Είμαστε στον Οκτώβριο του 1986 και η σειρά του NBC "Miami Vice", το πλέον αβανταδόρικο τηλεοπτικό προϊόν δράσης της δεκαετίας, ξεκινά να προβάλλεται για τρίτη σαιζόν.
H σειρά που «δείχνει εντελώς καινούρια και ξεχωριστή από κάθε άλλη, από την εποχή που βγήκε η έγχρωμη τηλεόραση» (σύμφωνα με το περιοδικό People) έχει σαρώσει σε τηλεθέαση, έχουν απονεμηθεί σε πλειάδα συντελεστών της Grammy και Χρυσές Σφαίρες (από πρώτου ανδρικού ρόλου, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, μουσικής, μοντάζ, δεύτερων ρόλων) και έχει γίνει το τηλεοπτικό happening αιχμής τα βράδια της Παρασκευής στην Αμερική (πολύ γρήγορα σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο). Ο 37χρονος φωτογενής πρωταγωνιστής της σειράς, ένας σκληρά δοκιμαζόμενος ηθοποιός με μιάμισυ δεκαετία αποτυχημένης καρριέρας μέχρι το '84, είχε γίνει πλέον ένα ακαταμάχητο pop icon για τα '80s.
Δεν ήταν μόνον ότι ολόκληρο teamαπό σκηνογράφους και στυλίστες (υπό τη μπαγκέτα του παραγωγού και σκηνοθέτη MichaelMann) πρόσεχαν ακόμη και το χρωματικό φόντο κάθε πλάνου, έντυναν τον πρωταγωνιστή και το υπόλοιπο καστ με τις τελευταίες δημιουργίες των Armani, Vercace και HugoBoss, επιδρώντας καταλυτικά στο dresscodeτης εποχής. Δεν ήταν μόνον ότι κάθε επεισόδιο περιείχε εμπνευσμένες μουσικές επιλογές από το σύγχρονη ποπ και ροκ σκηνή και πρωτότυπη μουσική επένδυση από τον μάγο των πλήκτρων JanHammer (για την οποία βραβεύθηκε με Grammy). Δεν ήταν μόνον ότι η δράση κυλούσε σε ράγες στέρεες, αφού το σενάριο γραφόταν από κορυφαία ονόματα που τα συζητάμε ακόμη και σήμερα (MichaelMann, αδελφοί Cohen, AbelFerrara).
Δεν ήταν οι ανεξίτηλες guestεμφανίσεις ολόκληρου του Hollywoodκαι των αστέρων της μουσικής σκηνής (από FrankZappa, MilesDavis, EarthaKitt, μέχρι LeonardCohen, GeneSimmons, TedNugentκαι JamesBrown) που διαγκωνίζονταν να εμφανιστούν στο "hottestshowoftheland". Κυρίως ήταν η λάμψη του πρωταγωνιστή, DonJohnson.
Μια λάμψη που από έναν πραγματικά ρηξικέλευθο χαρακτήρα. Από έναν 11χρονο από διαλυμένο σπίτι, μεγαλωμένο στο Kansas, που σπούδασε θέατρο και ονειρευόταν πάντα να γίνει σταρ. Από έναν άνθρωπο που μέχρι τα 35 του είχε τρεις γάμους και πέντε παιδιά και μια σεβαστή δόση εξαρτήσεων να τον περιτριγυρίζουν. Ήταν, λοιπόν, κυρίως αυτή η αμετάφραστη recklessnessτης περσόνας του πρωταγωνιστή - έτη φωτός μακριά από το εξυπνακίστικο μετροσέξουαλ πρότυπο των αποτριχωμένων «αστυνομικών» των σημερινών CSI- που οδήγησε τους υπεύθυνους των στούντιο στη σκέψη ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή, ακριβώς τότε, το φθινόπωρο του '86, να αρμέξουν κι άλλο την νέα χρυσοφόρο αγελάδα που βρέθηκε στα χέρια τους. Ηθοποιοί που οδηγήθηκαν να δοκιμάσουν καριέρα στα τσαρτς ως ποπ ή ροκ σταρ υπήρξαν αρκετοί, ιδίως μέσα στα '80s. EddieMurphy, PatrickSwayze και BruceWillisείναι οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό. Όμως η περίπτωση του DonJohnson είναι από αυτές που δεν αποδείχθηκε ανέκδοτο.
Με χροιά φωνής κάπου μεταξύ GreggAllmanκαι BobSeger, με μια ξεκάθαρα όμως δική του πρίμα -ποπ- φλέβα, ο μετά από 15 χρόνια στείρας καριέρας fortunatesonαπ΄το νότο, δοκίμασε την τύχη του με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο και πέτυχε. Το άλμπουμ "Heartbeat", προεκτείνοντας το vibeτης τηλεοπτικής σειράς και βάζοντας τον Johnsonστο κέντρο μιας συλλογής από 10 ερωτικά κομμάτια που ταίριαζαν γάντι με τις ραδιοφωνικές επιταγές της εποχής, έγινε χρυσό. Το ομώνυμο singleέφτασε στο Νο5 του Billboardκαι όλοι έμειναν ενθουσιασμένοι. Η αξιοσημείωτη υποσημείωση στο όλο εγχείρημα είναι ότι τότε, που η δισκογραφία κινείτο πάνω σε παραδοσιακούς μηχανισμούς προώθησης (starsystem, ραδιόφωνο, MTV, πωλήσεις δίσκων, εμφανίσεις στην τηλεόραση), η βιομηχανία του θεάματος θωράκιζε τους επιλεγμένους για crossoverπέρασμα στη μουσική σκηνή σταρ της, με τέτοιο υλικό και τέτοιους μουσικούς στη σύνθεση και στην εκτέλεση, ώστε το αποτέλεσμα ήταν μερικές φορές πραγματικά ποιοτικά άλμπουμ.
Ανεξαρτήτως επιτυχίας, παράγονταν δίσκοι με αντοχή στον mainstreamποπ ανταγωνισμό - τότε στον κολοφώνα του- που όμως σέβονταν το κοινό τους.
Για το "Heartbeat" επιστρατεύτηκε μια πραγματική allstar σύνθεση: TomPetty και BobSegerπροσφέρουν από ένα κομμάτι τους ("LostInYourEyes" και "StarTonight" αντίστοιχα), ο BillChamplin(Chicago, για τους ασυγχώρητα αμνήμονες), ο WillyNelson(ocountry & westernημίθεος - φίλος του Johnson), oMichaelDesBarres(ένα από τα μεγαλύτερα ξοδεμένα ταλέντα των '70s, τότε μετά τη σύντομη θητεία του στους PowerStation) και η ΒonnieRaitt (πόσα Grammyμαζεμένα;) χρωματίζουν τα κομμάτια με εκπληκτικές δεύτερες φωνές, oτιτάνας LennyPickett(TalkingHeads, EltonJohn, DavidBowie, στη μπάντα του SaturdayNightLiveαπ΄το '85) προτάσσει τα πνευστά του και μια επίλεκτη ομάδα κιθαριστών που σήμερα θα διαφημιζόταν ως περίπου Δευτέρα Παρουσία, γεμίζει τον ήχο (RonnieWood, DickeyBetts) και σολάρει (DweezilZappa στο κομμένο και ραμμένο για hit"Heartbeat", StevieRayVaughanστο απολαυστικό "LoveRoulette"). Μεγάλο χαρτί για τον τελικό, φιλικό στο αυτί, ήχο και ο παραγωγός ChasSandford, που είχε μέχρι τότε δουλέψει με StevieNicks, JohnWaiteκαι αμέσως μετά με Chicago και RogerDaltreyως παραγωγός, συνθέτης, κιθαρίστας και ενορχηστρωτής.
Στο άλμπουμ παίζει κιθάρα και έχει γράψει ένα κομμάτι ("GottaGetAway"), με τα υπόλοιπα να είναι συνεργασίες κυρίως επαγγελματιών συνθετών των στούντιο. Μάλιστα σε δύο έχει συμβάλει συνθετικά και ο ίδιος ο Johnson("LoveRoulette", "Can'tTakeYourMemory"). Ένα άλμπουμ μελετημένο να αρέσει, στοχευμένο μεν προς το κοινό του Johnson, αλλά αντάξιο του επιπέδου όλων όσων συμμετείχαν σ΄αυτό.
Η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. Το δεύτερο άλμπουμ του ζεν πρεμιέ ("LetItRoll"), με πιο rhythmandbluesκατεύθυνση, με κάποια δικά του κομμάτια, διασκευές και συμμετοχές από BarbraStreisand, BruceKulick και JoeLynnTurnerήρθε το '89, όταν το "MiamiVice" τελείωνε. Ένα φανερά μετέωρο βήμα προς τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, χωρίς να ξέρει τότε ότι αυτή είχε ήδη περάσει οριστικά την ακμή της.
Έτσι, το "Heartbeat" με το φωνητικό αποτύπωμα του DonJohnson, παρέμεινε ένας ανεξίτηλος διάττων από ένα σύμπαν παρελθόν, γεμάτο παστέλ όνειρα, σινεματικό στυλ και αβίαστη μουσική κλάση. Για κάτι τέτοια δεν αξίζουν άλλωστε τα eighties;