Λοιπόν, καλώς ήρθατε να γνωρίσουμε μαζί το συγκρότημα που όλοι όσοι δεν τους αρέσει το metal πιστεύουν ότι ακούγεται ως metal.
Αυτό είναι βασικά το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε για τους Crowne, εκτός από το ότι οι άνθρωποι της Frontiers Records μπορεί εύλογα να περιμένουν από μένα να πω τα καλύτερα για αυτόν τον δίσκο, οπότε ορίστε.
Πράγματι, ο πιο οξυδερκής αναγνώστης μπορεί να το είχε εντοπίσει ήδη στην αναφορά μου στην Frontiers, άλλωστε  πολλοί πιστεύουν πως  αυτό κάνει συχνά η εταιρεία: να συνδυάζει μουσικές και μουσικούς που  συνήθως ακούγονται παρόμοια και αποφέρουν πολλά  κέρδη.
Κοιτάξτε τα ονόματα που αποτελούν τους Crowne:
ο τραγουδιστής Alexander Strandell (Art Nation), ο πληκτράς/παραγωγός Jona Tee (H.E.A.T.), ο μπασίστας John Levén (Europe), ο ντράμερ Christian Lundqvist (The Poodles) και το νέο μέλος, κιθαρίστας Love Magnusson (Dynazty). Ακόμα κι αν έχετε ένα παροδικό ενδιαφέρον για το μελωδικό μέταλ, γνωρίζετε σίγουρα αυτά τα ονόματα αλλά είναι σαν να παρακολουθείτε μια πολύτιμη αγαπημένη ταινία – μόνο και μόνο επειδή ξέρετε τι έρχεται !!
Το άλμπουμ ανοίγει δυναμικά με μια τριάδα τραγουδιών που θα έπρεπε να είναι γνώριμα, αφού κυκλοφόρησαν και ως single. Από αυτά, το "Champions" τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου, όντας πολύ πιασάρικο και εξαιρετικά ενεργητικό, με ένα χορευτικό ρεφρέν που παραδόθηκε στην τελειότητα από τον Alexander Strandell των ART NATION. Ωστόσο, δεν μπορώ να κατηγορήσω ειλικρινά τα άλλα δύο, καθώς το ομότιτλο κομμάτι είναι ένα εξαιρετικό  μελωδικό τραγούδι με μια καθοδηγητική γραμμή μπάσου, ενώ το "In the Name of the Fallen" προσφέρει ένα βαρύ κιθαριστικό riff που καλύπτεται από ένα υπέροχο σόλο. Στην πραγματικότητα, δεν λείπουν τα καταπληκτικά σόλο σε αυτό το άλμπουμ, καθώς ο Love Magnusson των DYNAZTY "λύνει πραγματικά τους μυς του".
Ο τίτλος έναρξης "Operation Phoenix" εισάγεται από το πιάνο πριν από μερικές χορδές και την κιθάρα τόσο δυνατά που πιθανότατα έχει το δικό του παντελόνι spandex. Παρεμπιπτόντως, όλα αυτά είναι μέσα στο πρώτο λεπτό. Αυτό είναι το εκρηκτικό ξεκίνημα που φυσικά  επαινείται, όπου τα "αγκίστρια" της έμπνευσης είναι μεγαλύτερα από τα μαλλιά στα '80s και εν ολίγοις καλύτερη έναρξη για δίσκο δεν θα περίμενα! Κιθαρισμοί, φωνητικά σε πλουσιοπάροχη σύμπραξη!
Το "Champions” μου κάνει και είναι απίστευτη σύνθεση power metal. Ακόμα και οι Hammerfall φαίνονται δυσοίωνοι εδώ, γιατί ο Magnusson είναι υπέροχος, είναι παντού, αλλά ειδικά σε αυτό. Γροθιές; Είναι στον αέρα, φίλε και ο Tee είναι ο "πυλώνας" πάνω στο "In The Name of The Fallen" και το "Super Trooper" (που φυσικά  δεν είναι διασκευή στον ύμνο  των Abba ) "στοιβάζοντας" τις αρμονίες πολύ ψηλά.
Για παράδειγμα, το "Ready To Run" είναι τόσο '80ς που η Joan Collins ξεσκονίζει τις "βάτες" των ώμων της, αλλά είναι πραγματικά υπέροχο.
Ακόμα κι αν μπορούν να βγάλουν έντονα, βαριά και up-tempo τραγούδια όπως το "Super Trooper", "Juliette" ή το power metal "The Last of Us" με πεποίθηση, είναι το μελωδικό hard rock  μεσαίου ρυθμού, όπως ακούγονται στον ύμνο "Ready to Run", το ενεργητικό "Champions" ή το ζωηρό "Victorious" που είναι "το ψωμί τους και το βούτυρο" τους.
Αυτά τα τρία τελευταία τραγούδια επωφελούνται από βαρβάτα synths και ευρηματικά riff που επικαλύπτονται όμορφα, ενώ τα φωνητικά ανεβαίνουν και πέφτουν, δίνοντας έτσι στα κομμάτια περισσότερο δυναμισμό. Το γεγονός ότι το tracklist κάνει ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στα βαριά κομμάτια και τις πιο μελωδικές στιγμές είναι ένα σαφές πλεονέκτημα, καθώς αυτό δίνει στο άλμπουμ έναν ωραίο τύπο κίνησης αντί να συνδυάζει απλά τραγούδια με παρόμοιο ήχο.