Status Quo: In The Army Now (μια στρατιά των δύο)
Monday

11Oct

Status Quo: In The Army Now (μια στρατιά των δύο)

Δημοσιεύθηκε από:

11/10/2021

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

4011
“A vacation in a foreign land – uncle Sam does the best he can”. Το κομματάκι το θυμόμουν καλά. Είχε γίνει επιτυχία πάνω που πήγαινε να μπει η Άνοιξη της Α΄ Γυμνασίου και ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ΄το γάλα από την ποπ της εποχής, για το ελαφρώς δυσοίωνο τίτλου και μελωδίας.
Το είχαν γράψει δύο αδέλφια, Ολλανδοί, οι Rob & Ferdi Bolland, δύο ξανθομπάμπουρες που φέρνανε στον Κρίστοφερ Άτκινς της Γαλάζιας Λίμνης (δεν είναι κι εύκολο να ξεχάσεις το όνομα του τυχερού που επιβίωσε μόνος σε ξερονήσι με τη Μπρουκ Σηλντς). Αντιπολεμικό στις προθέσεις του, σε μια εποχή που η επεμβατικότητα των Η.Π.Α. σε χώρες της λατινικής Αμερικής είχε αρχίσει να επιβάλλεται ως άτυπος διεθνής κανόνας, το τραγούδι για περιέργως πως έκανε επιτυχία σε γερμανογαλλίες και μόνο.
Και η διασκευή του εξάλλου, τέσσερις σχολικές χρονιές αργότερα, έγινε από μια πασίγνωστη ροκ μπάντα που όμως δεν περνούσε με τίποτε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Μετά το τέλος της “End Or The Road Tour” το φθινόπωρο του ’84, οι βετεράνοι Status Quo,  είχα αποφασίσει να βάλουν τελεία σε μια καριέρα 16 χρόνων, μέσα στην οποία 15 στούντιο άλμπουμ τους μπήκαν στο βρετανικό τοπ-10 και 27 single στο τοπ-20, ανακηρύσσοντάς τους σε έναν μουσικό θεσμό για το νησί. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους δύο κιθαρίστες, συνθέτες και τραγουδιστές Francis Rossi και Rick Parfitt κι οι σκοτωμοί και των δύο με τον μπασίστα Alan Lancaster, η ανάγκη για να έχει ο καθένας τον έλεγχο και τα δικαιώματα στα τραγούδια που έγραφε,  συν τα δύο συμβόλαια για σόλο καριέρα που οι υπεύθυνοι της Phonogram τους είχαν χώσει κάτω απ’ τη μύτη από το ’83, είχαν διαλύσει κάθε διάθεση για να είναι κοινό το επόμενο βήμα.
Μόνο που οι ζωές και των δύο πρωταγωνιστών έπνεαν τα λοίσθια.
Ο Parfitt, ξόδεψε την εξαψήφια προκαταβολή για το δικό του προσωπικό άλμπουμ σε μηδέν χρόνο, έχοντας ετοιμάσει πάντως κάποια κομμάτια που έγραψε μαζί με άλλους συνθέτες.
Ο Rossi έπραξε ανάλογα, καθώς η κατανάλωση βουνών από κόκα εξακολουθούσε για παραπάνω από μια δεκαετία να είναι η βασική του μέριμνα και η σταθερά υψηλή του δαπάνη. Και οι δύο, στα τέλη του ’85 βρίσκονται με μισοηχογραφημένο υλικό ανεπαρκές για solo προσπάθεια κι αρχίζουν ν’ αντιμετωπίζουν τη δυσαρέσκεια της Vertigo, που κλείνει τη στρόφιγγα των λιρών. Μετά την έκτακτη επανένωσή τους για τη μεγάλη ημέρα του “Live Aid”, όπου έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα της μεγαλύτερης συναυλίας όλων των εποχών σ΄ένα κατάμεστο Wembley, ενώπιον μάλιστα και του πριγκηπικού ζεύγους, η δημοτικότητά τους στη Βρετανία, παρά το πρόσφατο της ανακοίνωση περί διάλυσης, παρέμενε υψηλή. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι άνθρωποι της εταιρίας διαμήνυσαν σε Rossi και Parfitt ένα και το αυτό: είμαστε διατεθειμένοι να ξεχάσουμε πόσα λεφτά πετάξαμε για τα σόλο πρότζεκτ και τις αηδίες σας, αρκεί να σηκώσετε τα μανίκια και να βγάλετε τον επόμενο δίσκο ως το όνομα των Status Quo. Αλλιώς, δεν έχει σελίνι παραπάνω.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Rossi, συνθέτης και τραγουδιστής στις περισσότερες μεγάλες επιτυχίες τους, δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να ξαναδουλέψει με τον Alan Lancaster. Συμμαθητής του από το σχολείο ο Lancaster, συμπαίκτης σε όλα τα μουσικά σχήματα της  εφηβείας τους και συνιδρυτής των Status Quo, ήταν ένας κωλοπετσωμένος bully που είχε εξελιχθεί σε εριστικό αντιρρησία ήδη από την εποχή της μεγάλης τους επιτυχίας, στα μισά της δεκαετίας του ’70.
Έγραφε και κείνος κομμάτια –πιο γνωστό το “Backwater”- στα οποία επί σκηνής έκανε και πρώτη φωνή (αν και πιο αναγνωρίσιμος είναι για τη διασκευή των Quo στο “Roadhouse Blues”), όμως πάντα θεωρούσε ότι «τα δικά του αδικούνταν» μπροστά στα περισσότερα και πιο πετυχημένα των Rossi και Parfitt. Πέρα από τις μάπες που δε δίσταζε να ταίσει στον ψιλόλιγνο Rossi, η γκρίνια του είχε γίνει αφόρητη και πάντως δυσανάλογη με την συνθετική του συνεισφορά.



Ποιός τριαντάρης κοκαϊνομανής να θέλει για παρέα έναν κακότροπο σατράπη, που τον έχει φάει στη μάπα από παιδί;
Rossi και Parfitt κάνουν ξεχωριστές διαπραγματεύσεις με την Vertigo. H εταιρία δεν έχει πρόβλημα να μην είναι στο σχήμα ο Lancaster, αρκεί νά’ναι οι δυό τους. Το συμφωνούν χωρίς πολλά – πολλά. Θα την κάνουμε χωρίς αυτόν, κι ό,τι γίνει.
Μια στρατιά των δύο. Και τα κέρδη στη μέση. Για κάποιους μήνες, ο Lancaster φιλοξενείται στο στο σπίτι του Parfitt, αλλά τον κρατούν στο σκοτάδι. Μέχρι και ψιθυριστά στο τηλέφωνο αναγκάζεται ο Parfitt να μιλάει όταν είναι μπροστά.
Όταν ο μπασίστας αποφασίζει να ταξιδέψει για στην Αυστραλία για να οργανώσει μια καινούρια μπάντα, τους Party Boys, το σχέδιο μπαίνει σ΄ εφαρμογή.
«Προσωπικά, δεν ένιωθα ότι χρωστούσα κάτι στον Alan. Του είχα δώσει είκοσι από τα καλύτερά μου χρόνια και είχα μοιραστεί μαζί του τις καλύτερες μουσικές μου στιγμές. Μέσα απ’ αυτές είχαμε βγάλει κι οι δύο πολλά χρήματα κι είχαμε απολαύσει μεγάλη επιτυχία. Όμως καταλαβαίνω ότι ένιωσε προδομένος. Σύντομα αφ΄ότου το έμαθε, μας κοινοποίησε μια αγωγή δηλώνοντας συνιδιοκτήτης του ονόματος των Status Quo και ζητώντας ως αποζημίωση ένα τεράστιο ποσό, σε περίπτωση που γινόταν χρήση του ονόματος σε μουσικό άλμπουμ χωρίς τη συμμετοχή του.
Άρχισε τον πόλεμο ζητώντας μια προσωρινή διαταγή για να μην μπορεί να κυκλοφορήσει ο,τιδήποτε καινούριο ως Status Quo, όμως η αίτησή του απορρίφθηκε. Φαντάζομαι ότι θύμωσε ακόμη περισσότερο εγώ που τον ήξερα, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πάει ως το τέρμα. Πράγματι προσέλαβε μια πολύ ακριβή εταιρία δικηγόρων και πήγε την υπόθεση στο High Court. Θα έκανε τα πάντα για να σταματήσει ιδίως εμένα. Στο μεταξύ, με την υπέρ μας προσωρινή δικαστική απόφαση έπρεπε να προλάβουμε. Και να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ. Όμως δεν είναι και τόσο απλό. Ποιοί θα έπαιζαν μπάσο και ντράμς;»
Ο 39χρονος Andy Bown στα πλήκτρα ήταν αυτονόητη επιλογή και είπε το ναι ενθουσιωδώς.  Έχοντας παίξει σε κάθε άλμπουμ τους από το “Rockin’ All Over The World” του ’77 και μετά και όντας πλήρες μέλος της μπάντας πάνω στη σκηνή και στο στούντιο από το ’82, ήταν ένας κανονικός Quo με το σπαθί του. Η ρυθμική βάση, ξεκίνησε δανεική, από τους μουσικούς που είχε διαλέξει ο Parfitt να παίξουν στο προσωπικό του άλμπουμ.
O 33χρονος μπασίστας John Edwards είχε το παρατσούκλι “Rhino”, υποτίθεται γιατί ήταν ατζαμής και χύμα, όμως το μουσικό του παλμαρέ έδειχνε μόνο στιβαρότητα και ποικιλία. Υπότροφος στο London College Of Music και με σπουδές στο βιολί, ο «ρινόκερος» είχε ήδη παίξει και ηχογραφήσει με μια μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών, όπως οι Climax Blues Band, η μπάντα του Peter Green και οι Dexy’s Midnight Runners (μπορεί κανείς να τον εντοπίσει στο βίντεο κλιπ της μεγάλης τους επιτυχίας “Come On Eileen” το ’81).
Στα τύμπανα ο συνομήλικός του Jeff Rich, επαγγελματίας από τα εφηβικά του χρόνια που ξέρει τον Rhino καλά, αφού συνυπήρξαν στην μπάντα της ξανθιάς ποπ σταρλετ Judy Tzuke που έκανε επιτυχία στη Βρετανία για μια πενταετία. Και οι δύο επιλογές του Pip Williams, παραγωγού που είναι σταθερά μαζί τους από το ’77.
Με τη δικάσιμο της αγωγής του Lancaster ενώπιον του High Court να πλησιάζει, τα sessions διεξάγονται αγχωτικά. Το υλικό είναι ετερόκλητο και ο Williams στοχεύει να του δώσει το λούστρο που χρειάζεται ώστε το εμμονικό boogie των Status Quo ν’ ακούγεται κάπως πιο «μοντέρνο».
Tα “In Your Eyes” και “Callin”, μελωδικά και εύκολα απομνημονεύσιμα, γραμμένα από τον Rossi και τον βασικό του συνεργάτη Bernie Frost, προσπαθούν να κινηθούν σ’ αυτή τη φλέβα. Το “End Of The Line”, ένα ροκάκι στο στυλ του Bryan Adams, προοριζόταν για τον προσωπικό δίσκο του Parfitt με τον ίδιο στην πρώτη φωνή, αυτό το αναξιοποίητο αλλά ακριβές του φαλσέττο. Το “Save Me”, μια συνεργασία των Rossi και Parfitt που είναι νέτο-σκέτο κλασσικό stomp των Quo, ελαφραίνει στα τύμπανα και πριμάρεται κι αυτό στις κιθάρες για να φιλοξενήσει τη μελωδική τους διφωνία στο ρεφραίν. Οποιοδήποτε από τα τέσσερα θα ήταν ιδανικό για να συστήσει τους καινούριους Quo στο κοινό, όμως η εταιρία θέλει ν’ ακολουθήσει την πεπατημένη : οι «ειδικοί» της θα διαλέξουν τα single.



Πρώτο θα κυκλοφορήσει τo “Rolling Home” (UK#9, 24/5/86). Έχει γραφτεί από τον John David, τον μπασίστα του Ουαλλού βετεράνου ρόκερ Dave Edmunds, ο οποίος ήρθε στο στούντιο και προσφέρθηκε να κάνει παραγωγή. Σ’ αυτό και σ’ ένα ακόμη κομμάτι του David, το στακάτο cruising “Red Sky”, το οποίο είναι το δεύτερο single που προλογίζει το επερχόμενο άλμπουμ μέσα στον Αύγουστο του ’86 (UK#19, 9&16/8/86).
Ωστόσο, η επάνοδος των Quo με νέο δίσκο και ευρωπαϊκή περιοδεία χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από την βάση των οπαδών τους στο νησί. Μετά από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας, ο δίσκος θα μπει στο τοπ-10 της Βρετανίας (UK#7, 6/9/86). Το δίχρωμο εξώφυλλο στην απόχρωση του γαλάζιου, είναι φτιαγμένο με αερογράφο και δείχνει τα μέλη της μπάντας με πλάτη, να καρφώνουν την Union Jack σε ύψωμα, όπως ακριβώς οι Αμερικάνοι πεζοναύτες στην Ιβοτζίμα 42 χρόνια πριν, φωτισμένα από λευκό, ένδοξο φως. Ένα νέο ξεκίνημα.
Όμως γιατί «Τώρα, στο Στρατό»;
«Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έμενα στην Ιρλανδία, φορολογικός μετανάστης. Άκουσα το κομμάτι στο ραδιόφωνο και μου άρεσε πολύ, είχε μάλιστα κάνει και επιτυχία στη Νορβηγία, αν θυμάμαι καλά, ήταν Νο 1 για πολλές εβδομάδες. Πάντα πίστευα ότι θα ήταν ένα πολύ καλό κομμάτι για τη δική μας μπάντα. Όμως όταν έριξα την ιδέα στα παιδιά, τότε που γράφαμε για το δίσκο Back To Back, δεν άρεσε σε κανέναν. Ο Alan δεν έκανε πίσω, δέχτηκε να μπει μέσα το “Margarita Time” αλλά μετά τα στύλωσε. Δεν ήθελε να μπει σ΄ένα δίσκο των Status Quo ένα τραγούδι που μιλά ανοιχτά για την ανομία του πολέμου και για τις σκέψεις ενός επιστρατευμένου οπλίτη. Ακόμη κι ο Rick το θεώρησε κακή ιδέα, οπότε απορρίφθηκε.
Το είχα όμως πάντα στο μυαλό μου για τον προσωπικό μου δίσκο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ψάχναμε για τραγούδια και το ξαναπρότεινα για τον δίσκο των «καινούριων Quo». Το θεωρούσα σίγουρη επιτυχία και επέμεινα. Στον Rick εξακολουθούσε να μην αρέσει, όμως όλοι οι υπόλοιποι ήταν μαζί μου. Το φτιάξαμε με το δικό μας τρόπο, οι κιθάρες μας από τη μια, οι αρμονίες στα φωνητικά και ο ήχος από τα συνθεσάϊζερ που ήταν πολύ της μόδας από την άλλη. Μέχρι και ο τεχνικός μας που κραυγάζει “stand up and fight με την κακοτράχαλη φωνή του είναι μια στιγμή που το κάνει να ξεχωρίζει».    
Το “In The Army Now”, ως τρίτο single από το δίσκο, άρχισε να ανεβαίνει σταθερά στα τσαρτ, βδομάδα τη βδομάδα, ώσπου έφτασε μία θέση κάτω από την κορυφή (UK#2, 1/11/86), την οποία κατέλαβε εκείνη τη βδομάδα ο Nick Berry με τη μπαλάντα “Every Loser Wins”. Κι εγινε η μεγαλύτερη επιτυχία της δεκαετία για τους Quo αφού ξεπέρασε σε διάρκεια (14 εβδομάδες ζωής στα βρετανικά τσαρτ) το “What You’re Proposin’” που είχε κι εκείνο φτάσει στην ίδια θέση έξι Οκτώβριους νωρίτερα, ενώ μπήκε στο τοπ-10 δώδεκα ευρωπαϊκών τσαρτ το φθινόπωρο του ’86.  



Ο δίσκος θα σημειώσει επίσης καλές επιδόσεις, σε μια εποχή που το φτιασίδωμα των «γέρων» ρόκερ ήταν εγχείρημα που εμπεριείχε σοβαρό κίνδυνο αυτογελοιοποίησης. Παρά, μάλιστα, το ότι ο δίσκος φτιάχτηκε βιαστικά, είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος των Quo για τη δεκαετία του ’80.
Περιέχει επίσης άλλο ένα πετυχημένο single, το “Dreamin’“ (UK#15, 3/1/87), την  country στιγμή του Rossi (“Invitation”) που φωνάζει ότι έρχεται από το υλικό για το προσωπικό του άλμπουμ, το “Speechless”, επανεκτέλεση σε album track από προσωπικό δίσκο του Ian Hunter ηχογραφημένο το ’83 και το γραμμένο από τον Parfitt και τον Pip Williams “Overdose”, ένα από τα καλύτερα του δίσκου, μια πετυχημένη διασταύρωση Quo και E.L.O., το οποίο το tracklist αδικεί κατάφωρα, καθώς κλείνει τη δεύτερη πλευρά.
  

Η δικαστική διαμάχη τελικά θα λυθεί λίγο πριν το τέλος του ’86 κι ενώ η μπάντα βρίσκεται σε περιοδεία. Κρίνοντας με βάση το ότι οι Rossi και Parfitt είχαν γράψει τις συντριπτικά περισσότερες από τις επιτυχίες και επειδή είχαν καθιερωθεί ως η δημόσια εικόνα της μπάντας, μπορούσαν να χρησιμοποιούν το όνομα Status Quo χωρίς τη συναίνεση του Lancaster. Οι δικηγόροι του ζήτησαν τότε για να αποδεσμευθούν και οι δύο πλευρές πλήρως, να τον αποζημιώσουν για το μερίδιο των δικαιωμάτων του στο όνομα.
Μια επιταγή με πολλά μηδενικά υπογράφηκε και άλλαξε χέρια και όχι έδειχναν ικανοποιημένοι. Ο Lancaster επειδή «δεν τον έριξαν» και το δίδυμο επειδή μπορούσαν πλέον ανακουφισμένοι να σχεδιάσουν το μέλλον χωρίς αυτόν. Από τον Ιανουάριο του 1987 ο Alan Lancaster αποτελεί πλέον παρελθόν κι επίσημα από τους Status Quo.
O Francis Rossi θυμάται και πώς.
«Όταν όλη αυτή η νομική μαλακία έλαβε τέλος, ο Alan με πλησίασε μέσα στο δικαστήριο, με παρακάλεσε να πάμε για λίγο μακριά απ΄τον κόσμο και μου είπε. “Άκου, το ξέρω ότι είσαι ο αρχηγός σ΄αυτή τη μπάντα”. “Δεν είναι κάπως αργά τώρα που μου το λες, ρε γαμημένε;” του απάντησα. Τρεις μήνες περιοδεία με το καινούριο άλμπουμ με μεγάλη επιτυχία έκλεισαν με οκτώ βραδιές σερί στο αγαπημένο μας μέρος, το Hammersmith Odeon, η τελευταία παραμονή Χριστουγέννων. Ηταν σαν τις παλιές καλές εποχές. Την καινούρια χρονιά συνεχίσαμε με την ίδια ταχύτητα. Ξεκινώντας από Φεβρουάριο κάναμε 24 εμφανίσεις σε 31 μέρες, παίζοντας μέχρι και στο Μπαχρέϊν, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου και περάσαμε σαν σείχηδες κανονικοί».
Οι δύο Quo, Francis Rossi και Rock Parfitt, γνώρισαν με το δίσκο εκείνο μια γερή δόση από τις παλιές, καλές εποχές.
Ο δεύτερος, με το πρώτο τσεκ από τα δικαιώματα του δίσκου, περίπου 15.000 λίρες, αγόρασε αυτοκίνητο. Όχι οποιοδήποτε. Μια μεταχειρισμένη Rolls Royce Silver Shadow δίχρωμη, στο χρώμα του φουντουκιού με σαμπανιζέ οροφή.
Στην σύντροφό του Patti, την οποία σύντομα θα παντρευόταν, μια πανάκριβη. Τί κι αν του είχαν αφαιρέσει την άδεια οδήγησης για τρίτη φορά, εκείνη την περίοδο, με απόφαση του Υπουργείου Συγκοινωνιών που θα ίσχυε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια; Έβαζε την Patti να οδηγεί.
Όσον αφορά τον Rossi, τα πράγματα άρχισαν ξαφνικά να μη δείχνουν και τόσο ρόδινα.
«Όταν ήμουν ξύπνιος, συνήθως βρισκόμουν σε σουίτα ξενοδοχείου με τραβηγμένες τις κουρτίνες. Ζούσα κατά κάποιο τρόπο σε μόνιμα μεσάνυχτα, είτε κάνοντας κόκα, είτε προσπαθώντας να βρώ τρόπο να προμηθευτώ κόκα. Στην ώριμη πλέον ηλικία των 38, μετά από δέκα χρόνια κατάχρησης με βουνά από σκόνες να εισχωρούν σε καθημερινή βάση στα ρουθουνια μου, ο οργανισμός μου δεν άντεξε. Ένα πρωί καθώς έκανα ένα ζεστό ντουζ και στόχευα στο πρόσωπό μου, παρατήρησα πεσμένο κάτι περίεργο λίγα εκατοστά από τα πόδια μου. Μια ματωμένη μεμβράνη. Η μύτη μου είχε αρχίσει να αποσυντίθεται».
Αυτό το “In The Army Now!”.
Στ’ αυτιά μου επί χρόνια ο τίτλος και μόνον ηχούσε σαν εφιαλτικό καμπανάκι για την δαμόκλειο φάλαγγα της στρατιωτικής θητεία. Το απέφευγα. Η κασέτα άργησε εννέα ολόκληρους Οκτωβρίους να βρεθεί στα χέρια μου και πάλι όταν πλησίαζα στο τέλος της πρώτης πλευράς πατούσα το ffw. Δεκαπέντε φθινόπωρα από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, κι ενώ είχε περάσει μια βδομάδα και κάτι μέσα στην άδεια απολύσεως, τότε για πρώτη φορά μπόρεσα και το άκουσα ολόκληρο, μέχρι το τέλος της πρώτης πλευράς.
Ο καθένας δικαιούται την δική του εκδοχή της εκδίκησης για 21 χαμένους μήνες. Εδώ βρήκε ο Francis Rossi τη δική του απέναντι στα στρατά, με τη φλωργιά δύο Ολλανδών διδύμων.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου