Συνθέσεις όπως τα, "Rosanna", "Africa" και "I Won't Hold You Back" έγραψαν την δική τους ιστορία και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να συγκινούν τα πλήθη.
Όμως πάντα η απόσταση από την δόξα ως την απαξίωση είναι μικρή και αυτό λίγο έλειψε να πάθουν οι Toto με την επόμενη στούντιο δουλειά τους, το θαυμάσιο “Isolation”.
Tα Grammy έπεφταν βροχή το 1983 με το “Toto IV” (άλμπουμ της χρονιάς, τραγούδι της χρονιάς, παραγωγή της χρονιάς) ενώ οι πωλήσεις μόνο στις ΗΠΑ ξεπέρασαν τα τρία εκατομμύρια αντίτυπα.
Η επιτυχία ήταν τεράστια για την μπάντα με την Columpia να είναι τρισευτυχισμένη αλλά οι αποφάσεις του γκρουπ πώς να διαχειριστούν όλο αυτό το επίτευγμα παραλίγο να τους κοστίσει ανεπανόρθωτα.
Πρώτη λάθος κίνηση ήταν να μην κάνουν παγκόσμια περιοδεία σκορπώντας απογοήτευση στους φίλους τους με συνέπεια να μην κερδίσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο κοινό   και παράλληλα έχασαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα φανατικό πυρήνα οπαδών. Αυτή η απόφαση αποδείχτηκε κάκιστη και στοίχησε στο προφίλ των Toto ώστε να καθιερωθούν και στο ευρωπαικό κοινό που δεν είχαν το εύρος της επιτυχίας των ΗΠΑ.
Είχε προηγηθεί και άλλη μία ανόητη κίνηση με την απόρριψη από την πλευρά της μπάντας να γίνουν εξώφυλλο στο κορυφαίο αμερικάνικο περιοδικό το Rolling Stone.
Οι Toto βέβαια είχαν και τα δίκια τους για αυτή την άρνηση αφού το συγκεκριμένο περιοδικό, τους έθαβε σε κάθε κυκλοφορία τους με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Κάτι ανάλογο συνέβη με τους Toto και στην χώρα μας με το ντόπιο μουσικό περιοδικό "Ποκ και Ροκ" στην δεκαετία του ΄80. Υπήρχε μία επιθετική πολιτική από το εν λόγω περιοδικό ενάντια σε συγκροτήματα όπως οι Journey, Styx, Reo Speedwagon, Τoto και ανάλογου μουσικού ύφους (εξαιρούσαν μόνο τους Foreigner).
Μάλιστα έφτασαν σε σημείο να χαρακτηρίζουν τους Τoto “μουσικές πόρνες” (σχόλιο γνωστού παρουσιαστή του Ράδιο Αρβύλα που έγραφε τότε για το συγκεκριμένο περιοδικό) γιατί έκαναν το «λάθος» να είναι οι πιο περιζήτητοι session μουσικοί αφού μπορούσαν να συμμετέχουν μέσα στην ίδια χρονιά σε αρκετά άλμπουμ όλων των ηχητικών αποχρώσεων.
Μπορούσες λοιπόν να δεις μέλη των Toto να γράφουν και να παίζουν κομμάτια για την Aretha Franklin και τον Michael Jackson μέχρι τον Rod Stewart και τον Edgar Winter.
Αυτό το «αμάρτημα» μίας παρέας session μουσικών να διεκδικούν και προσωπική καλλιτεχνική αναγνώριση μέσω των ΤΟΤΟ ήταν ασυγχώρητη για τους εμπαθείς μουσικοκριτικούς της εποχής. Ευτυχώς όμως το κοινό είχε άλλη άποψη...



Οπότε με την χυλόπιτα που έριξαν στο Rolling Stone. χάθηκε η ευκαιρία για ανακωχή με τον τότε μουσικό τύπο των ΗΠΑ και μέσα σε όλο αυτό προστέθηκε και η αποχώρηση του μπασίστα David Hungate που δεν άντεχε τον τρόπο ζωής μιας ροκ μπάντας  και ιδιαίτερα την δημοφιλία που πρόσφερε η επιτυχία του τέταρτου δίσκου και επέστρεψε στην οικογένεια του στο Νάσβιλ.
Οι Toto αρχίζουν πλέον να σχεδιάζουν το νέο τους δισκογραφικό βήμα αφήνοντας πίσω την επιτυχία του “ΙV”. Δυστυχώς όμως έρχεται να προστεθεί  ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έφερνε τα μέλη των Toto σε πολύ δύσκολη θέση. Ο νέος μπελάς ονομάζεται Bobby Kimball! Η φωνή της μπάντας.
Τα πράματα πλέον ζόριζαν απελπιστικά.

Ο Steve Lukather αποκαλύπτει για την συγκεκριμένη περίοδο τι συνθήκες είχαν δημιουργηθεί στο γκρουπ:
"Ο τρόπος ζωής του Bobby Kimball ώστε να ηχογραφήσουμε το “Isolation” δεν ήταν πλέον κατάλληλος για εμάς. Όταν γίνεσαι τόσο διάσημος, έχεις ταυτόχρονα πολλές ευθύνες, ειδικά στην περίπτωση του Τoto. Δεν είμαστε οι Guns 'n Roses όπου κάθε άτομο μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και η καθημερινότητα σου να είναι ένα ατέλειωτο party. O Kimball δυστυχώς εκείνη την περίοδο δεν πήρε σοβαρά τα πράγματα με την επιτυχία και τις υποχρεώσεις της μπάντας και έδειξε μία ανευθυνότητα σε όλα τα επίπεδα. Ούτε εμείς βέβαια είμαστε τα καλύτερα παιδιά. Και ναρκωτικά παίρναμε και άλλες χαζομάρες κάναμε αλλά καταλαβαίναμε τα όρια μας.
Είμαστε στην κορυφή και ο Βobby είχε συλληφθεί για κοκαΐνη που είχε πουλήσει σε έναν μυστικό αστυνομικό με συνέπεια να κάνει, φυλακή με οπότε για ένα χρονικό διάστημα ούτε πρόβα δεν μπορούσαμε  να κάνουμε μαζί του.
Στην προσπάθεια λοιπόν να ανασυνταχθεί η μπάντα, προσλαμβάνουν νέο μπασίστα, τον Mike Porcaro (αδελφός του Jeff και του Steve Porcaro). Με τον Kimball είχαν ήδη ηχογραφήσει το μισό άλμπουμ ενώ ήταν συμμέτοχος στην συγγραφή πέντε συνθέσεων όμως η υγεία του από τα ναρκωτικά ήταν αρκετά κλονισμένη και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ερμηνευτικές του υποχρεώσεις. Η μπάντα τελικά απολύει τον B. Kimball και ξεκινά το δύσκολο κομμάτι που είναι η εύρεση καινούργιου τραγουδιστή.
Η πρώτη πρόταση που έπεσε στο τραπέζι άκουγε, το όνομα του Richard Page αλλά παρότι ήθελε να συνεργαστεί και ο ίδιος  με τους, Toto τον δέσμευε τον συμβόλαιο με τους Mr. Mister, οπότε δεν προχώρησε η συνεργασία. Ανάλογη πρόταση έγινε και στον Eric Martin (Mr. Big) αλλά και με εκείνον δεν καταλήξαν σε συνεργασία. Τελικά κέρδισε η επιμονή του ντράμερ Jeff Porcaro με τον Fergie Frederiksen, που έπαιζε στους LeRoux, αλλά και παλιότερα στους Trillion.



Οι ηχογραφήσεις ξεκινούν πάλι για το “Isolation” και ότι φωνητικά υπήρχαν από τον Kimball διαγράφηκαν εκτός από μερικά backing vocals.
Ο Steve Lukather όμως είχε την δικιά του άποψη για το τον  Fergie Frederiksen:
«Οι ερμηνείες του ήταν μία οδυνηρή εμπειρία για εμένα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε και την υπέροχη φωνή που είχε, τον είχε καταπιεί το άγχος με συνέπεια να φρικάρει και να νευριάζει συνεχώς και δυστυχώς ήταν η εποχή που δεν είχαν βρεθεί τα επιπλέον ειδικά εφε για να βελτιώνουν την φωνή στο στούντιο.
Είχαμε πανικοβληθεί τόσο με την μεγάλη επιτυχία που γνωρίσαμε αλλά και με την ξαφνική αλλαγή στα φωνητικά αφού με τον Fergie ακουγόμαστε σαν άλλο συγκρότημα. Βέβαια είχαμε προνοήσει και από τα προηγούμενα άλμπουμ και τόσο εγώ (S. Lukather) όσο και ο David Paich να ερμηνεύουμε μερικά στούντιο κομμάτια της μπάντας. Όμως η επιμονή του Jeff Porcaro να στηρίξουμε τον  Fergie Frederiksen, μας ανάγκασε να αποδεχτούμε τον Fergie στο μικρόφωνο των Toto. Η προσωπικότητα του Jeff Porcaro ήταν από μόνη της μία επιδραστική παρουσία για όλους μας. Ήταν ο πνευματικός μας γκουρού και τον σεβόμαστε απεριόριστα».