Nightstalker: "Τα τραγούδια που γράφουμε είναι συνήθως βιωματικά"
Friday

8May

Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Αργύρης Γαλιατσάτος, ή Argy, άρχισε αυτή την ιστορία που ξέρουμε ως Nightstalker.
Από τις πρώτες συμμετοχές, του συγκροτήματος στις συλλογές "Divin και Toxic Babies in a R'n'R land", έχουν φτάσει αισίως στην όγδοη δισκογραφική δουλειά τους "Great Hallucinations", που κυκλοφόρησε πέρσι από την ιταλική HEAVY PSYCH SOUNDS Records. Από τα μικρά λάιβ στην Αθήνα έχουν περάσει σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, με ενδιάμεσες εμφανίσεις ως opening act σε θρυλικά συγκροτήματα, όπως οι Uriah Heep to 1997 στο Ρόδον.
Από την αρχική σύνθεση έχουν μεσολαβήσει διάφορες αλλαγές, κι έχουν πια σταθεροποιηθεί με τον Αντρέα Λάγιο στο μπάσο, τον Τόλη Μότσιο στην κιθάρα και τον Ντίνο Ρούλο στα ντραμς. Και βέβαια έχει μεσολαβήσει η μεγάλη επιτυχία του "Children of the Sun" από το άλμπουμ "Dead Rock Commandos" του 2012, με ενδεικτικό το ότι το official βίντεο έχει 6.706,064 θεάσεις στο YouTube από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι στιγμής…



Δεν είναι καιρός για κάποια νέα δισκογραφική κυκλοφορία, ή περιοδεία, αφού οι προγραμματισμένες εμφανίσεις τους έχουν αναβληθεί λόγω του Covid-19, αλλά o Αργύρης είναι εδώ για ν’ απαντήσει σε ερωτήσεις εφ’ όλης της ύλης.
 
Πώς σας φαίνεται η μέχρι τώρα πορεία του τελευταίου άλμπουμ σας; Είστε ευχαριστημένοι;
Tο άλμπουμ βγήκε Οκτώβριο, ενώ ήμασταν ήδη μερικές μέρες στο ευρωπαϊκό τουρ. Ξέρεις, όταν είσαι στον δρόμο έχεις πολλά στο μυαλό σου. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι το άλμπουμ αρέσει όταν τραγουδάγανε τα καινούρια κομμάτια στα λάιβ. Ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί καλά-καλά δεν είχε βγει το άλμπουμ και το ζητάγανε... Τώρα σαν παραγωγή ήταν μια καινούρια εμπειρία. Το κάθε άλμπουμ των Nightstalker είναι εμπειρία! Το δουλεύαμε 2 χρόνια και το ηχογραφήσαμε 3-4 φορές (προπαραγωγή), μέχρι να πάμε να κλειστούμε όλοι μαζί στο στούντιο για να το γράψουμε. Η ανταπόκριση και εδώ και έξω ήταν πολύ γρήγορη και θετική οπότε ναι, σε κάποιο βαθμό μπορείς να πεις ότι είμαστε ευχαριστημένοι.
 

Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που σας ώθησε να γράψετε τραγούδι, ή τραγούδια;
 Τα τραγούδια που γράφουμε είναι συνήθως βιωματικά, δηλαδή καταστάσεις που περνάμε, βαθιές σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου -όταν περνάνε (γέλια) - σημεία των καιρών, αλλοιωμένες καταστάσεις συνείδησης, ψυχεδελικές δονήσεις που ξεπετάγονται από το κεφάλι μου. Πολλές φορές γράφω για κάτι χωρίς να ξέρω τι είναι, και να το βρίσκω μπροστά μου στην πορεία... Χμμμ, αυτό το κάτι που είχα γράψει τότε μάλλον για αυτό ήταν.
 
Έχετε κάποια αντίρρηση στη χρήση γυναικείων φωνητικών; (Είδα για λίγο γυναικεία φωνητικά στην συναυλία/παρουσίαση του "Great Hallucinations" στο Gagarin τον Ιανουάριο, αλλά σε θυμάμαι να έχεις πει σε συνέντευξη "θα πεθάνω καμιά μέρα και θα βάλουν γυναικεία φωνητικά. Θα μου το κάνουνε ρημάδι". Και σίγουρα δεν τα πολυχρησιμοποιείτε!)
Το θέμα δεν είναι τα γυναικεία φωνητικά, αλλά τι έχει ανάγκη το κάθε τραγούδι! Άλλωστε και η μουσική γυναίκα είναι. Το "Sad Side of the City" λοιπόν είναι ένα κομμάτι που από μόνο του ζήταγε να έχει γυναικεία φωνητικά! Ήταν κάτι που ήρθε από μόνο του. Τώρα αυτό που είχα πει το έλεγα για την υπόλοιπη μπάντα (χιούμορ) γιατί ξέρω τι  τσακάλια είναι! (γέλια). Άλλωστε το sex drugs rock n roll αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου.
 
Πού και πώς γυρίστηκε το βιντεοκλίπ σας "Dead Rock Commandos";  Έγινε κάποιο απρόοπτο στα γυρίσματα, κάτι ιδιαίτερο που θα θυμάστε ευχάριστα ή δυσάρεστα;
Α... Το βίντεο κλιπ... Το κόνσεπτ ήταν ότι μας κυνηγάνε κάτι ναζί με μάσκες να μας δέσουν, και εμείς τρέχουμε να ξεφύγουμε σε ένα καμμένο δάσος, αλλά μας πιάνουνε και μας βάζουν σε ένα δικό τους χώρο, αλλά εμείς τους γράφουμε και συνεχίζουμε να παίζουμε. Το πρώτο γύρισμα ήταν το δέσιμο στο καμμένο δάσος. Φτάσαμε και εμείς στην τοποθεσία, λίγο έξω από την Αθήνα προς Λαμία. Εκεί είχε ένα καμμένο δάσος που μας έκανε πρωί για το φως. Απλωνόμαστε μέσα στο μέρος. Πρέπει να είμαστε καμιά δεκαπενταριά άτομα. Στήνανε, μετράγανε και τέτοια... Η πρώτη σκηνή ήταν η δικιά μου καταδίωξη. Όπως πάταγα από εδώ και από εκεί, κατάλαβα ότι το έδαφος δεν είναι σταθερό. Γυρνάω και λέω στο κρου, «μαλάκες το νου σας μην πέσει κανένας εδώ, γιατί το βλέπω λίγο περίεργο το έδαφος οκ; Μην σκοτωθούμε κιόλας. Έτοιμοι;» «Έτοιμοι», απαντάνε. Πρώτη σκηνή πρώτο τέικ να τρέξω... «Πάμε;» «Πάμε...» Πρώτο βήμα και κάτω, ξάπλα! Τα άτομα του συνεργείου να φωνάζουν «Έπεσε ο γέρος» και να τρέχουν να με σηκώσουν, και οι δικοί μου να έχουν κλάσει από τα γέλια! Τέλος πάντων, πιο μετά έσκασε και η αστυνομία να μας ρωτήσει τι κάνουμε εδώ, και αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν κλέβουμε το καμμένο δάσος την κάνανε. Γενικά, είχε πολλή πλάκα αυτή η εμπειρία και πολύ επαγγελματική αντιμετώπιση από τα παιδιά που το γυρίσανε, γιατί δεν είμαστε και οι πιο εύκολοι άνθρωποι στον κόσμο.
 

Σε πρόσφατη συνέντευξή σας είπατε ότι στο μέλλον "καθώς δεν θα επιτρέπονται για κάποιο καιρό οι συναυλίες, ίσως να επικεντρωθείτε στο song-writing". Βάλτε μας λίγο στη διαδικασία του πώς γράφετε τα τραγούδια σας συνήθως… 
Δεν υπάρχει μια σταθερή φόρμουλα στον τρόπο που γράφουμε μουσική. Μπορεί να φέρει ο Τόλης ένα σχήμα και να τζαμάρουμε πάνω σε αυτό, μπορεί του Αντρέα να του σκάσει κάτι, μπορεί να μου έρθει εμένα κάποια ιδέα, μουσική, στίχοι, κλπ. Υπάρχουν τραγούδια που βγαίνουν μόνα τους, με τη μία, και τραγούδια,  ή μάλλον σχήματα, που τα βασανίζουμε για χρόνια.  Η μουσική, όπως και κάθε τέχνη, είναι μια μορφή έκφρασης. Η μουσική είναι στο σύμπαν, εμείς είμαστε οι ενδιάμεσοι που μεταφράζουμε το σύμπαν σε δονήσεις και ήχους.
 
Κάποια τραγούδια που βγήκαν μόνα τους, με τη μία;
Brainmaker, Sad Side of the City, Iron, Never Know…
 
Για τις περιοδείες στο εξωτερικό, έχετε πει ότι σας εντυπωσίαζε που όλοι έρχονταν στις συναυλίες με συνέπεια την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες. Τι άλλο σας εντυπωσίασε στο εξωτερικό;
Το πρώτο πράγμα που σε εντυπωσιάζει, είναι ότι η μουσική σου φτάνει πολύ μακριά από τον Βύρωνα. Άλλο πράγμα είναι, η σοβαρότητα και η βαρύτητα που δίνουν στην τέχνη σου. Όσο για την ώρα, έχουμε συνηθίσει να παίζουμε πολύ αργά εδώ. Στην Ευρώπη σου λένε 8,9 η ώρα ανεβαίνετε στην σκηνή. 11-12 τέλος. Εδώ 11-12, αρχίζουμε να βγαίνουμε από το σπίτι. Έχει να κάνει με το φως. Όλο το τουρ ήταν πολύ καλό και κύλησε σχεδόν ομαλά. Είχαμε περισσότερο χρόνο για τη μουσική.
 

Συνέντευξη στην Μαρία Δημητριάδoυ