// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Παρουσιάσεις » Old Time Rock

Alice Cooper: "From The Inside’’ - Μια εκ των έσω εξομολόγηση

07/09/2022

Κατηγορία: Old Time Rock

2079

Yπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου, που ο κάθε ένας από εμάς καλείται να λάβει αποφάσεις Ζωής και Θανάτου, αποφάσεις οι οποίες δεν έχουν ενδιάμεσο αποτέλεσμα, είναι Άσπρο ή Μαύρο, μας οδηγούν είτε στον Παράδεισο ή στην Κόλαση.

Σε μια τέτοια κρίσιμη κατάσταση βρέθηκε ο Alice Cooper λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '70, εξαιτίας της παθολογικής εξάρτησής του από το αλκοόλ. Στην κορύφωση της εξάρτησής του, κατανάλωνε με άνεση ολόκληρα κασόνια με μπύρες κατά τη διάρκεια της ημέρας με αποτέλεσμα να είναι σε νηφάλια κατάσταση το πολύ 1-2 ώρες, κάθε ημέρα.
Έχοντας δοκιμάσει πολλές φορές διάφορες μεθόδους απευθυνόμενος σε ειδικούς γιατρούς και μην έχοντας αποτέλεσμα, με τον εθισμό του μάλιστα να χειροτερεύει, πήρε τη γενναία, καθοριστική , "σκληρή’’ απόφαση με την προτροπή και της γυναίκας του, να πολεμήσει την εξάρτησή του, με το να εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική στη Νέα Υόρκη.
Προσέξτε το αυτό, όχι απλά κέντρο απεξάρτησης, αλλά κλινική για άτομα που έπασχαν από βαριές ψυχασθένειες. Όσο και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, ήταν ωστόσο ή έσχατη και πλέον αποτελεσματική λύση που απεδείχθη σωτήρια για τον Cooper.
"O γιατρός μου είχε πει πώς αν σταματούσα να πίνω, σαφώς θα μπορούσα να ηχογραφήσω άλλα 20 άλμπουμ. Εάν όχι, το αργότερο σε δύο εβδομάδες θα έπαιζα μουσική στον Παράδεισο παρέα με τους φίλους μου Jim Morisson και Jimie Hendrix!!!’’, είχε αναφέρει σε κάποια συνέντευξή του.
Kαι εδώ καταλήγουμε στο ενδιαφέρον σημείο που μας αφορά. Ολοκληρώνοντας τη θεραπεία του και με το που πήρε εξιτήριο από την κλινική, ο Alice Cooper απευθύνθηκε αμέσως στον καλό του φίλο και στενό συνεργάτη και στιχουργό του Elton John, Bernie Taupin, λέγοντάς του ότι είχε υλικό και ιδέες για τη δημιουργία ενός concept album.
Σαν καθώς πρέπει καλλιτέχνης ήθελε να μετατρέψει την προσωπική του εμπειρία και τα βιώματα που έζησε στο σανατόριο σε μια συλλογή από τραγούδια.

Έτσι προέκυψε το τέταρτο προσωπικό album ή ενδέκατο, αν συνυπολογίσουμε και τη σταδιοδρομία του Vincent Damon Fournier στην ομώνυμη μπάντα(πριν κατοχυρώσει το όνομα ‘’Alice Cooper’’).
Και ό τίτλος, απολύτως ταιριαστός, ‘’From The Inside’’.
O Taupin έφερε μαζί του και άλλους δύο συνεργάτες του Elton John, τον κιθαρίστα Davey Johnstone και τον μπασίστα Dee Murray. Στην παραγωγή επιστρατεύτηκε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς συνθέτες και παραγωγούς στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, ο πολυβραβευμένος David Foster (έχει κερδίσει16 βραβεία Grammy, ενδεικτικά συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπωςRingo Starr, Rod Stewart, Paul Anka, Whitney Houston, Mariah Carey κ.ά!).
Στα ονόματα που συμμετείχαν στο άλμπουμ βρίσκουμε επίσης τους Steve Lukather και Steve Porcaro από τους Τοto, όπως επίσης και τον μετέπειτα τραγουδιστή των Chicago, Bill Champlin. Προσθέστε και τον Dick Wagner, πρώην κιθαρίστα του Lou Reed, που είχε ξανασυνεργαστεί με τον Cooper στο κλασικό πρώτο σόλο άλμπουμ του τελευταίου ‘’Welcome To My Nightmare’’.
Oι προαναφερθέντες συντελεστές συνέβαλαν κατά πολύ, ούτως ώστε το υλικό να παρουσιάζει έναν ήχο που να προσεγγίζει περισσότερο το mainstream pop rock, και μάλιστα με έναν αέρα κλασικού ορχηστρικού ήχου κάτι που σαφώς ξένισε τους μέχρι τότε σκληροπυρηνικούς θαυμαστές της horror hard rock περσόνας του Alice Cooper. Ίσως και αυτός να είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο το άλμπουμ στην εποχή του δεν σημείωσε επιτυχία, αγγίζοντας μόλις την 60 θέση στη λίστα των Pop Album Charts.
Τα τραγούδια της συλλογής επικεντρώνονται στους τρoφίμους της κλινικής, τους οποίους γνώρισε ο Cooper κατά τη διάρκεια της διαμονής του και σύμφωνα με τα λεγόμενά του είναι όλοι υπαρκτοί χαρακτήρες!!!
Και η αλήθεια είναι πραγματικά καταφέρνει να συνεπάρει τον ακροατή και να τον βάλει μέσα στο κλίμα του θέματος με τις δυνατές ερμηνείες του. Παρά το γεγονός ότι η όλη μουσική αισθητική του project διαφέρει αισθητά από όλο το στυλ που μας είχε συνηθίσει ως τότε ο θρυλικός performer, οι εξαιρετικά καλογραμμένοι στίχοι στα περισσότερα τραγούδια διαθέτουν αρκετό από τον γνωστό του σαρκασμό και μαύρο χιούμορ, γνώριμα στοιχεία από τις προηγούμενες δουλειές του.
Έχω την αίσθηση, πώς δεν υπάρχει ούτε ένα από τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ που να ‘’σπαταλιέται’’, να είναι αδιάφορο ή που να είναι απλό filler.
Και εξηγούμαστε, ιδού:
"From The Inside’’:
Το ομότιτλο τραγούδι μας εισάγει πολύ πετυχημένα στην κατάσταση που αντιμετώπισε ο Cooper και αφορά τον κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει την κόλαση των εξαρτήσεων. Δυνατός power pop ήχος, up tempo ρυθμός και απλά συγκλονιστικός ο στίχος "Proposed a Toast To Jimmys Ghost’’ που αναφέρεται φυσικά στον Jim Morisson.
"Wish I Was Born In Beverly Hills’’:
Με αφορμή μια από τις ασθενείς της κλινικής, μια έφηβη από πλούσια οικογένεια του Beverly Hills, για την οποία αναφέρει χαρακτηριστικά με τον στίχο ‘’teenage mess with a burned-out Gucci heart’’, ο Cooper και ο Taupin αποδομούν μαεστρικά τη ματαιοδοξία και το ηθικό χάος της ‘’υψηλής κοινωνίας’’ και των celebrities.
"The Quiet Room’’
Συγκινητική, μελαγχολική, σκοτεινή μπαλάντα, περιγράφει με μοναδικό τρόπο, καταφέρνοντας να δημιουργήσει εικόνες στον ακροατή, το ιδιαίτερο δωμάτιο απομόνωσης το οποίο προορίζεται για ασθενείς με τάσεις αυτοκτονίας. Οι στίχοι είναι μεγαλειώδεις και συγκλονιστικοί και σχεδόν μας κάνουν να βιώνουμε την εμπειρία και η ερμηνεία του Cooper είναι αδύνατο να μη μας κάνουν να συγκινηθούμε. Σαφώς ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ.
"Millie And Billie’’
Χαριτωμένο, υπερμελωδικό pop τραγούδι, που το ερμήνευσε ντουέτο με την Marcy Levy.
Η οπτική ενός παρανοικού, εγκληματικού ζευγαριού που άκουγαν στα ονόματα Millie και του Billie!
"Nurse Rosetta’’
‘’..Rosetta dressed in white, She s got the devils light…’’. Θα μπορούσε να περιγράφει ίσως τον χαρακτήρα της Louise Fletcher από τη ‘’Φωλιά Του Κούκου’’, κι όμως είναι η αδίστακτη, αυταρχική νοσοκόμα, που είχε συναντήσει στην κλινική, σε ένα τραγούδι αρκετά hard rock, που θυμίζει λίγο τον κανονικό Cooper.
"Serious’’
Ένα πολύ δυναμικό pop rock τραγούδι , που αντανακλά η σοβαρότητα της εξάρτησης από αλκοόλ και των επιπτώσεων της, αλλά ταυτόχρονα και την συνειδητοποίηση και αποφασιστικότητα από μέρους του Cooper, που θα μπορούσε να συνοψίζεται στη φράση: ’’τα πράγματα έχουν φτάσει κοντά στο σημείο χωρίς επιστροφή και κάτι πρέπει να γίνει για αυτό’’.
"How Re You Gonna See Me Now’’
H μεγαλύτερη επιτυχία του άλμπουμ, γραμμένη από τους Alice Cooper, Bernie Taupin και Dick Wagner, κατέκτησε τη 12^η θέση στο US Bill Hot 100, και είναι μια από τις ομορφότερες μπαλάντες της δεκαετίας του 70 και όχι μόνο, αφιερωμένη στη γυναίκα του Sheryl, που έζησε μαζί του όλη αυτή την περιπέτεια και που του συμπαραστάθηκε όσο κανείς άλλος.

"For Veronica s Sake’’
Άλλο ένα κίνητρο προκειμένου να αγωνιστεί να απαλλαγεί από την εξάρτησή του, είναι η σκυλίτσα του Veronica!!!Tης αφιερώνει λοιπόν ένα ρυθμικό, τρυφερό αρκετά συμπαθητικό τραγούδι.
"Jacknife Johny’’
Μια υπέροχη power ballad, που επικεντρώνεται σε έναν από τους χαρακτήρες που γνώρισε στην κλινική, έναν βετεράνο του Βιετνάμ. Αφορμή για φόρο τιμής σε όλους τους απόμαχους βετεράνους, του βρώμικου εκείνου πολέμου, από τα μεγαλύτερα και αξεπέραστα μέχρι και σήμερα τραύματα που στοιχειώνουν το συλλογικό υποσυνείδητο της αμερικανικής κοινωνίας.
"Inmates(We Are All Crazy)’’
Aριστουργηματικό και συγκλονιστικό το φινάλε, σε ένα τραγούδι που αποτελεί το αποκορύφωμα του μαύρου χιούμορ με στοιχεία που παραπέμπουν σε ταινία ψυχολογικού τρόμου! Αρκεί και μόνο να παρατηρήσετε σε κάποιο σημείο της ενορχήστρωσης ότι θυμίζει έντονα το μουσικό θέμα του Bernard Hermann από την κλασική ταινία "Psycho’’ του Alfred Hitchckok!
Oι στίχοι είναι απίστευτα εμπνευσμένοι και αντικατοπτρίζουν πολύ πετυχημένα την οπτική των βαριά διαταραγμένων ατόμων, ίσως και με αρκετή δόση υπερβολής.
’’Its Not that we did something wrong, we just burned down the church,
while the choir within sang religious song’’
Το album κυκλοφόρησε στις 17 Νοεμβρίου του 1978 και παρά τις μέτριες και χλιαρές κριτικές και την αναιμική εμπορική πορεία, αναγνωρίστηκε με το πέρασμα των δεκαετιών από πολλούς, ως ένα κρυφό διαμάντι στην καριέρα του Alice Cooper, με δυνατά σημεία και αρετές τους στίχους των τραγουδιών, αλλά και την ασυνήθιστη(για τα ως τότε δεδομένα της περσόνας του)μελωδικότητα της μουσικής των τραγουδιών.
Ο ίδιος, άλλωστε, το θεωρεί από τις προσωπικές αγαπημένες του δημιουργίες.
Στην τελική, η Τέχνη δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατάθεση της πραγματικής ζωής.

Δημήτρης Πολίτης