Απείλησε ότι αν δεν του πάρουν κιθάρα (την πρώτη του), θα πηδήξει απ’ το παράθυρο του πατρικού του. Βυθίστηκε στον κόσμο της blues κιθάρας ενώ γύρω του μαινόταν η μεταπολιτευτική ευτέλεια μεταξύ τουρκομπαρόκ, «εντέχνου» πολιτικοποιήσεως και ατέχνου ροκ ημιμάθειας.

Έβγαλε μερικούς βαθιά σατυρικούς δίσκους που όπως πολλά πράγματα στο αντιπολιτισμικό μας χωνευτήρι τους είδαν από την ανάποδη, θεωρώντας τους «καλτ» εκείνοι τους οποίους σκόπευε να ξεβρακώσει.
Έγραψε και παρουσίασε μοναδικές παραστάσεις όπου blues, ρεμπέτικο, αρχαίοι φιλόσοφοι και μπητ ποίηση αντάλλασσαν μπαλιές στους χωματόδρομους των λαϊκών γειτονιών του ’60.
Μέσα σε 35 χρόνια δισκογραφίες Έγινε κανονικός μουσικοδίφης, που αναγνωρίστηκε από το αυθεντικό blues περιβάλλον. Ένωσε στην πράξη μουσικούς κόσμους που άλλοι αρκούνταν μόνο καφενειακά να τους θεωρούν συγγενείς. Και δε σταμάτησε να γράφει, να πλάθει τη γλώσσα με τα υλικά της επιλογής του και να παίζει. Με σαρδόνιο ημιχαμόγελο, κιθαριστική πώρωση (και με μπουκαλολαίμι, άμα λάχει) απαγγέλλοντας ιστορίες εμμέτρως αμετροεπείς και διδακτικές τα μάλα. Είναι ο Ζωρζ Πιλαλί, κατά κόσμον Γιώργος Πιλάλας και μιλάει αποκλειστικά στο rocktime.gr, λίγο πριν την εμφάνισή του στο “AN Groundfloor” το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017. Ρωτάει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου.

Έχεις κλείσει πάνω από 30 χρόνια στη δισκογραφία. Με δεδομένο το ακατάτακτο και «απαιτητικό» ύφος του μουσικού και ποιητικού σου στυλ, τί θα ήθελες να λέγεται ότι έχεις εισφέρει ή συνεισφέρει στην ελληνική μουσική σκηνή αυτής της περιόδου;
Απαριθμίζω:
- Τη σύζευξη ρεμπέτικου και μπλουζ.
- Την ιδιαίτερη ενορχήστρωση στα μπλουζ με λαϊκά παραδοσιακά όργανα.
- Το Red House Blues-σύζευξη του μπλουζ με στοιχεία σύγχρονης μουσικής μέσα από τον αρχαίο μύθο των μαινάδων και την σχέση των βουντού μέσα σε αυτήν την μουσική κοσμογονία.
- Τη δημιουργία μιας σύνθετης γλώσσας: σύζευξη απλής καθαρεύουσας με αργκό της ελληνικής ροκ σκηνής.
- Κείμενα, σατιρικά ποιήματα και αποφθέγματα.
- Την παράσταση του 1994-95 στο Αν με τη συνεργασία του Δημήτρη Πουλικάκου που μεταξύ των κειμένων μας διαβάστηκαν τα κείμενα της ελληνικής μπήτνικ σκηνής (Πάνου Κουτρουμπούση, Γιώργου Μακρή, Τάσου Φαληρέα, Εμπειρίκου κτλ).
- Ένας από τους μονολόγους μου έχει επιλεγεί από τον γαλλικό εκδοτικό οίκο ΜΕΟ (Maison de l'Europe et l'Orient).
- Την τιμητική διάκριση του αμερικάνικου Blues Hall of Fame.
Το τελευταίο και σπουδαιότερο ότι γέλασε και το χειλάκι τους σε αυτήν την πικραμένη σκηνή.
 
Τί έχει αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια σε σχέση με τις αρχές του ’80, όταν και μπήκες στη δισκογραφία; Ποιά η επιρροή σε εσένα ως τραγουδοποιό και περφόρμερ της αλλαγής της μουσικής βιομηχανίας και της αποϋλοποίησης της μουσικής;
Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα όσον αφορά την παραγωγή. Δηλαδή οι προτιμήσεις των δισκογραφικών παραγωγών παραμένουν οι ίδιες. (σκυλάδικο σε όλες του τις εκφάνσεις).
 
Τί δίνει και τί παίρνει σ΄έναν μουσικό το πέρασμα του χρόνου;
Οδύνη προερχόμενη από την σοφία.
 
Ποιός ο στόχος σου σήμερα, καταρχήν ως συνθέτη μέσα στο στούντιο και στη συνέχεια ως κιθαρίστα πάνω στη σκηνή;
Z.Π.: Αυτό που πρέπει να προσέχει ο συνθέτης είναι η συναναστροφή με τον κιθαρίστα εντός του. Ο κιθαρίστας θέλει να επιβάλλει το κιθαριστικό του ταλέντο πάνω στην σύνθεση υποσκελίζοντας και αγνοώντας το θέμα της σύνθεσης με σκοπό βέβαια να κυριαρχήσει (βγάζοντας τα απωθημένα του).
 
Ποιά ήταν τα πρώτα blues ακούσματά σου; Πώς βρέθηκαν τέτοιοι δίσκοι στα χέρια σου;
Buddy Guy, Jimi Hendrix, Albert King, B.B. King, Otis Spann, Shuggie Otis, Roy Buchanan. Δεν υπήρχαν πολλοί δίσκοι κυρίως κασέτες από φίλους ή ό,τι αγοράζαμε από το Pop Eleven.
 
Πώς και πότε αποφάσισες να πάς στην Αμερική;
Ψυχικώς από το 1974 έως το 2000. Παράλληλα αρχίζει η περιήγησίς μου από το 1989 μέχρι σήμερα στον 5^ο αιώνα έως τον 21^ο. Kατά την περίοδο αυτή θα επικοινωνήσω με σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης ανά τους αιώνας.

Θύμισέ μας πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με τους σπουδαίους Αμερικάνους bluesmen. Μπορείς να μοιραστείς μερικές στιγμές –μουσικές ή και ανθρώπινες- που σου έχουν μείνει από τη συνύπαρξή σου μαζί τους;
Οι συνεργασίες έγιναν στην Ελλάδα το 1993 με αφορμή το cd «Θεοκωμωδία». Μετά από μια συναυλία με τον Lefty Dizz μας πρότειναν να φωτογραφηθούμε παρέα. Ο Lefty δεν ήξερε ότι ήμουν μεταμφιεσμένος και την ώρα που ξεκολλάω το μουστάκι μου μπροστά του έβαλε έντρομος τις φωνές: «ο άνθρωπος ξερίζωσε το μουστάκι του!!!».
 
Υπάρχουν ηχογραφήσεις σου μ΄αυτούς τους bluesmen που θα ήθελες να έχουν κυκλοφορήσει πιο συστηματικά;
Υπάρχει ένα cd που παίζουμε με το Bob Brozman το “The running man”, κάποιες ηχογραφήσεις με τον Louisiana Red που κυκλοφορούν χωρίς την έγκρισή μου. Τα μπλουζ που περιέχονται στο cd της Θεοκωμωδίας έτυχαν μεγάλης αποδοχής από τους bluesmen της Αμερικής και από τον Bruce Iglauer που είναι ο ιδρυτής και ο διευθυντής της δισκογραφικής Alligator Records. Τάδε έφη Μπρους: “Mr Pilali is a very good and tasteful slide guitar player who is the equal of many more famous musicians. The use of the greek instruments in blues added new feeling”.
 
Το ιστορικό “Live (ΣΤΗΝ ΞΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΝΟΙΑ)” του ’86 έχει κλείσει 30 χρόνια ζωής. Θα σε ενδιέφερε το ενδεχόμενο μιας επανακυκλοφορίας;
Ναι.
 
Κατά πόσο η παρωδία του σκυλάδικου που επιχείρισες σ΄εκείνο το εντελώς ομιχλώδες και τουρκομπαρόκ τοπίο της Ελλάδας του ’82 με το δίσκο «ΕΠΙΘΥΜΙΑ» μπορεί να σταθεί σήμερα ως θέση; Βλέπεις σήμερα το κοινό να «πιάνει» περισσότερο το σαρδόνιο του πράγματος;
Είναι και θέση και άποψη. Υπήρχε κάποιος λαϊκός τραγουδιστής ο οποίος μου ζήτησε μέσω φίλου να του κάνω μαθήματα φωνητικής. Και ενώ έπεφτε γέλιο στις ηχογραφήσεις με τον Σπύρο τον Πάζιο και τον Τόλη τον Κετσελίδη για την εκφραστική μου δεινότητα στο τραγούδι μιμούμενος τα φθονήματα των επαιτών σήμερα η μεγάλη επιθυμία των νέων λαϊκών τραγουδιστών είναι να εκφράζονται με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο. Στους μυημένους της φάρσας προκαλεί άκρατον τον γέλωτα. Στους περαστικούς και τυχάρπαστους θεατές τα συναισθήματα ενθουσιασμού προκαλούνε διάφορες παραδοξότητες. Λαγνείας, πάθους και ερωτικής υστερίας.
 
Πώς αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο ένα μέρος του κοινού σου να σε βλέπει σα διασκεδαστή, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι υποσκάπτεις και διακωμωδείς πολλά από τα ήθη που παρουσιάζεις με τα κείμενά σου και τις ιστορίες που παρουσιάζεις επί σκηνής;
Συμβαίνει αυτό, ως ένα σημείο να παραμένει η παράσταση ακατανόητη και ιδιαίτερα στο κοινό των τυχαρπάστων.
 
Τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα το λαϊκο-ποπ έγινε μέϊνστρημ και το «σκυλάδικο»  hot νεόπλουτη άποψη. Πώς συσχετίζεις τα φαινόμενα (αν τα διακρίνεις) με την αποσάθρωση που παρατηρούμε σήμερα στις μουσικές προτιμήσεις;
Είναι μέρος της προπαγάνδας του τότε Πασόκ. Μην ξεχνάς πως ο Γιαννόπουλος αποκαλούσε τα σκυλάδικα πολιτιστικά κέντρα.

Έχεις πει σε παλιώτερη συνέντευξή σου : «Η πρόταση της δικτατορίας ήταν ποδόσφαιρο και σκυλάδικο και αυτό το τίμησαν και οι μεταγενέστεροι», ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει σε σχέση με τότε, ως προς τα μουσικά γούστα. Ισχύει;
Έχει αλλάξει όσον αφορά τα σύγχρονα μουσικά ακούσματα αλλά από μια μικρή μερίδα της νεολαίας που εύχομαι να πληθύνει και να μην περιθωριοποιηθεί.
 
Θα σου ρίξουμε τρία ονόματα και θα θέλαμε συνειρμικό σχόλιο: 1) Νίκος Τσιφόρος 2) Buddy Guy και 3) Δημήτρης Πουλικάκος.
1) «Τα παιδιά της πιάτσας» 2) Τα νιάτα μου 3) Μήτσος ο εμπεριεχόμενος
 
Τί έχεις να πεις σχετικά με τη λογοκοπία περί Νόμπελ και Ντύλαν;
Ως φίλος του Μπομπ παρέστην στην απονομή μετά συγγενών και φίλων αλλά δυστυχώς τελευταία στιγμή εκείνος εματαίωσε την εμφάνισή του.
 
Έχεις δηλώσει παλιότερα: «Τα παιδιά που ασχολούνταν με τη μουσική ήταν εκτός κοινωνίας, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά». Σήμερα, βλέπεις να υπάρχει αντίστοιχα περιθωριοποιημένος νεαρός κόσμος που να επιλέγει σαν έκφραση το να παίζει μουσική;
Αφού η χώρα παραμένει στο περιθώριο μοιραία και η νεολαία της θα παραμείνει σε αυτό είτε είναι μουσικοί, είτε επιστήμονες.
 
Έχεις πει επίσης ότι «ο ποιητής δεν εκφράζει αυτά τα οποία έχει διαβάσει, εκφράζει αυτά από τα οποία εμπνέεται». Ο Ζωρζ από τί μπορεί να εμπνευστεί σήμερα για να γράψει μια νέα παράσταση;
Από τα βορβορώδη υποκείμενα, από τους αθλίους χαρακτήρες και από την γελοιότητα των πάντων... από το υψηλόν, ούτως ειπείν, ως το ακραίον.
 
Αν θα σκόπευες να αποτυπώσεις και να σατυρίσεις την σημερινή κατάσταση ηθικής πανωλεθρίας και οργής μέσα από ένα νέο έργο, τί ήχους και τί είδους λόγο θα χρησιμοποιούσες;
Εάν απευθυνόμουν στο νεοελληνικό κοινό για να γίνω απόλυτα κατανοητός, συμπαθής και οικείος θα χρησιμοποιούσα στίχους και μουσική των νεοτέρων και παλαιών λαΐκών τραγουδιών. Εις άλλην περίπτωσιν σύγχρονη μουσική σε απλή καθαρεύουσα.
 
Στο μέτρο που οι παραστάσεις σου έχουν στόχο και να αναδείξουν ρίζες της γλώσσας και ρίζες του ήχου (του ροκ ήχου, λ.χ., που είναι το μπλουζ), αποτελούν μια πρόταση προς το κοινό για αναπροσδιορισμό; Των αισθητηρίων του, αν μη τί άλλο.
Είναι ένας τρόπος έκφρασης που μου ταιριάζει, τίποτε το σκόπιμον.
 
Υπάρχει καινούριο μουσικό υλικό ή και κείμενα που προτάσσεις στις φετινές σου εμφανίσεις ; Τί να περιμένουμε ν΄ακούσουμε;
Όσον αφορά την μουσική υπάρχει μια σύνθετη φόρμα σύγχρονης μουσικής με το παραδοσιακό μπλουζ. Νέα κείμενα ...κτλ κτλ.
 
Ευχαριστούμε για τον χρόνο σου Ζωρζ, τετιμημένοι.
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία σας.  Ζωρζ Πιλαλί.

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου