Ο Mick Jones, κιθαρίστας των Foreigner, μπορεί να είχε γίνει εκατομμυριούχος πριν κλείσει τα 40, αλλά η ζωή του είχε μεταβληθεί σε ένα τσίρκο αξημέρωτο, στο οποίο ο ίδιος είχε ένα σταθερό νούμερο: ακροβάτης χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Βρισκόταν στη μέση μιας πολυδάπανης διαδικασίας διαζυγίου, ζούσε μεταξύ Νέας Υόρκης και Λονδίνου, η Atlantic πίεζε για ένα νέο άλμπουμ τουλάχιστον το ίδιο πετυχημένο όπως το «4» (του ’81), περιστοιχιζόταν από ένα παρδαλό κονβόϋ party animals, ψευδοϊντελέκτουαλ φελλών, δημοσιογράφων που ήθελαν να πίνουν τζάμπα, περιστασιακών προμηθευτών κοκαΐνης, τουρ μάνατζερ (και των ακριβών κωλ γκερλ  που τους συνόδευαν), ενώ ήδη συζούσε με μια μποέμ τύπισσα, την Ann, που τού' λεγε ότι «δεν είχε πρόβλημα αν μέσα απ’ αυτήν ήθελε να ξεπεράσει το διαζύγιο, έτσι είν’ αυτά».
Το Roland το είχε σα σημειωματάριο. Σαν ημερολόγιο. Τα δάχτυλα κινήθηκαν σαν από μόνα τους στα πλήκτρα, καθώς το μυαλό του έψαχνε νέους ορισμούς σε παλιές, αναγκαίες και τόσο αντιφατικές έννοιες. Έμπαινε το καλοκαίρι του ’84.

“In my life there's been heartache and pain
I don't know if I can face it again
Can't stop now, I've traveled so far, to change this lonely life”

«Μου πήρε μέχρι το πρωΐ, όμως είχα καταφέρει να γράψω τις πρώτες νότες της αρχής και, ως δια μαγείας, είχα κι έναν τίτλο, που δε μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου. Αυτά όμως ήταν αρκετά για να μπω ξημερώματα με φόρα στο δωμάτιο και να ξυπνήσω την Ann (σ.σ. : σύντομα θα γινόταν η επόμενη σύζυγός του). Πρέπει να έρθεις τώρα στο στούντιο, αμέσως. Θέλω ν΄ακούσεις κάτι που έγραψα και θέλω να μου πεις τη γνώμη σου. Λέγεται "I Want To Know What Love Is".
Εκείνη μου έριξε τότε ένα βλέμμα απορημένο, σχεδόν ενοχλημένο. «Δηλαδή; Τί εννοείς «Θέλεις να μάθεις τί είναι ο έρωτας; Δεν έχεις μάθει ακόμη;».