Η παρθενική studio δουλειά με τον Morse ήρθε το 1996, έφερε τον τίτλο "Purpendicular" κι έφτασε γρήγορα στο σημείο να θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους κορυφαίους δίσκους του συγκροτήματος.
Πολυδιάστατο, ανοιχτόμυαλο, φρέσκο και γενικά όντως διαφορετικό, το "Purpendicular" απέδειξε πως υπάρχει ζωή μετά τον Ritchie και μάλιστα με ιδιαίτερες υποσχέσεις για το μέλλον. Το δε "Sometimes I Feel Like Screaming" θεωρείται από πολλούς το δημιουργικό ζενίθ και η πιο χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη στιγμή των Purple με το Morse στη σύνθεσή τους και δίκαια έχει μείνει (νεο)κλασικό. Με αφορμή λοιπόν τη νέα δουλειά του συγκροτήματος, το Rocktime.gr σας παρουσιάζει με συντομία το πως φτάσαμε από την αβεβαιότητα του 1993 και της μετά-Blackmore εποχής, στους Deep Purple του 2017, που συνεχίζουν ακάθεκτοι, στην πέμπτη δεκαετία της καριέρας τους.
Στα πλαίσια των συναυλιών του Royal Albert Hall, o Gillan ρωτήθηκε για τα τότε μελλοντικά σχέδια της μπάντας, απαντώντας πως σκοπεύουν σύντομα να ηχογραφήσουν νέο δίσκο και τονίζοντας πως οι Deep Purple "ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"  τους". Πέρασαν φυσικά κοντά δύο δεκαετίες και ποτέ δεν πίστεψα, ότι υπήρχε περίπτωση για κάτι ανάλογο! Παρακαλούσα μέσα μου και ευχόμουν μόνο να κυκλοφορούν δίσκους που θα μπορούσαν με το πρώτο άκουσμα, έστω και του πρώτου single  του δίσκου, να με συνεπάρουν.  Άλλες φορές με απογοήτευσαν λίγο ("Now What?!"), κάποιες άλλα περισσότερο ("Abandon"), με κάποια άλλη κυκλοφορία αναθάρρησα αρχικά ("Bananas") και με άλλες ενθουσιάστηκα όπως παλαιότερα, ("Rapture of the Deep")!!!
Όλες όμως είναι προσωπικές επιλογές και θέμα μουσικού θελήματος και επιλογής.
Κατά τη διάρκεια του 2016 οι Deep Purple αποφάσισαν επιτέλους να πάρουν στα σοβαρά και το θέμα του νέου τους δίσκου. Μετά από διάφορα writing sessions, κατέληξαν στο Nashville, όπου υπό την εποπτεία του σπουδαίου παραγωγού Bob Ezrin (Pink Floyd, Alice Cooper), με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Morse όσο βρισκόταν στους Kansas, ηχογράφησαν τον 21ο δίσκο τους, ο οποίος κυκλοφόρησε τον  Απρίλιο, με τίτλο  "INFINITE" .
Το "InFinite" αναμένονταν λοιπόν  ως η συνέχεια του Now What?! και οι ηχογραφήσεις του δίσκου ξεκίνησαν στα μέσα Ιανουαρίου του 2016 σε στούντιο στο  Nashville της Αμερικής με παραγωγό τον ικανότατο  Bob Ezrin, στον οποίο πιστώνονται συνεργασίες με  Kiss, Pink Floyd, Alice Cooper και  Kansas. Τα στούντιο που χρησιμοποιήθηκαν ήταν το The Tracking Room και τα Anarchy Studios στο Νάσβιλ των ΗΠΑ, τα Noble Street Studios στο Τορόντο του Καναδά, τα X-Level Studios της Στοκχόλμης, τα Doron Plascow (Pluto) Studios στο Τελ Αβίβ και τα Headline Studios στο Χάρστον της Βρετανίας. Ο Ezrin συνεισέφερε και μουσικά, παίζοντας πλήκτρα, κρουστά και τραγουδώντας, ενώ γκεστ συμμετοχή πραγματοποίησε και ο κιθαρίστας Denander (γνωστός στους μελωδικοροκάδες) των Radioactive.
Το συγκρότημα διέκοψε τις ηχογραφήσεις τον Μάιο, για να περιοδεύσει στην Ιαπωνία. Στις 14 Ιουνίου του 2016, ο ντράμερ Ian Paice έπαθε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό, όταν ξύπνησε και δεν είχε τον έλεγχο του δεξιού του χεριού. Η διάγνωση έγινε σε νοσοκομείο της Στοκχόλμης, όπου βρισκόταν εκείνη την περίοδο και μετά από αξονική και μαγνητική τομογραφία διαπιστώθηκε ότι (ευτυχώς) δεν υπήρχε κάποιο μόνιμο πρόβλημα.
Στα τέλη της χρονιάς, έγινε γνωστό ότι η περιοδεία του νέου άλμπουμ θα ονομάζεται Long Goodbye Tour, πυροδοτώντας τις φήμες για διάλυση του συγκροτήματος μετά από αυτήν
(ούτε αυτό το πιστεύω…ευτυχώς)!!
Εδώ να σημειώσω, ότι ακούγοντας το ep, "Time For Bedlam" που κυκλοφόρησαν ως προπομπό, έλπιζα  να μοιάζει στον αγαπημένο μου δίσκο "House of Blue Light" με αυτά τα οιστριονικά πλήκτρα! Όμως η αλήθεια ήταν αρκετά διαφορετική.
Το εναρκτήριο λοιπόν "Time For Bedlam" είναι πολύ καλή σύνθεση με εξαιρετικό μουσικό υπόβαθρο. Ακόμη και το μεσαίο ορχηστρικό μέρος μου άρεσε καθώς είναι αριστοτεχνικά δομημένο. Να σημειώσω δε, ότι η εισαγωγή παραπέμπει σε γρηγοριανή απαγγελία/μέλος τον προπομπό της βυζαντινής μουσικής από τα αξιόλογα τραγούδια της νέας εποχής που ίσως γίνει διαχρονικό! Ειδικά το σολάρισμα στα πλήκτρα : πραγματικά φρενήρες.
Για να μην κουράσω άλλο τους αναγνώστες με μακροσκελείς και αναλυτικές κριτικές, νομίζω, πως η εισαγωγή τα περιγράφει όλα!
Στίχοι ευρηματικότατοι, όπως πάντοτε από τον Gillan είτε αυτοβιογραφικοί, είτε περιγραφικοί από αναμνήσεις της μπάντας συνολικά.
Μουσικά, θα ήταν ιεροσυλία μετά από τόσες δεκαετίες να βρίσκαμε έστω και ένα ψεγάδι. Οι άνθρωποι τζαμάρουν και παίζουν πλέον με κλειστά μάτια. Μοναδική ένσταση μου, ίσως,  η επιλογή του "Roadhouse Blues" που κλείνει το δίσκο. Το "Roadhouse Blues", των Doors, διασκευάσθηκε από την μπάντα σε διαφορετικό "κλειδί" έτσι ώστε να παρουσιαστεί πλέον ως sleazy blues rocker, και πραγματικά μεταμορφώθηκε ανάλογα ζωντανά στο στούντιο και μόλις σε μισή ώρα!
Άλλωστε, για να καταλήξω σε αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε και αξίζει να αγοραστεί ο δίσκος στη μορφή της έκδοσης cd/dvd, είναι ότι η μπάντα που λατρέψαμε και λατρεύτηκε από εκατομμύρια ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων, παρουσιάζει το πραγματικό πρόσωπο της.
Αυτό που τους έκανε τρισμέγιστους: τα τζαμαρίσματα επί σκηνής και στο στούντιο αλλά και η περιήγηση τους στις pub και τα club όπου μοιράζονταν την σκηνή και άγνωστους μουσικούς!! Είναι ο λόγος που αισθάνομαι υπερήφανος για αυτήν την μπάντα.
Δείτε και απολαύστε πρώτα το dvd. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!!

Νότης Γκιλλανίδης