προειδοποιεί κατευθείαν για μια βραδιά γεμάτη boogie woogie, τα "Gettin' Betta" και "Heat In The Street", αυθεντικοί επιβιώσαντες από το σετ του ".What You Know" 36 χρόνια πριν, ακούγονται τόσο «καμπάνα» που απαιτούν επιτακτικά ανέβασμα της έντασης, το "Josephine" αφήνει χώρο στην κιθάρα του Pat να μιλήσει και το σόλο του Kirk McKim (ναι, ο Pat είναι «δημοκρατικός» κιθαρίστας), επονομαζόμενο "Lonewolf", εξελίσσεται σε μια εκτέλεση του "Redhouse" του θείου Jimi, με τυπωμένο τον ήχο της slide του Travers πάνω του.
Το Iridium έχει τη φήμη ενός από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και ο ήχος που περιέχει το live αυτό τη δικαιώνει πλήρως, με το αποτέλεσμα να βγαίνει κατευθείαν απ΄την κονσόλα καλομιξαρισμένο και πεντακάθαρο. Ανάμεσα απ΄τα κομμάτια έχουν μείνει περίπου άθικτες οι αντιδράσεις του κοινού, στοιχείο που συντηρεί ευχάριστα τη ζωντανή αίσθηση.
Για όσους σηκώνουν φρύδι και διερωτώνται αν έχουν λόγο ύπαρξης τέτοιες κυκλοφορίες από τους γερόλυκους της κιθάρας «που δεν είναι βιρτουόζοι», συνιστάται να μην ξαναπιούν μπύρα. Είναι ανθυγιεινή και έχει την ίδια «βαρετή» γεύση εδώ και κάτι αιώνες.
 
 Παναγιώτης Παπαϊωάννου