Landfall: "Elevate"

28/12/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1158

Πολύ πιο πειστικό το δεύτερο άλμπουμ από τους Landfall, το βραζιλιάνικο συγκρότημα υπό την λαμπρή φωνητική παρουσία του Gui Oliver που προσομοιάζει πολύ με τον θρυλικό Eric Martin! Επιδέξιοι μουσικοί με τεχνοτροπία που θυμίζει Dokken και The Storm.

 

Το παίξιμο της κιθάρας του Marcelo Gelbcke είναι εκθαμβωτικό και μάλιστα εντυπωσιακό, όπως το δυναμικό εναρκτήριο "Never Surrender", το ξεσηκωτικό "Two Strangers" ή το "The Wind".
Και  εύκολα οδηγεί ο δίσκος αυτός σε αξιομνημόνευτα τραγούδια ή πιασάρικα ρεφρέν.
Έχουν τα απαραίτητα μουσικά συστατικά αλλά αυτό το κουαρτέτο περπατά πολύ συχνά στα "πλακόστρωτα μονοπάτια" του μελωδικού ροκ είδους. Επιπλέον, τα φωνητικά του Oliver είναι ένα δύσκολο σημείο. Όσο κι αν θέλουν να επιδειχθούν στο συνοδευτικό promo ως κλώνος των υπέρτατων Journey, δεν είναι ο Steve Perry, αλλά μάλλον ακούγεται σαν τον Hugo, συμπεριλαμβανομένου της λεπτής και ελαφρώς ερεθιστικής χροιάς στις ψηλές περιοχές.
Αλλά σίγουρα έχει σημειωθεί πρόοδος σε σύγκριση με το ντεμπούτο, αναμφισβήτητα!! Σχηματίστηκαν πριν από περίπου τέσσερα χρόνια από τον ντράμερ Felipe Souzza και τον κιθαρίστα Marcelo Gelbcke, στη συνέχεια το ντουέτο ήρθε  σε επαφή με τον πρώην τραγουδιστή των Auras (σπουδαίοι…τους θυμάται κανείς;;), Gus Oliver.
Δύο χρόνια αργότερα, το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το The Turning Point κυκλοφόρησε στο τοπικό σας δισκάδικο. Μετά από αυτό, ο Gelbcke και ο Oliver ήταν απασχολημένοι με άλλα σχήματα. Ο πρώτος με το ντεμπούτο του Icon Of Sin. Και ο άλλος  με το ντεμπούτο άλμπουμ των Mayank. Με τον Gui Oliver, οι Landfall άρχισε να γράφουν τραγούδια που τελικά θα γινόταν το πρώτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε από την Frontiers Records, το "The Turning Point".
Ως τραγουδοποιός, ο Oliver είχε γράψει στο παρελθόν τραγούδια για αρκετούς καλλιτέχνες από τη δισκογραφική, συμπεριλαμβανομένων των Jimi Jamison, Bobby Kimball, Fergie Frederiksen και Issa.
Σχετικά με τους Landfall, μας είπε σε συνέντευξη που θα δημοσιευθεί οσονούπω:
"Ήμουν πολύ χαρούμενος που επέστρεψα στην Frontiers με ένα νέο συγκρότημα και νέα τραγούδια σε μια νέα προοπτική. Όταν συνάντησα τα παιδιά για πρώτη φορά, πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσο ταλαντούχοι μουσικοί ήταν. Ήξερα ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε μια υπέροχη μουσική μαζί".
Και έτσι ο δίσκος ακούγεται καλός, κοσμείται με μελωδικά, σφιχτά συντεθειμένα  τραγούδια, εξαιρετικό παίξιμο, λιτή αλλά περίτεχνη παραγωγή, χωρίς χαλαρότητα και μια "ζεστή ατμόσφαιρα".
Η φωνή του Gui (Mayank) Oliver είναι μοναδικά συναρπαστική. Προσθέτει έναν bluesy τόνο σε αυτό που κάποτε θα ονομαζόταν εμπορικό mainstream rock. Μην κοιτάξετε πέρα ​​από το πρώτο "Never Surrender" και το ομώνυμο κομμάτι, "Elevate".
Η αρχή του δίσκου  είναι πιο "σκληρή" με το "Never Surrender" ή το "Two Strangers", μελωδικά ρεφρέν, αρμονίες κιθάρας, groove αίσθηση. Πολύ περίπλοκα ντραμς για παράδειγμα στο "Rescue Me". Καλή μπαλάντα "Heroes Are Forever".


Το "Waterfall" και το "Rescue Me" είναι παθιασμένα ροκ τραγούδια. Και τα δύο είναι μια μίξη του ήχου των Blue Tears, Journey και Mr Big. Όλα τα μελωδικά, φιλικά προς το ραδιόφωνο στοιχεία είναι εκεί, φτιαγμένα με προσοχή, μουσικότατα "συναρμολογημένα".
Φτιαγμένα για να διασκεδάζουν, σχεδιασμένα να διαρκούν, τα "Two Strangers" και "Heroes Are Forever" έχουν όλη τη συναισθηματική επείγουσα ανάγκη του αγαπημένου μας μουσικού γένους, του AOR.
Κάθε ένα είναι ένα δεξιοτεχνικό  μείγμα πολυπλοκότητας με εθιστικές μουσικές φράσεις που ανεβάζουν τον καρδιακό ρυθμό για όσο διάστημα τα ακούμε.
Αλλά μέχρι να φτάσουμε στα "Feels Like Summer" και "Shadow Of Love", φαίνεται ότι μπορεί να έχουν ξεμείνει από τροχιά και κατεύθυνση, μόνο για να τους δούμε με σιγουριά να τραβούν πίσω στη μέση του μελωδικού ροκ δρόμου με το "The Wind", μια άπιαστη μπαλάντα.
Το "πνεύμα του  AOR" διάχυτο σε αυτόν τον ύμνο.
Με αυτό το άλμπουμ δεν "σπάνε καλούπια", δεν επινοείται νέος τροχός. Οι Landfall επιστρέφουν με άλλο ένα αποτελεσματικό και διασκεδαστικό άλμπουμ του μελωδικού σκληρού ροκ AOR. Αυτό σημαίνει επίσης ότι το άλμπουμ είναι δίκαιο με την προηγούμενη προσπάθεια τους αν όχι προβλέψιμο. Αλλά τα φιλικά κλασικά στοιχεία σας παραμένουν: μελωδία τραγουδιού, αρμονία κιθάρας, μελωδικά φωνητικά, ροκ groove στο rhythm section, πιασάρικα ρεφρέν και ικανοποιητικά σόλο κιθάρας.
Αυτά τα πράγματα δεν μπορείτε να χάσετε, αλλά πρέπει να τα χειριστείτε με λίγη επιείκεια. Οι Landfall το κάνουν με πολλή  συνέπεια.
Το H.O.P.E προσθέτει μια μικρή ανατροπή με μια ευχάριστη μουσική  ανάλυση περίπου στα δυόμισι λεπτά. Τα φωνητικά πέφτουν και η ελαφρύτερη ηλεκτρική κιθάρα εμφανίζεται για ένα υπέροχο σόλο, αλλά το τραγούδι ακούγεται ξανά για να ροκάρει στο τελείωμα.
Αυτό που καταλαβαίνει ο ακροατής εδώ με το "Elevate" είναι για άλλη μια φορά, οι Landfall να κάνουν ακριβώς αυτό στο οποίο είναι καλοί και αυτό είναι να προσφέρουν μελωδικό ροκ κορυφαίας ποιότητας. Είναι σπουδαίο στη μελωδία, δεξιοτεχνικό  στα πλήκτρα, ευφάνταστο  στις κιθάρες και μεγάλο σε αυτά τα "σιροπιαστά" φωνητικά που δίνουν σε αυτό το είδος τέτοιο εύρος και αρεστό.
Μέσα από μια παρθένα παραγωγή, ειδικά κομμάτια όπως τα "Two Strangers", "Rescue Me" και "Chance to Destiny" απαντούν στο παλιό ερώτημα: "πώς θα ακουγόταν οι Journey αν είχαν τραγουδιστή τους τον Eric Martin; " γιατί για άλλη μια φορά, ο πρωταγωνιστής αυτού του σόου είναι ο Gui Oliver του οποίου τα φωνητικά ναι, κατά καιρούς δεν είναι αρκετά για το επίπεδο των Eric Martin και Joe Lynn Turner, αλλά σε αυτό το σημείο της καριέρας τους, το "Elevate" δείχνει ότι οι Landfall έχουν αρχίσει να βρίσκουν το δικό τους ταυτότητα τώρα.
Στα 51 λεπτά, υπάρχουν σημεία όπου το "Elevate" μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό. Ωστόσο, με αυτήν την ποιότητα, είναι εύκολο να παραβλεφθεί γιατί αν ψάχνετε για ένα άλμπουμ με εξαιρετική μελωδική ροκ, τότε οι Landfall σας έχουν  καλύψει.
Με το "Elevate, οι Landfall επιστρέφουν με ένα άλλο αποτελεσματικό και διασκεδαστικό άλμπουμ μελωδικού σκληρού ροκ εμπλουτισμένου με AOR, πιστό στο κλασικό είδος.
Αν είστε θαυμαστής, μην το χάσετε!!!

Νότης "Never Surrender" Γκιλλανίδης