Bullet: "Dust To Gold"

24/05/2018

Κατηγορία: Κριτικές

3519

Είναι Σουηδοί από την παγκοσμίως άγνωστη πόλη Växjö, είναι πέντε τον αριθμό, έχουν κυκλοφορήσει μαζί μ’ αυτό εδώ πέντε άλμπουμ. Έχουν εμφανιστεί σε όλα τα γνωστά ευρωπαϊκά φεστιβάλ:

 

Rock Am Ring, Graspop, Sweden Rock, Rock Hard, Keep It True, Headbangers Open Air και Wacken (σ’ αυτό δύο φορές !) και γυρίζουνε εδώ και 17 χρόνια κάθε καταγώγιο της ηπείρου μας με ένα βανάκι Volvo μοντέλο του ’64, μαύρο – άσπρο – κόκκινο, το οποίο αποκαλούν, καθόλου πρωτότυπα, “Bullet Bus”. «Τόσα χρόνια, μετά από εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, το Bullet Bus δεν μας έχει εγκαταλείψει ποτέ. Κέρδισε δικαιωματικά τη θέση του στο εξώφυλλο του τελευταίου άλμπουμ μας», λέει ο κιθαρίστας Hampus Klang (τί όνομα !).
Οι τύποι έχουν συρθεί από το χαντάκι όπου στη Σουηδία των ‘80s θα ξεφόρτωναν με απόλυτη μυστικότητα τα αγοράκια που δεν μπορούσαν με κανέναν τρόπο να γίνουν εξαγώγιμα προϊόντα.
O τραγουδιστής με το stage name Hell Hofers είναι άνετα κοντέντερ σε β΄ κατηγορία τοπικό πρωτάθλημα σούμο αλλά κι οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω: ο Gustav Hjortsjö είναι ο ντράμερ, ο μόνος κοκκινομάλλης. Alexander Lyrbo (ο άλλος, εξίσου άλουστος κιθαρίστας), ενώ ο μπασίστας Gustav Hector, ξάδερφος του πρώην μέλους Adam Hector είναι η καινούρια προσθήκη στο σχήμα (πιθανώς επειδή το σόϊ αποφάσισε να προωθήσει για διεθνή καρριέρα τον «πιο μπάνικο»). Στραβοχυμένοι ένας κι ένας, με κινησιολογία απ’ όλα τα κλισέ που πριν από 35 χρόνια δοκίμαζαν μπροστά στο καθρέφτη όσοι άκουγαν Savatage μακραίνοντας απεγνωσμένα μαλλί.
Κάπου εδώ όμως σταματάει το αστείο. Αυτό που παίζουν, είναι αντιστρόφως ανάλογα πωρωτικό με την εμφάνιση (που στο κάτω – κάτω απλώς προσθέτει σε “trueness”). Σαν οι πρώϊμοι Gravedigger να παίζουν outtakes από το “Flick Of The Switchέχοντας πάρει τεσσεράμισυ πλαστικά βαζάκια με ποικιλία  αμφεταμινούχων έκαστος. Ήχος κολλημένος με περηφάνεια και αδέκαστη μεταλλοσύνη μεταξύ Metal Blade ’84 και Music For Nations του ’85. «Οι ήρωες της εφηβείας μας ήταν AC/DC, Judas Priest, Saxon, Accept, Rose Tattoo και Motörhead», εξηγεί ο Hampus, σε όποιον δεν κατάλαβε.

Εθιστικός, τραχύς ήχος, που σε κομμάτια όπως τα “Ain’t Enough”, “Fuel The Fire”, “Highway Love”, “Wildfire” και το ομώνυμο “Dust To Gold” χτυπάνε το μεταλλικό νεύρο όσων μεγάλωσαν στα μέσα των ‘80s δίνοντας όλο το χαρτζιλίκι τους στον πρώτο όροφο του «Δισκάδικου της Αθηνάς», κατευθείαν στο κεφάλι. Το δε τρίλεπτο μικροέπος Rogue Soldier”, το τρίτο από τα 11 κομμάτια, έχει ήδη μπει στα 10 καλύτερά μου για τη χρονιά.
Το ακούς και βρίσκεσαι στην
Victoria” και πας να ουρλιάξεις στ' αυτί του dj «ποιοί ‘ναι αυτοί που έβαλες ρε μάγκα;»
Το άλμπουμ θα καταναλωθεί αμάσητο από κάθε μεταλλοθρεμμένο εγκέφαλο, γιατί, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό είναι metal. Απ’ αυτό που δεν φτιάχνεται πια τόο ανυπόκριτο και τόσο ατόφιο.  

Παναγιώτης Παπαϊωάννου