// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Αρχική » Κριτικές

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός τους ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι 5 μεσήλικες - πλέον -Σουηδοί δεν θα περίμεναν το 2003 όταν και ανακοινώθηκε με ένα λιτό δελτίο τύπου η επανένωση τους, πως μετά από 14 χρόνια αυτή η σπουδαία μπάντα από τα προάστια της Στοκχόλμης θα είχε κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ (ήδη 1 περισσότερο από την εποχή της εμπορικής ακμής τους) και θα περιόδευε με σημαντική επιτυχία σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Αυτό πάντως που δεν θα μπορούσε να καταφέρει ούτε ο πλέον επιδέξιος γκουρού του μάρκετινγκ είναι το παντελώς απροσδόκητο και ανέλπιστο γεγονός πως μετά από 14 χρόνια νέας και εντελώς εναλλακτικής καριέρας, η καλλιτεχνική τους αναγνώριση θα είχε υπερκεράσει κατά πολύ την αμφιλεγόμενη – έως και αρνητική άποψη – που είχε η μουσική κοινότητα γι’ αυτούς τις ένδοξες ημέρες της σύντομης, αλλά σημειολογικά θριαμβευτικής τους πορείας στα 80’s.
Άλλωστε μιλάμε για μια μπάντα που κατάφερε το 1986 (δηλαδή 31 χρόνια πριν) να εκπυρσοκροτήσει μια πυρηνική μουσική βόμβα και να δημιουργήσει έναν ανεπανάληπτο παγκόσμιο πάταγο με μια synth φανφάρα, η οποία αποτέλεσε ευχή και κατάρα για τους ίδιους και δυστυχώς για το υπόλοιπο μουσικό τους έργο. Ένα μουσικό έπος που όμως ακόμα και σήμερα οι ακομπλεξάριστοι λατρεύουν φανατικά και οι μεγαλύτεροι επικριτές τους, λατρεύουν να μισούν και να κρυφοθαυμάζουν!!!
Αφήστε που οι περισσότεροι «ειδήμονες» των 80’s που έκραζαν τους Europe επειδή κατάφεραν να δέσουν με μοναδικό τρόπο σ’ έναν ανεπανάληπτο ύμνο δύο αντιμαχόμενα εκείνη την εποχή μουσικά είδη, την ΠΟΠ με το METAL, σήμερα στην συντριπτική τους πλειοψηφία ασχολούνται με την γεωργία… την κτηνοτροφία… την μαναβική… την βιομηχανία του πορνό… και ελάχιστη σχέση έχουν με το ροκ και την μουσική τέχνη γενικότερα…
Αφήνω πίσω την ρετρό εισαγωγή και τα σώψυχα του οπαδού που παίρνει το αίμα του πίσω μετά από 30 χρόνια, με μια διαπίστωση, η οποία είναι περίπου θέσφατο σε κάθε μουσικό έργο, αν και σχεδόν κανείς δεν την λαμβάνει υπόψη του όταν επιχειρεί να γράψει μια κριτική. Την πραγματική αξία ενός άλμπουμ την αντιλαμβάνεσαι μετά από χρόνια!!!!
Δεν κρύβω πως είμαι οπαδός των Europe, ίσως ένας από τους πιο πιστούς και φανατικούς στην Ελλάδα και αυτό αποτελεί κατά μια έννοια τροχοπέδη και μειονέκτημα για να δω με καθαρό μάτι και με μια κατ’ επίφαση αντικειμενικότητα (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) τη νέα δουλειά των Σουηδών.
Δεν κρύβω πως έχω ακούσει το "Walk the Earth" πάνω από 40 φορές, σε σημείο αυθυποβολής!!! Είναι αλήθεια πως όταν πρωτοακούς ένα νέο άλμπουμ μιας αγαπημένης μπάντας, σου φαίνονται όλα υπέροχα… Αν θα αποδειχτεί με τα χρόνια το «νούμερο 11» πόνημα τους κλασικό δεν μπορώ να το ξέρω αυτή τη στιγμή. Και τα Prisoners in Paradise και Bag of Bones μου άρεσαν όταν βγήκαν, τώρα όμως δεν τα ακούω σχεδόν ποτέ, θεωρώντας τα ως τα πιο αδύναμα άλμπουμ τους.
Αυτό που όμως θεωρώ 100% σίγουρο είναι πως οι Europe και στο "Walk the Earth" κατάφεραν να δημιουργήσουν και πάλι ατέρμονες γεμάτες πάθος και μίση συζητήσεις – σε σημείο επιτηδευμένης σπέκουλας – για το νέο τους άλμπουμ.
Για να είμαι ακριβής αυτό το έκαναν ανεξαιρέτως σε όλες τις δουλειές τους από το "Wings of tomorrow" και ύστερα. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα τους, που προσωπικά με εξιτάρει και κρατάει ζεστό στο να εξακολουθώ να παρακολουθώ πολύ στενά την πορεία τους από τα «πρώτα νιάτα» του ανυπέρβλητου "Wings of tomorrow", μέχρι την «βαθιά ωριμότητα» του "Walk the earth", είναι οι συνεχείς – πολλές φορές οβιδιακές – μεταμορφώσεις στον ήχο τους και στο τρόπο που συνθέτουν νέα κομμάτια.
Όπως πολύ ορθά είπε ένας πολύ καλός μου φίλος μόλις πρωτοάκουσε το Walk the earth… «Μεγαλώσαμε με Europe… και απ’ ότι φαίνεται θα γεράσουμε με Europe»!!! Πώς να το κάνουμε… Για όσους λίγους ή πολλούς - δεν έχει σημασία - που ασχολούνται εμπεριστατωμένα και όχι επιφανειακά με την μουσική τους, παραμένουν ε(ρε)θιστικοί μέχρι παρεξηγήσεως…
Πριν ξεκινήσω την κριτική του άλμπουμ θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τις εξαγγελίες του ιθύνοντα νου της μπάντας Joey Tempest λίγο πριν κυκλοφορήσει.

Σύμφωνα με το πρώην sex symbol και νυν οικογενειάρχη μουσικοσυνθέτη και τραγουδιστή, οι Europe το 2003 επέστρεψαν για να φτιάξουν μια νέα σχέση με το κοινό και τα ΜΜΕ…
Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί το όραμα των νέων Europe και ονειρεύεται περμανάντ, γυαλισμένες παραγωγές και aor ονειρώξεις, καλύτερα να σταματήσει να ασχολείται πια μαζί τους, διότι θα απογοητεύεται κατ’ εξακολούθηση… Εμμέσως πλην σαφώς ο συνθέτης του "Final Countdown" παραδέχεται πως αυτό το τραγούδι καθ’ υπερβολή ορόσημο του δυτικού πολιτισμού (όπως έχω ξαναγράψει το τιρινινι είναι γνωστό από την Γροιλανδία, μέχρι τη Γη του Πυρός και από το Βλαδιβοστόκ μέχρι την Χονολουλού) μπορεί να άνοιξε πολλές πόρτες γι αυτούς, αλλά τους έκανε και μεγάλο κακό… Διότι έγινε πολύ μεγαλύτερο από την ίδια την μπάντα.
Φτάνοντας στην παρουσίαση του "Walk the Earth" θα πρέπει να παραδεχτώ, ότι δεν είχα ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες μετά το απροσδόκητα καλό – και εμπορικά – War of Kings".
Περίμενα ένα διαφορετικό άλμπουμ, αλλά με τις γνωστές blues και midtempo εμμονές, που η αλήθεια είναι, ότι κάπου είχαν αρχίσει να με προβληματίζουν για τον υπολειπόμενο χρόνο ζωής της μπάντας… Βλέπετε αρχίζουν τα πλησιάζουν τα δεύτερα «ήντα» και ο χρόνος όπως συνηθίζουμε να λέμε είναι αδυσώπητος…
Το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο απελευθερώθηκε σχεδόν 2 μήνες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, άρχισε να με ψυλλιάζει πως ενδεχομένως να έχουμε κάτι διαφορετικό, σε σχέση με ότι είχαμε ακούσει από τους Europe μέχρι σήμερα, όπως οι ίδιοι διατυμπάνιζαν από την εποχή που ηχογράφησαν το άλμπουμ στα θρυλικά Abbey road studios.
Ξέρετε όλες ανεξαιρέτως οι μπάντες του πλανήτη συνηθίζουν να λένε απίστευτες υπερβολές και μεγαλύτερα ψέματα από εκείνα του Πινόκιο, προκειμένου να προωθήσουν τη νέα τους δουλειά. Θεμιτά και αναμενόμενα όλ’ αυτά.
Μπορεί το "Walk the Earth" σαν τραγούδι να έχει τις epic classic rock αναφορές των "Last look at eden" και "War of kings".
Να είναι το ίδιο αργόσυρτο και μελωδικό… Να συνδυάζει επιρροές από την αγία τριάδα του hard rock (Zeppelin, Purple, Sabbath)… Συνάμα όμως είναι και τόσο διαφορετικό… Το intro στα πλήκτρα όπως ξεκινάει το άλμπουμ έχει μια Floydικη αισθητική. Για την ακρίβεια μια ανεπαίσθητη «Abbey road ατμόσφαιρα». Τα φωνητικά του Tempest τονικά είναι πιο ψηλά από ποτέ στη μεταreunion εποχή και το σόλο του Norum θυμίζει τις χρυσές εποχές των "Final Countdown" και "Total Control", τότε που όλοι νόμιζαν ότι ήταν ένας natural shrederας, αλλά εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι έκαναν λάθος. Ή για την ακρίβεια τους διέψευσε ο ίδιος ο Νορβηγός. Πρόκειται ασφαλώς για ένα πολύ όμορφο τραγούδι με υπέροχες μελωδίες, το οποίο στιχουργικά αποκαλύπτει μια αισιόδοξη και φωτεινή προσέγγιση της προσωπικής τους αναγέννησης. Μουσικά κατά την γνώμη μου πρόκειται για ένα από τα highlights της μπάντας εδώ και δεκαετίες, το οποίο αναμένεται πολύ φυσιολογικά να ανοίγει τις επερχόμενες συναυλίες τους.
Ακολουθεί το "The Siege"…
Ξαφνικά η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει εντυπωσιακά. Ο ήλιος του "Walk the Earth" κρύβεται πίσω από τα πυκνά και κατάμαυρα σύννεφα του Μεσαίωνα, την έναρξη της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και τη «σημαία» της Γαλλικής Επανάστασης. Μας μεταφέρει νοερά στις αιματηρές μάχες του Ναπολέοντα, που «πολιορκεί» με λύσσα την καθεστηκυία ολιγαρχία της Γαλλίας, πριν επικρατήσει τελικά και γίνει νέος Λουδοβίκος στη θέση του Λουδοβίκου… Το τραγούδι πραγματεύεται τις ανησυχίες της μπάντας για τη Δημοκρατία και πως αυτή άρχισε να εδραιώνεται στην Ευρώπη του 18^ου αιώνα. Μουσικά πρόκειται για ένα σκοτεινό ΕΠΟΣ, στο οποίο η μπάντα καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να σε μεταφέρει στην εποχή εκείνη… Οι ρυθμικές κιθάρες και το μπάσο κυριολεκτικά καλπάζουν, με μια vintage industrial αισθητική, ενώ οι φωνητικές μελωδίες του Tempest, παρόλο που παραμένουν επικολυρικές και μουντές, εντούτοις είναι κολλητικές σαν εκείνα τα εμπορικά έπη της χρυσής διετίας 1986-88.
Θα πρέπει να σημειώσω πως το solo του Norum ενδεχομένως να είναι το πλέον Blackmorικό της καριέρας του, ενώ ο απίστευτα υποτιμημένος Mic Michaeli βάζει το κερασάκι στην τούρτα απογειώνοντας το κομμάτι, με τις περίτεχνες oriental γέφυρες του.
Ακολουθεί το Kingdom United… Μια τρίλεπτη ελεγεία που κυριολεκτικά με έχει αφήσει έκθαμβο. Πραγματεύεται την υπογραφή της Magna Carta και προφανώς αποτελεί την συνέχεια του The Siege… Εδώ θα πρέπει να σημειώσω πως το αρχικό όραμα του Tempest για το άλμπουμ ήταν ένα concept για την ιστορία της Δημοκρατίας. Και μουσικά και στιχουργικά. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, δεν βρήκε συμπαραστάτες τους υπόλοιπους και συμβιβάστηκε… Όπως και να χει και μουσικά και στιχουργικά το Kingdom United είναι ένα αυστηρά Βρετανικό τραγούδι, που καταφέρνει σε 2,5 λεπτά να σε κάνει να νοιώθεις ότι άκουσες ένα οκτάλεπτο ΕΠΟΣ, σαν εκείνα τα ανεπανάληπτα prog αριστουργήματα των 70’s, που μόνο οι Dream Τheater και οι Queensryche κατάφεραν να πλησιάσουν…
Σαν Έλληνας θα πρέπει να καταθέσω την ένσταση μου στον πολιτικοποιημένο από μικρό παιδί Joey Tempest…
Όταν πραγματεύεσαι στιχουργικά τη Δημοκρατία, ξεκινάς χωρίς δεύτερη κουβέντα από τον Περικλή… Όλα τα υπόλοιπα είναι μεταγενέστερα υποκατάστατα και φθηνές αντιγραφές του «χρυσού αιώνα» της αρχαιότητας… Ενδεχομένως το χαμένο concept όραμα του Tempest να μας στέρησε την χαρά, να γράψουν οι Europe ένα τραγούδι για την Αρχαία Ελλάδα…
Ακολουθεί το Pictures...
Ένα ξεχωριστό τραγούδι. Ο Tempest το είχε προαναγγείλει ως ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Δηλαδή ως ένα τραγούδι που όμοιο του δεν έχουν ξαναγράψει… Και είχε δίκιο!!! Για να είμαι δίκαιος η συγκεκριμένη «μπαλάντα» μέσα σε πολλά εισαγωγικά, ήδη έχει διχάσει πολλούς. Σαφέστατα πρόκειται για ένα τραγούδι βγαλμένο από τις παλιές καλές εποχές του David d Bowie… Προσωπικά το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Ωστόσο εγώ λατρεύω και τον Bowie και τους Muse, που κατά την άποψη μου είναι οι άξιοι διάδοχοι στο λεγόμενο space rock του σπουδαίου Βρετανού. Άλλοι ξενέρωσαν με τo συγκεκριμένο tribute του Tempest στον καλλιτέχνη που τον ενέπνευσε στιχουργικά στην απόλυτη επιτυχία του γκρουπ το "The Final Countdown". Θα πρέπει εδώ να σημειώσω πως στιχουργικά πρόκειται για sequel του «F song», ενώ μουσικά αν κάποιος θα πρέπει να γκρινιάξει είναι γιατί το τραγούδι δεν είχε άλλα δυο λεπτά τουλάχιστον διάρκεια με τον Norum να συνεχίζει και να ολοκληρώνει το υπέροχο Gilmourικό σόλο του, με το οποίο τελειώνει το κομμάτι…
Ακολουθεί το Election day…
Πρόκειται σίγουρα για το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ… Μπορεί ο Ian Haugland κυριολεκτικά να τα σπάει. Μπορεί το Purplικο riff κιθάρας-hammond να είναι εθιστικό, μπορεί οι μελωδικές γραμμές του Tempest να είναι πιασάρικες, ωστόσο το κομμάτι δεν κορυφώνεται και το solo του Norum είναι επιεικώς τυπικό και εύκολο. Στιχουργικά ο Tempest και πάλι πραγματεύεται την Δημοκρατία, αλλά στην σύγχρονη της μορφή(!!!;;;;), δηλαδή τις διπλές εκλογές που έγιναν σε ΗΠΑ και Βρετανία, λέγοντας το αυτονόητο. Δηλαδή πως οι πολιτικοί είναι ψεύτες.
Βρισκόμαστε ακριβώς στην μέση του άλμπουμ και η αίσθηση είναι πως οι Europe και πάλι τα κατάφεραν να μας εντυπωσιάσουν, με 4 στα 5 τραγούδια να είναι υπέροχα. Ωστόσο συνήθως τα δύσκολα αρχίζουν από την μέση και μετά. Στο κατά πόσο θα μπορέσουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας αναλλοίωτο και να μην έχουμε στο τέλος την γλυκόπικρη γεύση ότι υπάρχουν τραγούδια συμπληρώματα για την τυπική διεκπεραίωση ενός ακόμα άλμπουμ.

Ακολουθεί το Wolves…
Ξαφνικά όλα μαυρίζουν και πάλι!!! Μια βαριά κι ασήκωτη riffάρα του Norum οδηγεί σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη ψυχεδελική ερμηνεία του Tempest. Ακραίος πειραματισμός… Ειλικρινά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν μου αρέσει ο τρόπος που τραγουδάει… Είμαι σίγουρος πως αν φωνητικά τραγουδούσε νορμάλ θα το λάτρευα, αφού οι κιθάρες και τα πλήκτρα δημιουργούν μια doomy, επιβλητική και μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, την οποία υπερθεματίζει το υπέροχο solo του Norum!!!
Κι εκεί που αρχίζουν οι προβληματισμοί και η εσωτερική πάλη, έρχεται το υπεργαμάτο GTO να διώξει ευθύς αμέσως τα όποια σύννεφα… Uptempo σύνθεση σε ταχύτητες των πολυαγαπημένων μου Wings of tomorrow και Secret Society. Μόνο που η Rock n’ roll αισθητική του παραπέμπει αναντίρρητα στο αριστούργημα του 1984, με τις ρυθμικές κιθάρες να μην είναι τόσο τοξικά αιχμηρές, αλλά με τον Joey Tempest να σαρώνει τα πάντα με την φωνάρα του και τον Ian Haugland να σπάει την δίκαση. Θα πρέπει εδώ να σημειώσω πως στο συγκεκριμένο κομμάτι όπως έχουν γράψει πολλοί κριτικοί στο εξωτερικό ο Joey Tempest θυμίζει Ian Gillan στις καλύτερες του στιγμές. Έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής για τον Σουηδό…
Ακολουθεί το Haze... και κυριολεκτικά ήδη από τις πρώτες νότες έχω Haze-ψει παρέα με την «Αγία τριάδα» των Ελλήνων Europe fans που σχολιάζουμε καθημερινά το άλμπουμ. Πρόκειται για ακόμα έναν grunge (!!!!) πειραματισμό των Europe. Προσπάθησαν και άλλες φορές να προσαρμόσουν σε κάποιο τραγούδι τους την ατμόσφαιρα της μουσικής «επανάστασης» του Seattle, πίσω στα 90’s. Μόνο που οι συγκεκριμένες προσπάθειες απέτυχαν σχεδόν παταγωδώς (Song no 12, Run with the angels). Αυτή την φορά όμως πήραν το αίμα τους πίσω. Πιστεύω πως ακόμα και ο συγχωρεμένος Chris Cornell θα ήθελε το Haze σε κάποιο άλμπουμ των Soundgarden. Προσωπικά τα θεωρώ τραγουδάρα και τέλειο για συναυλία. Ειδικά το ρεφραίν είναι πρωτόγνωρο για Europe (άπαιχτο), ενώ τα solo των Norum και Haugland (!!!!) κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακή την πλοκή του κομματιού…
Μετά το μεταλλικό «ξύλο» του Haze έρχεται χωρίς ανάσα το "Whenever you ‘re Ready" και οι ταχύτητες είναι απροσδόκητα μεγαλύτερες κι απ αυτές του GTO!!! Και πάλι Wings ατμόσφαιρα και πάλι η παραγωγή αδικεί τις ρυθμικές κιθάρες. Μόνο που αυτή τη φορά το επιτηδευμένο λάθος του Cobb έρχεται να καλύψει ο Mic Michaeli με τα όμορφα πλήκτρα του που λειτουργούν άψογα σαν χαλί και βέβαια το φαντασμαγορικό solo του Norum!!! Σίγουρα πρόκειται για το καλύτερο solo του άλμπουμ, που θυμίζει εποχές Total control. Τότε που ο Norum θεωρείτο στη Σουηδία κάτι σαν natural Malmsteen!!!
Οφείλω να ομολογήσω ότι μου λείπει πολύ αυτό το στυλ του αγαπημένου μου κιθαρίστα κι ας λέει ο ίδιος πως ένα καλό βιμπράτο (ο ίδιος έχει ένα από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά) είναι προτιμότερο από την ταχύτητα, τις κλίμακες και το neoclassical παίξιμο. Αν μη τι άλλο μας προσφέρει μια τζούρα από τον shred εαυτό του και μας δίνει πάσα να πούμε, πως αν θέλει είναι ο καλύτερος της γενιάς του (πλην Yngwie).
Το άλμπουμ κλείνει ακριβώς όπως ανοίγει. Με ένα υπέροχο μελωδικό τραγούδι του Mic Michaeli το "Turn to Dust". Πρόκειται για μια εφτάλεπτη 80’s power ballad και σίγουρα το πιο κοντινό ηχητικά στους παλιούς μελωδικούς Europe τραγούδι του cd. Πέρα από την αριστοκρατική και καθαρή ερμηνεία του Tempest και το απίστευτα συναισθηματικό solo του Norum, το τραγούδι σου δίνει την αίσθηση πως θα συνεχιστεί μέχρι την αιωνιότητα… Κάπου εκεί ένας λίγο άκομψος πειραματισμός κλείνει το άλμπουμ, αφήνοντας τον ακροατή διψασμένο για κάτι παραπάνω που τελικά δεν ήρθε.
Προφανώς πρόκειται για ένα τρικ της μπάντας, η οποία πάντα δεν μοιράζεται τα πάντα με τους οπαδούς της και κρατάει καλά κρυμμένα μυστικά για τον εαυτό της. Πράγματα που ποτέ δεν θα μάθουμε, αλλά αποτελούν το dna της απαράμιλλης χημείας 5 μικρών παιδιών που ξεκίνησαν με όνειρα πριν από 40 χρόνια από τα Upplands Vasby και μέσα από ένα μυθιστορηματικού τύπου ταξίδι μέσα στον χρόνο έχουν φτάσει μέχρι σήμερα, όπου συνεχίζουν ακάθεκτοι να προσφέρουν τέχνη.
Θα κλείσω την κριτική μου για το άλμπουμ με δύο δανεισμένες ατάκες… Είναι το "Walk the Earth" το καλύτερο άλμπουμ των Europe; Όπως είπε κάποτε ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Έλληνας, ο οποίος με έναν μαγικό τρόπο είναι συνδεδεμένος με το συγκρότημα, χωρίς να το γνωρίζουν εκατέρωθεν: «Αυτή η νίκη είναι η μεγαλύτερη, μέχρι την επόμενη»!!!
Κι επειδή πολλοί ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα όταν τους λες για Europe γελάνε… Κάνουν ότι σουτάρουν τις βολές του τίμιου γίγαντα, κοροϊδεύουν το τιρινινι και σου μιλάνε για τις ξανθιές περμαναντ, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ένας μη οπαδός των Europe o Παναγιώτης Παπαϊωάννου μέσα από το rocktime.gr σε κάποιο παλιό αφιέρωμα:
« Έλεος πια με την δικτατορία των άσχημων»!!!

Αριστοτέλης Βασιλάκης

English Version
Even their most hardcore fan…possibly not even the very same 5 middle aged Swedish gentlemen would not expect that, - when in 2003 with a plain and simple press release, they announced their comeback - 14 years later, this great band from the suburbs of Stockholm would have already released 6 albums (already 1 album plus, since their “commercial” heydays) and would still be touring successfully in the whole wide world .
What’s worth to note is the fact that even the best “marketing guru” in the world, after 14 consecutive years of a completely brand new and alternative career, would not have achieved such an unexpected success and their artistic recognition would overcome any controversial up to a negative opinion, the rock community had felt so, since the glorious days of Europe’s short-lived but nonetheless triumphant musical journey, through the 80’s.
Besides, we’re talking about a band who back in 1986 (that is 31 years ago), managed to fire a nuclear musical bomb by hitting an unprecedented worldwide success with a synth “bubblegum” theme, which served as a wish and a curse at the same time for themselves and unfortunately for the all the rest of their musical piece. A musical opus that even in our days, every free minded person loves unconditionally and most of their hard judged critics love to hate with passion, but admire in secret!!!
Ignore the fact, that most of the “80’s experts” who made fun of Europe guys because they managed to combine successfully two controversial musical genres, POP and METAL in a unique way by creating an unsurpassed anthem (The Final Countdown), nowadays their main occupation in the majority is farming, livestock or greengrocery, or the porn industry probably, and therefore they are little to non related with rock or the art of music in general.
At that point, I’d wish to put aside this retro introduction and the inner self concerns of a fanboy who gets his vengeance 30 years later, by keeping in mind as a guide, the most important factor in every musical piece produced through the years, that noneone by the way takes into account when it comes to writing a review…the real and actual worthiness of an album, you come to realize its appreciation after many years passed by!!!
I can’t hide the fact that I’m a hardcore Europe fan, maybe one of the most loyal and most fanatics in my homeland, Greece and this has an impact in letting me see with a clear view and objectivity, the Swede’s brand new album.
I’ve already listened to “Walk The Earth” over 40 times, extensively. The truth is when you get to hear the first time a new album by your favorite band, everything looks great. By the moment, I can’t really tell if their “Number 11 album” can be proved to be classic through the years. I really liked the Prisoners In Paradise and Bag Of Bones albums, when they got released, but now I don’t listen to them anymore, as they are considered by me, their weakest moments.
What I consider as a 100% certain, is that Europe on “Walk The Earth” achieved once again to create endless with full of passion and hate discussions - at a point of sophisticated speculations – about their brand new album.
To be exact, that’s what the band kept doing since the “Wings Of Tomorrow” album and then on. One of their greatest advantages, which personally excites me and keeps me warm in continuing to follow their course very closely from the "first youth" of the insurmountable “Wings Of Tomorrow” days, to the "deep maturity" of “Walk The Earth”, is the continuous - often ovidian - transitions in their sound and the way they compose new tracks ...
Just as a very good friend of mine recently said right after he first listened to “Walk The Earth”... "We grew up with Europe…and it seems like we are going to grow old with them"!!! It’s a one way road”. For those few or many - it doesn’t matter - who are thoroughly involved rather than superficial with their music, they remain addictive, to a degree of misunderstanding so...
Before I begin my review on the album, we’ll have to take into account the announcements the band’s mastermind Joey Tempest, shortly before the release...According to the former sex symbol and now family man, musician and singer, Europe in 2003 returned to make a new relationship with the public and media...
Whoever is not able to perceive Europe’s new vision and dreams of long perms, polished productions and has AOR wet dreams, better stop bothering with them anymore, because he will be frustrated all the time...Immediately, as the composer of “The Final Countdown” admits, is that this milestone of western civilization song (as I’ve written multiple times, the “F song” is known to be popular from Greenland to Tierra del Fuego and from Vladivostok to Honolulu), has opened many doors for them, but at the same time, it harmed the band also...because it became “larger than life” even than the band itself...
As I’m moving on, to the presentation of “Walk The Earth”, I admit that I did not have great expectations after the unexpectedly good -and commercially well- “War Of Kings” album...I expected a different one, but with the familiar blues and midtempo obsessions on, the truth is that somewhere on the way, I began to worry about the bands remaining lifetime. You see…they are beginning to approach their 60ies and the time as we use to say, is relentless…
Once the title track was released almost two months ago before the album’s follow up, I started to suspect that we might have something different in our hands from what we had heard from Europe to date, as they had been “spreading the word” since they began recording the new album at the legendary Abbey Road Studios…
You know… all the bands of the planet without any exception, are accustomed to saying incredible excesses and lying more than Pinocchio, in order to promote their new work. That’s fair enough and much expected we may say…
As a composition, “Walk The Earth” follows the epic classic rock patterns like “Last Look At Eden” and “War Of Kings”, it’s as slow and melodic as the mentioned ones and it can combine so many influences by the Holy Trinity of hard rock (Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath)…but at the same time it sounds so different. The keyboard intro has a Pink Floyd-ish essence. Actually, you may hear an imperceptible “Abbey Road atmosphere”. Tonically we may say, Tempest’s vocals sound higher than ever in the after reunion era and Norum’s guitar solo brings back memories from the golden era of “The Final Countdown” and “Total Control”, an era that everyone back then assumed that John Norum was a natural shredding beast, but later on they were proved wrong. Or to be exact, the Norwegian denied it by himself. All in all, “Walk The Earth” is a great song with beautiful melodies and lyrically it reveals an optimistic and bright approach on the band’s personal regeneration. Personally, I believe that this is a highlight for the band since decades, which normally should make a great opener for their upcoming gigs.

Next one, is “Siege”…All of a sudden, the atmosphere is impressively starting to “fade into black”. “Walk The Earth”’s sun is starting to hide behind the dense and dark black clouds of the Medieval, the beginning of the Renaissance, the Enlightenment and the “ensign” of French Revolution”. It mentally transcends us, to Napoleon’s bloody battles who rabies the French oligarchs with rage before finally prevailing and becomes a Ludwig in Ludwig’s place…The song deals with the band's concerns about Democracy and how it began to consolidate in Europe during the 18th century. As for the musical piece, it’s about a dark OPUS, where you are magically transferred at that time, by the band in a successful way…Rhythm guitars and bass are literally “galloping hard”, with a vintage industrial aesthetics, while Tempest's vocal melodies, even though they remain epic and lyrical, they are as cute as those commercial hits of the biennial golden age 1986-88…I must note though, that Norum's guitar solo here, may be his most Blackmore-ish in his entire career, whereas the much underrated Mic Michaeli puts the icing on the cake with his elaborate bridges ...
“Kingdom United” comes next…A three minute elegy that literally has left me astonished. It deals with the signing of Magna Carta and is obviously the continuation of The Siege…It’s worth mentioning at that point, that Tempest's original vision for the album was a concept for the history of the Republic. Musically and lyrically. According to his words, the rest of the guys disagreed and he was compromised… Anyway, the music and lyrics of Kingdom United is a strictly British song that within its 2,5 minutes duration you feel like you’ve just heard an 8 minutes long OPUS, like those unprecedented 70’s prog masterpieces, that only Dream Theater and Queensryche achieved to get close, succesfully.As a Greek, I must confess my objection to the politically oriented since his childhood, Joey Tempest. When you’re lyrically involved with Democracy, you should be dealing with Pericles, nonetheless. All the rest, are subsequent substitutes and cheap reproductions for the “Golden Age” of antiquity. Arguably, Tempest’s lost concept “vision”, robbed our joy of writing a song about Greece (Hellas).
“Pictures” follows up. A special song…Tempest had announced it as UNIQUE. That is, as a song they had never written before…And he was right!!! To be fair, this "ballad" in particular, has already divided the majority of fans, in many quotes. It’s clearly about a good ol’ times David Bowie song…I loved it from the very first moment. However, I do love Bowie and Muse also who, in my humble opinion, are the best successors to the so-called space rock this great British, came up with. Some listeners, got disappointed by this specific Tempest’s tribute to the artist who inspired him lyrically for the group’s ultimate success, ” The Final Countdown”…I must note here, that lyrically it’s a sequel to "F song", while musically if one feels like griping, that would be due to the fact that the song did not last fpr two more minutes with Norum going on and completing his wonderful Gilmour-ish solo in which he ends the track…
Next up, is “Election Day”…Definitely, my less favorite track of the album. Ian Haugland may literally be having a blast…the Purple-ish guitar riff and Hammond may be addictive, Tempest’s melodic lines may be catchy…so what? The track however is not peaking and Norum’s solo is a typical one and indulgently easy to play. Lyrically, Tempest once again is dealing with the Democracy incident, but in its modern form this time(!!!;;;), that is the double elections in USA and Britain, passing the self-evident message to the audience. POLITICIANS ARE LIERS!
We’re just about the middle of the album and the essence that Europe have managed to impress us with 4 out of 5 tracks, feels great. However, the hard part usually comes from there to the end. Let’s see if the band is able to preserve our interest and avoid leaving us with a bittersweet taste that there are “filler” songs for the typical completion of another album yet.
“Wolves” comes next…All of a sudden, everything goes back to black once more. Norum’s heavy riff leads to a truly unprecedented psychedelic vocal performance from Tempest…Extreme experimentation…Honestly, I still can’t tell if I prefer the way he sings…I'm pretty convinced that vocally if he sang in the normal way I would have loved it, wherefore the guitars and keyboards create a doomy, imposing and magnificent atmosphere, powered by Norum's amazing solo!!!
And just where you thought you got into some kind of trouble and internal struggle, the mind blowing “GTO” comes in, to wipe out the clouds from the sky. An uptempo composition in the speedy vein of my beloved ones “Wings Of Tomorrow” and “Secret Society”…Only downfall, is the Rock n 'Roll aesthetics who without a doubt is referred to the 1984 masterpiece, with rhythm guitars being not so sharp, but with Joey Tempest dominating with his voice and Ian Haugland smashing his doublekicks. It’s worth noting here that, like many international reviewers have written already, Joey Tempest resembles Ian Gillan at his finest moments. I have the essence that there is no greater honor for our Swedish man…
Moving on with “Haze”, and literally from the very first notes, I look stoned along with my fellow Europe comrades where we keep chatting about the new album every day. This is another grunge(!!!!) experimentation for Europe… In the past, the band tried several times to adapt the atmosphere of Seattle's musical "revolution" back in the 90's. Only then, these attempts almost failed to succeed (Song no.12, Run With The Angels). This time however, they settled the score. I strongly believe that, even Chris Cornell (R.I.P) would have be jealous of a track like Haze on some of his Soundgarden albums. I personally consider it a huge track, perfect for their live concerts. Especially the chorus is so unique for Europe’s standards, while Norum’s and Haugland’s (!!!!) solos respectively, make the track’s flowing even more impressive…
After the “metal beatdown” of Haze, comes breathless the “Whenever You’re Ready” track and the guitar speeding is unexpectedly faster, even than GTO. Once again, the “Wings” atmosphere is present and the production here does not do justice to the rhythm guitars. Only this time, Dave Cobb’s “pretentious mistake” is covered by Mic Michaeli’s beautiful keyboards who work perfect as background to John Norum’s spectacular solo. Definitely his best guitar solo in the entire album, bringing back memories from the “Total Control” era, an era where Norum was once considered in Sweden equal of a “natural Malmsteen”!!! I admit that miss that good ol’ guitar style of my favorite guitarist, despite him stating that a good vibrato (he has one of the best and most distinctive) is better than speed, scales or neoclassical playing style. Nonetheless, we get a taste of his past shredding self and letting us all state that if he wants to, he is the best of his generation (except Yngwie).
The album ends in the very same way it starts. With a beautiful melodic song by Mic Michaeli, called “Turn To Dust”. It’s about a 7 minutes long 80’s inspired power ballad and this track is definitely the closest connection as far as its sound is concerned, to the old melodic Europe. Apart from the classy, crystal clean vocal performance from Joey Tempest and the incredibly emotional guitar solo from John Norum, you get a feeling that this song must go on and on forever. Somewhere at that point, a bit of an inappropriate experimentation ends the album, leaving the listener thirsty for more, that eventually never came.
Obviously this is a trick from the band, who always prefers not to share everything with their fans and keeps well hidden secrets for themselves…Things we will never get to know, but they form the DNA of this incomparable chemistry of 5 young boys from the suburbs of Stockholm, the heroic Upplands Väsby, who made dreams and ambitions 40 years ago and through a fictional journey through time, they have reached this day, where they continue to offer art…
I’ll end my review for the album, by borrowing two famous quotes…Is “Walk The Earth” the best Europe album out, yet? A huge Greek personality (who accidentally is connected to the band in a magical way, and both sides are unaware of), once said: “This is our biggest victory…till another one comes next”!!!
And just because here in Greece, many people even in our days when they the name EUROPE is mentioned, they’re either making fun of them, or pretend to shoot shots like the “humble giant” did in Eurobasket 1987, either joking about “ti ri ni niiiiii” and mentioning the long blond hairdos. The best answer to all those idiots, gave a non Europe fan, who in an previous Europe feature through our webzine rocktime.gr, marked:
"We’ve had enough, with the dictatorship of the ugly ones"!!!

Staff writer – Reviewer: Aristotelis Vasilakis
English translation – Editor – Supervision: Aris Avramidis