Ήδη είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που το πολυαναμενόμενο "World Wide Live" των Scorpions είχε επικαλυφθεί από την ποπ λάβα του καλοκαιριού του Live Aid.
Το δε "Live After Death" (φθινόπωρο του '85) κεφαλαιοποίησε την κατακόρυφη άνοδο των Maiden στο παγκόσμιο στερέωμα (κυρίως με το εντυπωσιακό εξώφυλλο είναι η μαύρη αλήθεια), αλλά μετά . σιγή. Κυρίαρχο μουσικό θέμα στα -παλαιολιθικά για σήμερα- μουσικά φόρα του καλοκαιριού του '87 (2-3 μηνιαία περιοδικά, δυόμισυ ραδιοφωνικές εκπομπές και πολλοί πειρατικοί σταθμοί) ήταν το 12ιντσο dance remix της γνωστής πρώην πρωταγωνίστριας ταινιών για ενηλίκους, το talk box του "Living On A Prayer" ήταν καλοδεχούμενο ως «υπόδειγμα hard rock» από τις ορδές από παιδαρίων που κουρεύονταν όπως ο Φάνης Χριστοδούλου και το "Final Countdown" (το οποίο οι dj έκοβαν σα συνεννοημένοι πριν το σόλο) ήταν ταυτισμένο με το «η πρόκριση στα χέρια του τίμιου γίγαντα», του αείμνηστου Φίλιππα Συρίγου.
 
 Με λίγα λόγια, η αξιοπιστία του «παραδοσιακού» χέβυ μέταλ έμοιαζε να έχει πάρει την κατηφόρα.
Οι Priest είχαν μέγιστο μερίδιο ευθύνης σ΄αυτήν την κατηφόρα, με το τσίγκινο και γεμάτο αχώνευτα συνθ-γκιτάρ "Turbo" της προηγούμενης χρονιάς.
Ένα άλμπουμ που είχε ξενερώσει όσους μέχρι τότε μάκραιναν μαλλί και τρελλαίνονταν με την εναλλαγή των κιθαριστικών solo στο "Eat Me Alive" (απ΄το "Defenders Of The Faith" του '84) και είχε δικαιώσει όλη τη χαιρέκακη παστέλ μάζα των εχθρών του heavy metal, από νεοκυματικούς ημιτεθλιμμένους, έως και μονομανείς εναλλακτικούς, που, επιτέλους μπορούσαν να καγχάζουν για «ξεπούλημα».     
 
Η είδηση ότι οι Priest κυκλοφορούν ένα live και μάλιστα διπλό, έγινε δεκτή με ανακούφιση απ΄όσους ήθελαν να ξαναφορέσουν περήφανα τις κονκάρδες τους. Το "Tribute" του Ozzy είχε ανοίξει το δρόμο για την ανάκαμψη με το τελείωμα της Άνοιξης. Εκείνο όμως είχε ιστορική αξία. Οι ηχογραφήσεις του ανήκαν στο '81, όταν ακόμη ζούσε ο Randy Rhoads, όταν οι μισοί χεβυμεταλλάδες του '87 πήγαιναν ...Δημοτικό και τα πάντα ήταν διαφορετικά.
Το διπλό live των Priest έπρεπε να φέρει τα πράγματα στα ίσα. Τί κομμάτια θα είχε; Μακάρι κανένα απ΄τη ντροπή του «τελευταίου» δίσκου. Θα ήταν λιγώτερο «πειραγμένο» (όπως λεγόταν τότε) από το επικό "Unleashed In The East"; Τέτοια πράγματα, κοχλάζοντα, απασχολούσαν το κοινό της «Όμπρε» και της «Ρέϊνμποου» εκείνες τις μέρες. 
 
Η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε πιο mainstream, αλλά και πιο χορταστική, πιο διαπεραστική, όπως πολλή από τη μουσική που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά.  Κομμάτια του "Turbo" βεβαίως και υπήρχαν (6 τον αριθμό), αλλά το γκρουπ τα αποδίδει αρκετά «μέταλ» για να σε πείσουν να μη σηκώσεις τη βελόνα απ΄το πλατό. Ο δε αχός του κοινού, ακούγεται πειστικός και σε ανεβάζει από την αρχή ως το τέλος των δύο δίσκων, αδιάψευστη απόδειξη ότι έγινε προσεκτική δουλειά στο στούντιο. Έφθανε, λοιπόν, ή ξεπερνούσε το καινούριο αυτό live το μνημείο που λέγεται "Unleashed" (και κείνο αρκούντως πειραγμένο στο στούντιο το '79); Όχι, αλλά δεν θα μπορούσε, ούτε, τελικά, χρειαζόταν. Το δεύτερο αυτό live των Priest αφήνει τη σφραγίδα του σε μια άλλη, πολύ διαφορετική εποχή. 
 
Ηχογραφημένο τον Ιούνιο του '86 στην αμερικάνικη περιοδεία για το "Turbo", το "Priest . Live !" αποδίδει απνευστί την επαγγελματική, '80s performance του πλέον έμπειρου και με σταθερή σύνθεση -εκείνη τη χρονική στιγμή- μέταλ γκρουπ στον κόσμο, που ξέρει τί παίζει και γιατί, προσφέροντάς το σ΄ένα πλήθος "bound for a helluva time" αμερικάνων τηνέϊτζερ που ακούγεται και δείχνει να το απολαμβάνει.
Το "Out In the Cold" είναι ανατριχιαστικό με την αντίδραση του κόσμου στην αρχή όταν ο Halford ακούγεται αλλά δεν έχει βγει ακόμη στη σκηνή.
Στο "Heading Out To The Highway" πέφτουν σόλα που δεν υπάρχουν στο στούντιο και το απογειώνουν, τα "Electric Eye" και "Sentinel" συναρπάζουν και η κλιμάκωση έρχεται με τις γρήγορες και συμπαγείς εκτελέσεις των "Living After Midnight" και "You've Got Another Thing Comin'", όπου ο Halford κάνει ό,τι θέλει το κοινό.
Το τελευταίο κομμάτι μάλιστα, σε μια edited version, είναι και το βίντεο που δείχνει το «Μουσικόραμα» κάποιο Σάββατο απόγευμα του Ιουνίου ως promo για τη νέα κυκλοφορία, μαζί με τα καινούρια Malmsteen, Whitesnake, Anthrax, Megadeth, Manowar, Saxon και άλλα γνωστά και μη εξαιρετέα. Τελικά, η επιστροφή του heavy metal στα μέσα του '87 ήταν αυτή τη φορά μαζική και το "Priest .Live !" έμελλε να είναι το σημαντικώτερο live που μας το θυμίζει.   
 
To βίντεο που συνόδευσε το διπλό live ("Fuel For Life - Live In Dallas, Texas 1986") γυρίστηκε κι αυτό εξ ολοκλήρου στο Reunion Arena του Dallas στις 27/6/1986. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που το βίντεο συμπληρώνει και ανεβάζει το ηχητικό ντοκουμέντο, καθώς ο σκηνοθέτης κατορθώνει να «πιάσει» την αεικίνητη χορογραφία των Tipton/Downing και τον Rob Halford σκηνικά και φωνητικά επιβλητικό. Το βίντεο περιέχει 4 παραπάνω από το διπλό βινύλιο κομμάτια (μείον το "Metal Gods"), πιθανότατα τις πιο εύστοχες και εντατικές εκτελέσεις όλων ("Desert Plains", "Green Manalishi" και "Hell Bent For Leather") και ήταν τόσο καθηλωτικό για την εποχή, που ακόμη και μέσα στο '88, έβλεπες το λαό που πήγαινε να ψαχουλέψει lp στο "Happening" να συνωστίζεται και να το παρακολουθεί μαγνητισμένο, σε μία από τις κρεμασμένες από ψηλά βιντεο-οθόνες (το "Fuel For Life" επανακυκλοφόρησε ως μέρος του DVD "Electric Eye" μόλις το 2003, έχοντας γίνει μέχρι τότε περιζήτητο).
 
H φρενίτιδα, η ανεμελιά και «λαϊκότητα» του heavy metal των Priest εκείνης της περιόδου απαθανατίστηκε και μέσα από το 20λεπτο ερασιτεχνικό ντοκυμανταίρ "Heavy Metal Parking Lot" (βρείτε το οπωσδήποτε στο youtube), το οποίο απέκτησε δυσθεώρητο cult status μέσα στα χρόνια.
Η τρέλα για τους Priest και το metal, η συνεύρεση των «φυλών» στις μεγάλες συναυλίες των Η.Π.Α. και η αίσθηση ότι τα '80s δε θα τελειώσουν ποτέ είναι εκεί, φυσική και αφτιασίδωτη.
 
Το "Priest Live. !" (και το σιαμαίο του βίντεο, "Fuel For Life") θα πρέπει να είναι κανείς κοντόθωρος ή να μην έχει ιδέα από τα '80s για να το υποβλέπει. Συλλαμβάνει ένα αρχετυπικό metal γκρουπ στην πιο crossover στιγμή του, στην -πιθανώς- πιο ποπ χρονιά της δεκαετίας, ευχαριστημένο με τον εαυτό του, να φλερτάρει με τις μάζες περισσότερο απ΄όσο αρέσει στους σκληροπυρηνικούς, αλλά να παρασύρει και τους τελευταίους μέσα από μια παράσταση γεμάτη και αξιόπιστη.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου