Τα αδέλφια Richard (στην κιθάρα) και Mick (στα τύμπανα) πριν από 40 χρόνια όχι απλά έδωσαν το όνομα της μπάντας αλλά δημιούργησαν δύο δίσκους που θα μείνουν στη "μελωδική αιωνιότητα". Η πρώτη δειλή προσπάθεια κυκλοφόρησε και πέρασε απαρατήρητη στα 1978 ενώ η δεύτερη στα 1985 "καρφώθηκε" ψηλά στο μουσικό μελωδικό "στερέωμα".
Ακούγοντας τον δίσκο ξανά και ξανά μου δημιουργήθηκε έντονο το συναίσθημα του "deja vu" τόσο μουσικά όσο και προσωπικά.
Μέσα δεκαετίας '80 με το LP φρεσκοαγορασμένο ως πρωτοχρονιάτικο μποναμά (και τίποτε άλλο)  στην συμπρωτεύουσα, αν θυμάμαι καλά από το δισκάδικο Rock 100, να εντυπωσιάζομαι από τους Fortune και τον ήχο τους που αναμίγνυε τον ήχο από τα τέλη '70ς θυμίζοντας μου αρκετά μία άλλη υπεραγαπημένη μπάντα, τους Asia, και πρώιμο '80ς AOR μελωδικό  hard rock, πριν "εισβάλλει" στη μουσική ζωή μου το glam και sleaze που κατά κόρον παρακολουθούσα πλέον στον μαγευτικό κόσμο του  MTV (που τότε παρουσίαζε ΜΟΥΣΙΚΗ!!).
Ο δίσκος είχε και έχει και αυτός που παρουσιάζουμε μία εξαιρετική αρμονία στη φωνή, πανέμορφες μελωδικές γραμμές στην κιθάρα και ευρηματικότατα αξιάκουστα σολαρίσματα, δυναμικό ρυθμό και αίσθημα από μία μετρονομική ρυθμική γραμμή μπάσου-τυμπάνων και φυσικά "ζωντάνα"/πλούσια πλήκτρα να γεμίζουν ολούθε το δίσκο. Αυτή η μελωδικότητα και αρμονία μαζί με τις ευκολομνημόνευτες συνθέσεις και τα πιασάρικα ρεφραίν κατακλύζουν και τον δίσκο τούτο και ακούγονται φρεσκότατες και σύγχρονες…
Πιο συγκεκριμένα,  από τα εξαιρετικά συναυλιακά ροκάδικα "Shelter Of The Night", "Overload", "What A Fool I've Been", καθώς και τον ογκώδη ήχο των τυμπάνων με τον στακάτο ρυθμό του "All The Right Moves" που "κολλά" στο αυτί και κάνει το πόδι να κτυπά ρυθμικά.
Οι διαθέσεις της μπάντας γίνονται εμφανείς βέβαια από την πρώτη σύνθεση/ύμνο/έπος μελωδικό, το "Don’t say you love me" που θαρρείς ότι ξεκινά από εκεί όπου ο πρώτος δίσκος τελείωσε. Υπάρχουν και οι "υμνικές" μπαλάντες που τραγουδιούνται μόνο χορωδιακά όπως τα "A Little Drop Of Poison" και το "Heart Of Stone", που ακολουθώντας τη μελωδία του πιάνου εξελίσσονται στη μεγαλοπρέπεια τους συνοδευόμενες από μουσικές κιθαριστικές  φράσεις, μελωδικότατα συνθεσάιζερ και τυμπανοκρουσίες με το "αποθεούμενο" βιρτουόζικο παίξιμο  στην κιθάρα.
Εξίσου εντυπωσιακή σύνθεση και το "The Night", με δίλεπτο σολάρισμα.
Δηλώνω άκρως εντυπωσιασμένος με την αναλλοίωτη φωνή στο πέρασμα των δεκαετιών του Larry Greene καθώς και το εμπνευσμένα δεξιοτεχνικό παίξιμο στην κιθάρα του Richard Fortune.
Η επανεμφάνιση η θριαμβευτική μιας εμβληματικής μπάντας για τους μυημένους επαΐοντες του κλασικού AOR μελωδικού hard rock συνίσταται Α-Ν-Ε-Π-Ι-Φ-Υ-Λ-Κ-Τ-Α!!!

Νότης "Don’t Say You Love Me" Γκιλλανίδης