Στο 12^ο στούντιο άλμπουμ τους, το ηχογραφημένο τους πρώτους μήνες του ’18 στα Bismeaux Studios του Austin στο Texas, 10 κομμάτια μέσα σε 4 μέρες, εμφανίζει το ανυποχώρητο τρίο των Eddie Spagghetti (μπάσο – φωνητικά) Marty Chandler (κιθάρα) και Chris Von Streicher (ντραμς) να στέκεται ξανά στα πόδια του επανασυναρμολογημένο θά’ λεγε κανείς από τα ίδια άφθαρτα υλικά του σκληροπυρηνικού ροκ ν’ ρολ που το συνέθεσαν εξαρχής. Γιατί «επανασυναρμολογημένο;». Λόγω των περιπετειών που είχε τα τελευταία τρία χρόνια ο μπασίστας τραγουδιστής και συνθέτης τους.
Δικαιωματικά, ο Eddie Spaghetti θα μπορούσε να είναι χίλια κομμάτια. Τρία χρόνια πριν, έβαλε σ’ ένα SUV τη γυναίκα του Jessica, τους γιους του Quattro και Zeke και την κόρη του Elvis (δεν είναι λάθος), στον κοτσαδόρο ένα 29ποδο τροχόσπιτο και ξεκίνησε από το Seattle για να περάσει έναν ολόκληρο χρόνο στο δρόμο. Το ταξίδι τους διακόπηκε πρόωρα, αφού το όχημα ανατράπηκε από μαύρο πάγο στην Οκλαχόμα, αλλά τα προβλήματα δεν είχαν αρχίσει ακόμη. Λίγο αργότερα, ο Eddie διαγνώσθηκε με καρκίνο στο λάρυγγα, με αποτέλεσμα ο ανασφάλιστος κάποτε country τραγουδιστής να τραβιέται για πάνω από έξι μήνες σε νοσοκομειακούς θαλάμους για χημειοθεραπείες, με την οικογένειά του να μένει σ’ ένα mini-van. Τελικά, ο Eddie πήρε το εξιτήριο της τελικής του αποθεραπείας από το Ιατρικό Κέντρο City of Hope του Los Angeles και άρχισε σιγά – σιγά να επιστρέφει με τη δίψα του για ροκ ν’ ρολ ακμαία.
"You said to grab it, just hook or stab it, and now I gotta have it – all of the time" ακούγεται να επιτίθεται με το γνωστό «πάρτα στη μάπα» delivery στο “All Of The Time” που ανοίγει το δίσκο με τον εύγλωττο τίτλο “Suck It”. «Ακούγεται φοβερά, δεν θά’ παιρνα πίσω ούτε νότα», λέει ο ανανεωμένος Eddie.
Η θετική πλευρά του να είσαι 30 χρόνια στην πιάτσα είναι ότι μπορείς και γίνεσαι καλύτερος, υπογραμμίζει. Η αρνητική; Βλέπεις να έχουν μείνει πολύ λίγοι γύρω σου που το έχουν καταφέρει. Γι’ αυτό και το “The History Of Rockn’ Roll” είναι ένας ύμνος του Eddie σ’ εκείνες τις ροκ ν’ ρολ μπάντες που ξεκίνησαν μαζί, που κάποτε τον έφτιαχναν, λίγες από τις οποίες μένουν σήμερα όρθιες:
Rocket From The Crypt, New Bomb Turks, Zeke, Bell Rays, The Dwarfs, Danko and the Didjits Nashville Pussy, L7, Electric Frankenstein, The Hellacopters.
Το κομμάτι έχει τον αέρα ενός ηρωϊκού απολογισμού και τον επικό στίχο του ρεφραίν για το τί υπήρξαν: “α footnote to an anecdote in the history of Rock n’ Roll”.

Το “Dead Inside” έχει την εθιστική μελωδία για την οποία κάτι παλιάτσοι όπως οι Green Day θα σκότωναν για ν’ αποκτήσουν («ένα ποπ κομμάτι, από κείνη την εποχή που κάθε γκρουπ ήθελε να κάνει ένα hit») και στίχους βγαλμένους μέσα από την περασμένη αλλά όχι ξεχασμένη σκοτοδίνη του Eddie : "Everything happens for a reason - What a stupid thing to say". To “Breaking My Balls” θα έκανε τον Bon Scott να κατεβάσει μισό μπουκάλι φτηνό bourbon με το εμμονικό ριφ του, ενώ το moody “The Worst Thing Ever” είναι η ενδοσκοπική στιγμή, πριν ξανάρθει το γκάζι στο τέρμα με το “What’s Up With This MF Thing”, επικίνδυνο να το ακούς όταν κολλήσει κανας server.
Την country αφετηρία τους πίσω στο 1990 και την εταιρία Sub Pop θυμάται ο Eddie με το “Cold Wet Wind”, ενώ το βρωμόστομο “’Til I Die” και το 12μετρο feelgood “Private Parking Lot” προέρχoνται από κει που γεννηθηκε κι η υπόλοιπη δισκογραφία τους : Από φτηνά δωμάτια ξενοδοχείων, παρασκήνια – τρώγλες και βρώμικα live μπαρ – όλα τά’ χουν φάει με το κουτάλι. Το άλμπουμ κλείνει με το δέον στυλ:  Μια λυσσαλέα εκτέλεση του “Beer Drinkers And Hell Raisers” των ZZ TOP με δαιμονισμένα slide και κάποιον που μοιάζει ύποπτα με τον Dusty Hill στα δεύτερα φωνητικά. Χαμός.
«Είναι θαύμα ότι κλείσαμε 30 χρόνια σ΄αυτή τη δουλειά. Και η αλήθεια είναι ότι αν είσαι για παράδειγμα ξυλουργός για τριάντα συνεχόμενα χρόνια, δε μπορεί παρά να είσαι και γαμώ τους ξυλουργούς. Πιστεύω ότι πραγματικά έχουμε και μεις γίνει καλύτεροι μέσα σ’ αυτά τα τόσα χρόνια. Στο κάτω – κάτω, δεν υπάρχουν πλέον και πολλοί που κανουν το ίδιο πράγμα για 30 χρόνια».
«Έχω συνειδητοποιήσει ότι η μουσική μας δεν είναι για όλους. Το ξέρω ότι ακούγεται σαν κάτι που κάνουν πενηντάρηδες με κολλημένη την αφελή ιδέα στο μυαλό τους ότι κάποια στιγμή θα κάνουν επιτυχία. Και κάπως έτσι είναι. Πιστεύω μέσα μου ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ένας τύπος που θα ακούσει τα κομμάτια μας, θα πάρει ένα και θα το κάνει όσο διάσημο όσο του αξίζει. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, το αξίζουν».
“Stuck It”. Σαν τέσσερα σφηνάκια bourbon με δύο μπύρες από δίπλα όλα δικά σου για να περάσεις τη νύχτα. Σαν έναν παλιόφιλο που ακόμη κι όταν περνάει τις μαύρες του και επαναλαμβάνεται, είναι πιο έξυπνη και ενδιαφέρουσα παρέα από τον υπόλοιπο πλανήτη.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου