Haken: "Vector"

18/10/2018

Κατηγορία: Κριτικές

3558

Οι αγαπημένοι και καταξιωμένοι πλέον progsters HAKEN επιστρέφουν με το πέμπτο τους άλμπουμ μετά το πιο επιτυχημένο τους Affinity. Πάντα το επόμενο βήμα έπειτα από μια μεγάλη επιτυχία είναι δύσκολο και φορτώνει με άγχος κατά κάποιον τρόπο τον εκάστοτε καλλιτέχνη.

 

Πάντα το επόμενο βήμα έπειτα από μια μεγάλη επιτυχία είναι δύσκολο και φορτώνει με άγχος κατά κάποιον τρόπο τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Και παρότι δεν δείχνουν αγχωμένοι ή να έχουν καβαλήσει το καλάμι, δεν κατάφεραν να επαναλάβουν τον άθλο.
Όχι ότι είναι κακό άλμπουμ, το αντίθετο, απλά η ουσία είναι ότι τα τραγούδια στο Affinity ήταν μερικά από τα καλύτερα της μπάντας οπότε το Vector είχε ένα πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει.

Πιστεύω ότι μια μικρότερη δόση επίδειξης τεχνικής κατάρτισης και λίγο περισσότερο συναίσθημα θα μπορούσε να τους φέρει πιο κοντά στην τελειότητα. Παρ’ όλα αυτά, η εξαιρετική ικανότητα με την οποία αυτή η μπάντα δημιουργεί μουσική, θα ικανοποιήσει κάθε prog οπαδό. Καταφέρνουν μυστηριωδώς να συνδυάζουν την παραδοσιακή prog μελωδικότητα με την τεχνική αρτιότητα στην πλειοψηφία των συνθέσεών τους.
Το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, το "Clear", είναι μια σκοτεινή ατμοσφαιρική εισαγωγή που θα μπορούσε άνετα να λείπει, αλλά αυτή είναι μόνο η δική μου άποψη. Το άλμπουμ ξεκινά κανονικά με το πρώτο single/video, το "The Good Doctor", το οποίο ακούγεται σαν η συνέχεια του "Affinity".
Τα γνωστά ηχητικά εφέ της δεκαετίας του '80, τα ηλεκτρονικά τύμπανα και όλα αυτά. Ικανοποιητικό αλλά όχι η δυνατή έναρξη που θα περίμενε κανείς.
Το επόμενο κομμάτι "Puzzle Box" παρότι έχει και αυτό στοιχεία από το "Affinity", εντούτοις είναι πολύ πιο heavy και τεχνικό. Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι ήταν επιδίωξή τους να σκληρύνουν τον ήχο τους σ’αυτό το άλμπουμ. Κιθαριστικά riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, μπάσο σταθερό και ντράμς περίτεχνα. Το πρώτο πραγματικά “μεγάλο” κομμάτι του άλμπουμ.
Τα πράγματα βελτιώνονται ακόμη περισσότερο θα μπορούσε να πει κάποιος στο επικό Veil (12 και 35 διάρκεια) που μοιάζει περισσότερο με τα παλαιότερα HΑΚΕΝ, με ένα πολύ μικρό νεύμα στο djent (κιθάρες κυρίως) αλλά και τους Theater.
Αυτό το τελευταίο το εννοώ ως κομπλιμέντο περισσότερο και είμαι σίγουρος ότι θα τραβήξει την προσοχή των “Θεατρόπληκτων” οπαδών που νοσταλγούν τα εμπνευσμένα prog έπη που τόσο τους έχουν λείψει τελευταία. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Mike Portnoy το έθεσε ως υποψήφιο “Prog Epic of the Year”.
Charlie Griffiths και Rich Henshall ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στην κιθάρα ενώ ο Raymond Hearne δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ ανωτάτου επιπέδου στα ντραμς! Ο Ross Jennings έχει αποκτήσει μια άνεση που του επιτρέπει να ερμηνεύει άψογα ακόμη και τα πιο απαιτητικά σημεία και αυτό κάνει και εδώ!
Το Nil By Mouth είναι ένα instrumental κομμάτι με μια κιθαριστική προσέγγιση πολύ κοντά στους TesseracT.
Υπερτεχνικό και heavy όπως αναμενόταν, αποδεικνύει για άλλη μια φορά την τεχνική δεινότητα της μπάντας. Πέραν αυτού όμως ουδέν, καθότι ως σύνθεση δεν είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Και ερωτώ: ποια η χρησιμότητα ενός instrumental σε άλμπουμ επτά κομματιών, εκ των οποίων το ένα είναι εισαγωγή; Ρητορική η ερώτηση καθώς θα παραμείνει αναπάντητη, στο κάτω κάτω δικό τους είναι το άλμπουμ ότι θέλουν κάνουν, πάμε παρακάτω.
Το επόμενο κομμάτι είναι το "Host", το οποίο αρχίζει με … τρομπέτα -ναι καλά διαβάσατε! Jazzy χαλαρωτικός ρυθμός, υπέροχη ερμηνεία από τον Ross, ακουστικές κιθάρες, τρομπέτα ξανά(!), υπέροχα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, με λίγα λόγια μια ιδιαίτερη μπαλάντα που η μπάντα δεν έχει κάνει ποτέ πριν. Ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι το οποίο ρίχνει την ένταση λίγο πριν το τέλος του άλμπουμ.
Το οποίο τέλος έρχεται με το "A Cell Divides", το οποίο επιστρέφει σε πιο γρήγορους και heavy ρυθμούς αλλά με την ανάλογη δόση μελωδικότητας. Παρότι είναι ένα καλό τραγούδι, μένεις με την εντύπωση πως αυτό δεν είναι το τέλος του άλμπουμ, πως πρέπει να χει κι άλλο. Αλλά δυστυχώς δεν έχει! Ίσως κάποτε στο μέλλον να έχουμε την συνέχεια του “σχεδόν” θεματικού άλμπουμ, όπως έχουν αφήσει να πλανάται και οι ίδιοι οι HΑΚΕΝ, ποιος ξέρει;
Έτσι, το άλμπουμ είναι σχετικά σύντομο σύμφωνα με τα πρότυπα των HΑΚΕΝ (44 λεπτά περίπου) αλλά αυτό δεν θα ήταν μεγάλη υπόθεση αν ήταν πολύ καλό και ισορροπημένο σε όλη την διάρκειά του -αλλά δεν είναι. Με μια αχρείαστη εισαγωγή, ένα “τραβηγμένο” instrumental και ένα μέτριο single, το βάρος πέφτει στα "Veil", "Puzzle Box" και "A Cell Divides". Και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα άλμπουμ να στηρίζεται σε τρία κομμάτια όσο καλά και να είναι αυτά.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, θεωρώ πως αυτό το άλμπουμ αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο για τη μπάντα, μετά την μεγάλη επιτυχία του "Affinity". Πιστεύω πως θα συνεχίσουν να είναι στην αιχμή του νέου κύματος του prog metal και θα γίνονται όλο και πιο γνωστοί αλλά ελπίζω να καταφέρουν να διαχειριστούν την επιτυχία τους δημιουργικά καθώς και να προσέξουν μερικές λεπτομέρειες ώστε να μας χαρίσουν και άλλες πολλές στιγμές μουσικής ευφορίας στο προσεχές μέλλον! Ά, και νομίζω είναι καιρός να τους δούμε και στα μέρη μας σύντομα ε;

✍ The White Rider