Bryan Adams/"Shine A Light tour" (Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ «Νίκος Γκάλης», Μαρούσι, 18.11.2019)
To ροκ-εν-ρολ για τη δική μας γενιά είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται ένα μάτσο τραγούδια άρρηκτα δεμένα με εποχές αθωότητας, έναν χώρο που να μας εξασφαλίζει κάποιο ελάχιστο αξιοπρεπούς παρουσίας κι έναν καλλιτέχνη που να νιώθει σαν κι εμάς. Όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή το υλικό από το οποίο γεννιούνται, τρέφονται, διαφυλάσσονται και διατρανώνονται οι ωραίες αναμνήσεις, τα φροντίζει η μουσική.
Η συναυλία του Bryan Adams υπήρξε μια τέτοια υποδειγματική βραδιά ροκ-εν-ρολ, που προκάλεσε μόνον ανάταση στην αρένα και τις κερκίδες του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. με το όνομα «Νίκος Γκάλης». Οποία σημειολογία (Bryan Adams, 35 χρόνια μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία του σε venue που ονομάζεται Νίκος Γκάλης, 25 χρόνια μετά το τέλος της καρριέρας του).
Η δεκαετία του ’80 με τα σύμβολά της εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή κοιτίδα μουσικών εμπειριών ακόμη και για όσους τότε ήταν αγέννητοι, ή τρέφονταν με μιλούπα – όλοι τους το βράδυ της Δευτέρας 18 Νοεμβρίου χόρευαν, αγκαλιάζονταν και τραγουδούσαν. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που έβλεπα παντού, όπου κοιτούσα, σε όλο το κοινό, μόνο χαμόγελα.


Δε χρειάζεται, λοιπόν, πολλά για να απασφαλίσει το ροκ-εν-ρολ τα αισθητήρια και να δημιουργήσει την αίσθηση κοινότητας και ενότητας που μόνον αυτό μπορεί να δημιουργεί, ανάμεσα σε ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων. Και ο Bryan Adams, ένας 18άρης 60 ετών, ήταν αυτός που έριξε στο μίγμα το μαγικό συστατικό : τον ενθουσιασμό και την αφτιασίδωτη αγάπη του για το στοιχειώδες, το απλό ροκ, που παίζεται μόνο με τα βασικά πέντε όργανα. Δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πιάνο, μπροστά από μια φωνή που – και εκεί πείθεται και ο πιο δυσκοίλιος – κουβαλάει τη φλόγα της ερμηνείας των πρωτόλειων χρόνων, μπολιάζοντάς την με την εμπειρία και την ικανότητα που αποκτά το ταλέντο όταν γυμνάζεται ακούραστα. 
Τί σημασία έχει αν, ανάμεσα στα πασίγνωστα hit σερβίρει απλοϊκά ροκεντρολάκια όπως το “You Belong To Me” ή στοιχειώδη στη δομή τους αισθαντικά κομμάτια όπως το “Straight From The Heart”, που θα έκαναν τους πολλά βαρείς της μουσικής τέχνης να σηκώσουν το φρύδι, όταν με αυτό το υλικό καταφέρνει, χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς προσποίηση, να απευθύνεται απελευθερωτικά στην καρδιά και το σώμα εξίσου;


Ως frontman και band leader ο Bryan Adams απέδειξε σε όσους δεν τον είχαν δει ή δεν τον είχαν μελετήσει ότι κατέχει το άθλημα. Με τη δύσκολη στη διαχείριση Gibson Byrdland ανά χείρας βαρούσε τα ακκόρντα με την οίηση αλητήριου σκασιάρχη. Δίπλα του, το ιερό παπουδοειδές των 65 Ιουλίων ονόματι Keith Scott, o Robert Duvall του ροκ, ένα σώμα με τη Stratocaster με το γδαρμένο σκάφος, εικόνα πιο εύγλωττη για τη ζωή πάνω στη σκηνή απ’ όσα θα μπορούσαν να αναλύσουν 10 ντοκυμανταίρ.

Πίσω τους στα τύμπανα το άλλο ιερό τέρας, ο 63χρονος Mickey Curry, ο άνθρωπος που έχει παίξει και ηχογραφήσει με όλη σχεδόν τη ζώσα και με μεγάλο μέρος της απελθούσας φουρνιάς του ροκ-εν-ρολ. Gary Breit στα πλήκτρα και Solomon Walker στο μπάσο, με βιογραφικό αντιστρόφως ανάλογο της σεμνής τους παρουσίας, ήταν εκεί για να κρατήσουν τη ραχοκοκαλιά των τραγουδιών και το κατάφεραν. Δεν είναι απλό πράγμα το ροκ-εν-ρολ, φαίνεται απλό.

Με τη βοήθεια φωτισμού, video wall και κυρίως χάρις την παρουσία των μουσικών και το μπροστάρη τους πάνω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, κάθε τραγούδι μεταβλήθηκε σε highlight, κάτι που αποδεικνύει η εγκάρδια συμμετοχή του κοινού σε όλα, από την αρχή ως το τέλος.
Είχε 27 χρόνια να μας επισκεφθεί, από εκείνη τη βραδιά στη Λεωφόρο το ’92. Πόσοι καλλιτέχνες μπορούν μετά από 27 χρόνια να διεκδικούν και να κερδίζουν το χειροκρότημα από το κοινό μιας χώρας που έχει φορτωθεί στα 27 αυτά χρόνια με πλείστες όσες κοινωνικές και οικονομικές παθογένειες, ένα κοινό με αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, που –σημειωτέον – είναι το μικρό ποσοστό αυτών που απλώς κατάφεραν να εξοικονομήσουν το ακριβό εισιτήριο για να δουν κάτι που νιώθουν ότι αφορά το μουσικό τους dna;
Ελάχιστοι είναι η απάντηση και μόνον οι πολύ μεγάλοι.
Σ’ ένα υπεργεμάτο δίωρο το setlist ήταν σχεδόν αδύνατο να αφήσει παραπονούμενους. Δεν έχει νόημα να αναλυθεί μουσικά η απόδοση των τραγουδιών, για δύο λόγους : Πρώτον, γιατί σε μια ροκ-εν-ρολ συναυλία, σημασία δεν έχουν τα λαθάκια (αυτά να πάτε να τα σημειώνετε στις όπερες), αλλά – μαζί μ’ έναν προϋποτιθέμενο βαθμό μουσικής και ηχητικής επάρκειας - η πρόθεση, το πάθος των μουσικών και ο συντονισμός που προκαλούν στο κοινό.
Δεύτερον, γιατί είναι τόσο βιωμένες οι στούντιο ηχογραφήσεις του Bryan Adams στο μνημονικό του κοινού, ώστε η οποιαδήποτε live εκτέλεση δε μπορεί να «συγκριθεί» με μουσικά κριτήρια, αφού συνιστά οπτικοακουστική εμπειρία. Πρέπει να τραγουδήσεις, να κουνηθείς, να αγκαλιάσεις και να χαμογελάσεις για να τα νιώσεις. Και σε όλα τα επί μέρους αυτά πεδία η συναυλία του Bryan Adams πέτυχε. Με τις πάντες.


The Last Night On Earth/Somebody/Can’t Stop This Thing We’ve Started/ Run To You/Shine A Light/Heaven/Go Down Rockin’/It’s Only Love/Cloud No 9/You Belong To Me/(εισαγωγή με απόπειρα παιξίματος του Χορού του «Ζορμπά») Have You Ever Loved A Woman?/ Here I Am (ακουστική εκδοχή)/ Everything I Do (I Do It For You)/ Back To You/ The Only Thing That Looks Good On Me Is You/Cuts Like A Knife/18 ‘Till I Die/Hearts On Fire (υποτιθέμενη παραγγελιά)/There Will Never Be Another Tonight (2η υποτιθέμενη παραγγελιά)/ Kids Wanna Rock (3η υποτιθέμενη παραγγελιά) Please Forgive Me/Summer Of ’69
– Encores: I Could Get Used To This/I Fought The Law/Straight From The Heart (ακουστική εκδοχή με ίχνη φυσαρμόνικας/ Shine A Light & All For Love (ημιακουστική/ημι-α capella χαιρετισμός & αποφώνηση).

Υ.Γ.: Μην ξεχνάμε ότι το παρασκήνιο της συναυλίας υπήρξε μεγάλο, με την εταιρία διοργάνωσης κατά φημολογία να καταρρέει και προ της ακυρώσεως να αναλαμβάνουν άλλοι – κι αυτοί με πολλές τρύπες στην αξιοπιστία τους - να καλύψουν τη ζημιά, αναπροσαρμόζοντας τις τιμές των εισιτηρίων,  τα οποία πουλιούνταν ήδη επί μήνες από αμφίβολης αξιοπιστίας μεταπωλητές; Αλλά είπαμε, πίσω από μια βραδιά εξωστρέφειας και συλλογικής αγαλλίασης συχνά στην Ελλάδα βρίσκονται απεχθή οικονομικά άπλυτα επιτήδειων. Αυτά δεν μας έχουν οδηγήσει εδώ;

Παναγιώτης Παπαϊωάννου