Οι Saxon, το ξενοδοχείο και η Ριζούπολη
Thursday

7May

Οι Saxon, το ξενοδοχείο και η Ριζούπολη

Δημοσιεύθηκε από:

07/05/2020

Κατηγορία: Rock this Time

4587
ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ: Για τους πιο πολλούς συνειρμικά σημαίνει έναν αγώνα που έκρινε ένα πρωτάθλημα. Και η ανάμνηση είναι γλυκιά ή πικρή, ανάλογα με το οπαδικό χρώμα της καρδιάς (ο λόγος για τους Αεκτζήδες).
Όμως για κάποιους  άλλους, αισθητά λιγότερους, ηλικιακά γύρω στα 50-55, η 11η Μαίου του 1986 στο γήπεδο της Ριζούπολης σημαίνει μόνο Saxon.
Όχι Bryan Adams, όχι Jethro Tull, ούτε άλλα μεγάλα ονόματα που έχουν συνδεθεί στη συνείδηση μας με αυτό το χώρο.
Οι Saxon έχουν κάνει δική τους, τη Ριζούπολη από εκείνο το ιστορικό live, 34 χρόνια πριν.
Ήταν Μάρτης του 1986 και ήμασταν απογευματινοί Τρίτη Λυκείου. Μόλις είχα φτάσει στο σχολείο και τα χαμπέρια με περίμεναν πριν διαβώ την πόρτα του, καθώς άπαντες μέχρι και οι καθηγητές γνώριζαν την "αρρώστια μου".
’’Έρχονται οι Saxon!”.
"Mη λέτε μαλακίες και έχω αρχαία πρώτη ώρα".
‘’Ναι ρε, το γράφουν οι εφημερίδες’’.

Βαριεστημένα έσυρα τα πόδια μου μέχρι το περίπτερο στο τέλος της κατηφόρας, πήρα μία και την άνοιξα.
Βρήκα σχεδόν αμέσως το χαρμόσυνο νέο. ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Για πρώτη και μοναδική φόρα στα έξι χρόνια, ανέβηκα τρέχοντας την ανηφόρα που κατέληγε στο σχολείο μου.
Την επόμενη μέρα πρωί πρωί,τηλέφωνο στο Χάπενινγκ, στους δικούς μου, για  επιβεβαίωση και για να μάθω πότε βγαίνουν τα είσιτήρια. Ναι,ήταν γεγονός!
ΟΙ SAXON ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!
Η μεγάλη αγάπη το κόλλημα, η καψούρα...
Η μπάντα που από επίδοξο ροκά, με έριξε στα βαθιά και με έκανε μεταλλά, 5 χρόνια πριν, αλλάζοντας τη ζωή μου για πάντα. Ας όψεται το "Denim & Leather". Δε χρειάστηκαν παρά μερικές νότες από το "Princess Of The Night" για να καταλάβω ότι δεν υπάρχει γυρισμός.
Το μεταλλικό μου ταξίδι είχε ξεκινήσει, με την "πριγκίπισσα της νύχτας", την θρυλική ατμομηχανή για την οποία μιλά το τραγούδι και ακόμα συνεχίζεται. Δόξα τον Μεγαλοδύναμο.
Και τώρα, οι πέντε επιδέξιοι μηχανοδηγοί από το Barnsley, θα την οδηγούσαν στα μέρη μας ως τελευταίο σταθμό μιας μεγάλης περιοδείας - μονόδρομο προς την κορυφή. Μιας περιοδείας που ξεκίνησε από το νησί τους, πέρασε τον Ατλαντικό, ξαναγύρισε στην Ευρώπη και θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο. Στα μέρη μας.
Αλλά θα γινόταν ακόμα καλύτερο...
Οι μέρες κύλησαν γρήγορα μετά από μια μεθυστική πενταήμερη που θα έκανε ακόμα και τον Τζειμς Μπελούσι των εποχών του Θηριοτροφείου να κοκκινίσει. Ερχόντουσαν οι διακοπές του Πάσχα και στο τέλος αυτών θα ήταν το live.
Όμως λογαριάζαμε χωρίς τους Σοβιετικούς. Στις 26 Απριλίου σκάει (στην κυριολεξία όμως) το θέμα με το Τσέρνομπιλ. Όσο περνούν οι μέρες η ανησυχία μεγαλώνει ,σχετικά με τα ραδιενεργά νέφη, που θα έριχναν φονική βροχή, την οποία θα έπρεπε να αποφύγουμε όλοι κ.λ.π. και οι ψίθυροι έλεγαν ακόμα και για ματαίωση της συναυλίας.
Καλά, τόσους μήνες είχε να βρέξει... ΛΕΣ;;;
Φτάνουμε στην τελευταία εβδομάδα πριν την συναυλία.
Σαν πυρκαγιά στο Ντράφι, το Δεκαπενταύγουστο, μία φήμη εξαπλώνεται και επιβεβαιώνεται εν τη γένεση της.
Την Παρασκευή θα είναι στη Victoria!
Μετά από μια σειρά 8 (!) εμφανίσεων στην Ουγγαρία (ακόμη τότε πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και με σχεδόν ίδιο πληθυσμό με τη χώρα μας) και μια εμβόλιμη εμφάνιση στη Γερμανία, οι  Saxon προσγειώνονται στην Αθήνα.
Δυστυχώς, η νταλίκα με τον μεταλλικό αετό, σήμα κατατεθέν της μπάντας στις ζωντανές της εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια, θα πάρει το δρόμο της επιστροφής, προς Βορράν και όχι προς την Ελληνική πρωτεύουσα. Ο Αετός δεν θα πατούσε στην Αθηναϊκή Γη.
Παρασκευή… Μια μέρα πριν το live.
Παρέα με τον αδερφό μου, τότε ακόμα "άρρωστος" κι αυτός με τους Saxon, έχουμε πιάσει στασίδι από νωρίς στη θρυλική μεταλλική υπόγα της Victoria. Το μαγαζί σιγά-σιγά γεμίζει ασφυκτικά. Ο μέσος όρος ηλικίας στα 16-17 μαζί με ορισμένες και ελάχιστες σε αριθμό μεταλλούδες αλλά με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα;
Η ώρα περνάει. Όσα φοβερά βίντεο και να παίξει στην μεγάλη έγχρωμη τηλεόραση δεν ικανοποιούν κανέναν πλέον.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΕ;;; ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ;;;
Κάποια στιγμή επιτέλους, ακούστηκε δυνατά. ΗΡΘΑΝ!
Ο Graham Oliver κάνει την εμφάνιση του πρώτος από την μεγάλη σκάλα, με μια μεγάλη έκπληξη. Έχει κόψει το μουστάκι! Ακολουθεί ο Nigel και ο Biif τελευταίος. Κοιτάζουν έκπληκτοι όλα αυτά τα παιδιά που τους κοιτάζουν ακόμα πιο έκπληκτα. Αμέσως τα πρόσωπα τους φωτίζονται από τεράστια χαμόγελα.
Αγκαλιές, χειραψίες, φλας από φωτογραφικές, ένα μεταλλικό ντελίριο. Άλλη μια ιστορική βραδιά για την Victoria.
Αλλά γινόταν ακόμα καλύτερο…
Και ξημέρωσε Σάββατο. Συννεφιασμένο. Μουντό. Σε πλήρη αντίθεση με τη διάθεσή μας.
Η ΕΜΥ ανέφερε ότι θα είχαμε μεγάλη πιθανότητα βροχής. Με τα πεσκέσια από το Τσερνομπιλ.
Συστάσεις να μείνουμε σπίτι. Υπερένταση. Το μεσημέρι φτάνει γρήγορα.
Στις 3 η ώρα μαζευόμαστε όλα τα μέταλλα της περιοχής-δεν είμασταν και λίγοι-για πορεία ποδαράτη από Ιλίσια μέχρι Ομόνοια για να πάρουμε το τρένο.
Στο δρόμο σμίγουμε περισσότεροι, γνωστοί και άγνωστοι. Τα σύννεφα πυκνώνουν. Ψιχάλες.
Ένα αυτοσχέδιο σύνθημα που σκάρωσε ο Μάνος, τυγχάνει γενικής αποδοχής και επιδοκιμασίας και πολύ γρήγορα αντηχεί στην Πανεπιστημίου.
’’Δε μας τρομάζουν οι κεραυνοί, γιατί έχουμε όλοι αλεξικέραυνο μεταλλικό κ@βλί’’.
Οι άσχετοι περαστικοί, σαστίζουν στη θέα των έφηβων ορμητικών μαλλιάδων, που ούτε κασκόλ κρατούν, αλλά ούτε έχουν πρόθεση να κάψουν την Αθήνα. Κάτι χίππηδες έξω από το Music Corner, μας λένε: "Grateful Dead  παιδιά. Αυτά που ακούτε είναι βλακείες’’ (Γέλια).
Μπαίνουμε στο τρένο. Οι ψιχάλες έχουν χοντρύνει. Φτάνουμε Ριζούπολη. Βρέχει.
"Όλο το χειμώνα δεν έβρεξε σήμερα βρήκε;’’ μαζί με ότι βρισιά ήξερε ο καθένας. Μόνο αυτό άκουγες.
Η συναυλία είναι στον αέρα. Το ιδανικό σενάριο είναι να γίνει την επόμενη μέρα. Για πολλά παιδιά που έχουν έρθει από επαρχία και  από Θεσσαλονίκη, ούτε αυτό δεν είναι ιδανικό σενάριο. Θα ήταν αναγκασμένα να επιστρέψουν ενώ κάποιοι από αυτούς μάλιστα έχοντας γίνει στόχος λόγω οπαδικών διαφορών. Διαχρονική βλακεία.
Η ώρα περνάει. Η βροχή αντί να κόψει, δυναμώνει. Κάποια στιγμή, ενώ έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, ανακοινώνεται ότι θα γίνει την επόμενη μέρα την ίδια ώρα. Το όνειρο μας μπορούσε να περιμένει μια μέρα ακόμα. Ήμασταν τυχεροί. Ήταν η τελευταία συναυλία της
Live Innocence Tour, όπως ανέφερα ήδη, και είχαν προγραμματίσει κάποιες μέρες ξεκούρασης στην Αθήνα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει. Εγώ με τον αδερφό μου και το Μήτσο, βαριά άρρωστος κι αυτός με  Saxon εκείνη την εποχή, έχουμε πιάσει το κάγκελο δεξιά από τη σκηνή και μιλάμε με ένα τύπο από το road crue.
Ξαφνικά βλέπουμε τον Biff στο βάθος, με μια μακριά κόκκινη καμπαρντίνα να παίζει φρίζμπυ, χωρίς να χάνει το αγέρωχο ύφος του! Κάνω να τον φωνάξω. Ο τύπος με βαριά Εγγλέζικη προφορά μου λέει": ’"Αστον γιατί δεν πάτε να τους βρείτε στο ξενοδοχείο;’’
"Σε ποιο ξενοδοχείο είναι;;;"
"Στο Κάραβελ’’.
Τελικά θα γινόταν ΠΟΛΥ καλύτερο!
Σχεδόν τρέμοντας, όπως όταν καταφέρναμε να πάρουμε το τηλέφωνο από καμιά απίστευτη γκομενάρα, κατάφερα να ψελλίσω… Thanks!
"Φέυγουμε για Κάραβελ..ε;’’
Δεν υπήρχαν περιθώρια για τσιγκουνιές, βουτάμε ένα ταξί και βουρ για το σπίτι. Ένα γρήγορο ντούς, για να μην πάμε σαν γύφτοι, και για να ξεπλύνουμε τα ραδιενεργά στοιχεία που μας φιλοδώρησε η βροχή. Για να μας φύγει η ιδέα τέλος πάντων. Περνάμε από το Μήτσο και να 'μαστε  στο Κάραβελ. Η καλή μας τύχη δεν ήταν μόνο ότι ήταν δίπλα στο σπίτι μας. Στο εν λόγω ξενοδοχείο ξέραμε πολύ κόσμο καθώς ήταν ένα από τα στέκια μας. Ειδικά η αξιόλογη όσον αφορούσε το γυναικείο πληθυσμό της, ντισκοτέκ του. Έτσι θα γλυτώναμε από ερωτήσεις του τύπου: ‘’Που πάνε οι ..κύριοι;;;’’ που ενδεχομένως να συναντούσαμε αλλού. Ανεβαίνοντας στο μπαρ του ημιώροφου, οι καρδιές χτυπούν γρήγορα.
Είναι εκεί! Ο Graham, O Nigel, O Steve!



Πλησιάζουμε αργά. Όχι από δισταγμό, αλλά παρατηρώντας τους. Δεν μπεκρουλιάζουν, δε φωνάζουν, δε σπάνε το μπαρ παίζοντας ξύλο. Μάλλον λάθος εικόνα είχαμε για τους ροκ σταρ στα εφηβικά μας μυαλά. Χαιρετούμε. Μας καλωσορίζουν.
O Biff θα κατέβει σε λίγο μας λέει ο Steve Dawson. Πράγματι, σε λίγα λεπτά, ξεπροβάλλει από το ασανσέρ, ευθυτενής και επιβλητικός, όπως πάντα. Πέφτουμε πάνω του με ταχύτητα γριάς που ορμά στο νεωκόρο που βαστάει το πανέρι με τα αντίδωρα.
Στην πρόσκληση μας να πιούμε όλοι μαζί μας απαντά με επαγγελματικό ύφος:
"’Αργοτερα, τώρα πρέπει να τελειώσω κάτι".

Τρώμε κρυάδα. Τον παίρνει ένας τύπος και χάνονται. Όχι για πολύ. Επιστρέφει. ’’Εδώ είμαι’’ και κάθεται δίπλα μας.
Η μοναδική στιγμή στη ζωή μου που ένιωσα όπως οι γκόμενες που λιποθυμούσαν στη θέα των Beatles περίπου δυο δεκαετίες πίσω. Ο μπράδερ αρχίζει να παραγγέλνει μπουκάλια ουίσκυ, λες και ήμασταν στον Καμπουρίδη.
Ο Biff τον σταματάει ευγενικά, λέγοντας ότι απόψε θα έπινε μόνο κόκα κόλα. Έτσι είναι τα ροκ είδωλα τελικά;
Μας ρωτά ποια τραγούδια θα θέλαμε να ακούσουμε αύριο. Ο Μήτσος με τον μπράδερ πάνε στα σίγουρα.
"Dallas 1pm" & "Princess of the night".
Εγώ, σαν εξυπνάκιας που ήμουν, αναφέρω το "Nightmare" και το b-side "Kra
katoa".
Ο ψηλός μου ρίχνει ένα λοξό βλέμμα και αμέσως βάζει τα γέλια. Περνάμε καλά. Μιλάμε για τους πιο παλιούς δίσκους, για το Τσέρνομπιλ, στραβώνει όταν του λέω ότι  στο νησί υποστηρίζω τη Man.U. Κάποια στιγμή σηκώνεται, καληνυχτίζει. Έχουμε μείνει με το Steve Dawson. O Paul δεν πρόκειται να εμφανιστεί μας λέει ή θα κοιμάται μέχρι αύριο, ή θα χει πιάσει κανα βιβλίο, συντρίμμια το ροκσταριλίκι όπως το φανταζόμασταν. Τα προσχήματα σώνει ένας τύπος που ο μυστακοφόρος μπασίστας μας τον συστήνει ως τον τουρ μάνατζερ και ο οποίος μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, ρωτώντας μας αν ξέρουμε τίποτα γκρούπις.
Ο μπράδερ του εξηγεί ότι στο ξενοδοχείο συχνάζουν πολλές και "ποιοτικά κορίτσια ελευθέρων ηθών". Πράγματι, σε πολύ λίγο, τον βλέπουμε να έχει έχει ξεκινήσει το δικό του πάρτυ και να κατευθύνεται προς το ασανσέρ. Ο Dawson του φωνάζει δυνατά ώστε να ακούσουν όλοι "ξέρω το δωμάτιο σου, θα έρθω για μπ@#$%’’.
Μιλούσαμε μέχρι αργά. Για μπάντες, τις επιρροές τους, AC/DC και Pi
nk Floyd, για τους Ratt και τον Bobby Blotzer ,για τις μηχανές (εκεί έκανα το διερμηνέα στο Μήτσο) για το επόμενο άλμπουμ που θα έχει μια έκπληξη για μας (και για τον ίδιο δυστυχώς).
Και τότε ξαφνικά εμφανίζεται ο συχωρεμένος ο Κουτουβός, με μια κουστωδία με τύπους από την δισκογραφική και τη διοργανώτρια. Βάζει μια συνεργάτιδα του να μας μοιράσει κάτι προσκλήσεις για την συναυλία μήπως ξεκολλήσουμε από την μπάντα. Μάταιο...
Έτσι, χώνεται κι ο Κουτουβός στην κουβέντα από εκεί που την είχαμε αφήσει. Για το επερχόμενο άλμπουμ. Επανέλαβε τα περί εκπλήξεως των Ελλήνων φαν και ανέφερε ότι παραγωγός θα ήταν ένα μεγάλο όνομα με τον οποίο δεν είχαν ξανασυνεργαστεί και γνωστός  από τις συνεργασίες με Rolling Stones, Foreigner, Alice Cooper και άλλους πολλούς. Ο λόγος για τον Gary Lions. Να πω την αλήθεια, δε μας ενθουσίασε και ιδιαίτερα, ήταν προφανές ότι θα "γυάλιζαν" κι άλλο τον ήχο τους.
Αλλά και ο Στηβάκιας, δεν έδειχνε να συμμερίζεται το λιβανιστήρι στον παραγωγό. (Λίγο αργότερα θα μας έλεγε γελώντας ότι ο τύπος ήταν ανέκδοτο και…κουφός). Ο Κουτουβός στα ελληνικά πλέον, συνέχισε να μιλά βαρύγδουπα, όπως ακριβώς έγραφε και σε μια στιγμή άρχισε να λέει ότι οι Saxon  είναι το συγκρότημα της εργατικής τάξης, των φορτηγατζήδων και των μεταλλωρύχων της Αγγλίας.
Η πιο μεταλλική νύχτα της μέχρι τότε ζωής μου, είχε περάσει. Θα ακολουθούσε όμως μια ακόμα πιο μεγάλη.
Ξημέρωσε λοιπόν η επόμενη. Μια μέρα από αυτές που νιώθεις κάτι ανάμεσα σε κυρίαρχο του σύμπαντος και Χιού Χέφνερ. Απο νωρίς αφήσαμε τα σπίτια μας. Οι τρείς μας αυτή τη φορά. Η μέρα ήταν απίστευτη.
Ζεστή ανοιξιάτικη με μια υποψία δροσιάς. Ξανά με τα πόδια μέχρι Ομόνοια, πολύ χαλαρά και μετά με τον Ηλεκτρικό. Φτάσαμε την ώρα του soundcheck.
Δεν πρέπει να ήταν παραπάνω από 200 παλαβοί εκείνη την ώρα έξω από το γήπεδο και όλοι μαζί απολαύσαμε μια ακαπέλα εκτέλεση του Biff στο "Run For Your Lives", ότι πρέπει για προθέρμανση αυτού που θα ζούσαμε σε λίγες ώρες. Ανοίγουν οι πόρτες. Οι τσιμεντένιες κερκίδες στο πέταλο προς τις γραμμές, αρχίζουν να μαυρίζουν από τον κόσμο. Εμείς, δεξιά από τη σκηνή, όχι στην πρώτη γραμμή. Στα ηχεία παίζουν Accept, Twisted Sister, Autograph.Βγαίνουν οι Spitfire. Mεγάλη εμφάνιση. Πραγματική έκπληξη. Λες και το έκαναν αυτό όχι πρώτη φορά ,αλλά κάθε βράδυ. Οχι απλά ζέσταναν το κόσμο, αλλά άναψαν φωτιές. Οι Spitfire μας χαιρετούν. Έχει σκοτεινιάσει.



Σε μισή ώρα τα φώτα χαμηλώνουν. Σβήνουν. Υπερένταση…Όλα έτοιμα! Δεν είναι ψέμα, το ζούμε.
Οι Saxon  στη σκηνή, για μας!
Ξεκινούν με φουλ επίθεση και γκολ από τα αποδυτήρια με "Power and the Glory". Ο κόσμος παραληρεί. Ελαφρώς λιγότερος σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ, καθώς αρκετά παιδιά από άλλες πόλεις αναγκάστηκαν να επιστρέψουν. Επιπλέον ,την ίδια ώρα, ΑΕΚ και ΠΑΟ έπαιζαν ημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Κάποιοι θεώρησαν ότι αυτό θα ήταν πιο ενδιαφέρον και μας απάλλαξαν από την παρουσία τους.
Πρέπει να ήταν γύρω στις 7-8 χιλιάδες μαζί με ντου και τζαμπατζήδες χωρίς να παίρνω και όρκο. Άλλωστε είχα πιο ενδιαφέροντα πράγματα  να κάνω από το μετράω κεφάλια. Άσε που ήταν και δύσκολο όταν αυτά τα κεφάλια κουνιούνται πάνω-κάτω.
Το “Power and the Glory” τελειώνει και αμπνευστί στο "Back on the Streets". Το’’ξύλο’’ και το χοροπήδημα δε σταματούν λεπτό. Η μπάντα σε δαιμονιώδη φόρμα. Κάνει πραγματικότητα όλες μας τις φαντασιώσεις που είχαν θρονιαστεί στα εφηβικά μας μυαλά, ξεπηδώντας μέσα από τα αυλάκια του μεγάλου live album τους “The Eagle Has Landed”.
O Biff επιτέλους δείχνει οίκτο και λίγο πριν το 'Dallas 1 pm" χαιρετά το κοινό και εκθειάζει τον παλμό του, με τις γνωστές φιλοφρονήσεις για τους Έλληνες metalheads, που εκείνο το βράδυ άρχισαν να χτίζουν το μύθο τους.
Broken Heroes... Στο This Town Rocks o Biff αλλάζει λίγο τον στίχο λέγοντας
"I ‘ve heard the band in ATHENS,I ‘ve touched the alpine snow..” μόνο οι πολύ "τελειωμένοι" το έπιασαν μέσα στον πανικό.
“Princess Of The Night”... Ο μπράδερ με το Μήτσο χοροπηδούν αγκαλιασμένοι. O Graham Oliver μένει μόνος στην σκηνή και αρχίζει ένα σόλο που θα έκανε ακόμα και το δικό του είδωλο, τον Hendrix να ανοίξει διάπλατα τα μάτια. Κάποιος λεχρίτης πετά ένα μισοάδειο κουτάκι μπύρας και τον βρίσκει στο στήθος. Στα χείλη του διαβάζουμε ένα εγγλέζικο μπινελίκι και συνεχίζει ακάθεκτος. Μέσα σε αποθέωση, αποδίδει τιμές σε κάποιον άλλο τεράστιο κάνοντας μια κιθαριστική αναφορά στο  Smoke on the Water.
Η βραδιά έχει μέλλον.
Crusader...
Η σειρά του Glockler να κάνει δική του τη σκηνή με το δικό του σόλο στα τύμπανα. Πολλά στόματα μένουν ορθάνοιχτα με τα σαγόνια να κρέμονται. Εκείνο το βράδυ ο Pete Gill που ήταν ήδη στους  Motorhead, ξεχάστηκε οριστικά από κάποιους που ακόμα είχαν αμφιβολίες. Και εκεί που λες τι άλλο θα κάνει αυτός ο  άνθρωπος, ανάβει τις μπαγκέτες και συνεχίζει να παίζει.
Πρέπει να είχαν 15-16 κομμάτια στο  set list. Κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος. Στο "Wheels of Steel" είχαμε το γνωστό παιχνίδι του  Biff με το κοινό, εξαιτίας του οποίου είχα βραχνιάσει για κανα τριήμερο. Καληνυχτίζουν.
Ίσα ίσα για να πάρουν ανάσες κι αυτοί αλλά κι εμείς.
Encore... Strong Arm of the Law.
Ακολουθεί το "Run for your Lives" (αν δε με απατά η μνήμη μου) και κλείσιμο με το φονικό medley-ηδονή που άρχιζε και τελείωνε- με τι άλλο-"Heavy Metal Thunder". Aυτό ήταν! Μια γεύση από τον έβδομο ουρανό. Η  μπάντα χαιρετά. Υποκλίνονται. Για τον Steve Dawson ήταν η τελευταία υπόκλιση με τους άλλους τέσσερις bandmates. Με τον Graham θα ξανάσμιγαν βέβαια, περίπου μια δεκαετία μετά.
Ο θρυλικός αεικίνητος "μουστάκιας", που είχε βάλει συνθετικά την υπογραφή του σε κορυφαίες στιγμές της μπάντας θα είχε να θυμάται την εμφάνιση στην Αθήνα.
Περίπου 20 μέρες μετά, αφού είχαν προηγηθεί διακοπές, ένα πρωί ο μάνατζερ της μπάντας του τηλεφώνησε, λέγοντας του ότι ήθελε να τον δει. Μονο του.
Ο "μουστάκιας" δεν είχε τελειώσει τον καφέ του, όταν η κουβέντα άλλαξε από το επερχόμενο άλμπουμ, στο μέλλον του με τη μπάντα.
’’Δεν υπάρχει για σένα μέλλον στην μπάντα. Απολύεσαι".
Τον αντικατέστησε, ο πολύ λίγος κατά την άποψή μου και τρομερά βαρετός και ανούσιος πάνω στη σκηνή Paul Johnson, ο οποίος είχε εντούτοις ένα συμπαθητικό βιογραφικό στη Αγγλική σκηνή, αλλά το μοναδικό ορατό του πλεονέκτημα σε σχέση με τον Steve Dawson ήταν ότι είχε πλούσιο μαλλί. Πράμα σημαντικό για τους τους τύπους από τις δισκογραφικές που είχαν στόχο την Αμερικανική αγορά. Και σίγουρα δεν είχε και άποψη για τους παραγωγούς..
Το "Rock The Nations" που ακολούθησε, πραγματικά είχε εκπλήξεις. Για μας πρώτα από όλα την Ελληνική σημαία στο εξώφυλλο, να κυματίζει  φάτσα κάρτα ανάμεσά σε σημαίες μεταλλικών υπερδυνάμεων. Νιώσαμε κολακευμένοι Δυστυχώς για τους Saxon και με αυτό άλμπουμ, το Αμερικανικό όνειρο έμεινε μακρινό. Αλλά και στο νησί τους, ο δίσκος είχε χλιαρή αντιμετώπιση, παρά τη συμμετοχή του Elton John σε δύο τραγούδια (η άλλη μεγάλη έκπληξη).
 
Επίλογος…Εγώ την επομένη έπρεπε να πάω σχολείο.
Ο Μήτσος με τον αδερφό μου ξαναμπαστακώθηκαν στο  Καραβελ. Δεν είχαν χορτάσει.
Περίπου 4 χρόνια  μετά, αφού είχε τελειώσει η συναυλία τους στο ΡΟΔΟΝ, παίρναμε το δρόμο για το Λαγονήσι και τους περιμέναμε μέχρι τα ξημερώματα να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο. Χωρίς τον μπράδερ, που είχε σοβαρευτεί και είχε κατεβεί προ πολλού από την πριγκίπισσα της νύχτας.
Σε λίγα χρόνια θα κατέβαινε κι ο Μήτσος. Σχεδόν τρεισήμισι δεκαετίες μετά, για μας, αυτό το μεταλλικό ταξίδι συνεχίζεται.

Ηρακλής Κανέλλος