// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Rusty Bonez: "Wrath"

22/12/2017

Κατηγορία: Κριτικές

3537

Οι Rusty Bonez είναι κουαρτέτο, τα μέλη του οποίου ήταν ξεροψημένα στις σκηνές της πόλης και στις δυσκολίες του να παίζεις μουσική αρκετά χρόνια πριν κάνουν το νέο τους ξεκίνημα, το 2015. Οι Nondas Emmanouil (φωνητικά), Kostas Karapetsas (κιθάρες), Jojos Silivridis (μπάσο) και Alexandros Varsanis (τύμπανα) στο πρώτο τους αυτό album πετυχαίνουν να αποδώσουν πιστά τον ήχο που γουστάρουν να ακούνε.

... και που γουστάρουν να παίζουν, ένα αξιόπιστο μίγμα που αβίαστα φέρνει στο μυαλό Kyuss, Sabbath, Black Label Society και Alice In Chains της πρώτης περιόδου.

Τα δύο μεγάλα τους όπλα είναι ένας εντυπωσιακά γεμάτος, ολοκάθαρος, όσο και ογκώδης ήχος και ο χώρος που ξέρουν να αφήνουν στις συνθέσεις. Το πρώτο γίνεται άμεσα αισθητό και εντυπωσιάζει σε όλη τη διάρκεια του album.
Το δεύτερο γίνεται αντιληπτό ιδίως τις αλλαγές ρυθμού, που όποτε συμβαίνουν είναι απολύτως ομαλές, σαν ο ίδιος αφηγητής να αλλάζει χρώμα στη φωνή καθώς συνεχίζει με το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας.
Αποτέλεσμα ένα μικρό road movie περιπλανώμενων ψυχών εν αγωνία, σε 9 κεφάλαια συν μια εισαγωγή. Με στίχο που αρθρώνει αληθινά συναισθήματα -προεξάρχουσα σ΄αυτά η οργή (χωρίς όμως ευκολίες και «συνθήματα»)- και ήχο που φτιάχνει τον ακροατή όλο και περισσότερο με τις επανειλημμένες ακροάσεις, οι Bonez αξίζουν καταρχήν ένα thumbs up γιατί δεν φοβήθηκαν να βάλουν τον πήχυ ψηλά. Τα κομμάτια έχουν δουλευτεί επί μακρόν, χωρίς αυτό να αποβαίνει σε βάρος της ζωντάνιας τους, καθώς είναι φτιαγμένα για να αποδίδονται live, ηχογραφημένες όμως με προσήλωση στο να ακούγονται όπως τα θέλει το γκρουπ, στοιχείο που ενδεικνύει ότι εκτός από μουσικοί παραμένουν ροκ ακροατές με υγιές αισθητήριο.
Το “Broken Mold” είναι από τα καλύτερα κομμάτια της εγχώριας –τουλάχιστον- παραγωγής για φέτος, ένα groove με αυθεντικό σαρκασμό στην απόδοση του στίχου και ιδανική οικονομία στη διάρκειά του. Στο “Scream Of Souls”, ένα από τα δικαίως πιο αγαπητά live κομμάτια τους, είναι υπόδειγμα του πώς αξιοποιείται ο χώρος στον ήχο, για να αποδοθεί η ατμόσφαιρα της σύνθεσης.
O ήχος τους έχει το δέσιμο και την ομαδικότητα που χαρακτηρίζει μπάντες που είναι προορισμένες για το καλύτερο, οπότε μεμονωμένες παρατηρήσεις για την απόδοση του καθενός δεν έχουν νόημα. Το “Nameless Hero” έχει ψήγματα ψυχεδέλειας και ταιριαστή με το στίχο απόγνωση στην ερμηνεία, θυμός κυριαρχεί και στο Sabbathικό “Goldman Shagged”, ενώ το “Βurn The Sun” – από τα πιο χαρακτηριστικά τους- ακούγεται σα σύνθεση πολύ εμπειρώτερης μπάντας. Στο δε “Grub” που κλείνει το δίσκο αφήνουν σαφή υπόσχεση για πιο αναπτυγμένες συνθέσεις στο μέλλον.
Μεγάλη η κουβέντα για την έκταση και το βάθος της σύγχρονης σκηνής του “stoner” και την σαφή απήχηση που έχει στην ελληνική σκηνή. Χωρίς να σημαίνει ότι οι Bonez αναγκαστικά «ανήκουν» εκεί, μπορούν να παίξουν δίπλα σε οποιοδήποτε stoner όνομα, καθώς επί σκηνής αποπνέουν το αμετάφραστο “they mean business”. Το σίγουρο είναι ότι οι επιρροές τους αποκλείουν τον κίνδυνο να υποκύψουν στην ξυσιματική μονοτονία, ασθένεια την οποία μεγάλο μέρος της σκηνής φέρει ακόμη και ως παράσημο. Πολύ καλή πρώτη προσπάθεια. Δείτε τους live.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου