Ευτυχώς ο αρχισυντάκτης του rocktime.gr μου έχει δώσει την συγκεκριμένη ελευθερία, η οποία – πιστέψτε με – είναι λυτρωτική για κάποιον που του αρέσει να γράφει.
Το νέο άλμπουμ των Muse κυκλοφόρησε τρεις ολόκληρους μήνες πριν, χρόνος που στις μέρες μας θεωρείται πολύ μεγάλος, ως εκ τούτου μια κριτική – παρουσίαση θα ήταν μάλλον άνευ αντικειμένου.
Ή μάλλον αντικειμένου που έχει μπαγιατέψει.
Πολλοί επαΐοντες ειδικά στην Αμερική καγχάζουν εδώ και κάποια χρόνια, ότι  το «ροκ έχε πεθάνει». Οι αριθμοί μάλλον επιβεβαιώνουν τον κυνισμό τους.
Βέβαια οι αριθμοί και η στατιστική είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να πεις ψέματα. Είναι αλήθεια πάντως πως αν εξαιρέσεις κάποιους δεινόσαυρους του παρελθόντος που εξακολουθούν να κάνουν επιτυχία λόγω ονόματος, εδώ και 2 δεκαετίες ψάχνουμε να βρούμε κάτι αναπάντεχο, ανατρεπτικό και καινοτόμο που θα συνταράξει, θα ταρακουνήσει και θα μετασχηματίσει την μουσική βιομηχανία. Και καλλιτεχνικά και εμπορικά.
Κάτι σαν αυτό που μας πρόσφεραν οι Beatles και οι Rolling Stones στα 60’s, οι Led Zeppelin, οι Pink Floyd, οι Deep Purple και οι Black Sabbath στα 70’s, οι Van Halen, οι Iron Maiden, οι Metallica και οι Guns n Roses στα 80’s, οι Nirvana, οι Pearl Jam και οι Soundgarden στα 90’s.
Η αλήθεια είναι ότι… με καθαρά εμπορικά κριτήρια ΟΝΤΩΣ το ροκ έχει πεθάνει στις ΗΠΑ. Εκεί αρέσκονται – ως συνήθως – να ασχολούνται με τον εαυτό τους. Δηλαδή την country, hip hop και τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον ιδιόρρυθμο και αμφιλεγόμενο Τράμπ, με τους επίσης ιδιόρρυθμους και αμφιλεγόμενους σελέμπριτι. Δεν ασχολούνται ΚΑΝ πλέον με την «μαμά Βρετανία» κι ας «απελευθερώθηκαν» από τους Άγγλους για να αναλάβουν τα ηνία του αγγλοσαξωνικού αποικιοκρατισμού που κινδύνευε και εξακολουθεί να κινδυνεύει από τις Γερμανικές χαλίφικες ορέξεις.
Μπορεί οι Βρετανοί να είναι ασυμπάθιστοι, ανθέλληνες, φλεγματικοί, αποικιοκράτες και – εν τέλει – αρχοντοχωριάτες, ωστόσο όταν η συζήτηση πάει στην μουσική, εκεί βγάζεις το πιο ακριβό καπέλο που μπορεί να έχεις στην συλλογή σου και υποκλίνεσαι με σεβασμό.
Κι αν το ροκ έχει πεθάνει στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και ειδικά στην Βρετανία αντιστέκεται με θαυμαστή ξεροκεφαλιά. Μπορεί οι Muse να μην μπόρεσαν να αλλάξουν τα μυαλά των Αμερικανών, ωστόσο αποτελούν ίσως την πιο σημαντική σύγχρονη ροκ μπάντα της Ευρώπης. Γεμίζουν στάδια, βγάζουν υπέροχες και καινοτόμες  μουσικές και εξακολουθούν να έχουν έναν αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό ήχο, γεγονός σπάνιο για μια μπάντα που μεσουράνησε στα 00’s.
Οι «θεωρία προσομοίωσης» είναι αισίως το όγδοο πόνημα των Βρετανών με τις εμμονές όσον αφορά το μυστήριο του σύμπαντος να παραμένουν αναλοίωτες. Για πολλούς τα The 2nd Law (2012) και Drones (2015), σηματοδότησαν μια συνθετική υποχώρηση των σπουδαίων αυτών μουσικών, έναντι των αντικειμενικά κορυφαίων και συνθετικά καινοτόμων 5 πρώτων άλμπουμ τους.
Λυπάμαι αλλά δεν θα συμφωνήσω. Θεωρώ πως συνθετικά ΔΕΝ υπάρχει κάποιο άλμπουμ των Muse που να υστερεί. Και έρχεται και το Simulation Theory για να επιβεβαιώσει με βάση το δικό μου μουσικό αισθητήριο την συγκεκριμένη άποψη.
Σίγουρα το "Simulation Theory" είναι το λιγότερο ροκ άλμπουμ των Muse. Δεν χρειάζεται να γραφτεί ακόμα μια κριτική γι’ αυτό. Είναι δεδομένο επίσης πως πρόκειται για ένα μουσικό δημιούργημα καθαρά επηρεασμένο από την κιτς 80’s electropop κουλτούρα, που τόσο αγαπήσαμε να μισούμε, αλλά απ’ ότι φαίνεται μας λείπει πάρα πολύ και την νοσταλγούμε ενοχικά.
Σε καθαρά μουσικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο το "Simulation Theory" τσακίζει κόκκαλα, ακόμα και αν λείπουν εμφανώς οι χαρακτηριστικές κιθάρες του Matt Bellamy, δίνοντας έμφαση στην ποπ πλευρά της μπάντας (πάντα υπήρχε) με την εκτεταμένη χρήση synthesisers. Ακολουθώντας τα πιο σκοτεινά θέματα των προηγούμενων άλμπουμ το "Simulation Theory" ενσωματώνει στους στίχους επιρροές από την επιστημονική φαντασία και το σύγχρονο πολιτικό κλίμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Χωρίς να αποποιούνται τα αγαπημένα τους bombastic space-rock θέματα και τις ανησυχίες τους για μια επικείμενη παγκόσμια καταστροφή, οι Muse αποφάσισαν σ’ αυτό το άλμπουμ να μεταλλαχθούν σε μια διασκεδαστική ρετρό-synthpop μπάντα. (αυτό το vintage μας έχει στοιχείωσει)
Σε όλο το "Simulation Theory" αισθάνεσαι πως έχει γίνει πάντρεμα - με αριστοτεχνικό τρόπο - ήχων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Ο Vangelis, ο Jean-Michel Jarre, οι Bee Gees, οι Queen, οι Depeche Mode, ο Prince και οι Duran Duran συναντούν την R&B, το new wave και τα κόλπα του «επάρατου» Timbaland.
Τι λέγαμε; Το ροκ έχει πεθάνει; Βάση στατιστικής μάλλον… Οι Muse - δηλαδή ο Matt Bellamy - έχοντας προίκα μια σπουδαία μουσική παιδεία, ακολουθώντας πιστά τα βήματα της μπάντας που λατρεύουν δηλαδή τους ανυπέρβλητους QUEEN, καταφέρνουν να παντρέψουν τόσο διαφορετικά ακούσματα μέσα στο δικό τους μοναδικό ηχόχρωμα.
Να μιλήσουμε λίγο και για τα τραγούδια, χωρίς να πλατιάσουμε, αφού κανένα μουσικό αυτί δεν χρειάζεται ακόμα έναν μουσικό ειδήμονα να το καθοδηγήσει… Ο καθένας ακούει ότι του αρέσει και αντιλαμβάνεται ότι του υπαγορεύει το ένστικτό και το αισθητήριο του.
Το "Algorithm" είναι ένα ΤΕΛΕΙΟ άνοιγμα δίσκου ενσωματώνοντας το γνωστό πομπώδες ύφος των Muse με την μεγαλοπρέπεια των σπουδαίων συνθέσεων του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Κι επειδή πολλοί δεν αντιλαμβάνονται πόσο σπουδαίος μουσικός είναι ο Vangelis, πολλοί λένε κι εγώ συμφωνώ μαζί τους, πως αν οι Aphrodite's Child  ήταν Βρετανοί, θα ήταν εφάμιλλοι των ΘΕΩΝ Pink Floyd. Έχει την αξία του πως αυτό το παραδέχονται και οι ίδιοι οι μονόχνωτοι και είρωνες Βρετανοί… Το "The Dark Side" συνδυάζει την ποπ eightίλα και το groove του "Map of the Problematique". Είναι από εκείνα τα «χορευτικά» τραγούδια των Muse, που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να παίζουν σε κάποια disco πίσω στις ένδοξες καλτίλες των 80’s.
Το "Pressure" αποτελεί ίσως το πιο κλασικό Muse τραγούδι του "Simulation Theory" συνοδευόμενο από ένα υπέροχο video clip. Σίγουρα αποτελεί ένα από τα αγαπημένο μου τραγούδια του cd. Το "Propaganda" είναι ένας πρωτόγνωρος για Muse πειραματισμός με τον Timbaland να κάνει «τα δικά του», αλλά επί της ουσίας αποτελεί έναν φόρο τιμής στην funky ιδιοφυΐα του τεράστιου Prince.
Το "Break It to Me" αποτελεί την συνέχεια του "Propaganda" με έναν «ψευτοραπ» ρυθμό που σου κολλάει στο μυαλό. Το "Something Human" είναι ένα ποπ χιτάκι με μια υπέροχη ευκολομνημόνευτη μελωδία στο ρεφραίν, κατάλληλη για να παίξει στα ραδιόφωνα και να γίνει κατανοητή από μεγαλύτερα και κυρίως «ανεκπαίδευτα» ακροατήρια.
Στο "Thought Contagion" η μπάντα επιστρέφει στις ρίζες της και στις χαρακτηριστικές μελωδίες που την έκαναν γνωστή. Το "Get Up and Figh" είναι ένα ακόμα ποπ ραδιοφωνικό τραγούδι με «εύκολο» ρεφραίν, Μια σχετικά απλή για Muse σύνθεση, αλλά με πιο γρήγορο ρυθμό από το "Something Human". Το "Blockades" είναι μάλλον το πιο ροκ τραγούδι του cd, με μια ενορχήστρωση που θυμίζει αρκετά το ανυπέρβλητο και προσωπικά αγαπημένο "Bliss", χωρίς βέβαια να το φτάνει.
Το "Dig Down" είναι το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι του "Simulation Theory", γιατί στο ρεφραίν μοιάζει ενοχικά με το Freedom του George Michael. Αμαρτία μη εξομολογημένη αποτελεί δύο φορές αμαρτία!!!
Το cd κλείνει με το άπαιχτο "The Void", το οποίο μέσω της electrogoth αισθητικής των Depeche Mode κλείνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο, το οποίο υπηρέτησαν με απόλυτο σεβασμό και ακόμα μία φορά με μεγάλη έμπνευση οι Muse στο πιο πρόσφατο δημιούργημα τους.
Κλείνοντας θα πρέπει να αναφέρω πως οι Βρετανοί ακολούθησαν το εντελώς παράτολμο βήμα των Metallica στο Hardwired... to Self-Destruct. Απελευθέρωσαν όλα τα τραγούδια με την κυκλοφορία του άλμπουμ, γυρίζοντας βίντεο κλιπ για όλα!!! Και μάλιστα βίντεο πολύ υψηλού επιπέδου με το Algorithm και το Pressure κυριολεκτικά να αποτελούν μια ταινία μικρού μήκους από μόνα τους.
Όταν δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα καλλιτεχνικά και όταν έχεις χρήματα για να ταΐσεις 10 γενιές απογόνων δεν σε ενδιαφέρουν και τόσο πολύ οι πωλήσεις. Περισσότερο προσπαθείς να αφήσεις το αποτύπωμα σου και την παραγωγική μεγαλομανία σου.
Αντιλαμβάνομαι πως το "Simulation Theory" έχει διχάσει τους οπαδούς τους, ειδικά όσους είναι εμμονικά προσκολλημένοι στα άλμπουμ που τους καθιέρωσαν. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως… πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες – ασχέτως αν είναι πετυχημένοι ή όχι – πρωτίστως δημιουργούν μουσική για τον εαυτό τους και ύστερα για τους οπαδούς τους.
Για εμένα που είμαι πολύ δεκτικός στους πειραματισμούς και σιχαίνομαι όσους διασκευάζουν τον εαυτό τους, ακολουθώντας τη «μανιέρα» που φορτώνει λογαριασμούς, το "Simulation Theory" είναι ένα άλμπουμ που θα θεωρείται δισκάρα από τις επόμενες γενιές οπαδών όταν θα το μνημονεύουν.
Επειδή μεγάλωσα στα 80’s ακόμα θυμάμαι το κράξιμο που έφαγαν οι QUEEN όταν αποφάσισαν να παίξουν pop. Αν μη τι άλλο ο πρόωρος και σοκαριστικός για την εποχή θάνατος του Freddie Mercury αποκατέστησε ΠΛΗΡΩΣ την μουσική τους ιδιοφυΐα.
Μπορεί η στατιστική να λέει ψέματα και το ροκ – εν τέλει – να μην έχει πεθάνει, έχουν πεθάνει σίγουρα όλοι εκείνοι οι ηλίθιοι «ειδήμονες» και η νοοτροπία τους που ενοχοποιούσε οτιδήποτε δεν εξυπηρετούσε την επιτηδευμένη σοβαροφάνεια τους. Άλλωστε υπάρχει και αυτή η μουσική με την οποία θέλουμε να διασκεδάσουμε…
Έλεος πια… με τη δικτατορία των δήθεν!!!

Αριστοτέλης Βασιλάκης