Όσο αποκρουστικός κι αν απεικονίζεται στο εξώφυλλο, άλλο τόσο θλιβερή και φορτωμένη πόνο, αχαριστία και ευτέλεια ήταν η ζωή του κατά τους μήνες που οδήγησαν στην κυκλοφορία του.
Ο πρόωρος θάνατος του Randy άλλαξε το δισκογραφικό σχεδιασμό, που ήθελε το επόμενο άλμπουμ του Ozzy μετά το “Diary Of A Madman” να είναι ζωντανό. Κάποιες εμφανίσεις είχαν μάλιστα ηχογραφηθεί και έμενε να ολοκληρωθεί η περιοδεία και να γίνει η στουντιακή επεξεργασία. Όμως η περιοδεία δεν είχε ακόμη τελειώσει.
Στις 22 Μαρτίου 1982, ούτε μια βδομάδα μετά το τραγικό ατύχημα, ο David Arden, γιος του Don Arden μεγαλοκαρχαρία προέδρου της δισκογραφικής Jet Records και αδελφός της Sharon (η οποία έχει ήδη διπλαρώσει τον Ozzy και τον μανατζάρει προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον αποσπάσει από το ρόστερ της Jet), αναζητεί αγωνιωδώς αντικαταστάτη. Μέλημα της Jet είναι να ολοκληρωθεί η περιοδεία –υπάρχουν ακόμη εμφανίσεις ενός μήνα.
Βρίσκει τον πρώην κιθαρίστα των Gillan, τον 30χρονο ιρλανδό Bernie Tormé. Αυτός, έχοντας ήδη συμβόλαιο με την Jet Records, στην οποία ο Ozzy οφείλει τον live δίσκο, αρνείται, αφού, έχοντας φάει με το κουτάλι την οικονομική εκμετάλλευση στη μπάντα του Gillan θέλει πλέον να επικεντρωθεί στο τρίτο σόλο άλμπουμ του, με το δικό του συγκρότημα, τους Electric Gypsies.
Όμως οι Arden, εθισμένοι στη λογική της μπίζνας, πιστεύουν ότι το παίζει, προσπαθώντας να ανεβάσει την τιμή, «έτσι κάνουνε όλοι τους οι μουσικοί». Αδυνατώντας να πιστέψουν ότι ο Tormé το εννοεί, του προσφέρουν μια παχυλή προκαταβολή -2.000 δολλάρια κι άλλα τόσα για καθεμιά από τις επόμενες τρεις εβδομάδες- και του χαρίζουν κυριολεκτικά τη θέση του κιθαρίστα στη μπάντα του Ozzy. Άρον – άρον τον φέρνουν στο L.A. και τον βάζουν στο στούντιο.
Με το πού φτάνει εκεί, πέφτει στα νύχια της Sharon. «Δεν θα κατάλαβες καλά. Η συμφωνία είναι για 200 δολλάρια την εβδομάδα. Ο αδελφός μου θά’τανε φτιαγμενος, δεν ξέρει τί λέει». «Μα, μου έχει δώσει την προκαταβολή». «Γι’ αυτό και δε θα πληρωθείς μέχρι να τελειώσεις την περιοδεία, είσαι καλυμμένος και με το παραπάνω», αντιγυρίζει η Sharon (η οποία θα κάνει το καθοριστικό βήμα για να οικειοποιηθεί για καλά τη χρυσοφόρο αλκοολική όρνιθα στις 4 Ιουλίου του ’82 όταν και θα παντρευτεί τον Ozzy).
H μπάντα που υποδέχεται τον Tormé στο στούντιο αποτελείται από τους Don Airey στα πλήκτρα, Rudy Sarzo στο μπάσο (ο οποίος δε μιλιέται και θέλει να την κάνει από το σχήμα του Ozzy το γρηγορότερο, μετά το θάνατο του Randy) και Tommy Aldridge στα τύμπανα. Θα προβάρουν μαζί τρεις μέρες και θα παίξουν για επτά μόλις βραδιές. Αυτές τις εφιαλτικές, όπως αργότερα θα πει ο Tormé, βραδιές, με τον φρικτό ήχο, το ανύπαρκτο δέσιμο και το αταίριαστο για τα κομμάτια δικό του παίξιμο, με το κοινό σοκαρισμένο από την απουσία του τρομερού παιδιού, να βλέπει στο πρόσωπο του Bernie έναν στάντμαν και τον Ozzy να κλαίει, να ξερνάει και να σέρνεται σε κάθε instrumental break πίσω απ’ τη σκηνή, κατεβάζοντας ο,τιδήποτε σε σκόνη και υγρό βρίσκει μπροστά του για να σταθεί όρθιος και να νεκρώσει τον πόνο από την απουσία του Randy, ο ιρλανδός κιθαρίστας τις άντεξε, όχι φυσικά για τα δύο ψωροχιάρικα -τα είχε εξάλλου ήδη τσεπώσει- αλλά για ένα και μόνο λόγο:
 «Ο Ozzy είχε 40 άτομα προσωπικό. Τεχνικούς, roadies, φροντιστές, ανθρώπους για το φωτισμό. Έβλεπα κάτι γίγαντες να έρχονται και να μου ζητάνε να κάνω ό,τι μπορώ για να μην ακυρωθεί η περιοδεία. "Προσπάθησε να μείνεις, man. Έχω οικογένεια πίσω μου"».