// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Κριτικές

Dream Theater: "Distance Over Time"

03/03/2019

Κατηγορία: Κριτικές

3402

Έκλεισαν τρεις δεκαετίες δισκογραφικής παρουσίας οι Dream Theater και η Αμερικάνικη μπάντα συνεχίζει να δημιουργεί αξιόλογα και ενδιαφέροντα άλμπουμ παρά την "κοιλιά" που έκαναν με προηγούμενες δουλειές τους κάτι απολύτως φυσιολογικό για οποιοιδήποτε συγκρότημα που έχει κυκλοφορήσει πάνω από μία ντουζίνα άλμπουμ.

Η νέα στούντιο κυκλοφορία προσωπικά μου άρεσε αρκετά και σε αυτό συνέβαλλε το γεγονός ότι οι συνθέσεις είναι σχετικά πιο "μαζεμένες" αλλά με περίσσεια ενέργεια και έμπνευση. Το "Distance Over Time" είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι ακρόασης γεμάτο από αριστουργηματικές μελωδίες και ήχους από την αρχή μέχρι το τέλος όπως γίνεται συνήθως σε κάθε άλμπουμ των Dream Theater.

Θα γίνω κουραστικός και προβλέψιμος αλλά θα επισημάνω ότι κάθε άλμπουμ των Dream Theater θέλει πολλές και προσεκτικές ακροάσεις με ότι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται διότι πολύ απλά η συγκεκριμένη μπάντα έχει αρκετά "κρυμμένα ατού" στις συνθέσεις του που όμως θέλουν επίμονη ακρόαση για να καταλήξεις σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Ο δίσκος ξεκινά με το "Untethered Angel" που ακούγεται επιβλητικό με τις ταχύτητες να σαρώνουν ενώ το "Paralyzed" είναι μία από τις εμπορικές συνθέσεις του άλμπουμ με θαυμάσιες μελωδικές γραμμές και την ερμηνεία του James LaBrie στα καλύτερα της.

Το "Fall Into The Light" φλερτάρει με τους Metallica, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία δυνατή metal στιγμή του δίσκου. Ακολουθεί το "Barstool Warrior" που είναι μία εξαιρετική σύνθεση και το ξεκίνημα του, παραπέμπει σε μελωδίες των prog-rock γκρουπ των '70s καθώς στη συνέχεια εξελίσσεται σε μία πανδαισία ήχων και ρυθμικών οργασμών που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό του γκρουπ.

Στο "Room 137" ανακαλύπτουμε το στιχουργικό ταλέντο Mike Mangini, σε μία αρκετά heavy-dark διάθεση ενώ το "S2N" ξεχωρίζει για τα ιδιόμορφα φωνητικά, το άγριο κοπάνημα των John Myung και Mike Mangini αλλά και για τα απίθανα σόλα των Jordan Rudess και John Petrucci.

Το "At Wit's End" είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ με τρομερά κιθαριστικά riff και τις τεχνικές αρετές της μπάντας στο απόγειο της. Μία συναρπαστική σύνθεση που σε καθηλώνει λεπτό προς λεπτό.

Η μπαλάντα "Out Of Reach" είναι πανέμορφη και ακολουθεί το ισοπεδωτικό "Pale Blue Dot" που δείχνει γιατί οι Dream Theater παραμένουν βασιλιάδες του είδους μιας και όλη η πεντάδα δίνει τα ρέστα της με διαστημικές και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις.

Τέλος το "Viper King" (bonus track) δεν εντυπωσιάζει και ακούγεται σαν μία μίξη Deep Purple με Sons of Apollo.

Συνοπτικά με το συγκεκριμένο άλμπουμ οι Dream Theater επιμένουν να "prog-ροκάρουν" με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και φυσικά να δίνουν μία πολύ καλή απάντηση σε όσους συνεχίζουν να τους αμφισβητούν.

Ας με συγχωρέσουν οι απαιτητικοί οπαδοί του γκρουπ αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το "Distance Over Time" είναι ένα έξοχο, υπέροχο και απολαυστικό άλμπουμ που αξίζει νότα προς νότα...

Φώτης Μελέτης