// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

George Thorogood: “B-B-B-Bad. Bad To The Bone”

// Golden Years

Led Zeppelin: "The Song Remains The Same"

Live report: Magnum, Gypsy Rose (Gagarin 205)

Monday

3Dec

Live report: Magnum, Gypsy Rose (Gagarin 205)

Δημοσιεύθηκε από:

03/12/2018

Κατηγορία: Συναυλίες

3990

Η σκληρότητα με την οποία κάποιες φορές στη ζωή απομυθοποιούνται οι εξιδανικεύσεις που κάνουμε, είναι πραγματικά αμείλικτη… και σε αυτό συντελεί σίγουρα και το πέρασμα των χρόνων.

Σε έναν συναυλιακά εμβληματικό χώρο που έχουμε απολαύσει μπάντες υπεραγαπημένες βρέθηκα το Σάββατο γεμάτος προσδοκίες και ανυπομονησία.Διότι ένα από τα πλέον σημαντικά και επιδραστικά Βρετανικά συγκροτήματα των '80ς, ένα από τα συναυλιακά απωθημένα των τελευταίων δεκαετιών, θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά τη χώρα μας και μαζί του θα εμφανιζόταν-ίσως λίγο μουσικά παράταιρα- μία από τις αγαπημένες μπάντες της νιότης κάποιων από μας, οι Kαναδοί Gypsy Rose.

Οι 400-500 που τελικά παρευρέθηκαν, ήμασταν λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ μας. Γνωστοί από χρόνια, τόσα περίπου όση κι η ηλικία εκείνου του τρομερού ντεμπούτου τους, του "Kingdom Of Madness", που έσκασε τον Αύγουστο του ’78 και που δυστυχώς δεν ακούσαμε δυστυχώς τίποτε.

Όμως οι Magnum είναι από τις μπάντες που κράτησαν πεισματικά ψηλά την σημαία του μελωδικού χώρου, άλλο ένα από τα γκρουπ που δεν περιμέναμε ποτέ να δούμε κι όμως τόσα χρόνια ακούγαμε με πάθος. Οι Magnum, ζωντανά μπροστά μας…

Αρκετά όμως με τους headliners… διότι το κλίμα ανέλαβαν να προθερμάνουν οι καναδοί Gypsy Rose.
Προερχόμενοι από τον χώρο του sleeze hard rock, οι Gypsy Rose γνώρισαν μία μικρή επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με το δυνατό "Poisoned By Love", το οποίο έπαιζε κατά κόρον στο MTV της εποχής (όταν αυτό ήταν μόνο μουσικό κανάλι). Από το πρώτο original line-up τους έχει μείνει μόνο ο τραγουδιστής Michael Ross και εάν δεν είχα υπόψη μου το γεγονός ότι η μπάντα ουσιαστικά δεν υφίστατο για μερικές δεκαετίες ως Gypsy Rose, θα είχα τελείως λανθασμένες σκέψεις, όπως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι για την μπάντα!
Σίγουρα ήμουν ξετρελαμένος με τον δίσκο του 1990, το "Prey" και το single που δημιούργησε το ομώνυμο video, το "Poisoned by Love", τις εποχές της νεανικής ορμής!
Μετά από λίγο η μπάντα διαλύθηκε δυστυχώς και μόνο ο Michael Ross συνέχισε να υπάρχει στο χώρο ως συνθέτης και σόλο καλλιτέχνης ηχογραφώντας. Τις μέρες που διανύουμε με την παρουσία κάποιων ικανών μουσικών η μπάντα επανήλθε στο προσκήνιο με εμφανίσεις, επανακυκλοφορίες και σχέδια για κυκλοφορία νέου υλικού, οπότε, οποιαδήποτε απαίτηση η μπάντα να ηχεί όπως τον πρώτο καιρό είναι και άδικη αλλά και άστοχη.
Οι αναγεννημένοι Gypsy Rose εμφανίστηκαν λοιπόν με τους Michael Ross στη φωνή, τον Rob Laidlaw στο μπάσο, τον εξαιρετικό κιθαρίστα Mike Mcavan, την Lindsay Clark στα πλήκτρα και την κιθάρα και στα τύμπανα τον Steve Thomas. Ακούω ξανά και ξανά τα cd της μπάντας που προμηθεύτηκα προχθές, διότι οι κασέτες και το Lp που είχα πιτσιρικάς "τέλειωσαν", και θεωρώ προσωπικά ότι ξαναζώ/ξανακούω και "ταξιδεύω" με τις μουσικάρες που μεγάλωσα και γούσταρα...τώρα, εάν κάποιοι περίμεναν να ακούσουν τις επιδόσεις και τα γούστα του "τότε" είναι 30 χρόνια πίσω...επίσης δε γνωρίζω, εάν έχουν τύχει ανάλογης αποθεωτικής υποδοχής σε άλλο μέρος της Ευρώπης αλλά αυτήν στην Αθήνα σίγουρα θα τη θυμούνται για μία ζωή!
Παρουσίασαν τα: Shiver Then Shake, Wild Reaction, Make Me do Anything You Want, Crawlin', Love Me or Leave Me, Don't Turn Your Back on Me Now, Highway-One-Way, Poisoned by Love.

Υπάρχουν μπάντες και δίσκοι που σημαδεύουν τη ζωή μας στη μουσική, κοινότυπο θα μου πείτε αλλά τόσο αληθινό! Όπως οι Magnum και ο δίσκος-ορόσημο- τους το "On a Storyteller's Night"… κάπου εκεί στα τέλη του Γενάρη του 1986 επιστρέφοντας από το φροντιστήριο των αγγλικών στην ακριτική γενέτειρα πόλη και πριν την επιστροφή στο σπίτι, πέρασα για μία επίσκεψη από το μοναδικό δισκοπωλείο που έφερνε και δίσκους από όλο το φάσμα του rock/metal εκτός από λαϊκά(τότε τα έντεχνα και οι λοιπές διαχωριστικές κατηγορίες δεν υπήρχαν…)!Η γνωριμία μου με τον ιδιοκτήτη με είχε βοηθήσει ως πελάτη, διότι κάθε δίσκος που είχε μουσική ροκιά(σύμφωνα με τα λεγόμενα του) σίγουρα θα με ενδιέφερε και τον φύλαγε στην άκρη για μένα πρώτα. Το βράδυ εκείνο λοιπόν ήταν η πρώτη μουσική μου επαφή με τον μελωδικό ήχο έπειτα από τον classic rock, hard rock και metal ήχο. Η μελωδικότητα που "ξεπήδησε από τα αυλάκια" του δίσκου και γέμισε τον μεγάλο χώρο του δισκοπωλείου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο! Η μεγαλειώδης φωνή του Catley και η κιθαριστική δεξιοτεχνία του Clarkin έκαναν κάθε σύνθεση μεγαλειώδη στα αυτιά μου. Εκεί που το AOR "συμπλέκονταν" αρμονικότατα με το pomp rock ήταν πραγματικά αποκάλυψη.
Και είχε φτάσει πλέον η στιγμή που οι περισσότεροι περιμέναμε –ανάλογα και την ηλικία μας- χρόνια: η εμφάνιση της μελωδικής μπάντας από την Αγγλία: των Magnum.
Το προσωπικό όχημα του εξαιρετικού συνθέτη και μουσικού Tony Clarkin (στην κιθάρα) και του Bob Catley πίσω από το μικρόφωνο. 20 στουντιακές κυκλοφορίες έχουν οι Magnum με τα πάνω και τα κάτω τους. Αλλά ιδιαίτερα από τα 2002 που επανασυνδέθηκαν τα 9 μουσικά δημιουργήματα τους δεν δείχνουν τη διάθεση για κάτι λιγότερο από την πολύ καλή δημιουργία τουλάχιστον. Αρκετά όμως με τις αναμνήσεις…
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που η μπάντα συνεχίζει και κυκλοφορεί αν όχι έπη τουλάχιστον σπουδαίους δίσκους! Η 20^η κυκλοφορία της αποδεικνύει στα 2018 πως εκτός των δύο στυλοβατών της μπάντας Tony Clarkin και Bob Catley με τον Al Barrow (στο μπάσο που ήταν και στους Hard Rain) και οι νεοφερμένοι Rick Benton (στα πλήκτρα) και ο Lee Morris που αντικατέστησε τον σπουδαίο Harry James που δεν μπόρεσε να αποχωριστεί τους Thunder και το project των Snakecharmer. Το νέο άλμπουμ λοιπόν είχε τη μερίδα του λέοντος και για μία και μισή ώρα γέμισε τον χώρο με εξαιρετική μουσική.
Σίγουρα η φωνή του 71χρονου, Bob Catley δεν ήταν στα καλύτερα της… με περισσότερο γρέζι, "σπασμένη" αλλά ο ίδιος με απίστευτη θεατρικότητα και έντονη κινητικότητα εφήβου προσπάθησε για το καλύτερο. Θα περιμέναμε ίσως για κάτι διαφορετικό αλλά είμαστε άτυχοι που δεν τους είδαμε στο απόγειο της καριέρας τους πριν 20 χρόνια, ίσως ο ήχος των πλήκτρων σε κάποιες συνθέσεις να ήταν λίγο "θαμμένος", ίσως να μην ήταν συναυλία best of που θα επιθυμούσαν πολλοί.
Σαράντα χρόνια όμως έπειτα από την πρώτη τους κυκλοφορία οι Magnum με το "Lost On The Road To Eternity" είναι θριαμβευτικά και πάλι παρόντες. Παράπονο ελάχιστο που εξαφανίστηκε καθώς επέστρεφα αργά στο σπίτι ενθουσιασμένος από ό,τι άκουσα, η παράλειψη του "ύμνου των απανταχού καψουρομελοδικωροκάδων": το "Just Like an Arrow" που δεν ακούστηκε δυστυχώς από τους Magnum.
Στα αξιομνημόνευτα και η ακριβής εμφάνιση των συγκροτημάτων την ώρα που αναγράφονταν στο πρόγραμμα. Έτσι το μόνιμο παράπονο μου για το προχωρημένο της ώρας (μάγκες αρκετοί από εμάς, δουλεύουμε την επόμενη και πηγαίνουμε ξάγρυπνοι στην "υπηρεσία") εξαλείφθηκε και με χαρά διαπίστωσα τη ''γροθιά'' από όλους μας στην κρίση την οικονομική καθώς ο "μπυρίτης" και άλλα αλκοολούχα έρευσαν με αφθονία.
Εάν αυτό όλο που ζήσαμε εκείνη τη βραδιά δεν είναι R’n’R, δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να είναι μιας και στην Ελλάδα ζούμε το "ποιοτικό" με το "εντεχνοσκυλαδικοπόπ" να βασιλεύουν.

Setlist: Wild Swan, Sacred Blood “Divine” Lies, Lost On The Road To Eternity, Crazy Old Mothers, Your Dreams Won't Die, How Far Jerusalem, Les Morts Dansant, Show Me Your Hands, All England's Eyes, Vigilante, Don't Wake The Lion (Too Old To Die Young), The Spirit, Sacred Hour

Νότης "King of the World" Γκιλλανίδης