Toto: Rosanna, all the way

25/04/2022

Κατηγορία: Rocktime Songs

10794

Ήταν μια 22χρονη ξανθιά με τεράστια γαλανά μάτια, ιδανική γαλλική μύτη που τέλειωνε σ’ ένα χαμόγελο γαλαντόμο σε οδοντοστοιχία και ένα – για κάποιον απροσδιόριστο λόγο μεταξύ αθωότητας και παρατολμίας- ακαταμάχητο σεξ απήλ.

 

Ήταν ηθοποιός στα πρώτα της βήματα, όμως η βιομηχανία των ονείρων χρειαζόταν ακόμη λίγο καιρό για να την ανακαλύψει. Λεγόταν Rosanna Arquette και προς το τέλος του ’81 έβγαινε με τον δύο χρόνια μεγαλύτερό της Steve Porcaro, πιανίστα και ιδρυτικό μέλος των Toto.
Η μπάντα του Steve, αποφασισμένη να αποδείξει ότι η επιτυχία του πρώτου άλμπουμ τους, τέσσερα χρόνια πριν, δεν ήταν τυχαία, είχε αποσυρθεί στα Ocean Way Studios του L.A. για να ηχογραφήσει το καλύτερο δυνατό σύνολο τραγουδιών. Θα ήταν το τέταρτο και τελευταίο τους άλμπουμ για την CBS, ίσως και το τελευταίο της συλλογικής τους πορείας, αν τα πράγματα δεν άλλαζαν δραστικά μετά τα “Hydra” και “Turn Back”, τα οποία το διεθνές κοινό βρήκε «πολύπλοκα» και εν πολλοίς προσπέρασε.
Η Rosanna είχε γνωρίσει από κοντά τους μουσικούς που μαζί με τον Steve δούλευαν πυρετωδώς. Περνούσε από τα session, πολλές φορές στις 3 και τις 4 μετά τα μεσάνυχτα, φέρνοντάς τους μπύρες και φαγητό, Αρκετές φορές, την άφηναν να καθίσει σταυροπόδι στο πάτωμα του στούντιο, να βγάλει τη νύχτα στο λίβινγκ ρουμ ή να περιφέρεται γεμίζοντας τα ποτήρια τους. «Πάντα στη μπάντα σεβόμασταν ο ένας το κορίτσι του άλλου, Πόσο μπορεί να σε ενοχλεί να έχεις μια τόσο όμορφη γυναίκα μέσα στα πόδια σου;» θυμάται ο 34χρονος τότε τραγουδιστής Bobby Kimball.
Έχοντας στο κοντέρ τους ατέλειωτες ώρες σέσσιον δουλειάς σε δεκάδες κορυφαία ονόματα της μουσικής πριν το ’78 ξεκινήσουν να ηχογραφούν σαν Toto και με την δυσπιστία για την εμπορική τους δυναμική έντονη, τα μέλη της μπάντας αποφάσισαν να κάνουν παραγωγή οι ίδιοι στο τέταρτο άλμπουμ τους και να φέρουν ο καθένας ό,τι καλύτερο μπορούσε στο σώμα του υλικού απ’ όπου αυτό θα έπαιρνε μορφή. Ένα κομμάτι που έπεσε στο τραπέζι μισοτελειωμένο, ανήκε σε έναν από τους βασικούς συνθέτες της μπάντας και ηγέτη της, τον 28χρονο David Paich. Τους το έπαιξε για πρώτη φορά στο σπίτι του στο Encino, καθισμένος πίσω από το γκραν πιάνο που καταλάμβανε το σαλόνι του. Ξεκινούσε με τον αθεράπευτα ρομαντικό στίχο “All I wanna wake up in the morning is see your eyes”.


Από την πρώτη στιγμή είδαν ότι είχαν στα χέρια τους υλικό για ένα πρώτης τάξεως σινγκλ και του έδωσαν τον προσωρινό τίτλο “Rosanna”. Kαθώς τα session προχωρούσαν, ο καθένας από τους μουσικούς πρόσθεσε στο κομμάτι το δικό του προσωπικό στυλ, με τον τρόπο που οι γεννημένοι μουσικοί μπορούν. Ο Kimball και ο 24χρονος κιθαρίστας Steve Lukather αντάλλαξαν ρόλους, έτσι ώστε ο δεύτερος να ξεκινά να τραγουδά τις στροφές, στο κουπλέ να μπαίνει ο δεύτερος και στο ρεφραίν να κάνουν ντουέτο.
O Steve Porcaro και ο Paich, δύο μαέστροι των πλήκτρων, ενορχήστρωσαν δουλεύοντας μέχρι τις 5:00 το πρωί ένα progressive σόλο στο μέσο του τραγουδιού, μοιράζοντάς το μεταξύ τους ώστε να χωράει την τρέλλα και των δύο. Και ήρθε ο 27χρονος ντράμερ Jeff Porcaro, ο μεγαλύτερος αδελφός του Steve, ένας πραγματικός μουσικός εγκέφαλος, πέρα από αριστοτεχνικός ντράμερ, να δώσει την τελική ρυθμική πινελιά. Μέγας θαυμαστής του μεγάλου John Bonham, πήρε το κλασσικό shuffle του καινοτόμου funk ντράμερ Bernard Purdie και το ανέμιξε με τα τύμπανα του “Fool In The Rain”, από το “Inside The Outdoor” των Zeppelin, φτιάχνοντας ένα swing ρυθμικό υπόβαθρο, γεμάτο υπογραμμίσεις, ενισχυμένο μάλιστα από τον 33χρονο David Hungate και τις cool μπασογραμμές του. O Lukather πρόσθεσε ένα σόλο που το έβγαλε επί τόπου, την πρώτη φορά που το έπαιξαν στο στούντιο όλοι μαζί. Σε ένα μουσικό μομέντουμ από κείνα που αναγκάζουν τον ακροατή να ευγνωμονεί τον ηχολήπτη που άφησε πατημένο το πλήκτρο “on” στην ηχογράφηση, καθώς το κομμάτι ολοκληρώνεται, οι Toto συνεχίζουν να τζαμάρουν, με τον Paich, τον Steve Porcaro και τον Lukather να ανταλλάσουν σόλο μέχρι το fade out.

Έχοντας οι ίδιοι την ευθύνη της παραγωγής και με το αχανές session παλμαρέ τους να εξασφαλίζει και διασυνδέσεις που άλλοι θα μίσθωναν με χρυσάφι, δεν δυσκολεύτηκαν να προσκαλέσουν μια σειρά από φίλους τους μουσικούς για να χαρίσουν το ιδιαίτερο χρώμα τους στο υλικό. Ο διάσημος πορτορικάνος Lenny Castro, ένα από τα πιο επιδέξια freelance ζευγάρια χέρια κρουστών σε ολόκληρο το Hollywood, πρόσθεσε τα congas, o καλιφορνέζος Tom Scott – μέλος και μαέστρος σε εκατοντάδες jazz σχήματα και πιο γνωστός από τους Blues Brothers – έγραψε το σαξόφωνο, ο τεράστιος James Pankow των Chigago το τρομπόνι, ο Jerry Hey, κάτοχος του Grammy καλύτερης οργανικής ενορχήστρωσης για τον George Benson τo ’81 έπαιξε τρομπέτα και ενορχήστρωσε αυτή την all star συστοιχία πνευστών.
Όταν το υλικό του δίσκου που πήρε τον τίτλο “IV” ολοκληρώθηκε, η επιλογή του “Rosanna” σαν πρώτου single είχε προκριθεί ομόφωνα. Χρειάζονταν όμως κάτι περισσότερο, ώστε να μπορέσει το κομμάτι να ξεχωρίσει στο MTV. Ο 26χρονος Ιρλανδός Steve Barron (μετέπειτα πασίγνωστος για πρωτοποριακά κλιπ των ‘80s, όπως το “Thriller” και το “Take On Me”) είχε την ιδέα το βίντεο να δανειστεί από την κλασσική εικονογραφία του “West Side Story”, προτάσσοντας σε πρώτο πλάνο μια χαρακτηριστική θηλυκή φιγούρα. Το ρόλο ανέλαβε η 26χρονη ηθοποιός και χορεύτρια Cynthia Rhodes, γνωστή της μπάντας από την εμφάνισή της στην ταινία “Xanadu”. Ντυμένη σ’ ένα ολοκόκκινο φόρεμα γλιστράει με άνεση σ’ ένα γκρίζο downtown σκουπιδότοπο, με δύο αντίπαλες συμμορίες χορευτών να μαγνητίζονται από τις πιρουέττες και τα εκπληκτικά της πόδια και την μπάντα να παίζει περίκλειστη από συρματόπλεγμα. Ήταν η πρώτη εμφάνιση ως μέλος των Toto του τρίτου αδελφού Porcaro, Mike, στο μπάσο. Ο David Hungate, δήλωσε «ηλικιωμένος» για να εξακολουθήσει τη ζωή σε μια ροκ μπάντα και αποφάσισε να αποσυρθεί στη Nashville, κινούμενος σε πιο ελεύθερα μουσικά μονοπάτια.



Το “Rosanna” κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του ’82 ως προπομπός του “IV” και η άνοδός του στα τσαρτς υπήρξε κατακόρυφη το ίδιο καλοκαίρι. Από τις 3 Ιουλίου και για έξι συνεχόμενες εβδομάδες καρφώθηκε στο No 2 του Billboard, πίσω πρώτα από το “Don’t You Want Me” των Human League και στη συνέχεια από το “Eye Of The Tiger”, σηματοδοτώντας κάπως και τις δύο κυρίαρχες μουσικές τάσεις στις προτιμήσεις της εποχής. Το “IV” συνέχισε να γεννά single “Make Believe” [US#30, 25/9/82], “Africa” [US#1, 5/2/83], “I Won’t Hold You Back” [US#10, 7/5/83] και έγινε τρεις φορές πλατινένιο στην Αμερική μέσα σ’ έναν χρόνο. Στις 23 Φεβρουαρίου του ’83, στην 25η τελετή των Grammy, οι Toto σάρωσαν κάθε ανταγωνισμό. Δίσκος της χρονιάς, Καλύτερη Οργανική Ενορχήστρωση, Καλύτερη Φωνητική Ενορχήστρωση για Δύο Ή Περισσότερες Φωνές για  τοRosanna”, Άλμπουμ της χρονιάς το “IV” και Παραγωγός της χρονιάς για την ίδια η μπάντα.
Η τεράστια αυτή επιτυχία δεν ήρθε χωρίς αμφισβήτηση. Χαρακτηρισμένοι από το ξεκίνημά τους ως ένα μάτσο company men που ήξεραν να παίζουν, ως το πιο φτηνό κόλπο της μουσικής βιομηχανίας που έφτιαξε μια μπάντα από «δικά της παιδιά» και τα έκανε σούπερ σταρ εκ των ενόντων, αυτή τη φορά κατηγορήθηκαν ότι διαθέτοντας τέτοιες διασυνδέσεις στην βιομηχανία ήταν εύκολο να στήσουν υπέρ τους την όλη διαδικασία.
«Το μίσος από κοινό και κριτικούς εναντίον μας ήταν κάτι αδιανόητο. Κόσμος έπαιρνε τηλέφωνο και διαμαρτυρόταν οργισμένα “Πώς τολμάτε και βραβεύετε τους Toto;”. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη χρονιά, οι έξι μας είχαμε παίξει σαν session σε 50 τουλάχιστον από τις ηχογραφήσεις που είχαν προταθεί για Grammy σε όλες τις μουσικές κατηγορίες. ‘Όμως είναι γελοίο να ισχυρίζεται κάποιος ότι είχαμε “στήσει” τη διαδικασία. Είχαμε στοχοποιηθεί εντελώς άδικα, με μοναδικό μας έγκλημα το ότι γράφαμε και ηχογραφούσαμε καλή μουσική», θυμάται ο Steve Lukather.
Με το όνομα του γκρουπ αναγνωρίσιμο διεθνώς και το γυναικείο όνομα του τίτλου του πρώτου τραγουδιού της πρώτης πλευράς του lp αντίστοιχα δημοφιλές, η Rosanna Arquette άρχισε να δίνει συνεντεύξεις σε σειρά από αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας. Το τραγούδι είχε γραφτεί για την ίδια, εξηγούσε. Και κανείς από την πλευρά της μπάντας, που δικαιωματικά έπλεε σε πελάγη ευτυχίας μετά από τέτοια επιτυχία, δεν αμφισβήτησε το παραμικρό.
Η συνέχεια όμως υπήρξε πολύ διαφορετική. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η Arquette δήλωσε αηδιασμένη για το ότι η πιο συχνή ερώτηση που της απηύθυναν ήταν «αν είναι αυτή η Rosanna του hit των Toto». Ο άνθρωπος που είχε φτιάξει τη βασική δομή του τραγουδιού, ο David Paich, διέψευσε ότι το κομμάτι αφορούσε την Arquette, δηλώνοντας χαρακτηριστικά : «Είχα στο μυαλό μου τρεις διαφορετικές γυναίκες που γνώριζα και απλώς έκλεψα το όνομα για τον τίτλο, επειδή ταίριαζε καλύτερα στη μελωδία». Ο Bobby Kimball εκ των υστέρων διέψευσε κι αυτός ότι το κομμάτι αφορούσε την Arquette και προσπαθώντας να δικαιολογήσει την σύνδεση που είχε επιβιώσει στο μυαλό του κοινού για πολλά χρόνια είπε ότι για κείνην ήταν η αρχή της καρριέρας της και «προφανώς» προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία τους. Ο Steve Lukather το 2006 το είπε πολύ πιο άκομψα: «Αυτή η σκύλα κρέμεται από το βρακί μας πολλά χρόνια τώρα». Η χολή κι από τις δύο πλευρές υπήρξε αδικαιολόγητα μεγάλη μέσα στα χρόνια, με την Arquette να δηλώνει ότι «έτσι κι αλλιώς δεν της άρεσε καν το τραγούδι, από την αρχή».
Η αλήθεια είναι ότι από την περιοδεία του 1982 και μετά το κομμάτι όχι μόνον δεν έλειψε ποτέ από το σετ λιστ, αλλά αποτελεί ένα από τα απόλυτα highlight των συναυλιών της μπάντας, υπό όποια σύνθεση κι αν έχει παιχτεί (και οι Toto άλλαξαν πολλές). Είναι επίσης αλήθεια ότι από όλα τα κομμάτια που κυκλοφόρησαν οι Toto και είχαν στον τίτλο τους ή ως τίτλο τους γυναικεία ονόματα – και είναι πολλά (“Angela”, “Manuela Run”, “Lorraine”, “Goodbye Elenore”, “Carmen”, “Holyanna”, “Lea”, “Pamela”, “Anna”, “Melanie”) - το “Rosanna” ασκεί μια εντελώς ξεχωριστή επίδραση.
«Κάθε βραδιά το βλέπεις στα μάτια του κοινού ότι το περιμένουν. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσοι έχουν έρθει μέσα στα χρόνια και μου έχουν πει ότι με αυτό το κομμάτι ερωτεύτηκαν το ταίρι τους, ή έκαναν παιδιά χάρις σ’ αυτό», θα πει δεκαετίες μετά ο Bobby Kimball.



Υ.Γ.: Ι. Οι Toto, μέσα σε τέσσερις δεκαετίες καρριέρας, άντεξαν τους αναπάντεχους θανάτους των δύο από τους τρεις αδελφούς Porcaro, τις αποχωρήσεις τραγουδιστών και τις μεταβολές των μουσικών τάσεων και ανταπεξήλθαν με επανασυνδέσεις και πολλαπλασιασμό της βάσης των φίλων τους ανά τον κόσμο. Απέσπασαν τον σεβασμό όχι μόνο του κοινού, αλλά και των κριτικών, παίζοντας ως guest ή session σε εκατοντάδες ο καθένας δίσκους μεγάλων καλλιτεχνών και ορίζοντας με μια διαμουσική ποιότητα εντελώς δική τους τα περί του ροκ αισθητήρια εκατομμυρίων ακροατών. Με δύναμή τους, όπως είπε ο Lukather, απλώς το ότι έγραφαν και κυκλοφορούσαν «καλά τραγούδια».

Υ.Γ.: ΙΙ. Η Rosanna Arquette, μετά από μια υποψηφιότητα για Emmy σε τηλεοπτική σειρά το ’82 αναλώθηκε σε μια άνιση προσπάθεια να αποφύγει τη συρροή από ρόλους και ρολάκια που της προτείνονταν με την απαρέγκλιτη προϋπόθεση να δείχνει και λίγο παραπάνω γυμνό κάθε φορά. Έπαιξε το ’85 δίπλα στην Μαντόνα στην τσιχλόφουσκα “Desperately Seeking Suzan” και σε μια σειρά από φιλόδοξες αλλά ελάχιστα επιτυχημένες ταινίες (βλ. “After Hours” του Scorsese), για να καταλήξει στην Ευρώπη, όπου και εργάστηκε για τα επόμενα χρόνια, με πιο χαρακτηριστική την παρουσία της στο φιλμ – φετίχ για τα ‘80s «Απέραντο Γαλάζιο» του Jean Luc Besson. Ακόμη και σήμερα είναι από τις πιο όμορφες γυναίκες του Hollywood.

Υ.Γ.ΙΙΙ: “All I want to tell you is now you'll never ever have to compromise, Rosanna”.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου