Δεν κρύβω πως με ενόχλησε αφάνταστα η στάση του μετά το ιδιαίτερα πετυχημένο reunion των Σουηδών από το 2004 μέχρι και σήμερα.
Ο Kee Marcello ξέθαψε το τσεκούρι του πολέμου απέναντι στην μπάντα που τον έκανε γνωστό και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο το όνομα Europe (και όση εμπορική αξία μπορεί να κρατάει πλέον αυτό).
Πόσο γραφικό και αντικαλλιτεχνικό φαντάζει o κιθαρίστας σε 2 από τα 10 άλμπουμ μιας μπάντας που έκανε εμπορική επιτυχία πριν 30 χρόνια, να μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, όταν οι επανενωμένοι Europe, ξεκίνησαν μια νέα καριέρα σχεδόν αποκηρύσσοντας τα 80’s και τον ίδιο τον παλιό εμπορικό τους εαυτό.
Είναι αλήθεια πως το αρχικό πλάνο πριν το reunion περιελάμβανε 2 κιθαρίστες!!! Και τι κιθαρίστες… John Norum και Kee Marcello μαζί!!!
Δύο καταπληκτικούς, αλλά υποτιμημένους σολίστες. Για τους μύστες της εξάχορδης δεν θα το εξηγήσουμε περαιτέρω. Αυτοί ξέρουν…
Για τους λιγότερο μυημένους, είναι σαν να βάλουμε να παίξουν στην ίδια μπάντα ως κιθαριστικό δίδυμο ο Blackmore και ο Page! Γίνεται; Ιδεατό…Όνειρο... Φαντασίωση… Κοσμογονικό… Αστρικό…
Γράψτε ότι θέλετε, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Έτσι και οι Europe επέλεξαν τελικά τον John Norum και ύ καλά έπραξαν… Όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Mic Michaeli στην συνέντευξη τύπου του Sweden Rock του 2004 «αν μπορούσες να είχες στην μπάντα σου τον Blackmore, υπήρχε περίπτωση να κρατήσεις τον Morse»;
Κάνοντας αυθαίρετη «μετάφραση», θα γράψω, πως πάντα ένας Guitar Hero είναι προτιμότερος από έναν καθηγητή κιθάρας. Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα κι επί του προκειμένου στο 2016 και στο "Scaling Up" του Kee Marcello.
Οφείλω να ομολογήσω πως η κιθαριστική επιδεξιότητα του Σουηδού, δεν τίθεται σε αμφισβήτηση και από τον πλέον απαιτητικό. Τεχνικά ενδεχομένως να είναι ένας από τους 5 καλύτερους κιθαρίστες που έχω ακούσει ποτέ. Μόνο που στην κιθάρα, κατ’ επέκταση και στην μουσική, κανείς δεν έκανε καριέρα διαθέτοντας μόνο τεχνική ή παίζοντας πολύ γρήγορα.
Ακόμα και ο ειδικός του είδους Yngwie Malmsteen έχει να βγάλει σοβαρό cd τα τελευταία 20 χρόνια. Η δυνατότητα να παίξει απεριόριστες νότες με ρομποτική σαφήνεια και ακρίβεια σε κλάσματα δευτερολέπτου, είναι για τα ωδεία και τους «αυνάνες» της εξάχορδης. Στο παλκοσένικο και στo dna του τραγουδιού ευτυχώς μετράνε άλλα. Το feeling, η συνθετική ικανότητα και βέβαια η ποικιλία στο παίξιμο. Σ' αυτά ο Norum είναι καλύτερος του Kee, ο οποίος μάλλον υπερτερεί σε ταχύτητα και τεχνική.
Αυτά φαίνεται πως τα αντιλήφθηκε ο συμπαθής Kee Marcello και τα βελτίωσε εντυπωσιακά. Δεν θα κρίνω τις προηγούμενες δουλειές του, οι οποίες με εξαίρεση το Melon Demon Divine ήταν από μέτριες έως απαράδεκτες (Redux Europe).
Το "Scaling Up" ενώ είναι ένας δίσκος που κάνει σαφή αναφορά στους παλιούς Europe, ιδιαίτερα της περιόδου Prisoners in Paradise, επενδύοντας στην «εσωτερική αντιπολίτευση» των Σουηδών, δηλαδή σε όλους εκείνους που έχουν απογοητευτεί με τον σημερινό αντισυμβατικό, πολλές φορές έως και αντιεμπορικό προσανατολισμό των Σουηδών. Εντούτοις καταφέρνει να σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα.
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτός ο ενθουσιασμός. Συνήθως τα «εύκολα» άλμπουμ δεν επιβιώνουν στον χρόνο.
Κατά την άποψη μου οι δύο διασκευές σε παλιά ακυκλοφόρητα τραγούδια των Europe (Wild Child, Don’t know how to love no more) μαζί με το ομότιτλο τραγούδι (Scaling Up) είναι οι χειρότερες στιγμές του δίσκου. Πέραν του ότι είναι επιτηδευμένες και αποσκοπούν στο να συγκινήσουν τους old Europe fans, η σύγκριση των φωνητικών δυνατοτήτων του Kee Marcello μ’ εκείνες του Joey Tempest που ακούγονται στο ιστορικό demo (Le baron boys), αδικούν πολύ τον Kee.
Από εκεί και πέρα το cd έχει μια σειρά από πολύ όμορφα τραγούδια, με ανέλπιστα ωραίες φωνητικές ερμηνείες, γλυκές μελωδικές γραμμές και καταπληκτικό παίξιμο στην κιθάρα και στα ντραμς. Μια late 80’s, early 90’s ατμόσφαιρα, με μια κουταλιά από blues που ενισχύεται από την φωνή του Kee, σου δημιουργεί μια σειρά από ευχάριστες αναμνήσεις.
Πολλές φορές αισθάνεσαι το γνωστό déjà vu. Είναι διάχυτο σε όλο το cd. Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό "Black Hole Star" (Enter Sandman – Metallica, Seventh Sign – Europe), Don't Miss You Much (I’ll cry for you – Europe), Good Men Gone Bad (Yesterday’s news – Europe).
Κοινώς ο συμπαθής και επιρρεπής σε βλαβερές συνήθειες Kee την κάνει και πάλι την κουτσουκέλα του… Αυτή την φορά όμως με εμφανώς πιο επαγγελματικό τρόπο… Βλέπετε είναι η τελευταία του ευκαιρία του να πείσει τον Joey Tempest (αυτός είναι ο ιθύνων νους) να επιστρέψει στους Europe!!!
Αν μάλιστα το εκπληκτικό Soldier Down (καλύτερο τραγούδι του cd) είναι ένα δείγμα για το πώς θα ακούγονταν οι Europe αν είχαν δύο κιθαρίστες, δεν είχαν blues εμμονές και θυμόντουσαν ότι είναι Σουηδοί και παιχταράδες, θα πρότεινα στον Joey Tempest και στον John Norum να το ξανασκεφτούν.
Ακούγεται πολύ όμορφα. Πως θα ακουγόταν άραγε με τον Joey Tempest στο μικρόφωνο;
Αν πάλι ο Kee δεν καταφέρει να πείσει τον Joey και την παρέα του για την μεγάλη επιστροφή, αν μη τι άλλο θα βάλει μπελάδες στο μυαλό και νέφτι στα δάχτυλα του Norum, ενόψει του νέου δίσκου που θα κυκλοφορήσουν οι Europe το 2017.
Βλέπετε ο ανταγωνισμός μεγαλώνει και ο Kee στο Scaling Up «σολάρει» όπως ο Malmsteen στο Odyssey και ο Norum στο Total Control.

Αριστοτέλης Βασιλάκης