// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Αρχική » Παρουσιάσεις » Rocktime Songs

Ted Nugent: Μισός αιώνας κιθαριστικού παροξυσμού

04/06/2023

Κατηγορία: Rocktime Songs

7554

O Ted Nugent παραμένει ακόμη και σήμερα ένας ενεργός και σημαντικός μουσικός και η τελευταία στούντιο δουλειά ήταν το 2022 με το αξιόλογο "Detroit Muscle". Θυμόμαστε λοιπόν 12 από τα κομμάτια που πήραν τη δική του ακοή και απειλούν βάσιμα να κάνουν το ίδιο και με τη δική μας.

01. Call Of The Wild (1973).
Από το έκτο άλμπουμ των Amboy Dukes, με τον κιθαρίστα πλέον να έχει κάνει δικό του το συγκρότημα. Ο πυκνός σε overdub boogie κορμός, δυόμισυ λεπτά μετά οδηγεί στα γενεσιουργά ριφ του αμερικανικού heavy metal των επόμενων 20 χρόνων.
Στο μεταξύ η Gibson Byrdland κελαηδάει.

02. Stranglehold (1975).
Το κομμάτι για τους λάτρεις του κλασσικού ροκ. Ποτέ πριν αμερικανός κιθαρίστας δεν είχε αποπειραθεί να γράψει το “Dazed And Confused” της πόλης των μηχανών. Ψυχεδέλεια, αιχμηρές κιθαριστικές αλχημείες μέσα από χίλια φλάντζερ (το σόλο ηχογραφήθηκε καρφί με την πρώτη) και φευγάτες υψιφωνίες από τον Derek St. Holmes. Αρχέτυπο που προσπάθησε ο ίδιος ο δημιουργός του να επαναλάβει, να κλέψει, να αντιγράψει, παραλλάξει (“Writing On The Wall”, “If You Can’t Lick’ Em”, “Smoke Screen”, “Little Miss Dangerous”, “Tailgunner”), απλώς αποδεικνύοντας ότι οι εμπνεύσεις δεν έρχονται κατά παραγγελία.

03. Stormtroopin’ (1975).
Κι αυτό απ΄το ντεμπούτο. Μονολιθικό ριφ που προκαλεί σεισμικό συντονισμό, ειδικά live (αρκεί ένα άκουσμα στο ’’Double Live Gonzo” του ’78). Αν, δε, το ακούσεις με φύσημα από τ΄αυλάκια του βινυλίου στην αρχή του, το λες κι αυτό κλασσικό. Όσο για το φλερτ με τις στρατιωτικές επεμβάσεις - αστραπή των στίχων, αρκεί να θυμόμαστε ότι προέρχεται από έναν τύπο που πήγε για να αποφύγει την κατάταξη στο Βιετνάμ άπλυτος για δύο βδομάδες και τα κατάφερε.
Τόσο σοβαρά τα πράγματα.

4. Motor City Madhouse (1975).
Chuck Berry μέσα από τουρμπίνες jumbo jet. Το κομμάτι που του έδωσε το προσωνύμιο του βασιλιά του του τρελλάδικου. Με φωνητικά από τον ίδιο. 40 χρόνια στο σετ, αυτό και το “Just What The Doctor Ordered”, εισήγαγαν τον ήχο από τα πρωτόγονα, παθιασμένα σόλο, τα συνώνυμα με τον motor city madman.

05. Dog Eat Dog (1976).
Hard rock groove που σαρώνει, απ΄το δεύτερο άλμπουμ (“Free For All”). Τα ακατάπαυστα σόλο πάλι εκεί, να σχολιάζουν την παράνοια της μετα-Watergate Αμερικής : Sabotage on a downtown street - Police cars overturned - You can't do nothing to beat the heat - And if you don't, you'll get burned/ Sleek women behind every door - Cost more than you got - You best be up if you want some more - Cause if you don't - You'll be shot”. Ο Alice Cooper μοιάζει κουρασμένος και οι Aerosmith πολύ ελαφρείς μπροστά του.

06. Cat Scratch Fever (1977).
Με διαφορά η μητέρα όλων των sleazy ριφ από καταβολής κόσμου. Σε όλα τα βιβλία, τους καταλόγους, τα τοπ-10 με τα ροκ ριφς που θα μείνουν αθάνατα. Μέχρι και ο θεός ο ίδιος (κατά κόσμον Ian Kilminster) το γούσταρε και το διασκεύασε. Δεν έχει φύγει από το live set απ΄το ’77.
H πιο περιεκτική ωδή ενός σάτυρου, για το πώς όλα ξεκίνησαν να του συμβαίνουν.

07. Wang Dang Sweet Poontang (1977).
Ανοιχτή σεξιστική αποθέωση των κοριτσιών με χαλαρά ήθη. Το ξέφρενο r&b ριφ και η ξελιγωμένη παρλάτα έχει αφήσει εποχή, καθώς παίζεται σε ατέρμονες παραλλαγές από το ’77 και στη διάρκειά του τα τοπ και τα εσώρουχα πετάγονται στη σκηνή. Προλογίζεται περίπου έτσι:
“Anyone who wants to get mellow, should get the f@#k right outta here, right now, hey?”

08. Gonzo (live) (1978).
Το ίδιο χάος των ζωντανών εμφανίσεων της περιοδείας ’76-’77. Ημιαυτοσχεδιαστικό και θυελλώδες, με ριφ και σόλο πηγαία (από πού ακριβώς αναβλύζουν, δυσκολεύομαι να πω). Όσο για τον τίτλο και το κάλεσμα “Everybody’s Gonzo !”, όχι δεν είναι ο συμπαθής αρκούδος του Muppet Show. Κι αυτό ένας ξεδιάντροπος υπαινιγμός.

09. Painkiller (1986).
Τα ‘80s υπήρξαν άτυχα και άδικα μαζί του. Εμφανίστηκε στο Miami Vice, άκουσε τα “κοστούμια” της Ατλάντικ και πάσχισε να γίνει “εμπορικός”. Όμως στο τέλος της δεύτερης πλευράς, του ξεφεύγει ένας δυναμίτης ενέργειας που τρέχει στις ράγες μιας hi-tech για το φωσφωριζέ ’86 παραγωγής. Ρυθμός, φράσεις και ερμηνεία κινηματογραφικές (“Found a new love, she’s better than cocaine, gives me mad love, just like pounding rain”). Ένα κρυμμένο διαμάντι.

10. High Enough (1990).
Οι Damn Yankees υπήρξαν το τελευταίο super group της προ Cobain εποχής και δικαίως ο Nuge μάζεψε όλο το “χαρτί” που του όφειλε η καρριέρα του κατά τη διετία που έδρασαν. Και μόνο για το ότι στη μέση του βίντεο αυτής της αξέχαστης ραδιοφωνικής “power ballad” σκάει μύτη με μαύρο γυαλί – βιτρίνα, outfit ζέμπρα και ασορτί κιθάρα, κλωτσάει την πόρτα και εξαπολύει ένα σόλο “φάτε με στη μάπα” (με wah-wah που ανατινάζει κτίρια) το καθιστά σημαδιακή στιγμή στη δισκογραφία του.

11. Love Grenade (2007).
Εξ αγχιστείας αδελφάκι του Cat Scratch Fever, 30 χρόνια μικρώτερο, με ριφ που στέλνει πίσω στο νηπιαγωγείο τους μισούς hard rock/poser/sleaze/hair επιγόνους του.

12. Νever Stop Believing (2014).
Τί 26, τί 46, τί 66. Η ένταση του Nugent μέσα στα χρόνια παραμένει η ίδια. Πέρα απ΄ το απολογιστικό των στίχων (“There was a time when I didn’t care…”, με αναφορά και στον Martin Luther King), η αμετακίνητης ξεροκεφαλιάς δήλωση του τίτλου διαπερνά το κομμάτι καβάλα σ΄ ένα επίμονο, γοργό ακκόρντο. Αργός; Ποτέ. Μειλίχιος; Των ποτών.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου