Πλήρης αποκάλυψη λοιπόν: οι Def Leppard είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, αλλά αυτό το άλμπουμ παίρνει την καλύτερή τους δουλειά - το "Hysteria" δηλαδή- και την αποκαλύπτει "επιδαψιλεύοντας" την με συμφωνική μουσική.
Το άλμπουμ "Halos" τα τελευταία χρόνια ήταν το καλύτερο, κατ’ εμέ,  των Leppard μετά το "Hysteria". Με το "Drastic Symphonies", εμφανίζουν περαιτέρω ευελιξία για ένα συγκρότημα που, για κάποιους τουλάχιστον, μπορεί να θεωρηθεί ως μονοδιάστατο. Μπορώ σχεδόν να ακούσω τον λόγο των αρνητών. "Μα γιατί"; θα πουν. "Ποιο είναι το νόημα";
Θα κλαψουρίσουν. Σαν να έχει σημασία. Σαν να είναι σημαντικό, ξεχνώντας το σημείο ότι η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι "γιατί όχι;" Και "πρέπει να υπάρχει".
Ειλικρινά, αν οι Def Leppard θέλουν να πάνε στο στούντιο και να ηχογραφήσουν ορχηστρικές εκδόσεις 16 τραγουδιών τους, δεν χρειάζεται να δώσουν απαντήσεις σε κανέναν. Απλώς πρέπει να περάσουν το "τεστ Bon Jovi".
Θα εξηγήσω. Ξεκινώντας πριν από 40 χρόνια, την μουσική μου περιπλάνηση στη ζωή, το πρώτο συγκρότημα που αγάπησα, μετά τους μεγιστομέγιστους Purple, ήταν οι Bon Jovi.
Πριν από 20 χρόνια κυκλοφόρησαν έναν δίσκο με τον τίτλο "This Left Feels Right". Ξαναηχογραφήθηκαν εκδόσεις μερικών από τα κλασικά τους με τεράστια επιτυχία.
Οι Def Leppard μου άρεσαν πολύ με  τα "Pyromania" και "Slang". Μετά ακολούθησαν κάποια γεγονότα. Είδα μια διασκευή της μπάντας στο "Animal" σε μια συναυλία στο διαδίκτυο και πρέπει να πω ότι ήταν μία πρώτη "έκρηξη/έκπληξη", ενώ μερικούς μήνες αργότερα διάβασα σε μία συνέντευξη του Ricky Warwick να μιλά με τόσο αγάπη για τον Joe Elliott που έσπευσα να αγοράσω  το άλμπουμ τους που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
Ο τραγουδιστής Joe Elliott λέει, "οι Def Leppard πάντα απολάμβαναν να ξεφεύγουν από το αναμενόμενο μονοπάτι – συνεργαζόμενοι με τους Tim McGraw, Taylor Swift και Alison Krauss για παράδειγμα. Έτσι, όταν μας παρουσιάστηκε η προσφορά να επισκεφτούμε κάποιο δημιούργημα από τον κατάλογό μας με τη Βασιλική Φιλαρμονική,  όλοι μας ενθουσιαστήκαμε.
Αν και απέχουμε πολύ από το πρώτο συγκρότημα που το έκανε ποτέ αυτό, η συνεργασία απευθείας με μια ορχήστρα στα στούντιο Abbey Road σε μερικά από τα πιο ενορχηστρωμένα τραγούδια μας φαινόταν πολύ καλή ευκαιρία για να την αφήσουμε ".
Αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει μια τολμηρή νέα προσέγγιση στα πιο αγαπημένα τραγούδια των Def Leppard. Το "Turn To Dust" ξεκινάει το "ταξίδι" με βιολιά και ανατολικές γεύσεις ντραμς να εισάγουν το τραγούδι και να θυμίσουν σε όλους τους θρυλικούς Led Zeppelin και την μεγαλοπρεπή κυκλοφορία σε ανατολίτικούς ρυθμούς, "No Quarter". Τα φωνητικά του Joe Elliott είναι τόσο περίτεχνα  και δυνατά όσο ποτέ, αλλά τα έγχορδα δίνουν πραγματικά μια άλλη διάσταση εδώ.
Το "Paper Sun" είναι ένα μεγαλειώδες δημιούργημα καθώς το τύμπανο του Rick Allen συγχρονίζεται με δεξιοτεχνικά βιολιά και εναρμονισμένα φωνητικά.
Ίσως ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του συγκροτήματος, το "Animal" έρχεται για να μας θεραπεύσει ορχηστρικά  στην συνέχεια. Τα φωνητικά του Elliott είναι στο ίδιο τέμπο με το πρωτότυπο, αλλά τα "γαλήνια" έγχορδα και τα τύμπανα του μονόχειρα δεξιοτέχνη μουσικού  το κάνουν ένα πολύ πιο αργό αλλά πιο έντονο ηχητικό κομμάτι, το οποίο μεγαλύνεται  από το σύντομο σόλο κιθάρας του Phil Collen.
Στο "Pour Some Sugar On Me" θα ακούσετε την Emm Gryner να κάνει ντουέτο με τον Elliott και να μετατρέπουν το κομμάτι σε Jazz Blues μπαλάντα με όλα τα ντραμς και τις κιθάρες να συνεπικουρούν στην μεγαλειώδη αυτήν σύνθεση. Αυτό είναι, μουσικά διασκευασμένο, όσο πιο μακριά μπορεί από το πρωτότυπο.
Η πλήρης λειτουργία  ξαναρχίζει με το "Hysteria" καθώς ξεκινά στην  πληρότητα της  ηλεκτρική μπάντα και υποστηρίζεται από τις χορδές και τα πνευστά της RPO.
Το "Love Bites" είναι τόσο καλό όσο το πρωτότυπο, αν όχι καλύτερο, καθώς το επιπλέον βάθος της ορχηστρικής παρέμβασης ανανεώνει και ενισχύει ένα ήδη υπέροχο κομμάτι.
Το "Goodbye For Good This Time" γίνεται ένα έπος με το πιάνο "κινηματογραφικών διαστάσεων" καθώς το πάθος πηγάζει από τη φωνή του Elliott.
Το "Love" τυγχάνει παρόμοιας αντιμετώπισης, αλλά με μια ακουστική κιθάρα και τα  βιολιά να πρωτοστατούν σε αυτή τη συναρπαστική μπαλάντα. Πραγματικά,  μου "μυρίζει" σαν κομμάτι μουσικού θεάτρου τώρα που είναι διασκευασμένο.
Μια "στρατιωτική" αίσθηση είναι σε πλήρη ισχύ στο "Gods Of War", καθώς αυτό που ακούγεται σαν ένα "τάγμα από ντράμερ" ξεκινάει το κομμάτι πριν μεταμορφωθεί  στον πιο αναγνωρίσιμο ήχο αυτού του σπουδαίου τραγουδιού, αλλά αυτή τη φορά ενισχυόμενο  από έγχορδα και πνευστά και σίγουρα  ακούγεται σαν μια "επική μάχη" να εκτυλίσσεται μπροστά μας.
Ο "δίδυμος" ήχος κιθάρας του "Bringin’ On The Heartbreak" ξεκινάει μπροστά από μια δυνατή "ραχοκοκαλιά" εγχόρδων. Αυτό είναι ένα άλλο τραγούδι που πραγματικά επωφελείται από την προστιθέμενη ορχηστρική παρουσία, ενώ ο Campbell και ο Collen εξακολουθούν να αφήνουν τις κιθάρες τους να ηχούν περίτεχνα. Το υπέροχο ορχηστρικό, "Switch 625" απελευθερώνει τη δύναμή του, καθώς τόσο το συγκρότημα όσο και η ορχήστρα κάνουν την σύνθεση να  ηχεί σαν πρωτόλειο των Queen (και οι κιθάρες των Collen και Campbell είναι πραγματικά συγκλονιστικές).
Τι μαγευτικό κομμάτι!