20 ΧΡΟΝΙΑ ROCKWAVE FESTIVAL – THE MEMORY REMAINS
Tuesday

19May

20 ΧΡΟΝΙΑ ROCKWAVE FESTIVAL – THE MEMORY REMAINS

Δημοσιεύθηκε από:

19/05/2015

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

7770
Το καλοκαίρι και πάλι ante portas. Για κάτι χιλιάδες από μας εκεί έξω που ζουν και αναπνέουν με και για τη μουσική, ο ερωτηματικός συνειρμός είναι πλέον ευνόητος. Όπως η άνοδος της θερμοκρασίας, το χαλάρωμα των υποχρεώσεων, η αλλαγή γκαρνταρόμπας. Ποιούς θα δούμε στο φετινό Rockwave Festival;
Συνειρμός καθόλου αυτονόητος αρκετά χρόνια πριν. Αντίθετα, κερδισμένος επάξια μετά από χρόνια προσμονής και «στέρησης» του ελληνικού κοινού από ζωντανές εμφανίσεις ονομάτων που άκουγαν ότι «πάντα περνούσαν ξυστά» από την Ελλάδα, αλλά σπάνια ανέβαιναν στο πάλκο μας. Συνειρμός κερδισμένος απ’ όσους κατάφεραν να κρατήσουν το θερινό αυτό φεστιβάλ στα πόδια του για δύο δεκαετίες και –κυρίως- απ΄όσους συνέρρευσαν σ’ αυτές τις πολλαπλά ωραίες νύχτες, τις γεμάτες ντεσιμπέλ, βύνη, όνειρα που παίρνουν σάρκα και οστά στη σκηνή και παρέες της μιας φοράς που γίναν διαρκείας.
Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχει μια «φυλή» σκόρπιων μουσικόφιλων (αργότερα μάθαμε ότι μας λένε “concert goers”) που το φετινό καλοκαίρι συνειδητοποιούμε κάτι με ιδιαίτερη σημασία.
Μπορεί να μην έχουμε πάει και στα 20 Rockwave Festival, αλλά ήμασταν εκεί στο πρώτο και στο περσινό. 20 χρόνια. Σε μια εποχή που έννοια «θεσμός» έχει ευτελιστεί χωρίς αύριο, εμείς της άτυπης αυτής φυλής είμαστε η ζωντανή απόδειξη ότι ο μόνος θεσμός που εγκαθυδρίθηκε και μακροημερεύει σ΄αυτή τη χώρα είναι αυτός που φτιάχτηκε από ατόφιο πάθος για τη μουσική.

Κανένα παραδοσιακό έθιμο, κανένα μουσικό ρεύμα και καμία μόδα δεν ένωσε τις τελευταίες δύο δεκαετίες τόσο πολύ κόσμο όσο αυτό το ετήσιο δημόσιο ραντεβού με τη ζωντανή μουσική.
Το
Rockwave υπήρξε, επιτέλους, ο θεσμός που απομάκρυνε τις έννοιες «συναυλία» και «επεισόδια» και έβαλε για καλά την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό συναυλικό χάρτη. Υπήρξε ακόμη ο θεσμός που καλλιέργησε τη σύνθεση και όχι τη μισαλλοδοξία σε κάποιο κοινωνικό χώρο. Με καμία συνθήκη δεν θα ενώνονταν οι μουσικές τάσεις και προτιμήσεις που ευδοκίμησαν στη χώρα μας την τελεταία 20ετία, ούτε θα αναμιγνύονταν δημιουργικά οι γενιές αν δεν υπήρχε και δεν στέριωνε αυτό το φεστιβάλ. «Κλασσικοί», παλιοροκάδες, «εναλλακτικοί», νεο-μεταπανκάδες, εντεχνολάτρεις ελληνικής σκηνής και μέταλλα κάθε κοπής, όλοι έχουν να θυμούνται μακριά, καυτά, καλοκαιρινά απογεύματα να γίνονται νύχτες γεμάτες ανάταση, ενθουσιασμό, μέθεξη.   
Οι μνήμες απ΄αυτές τις νύχτες, αν δεν καταγραφούν και δεν γίνουν με κάποιο τρόπο συλλογικές, είτε μυθοποιούνται είτε  ατονούν. Οπωσδήποτε ο καθένας έχει τις δικές του, να όμως μερικές που ανασύρει η φυλή των «παλιών», όπως έρχονται ακατάταχτες, αναξιολόγητες αλλά και ανυποχώρητα θετικές.
Η πρώτη φορά. “Rock of Gods (η αρχική ονομασία του φεστιβάλ), στο λιμάνι του Πειραιά («Αποβάθρα 3»), 12 Ιουλίου 1996. Αναμφισβήτητα, ο λαός που στήριξε το φεστιβάλ πρώτος και επί μακρόν με τη σταθερή προσέλευσή του όλη την εικοσαετία, υπήρξε ο μεταλλικός. Η εμφάνιση των Slayer για πρώτη φορά έχει δημιουργήσει πραγματική ταραχή, ιδίως, εφόσον πριν αυτούς είχαν ανακοινωθεί οι Motorhead, οι οποίοι τελικά ακύρωσαν «την τελευταία στιγμή», δίνοντας τη θέση τους στους Saxon. Οι Rage και Blind Guardian ήταν το meat and potatoes μέταλ του πολυπληθούς νεαρού κοινού των ‘90s. Οι Saxon κράτησαν επάξια –όσο και απροδόκητα - το ενδιαφέρον ψηλά. Η τυφλή μανία που κατέλαβε το κοινό στους Slayer υπήρξε κάτι πρωτόγνωρο. Καμία αποβάθρα δεν έμοιαζε ασφαλής, όταν δεκάδες σώματα συγκρούονταν με τα άλλα, σαν μια αόρατη δύναμη να τα έδερνε ανηλεώς, υπό τον ήχο μυδραλιοβόλου.
Στις 14 Ιουλίου, Κυριακή, ένα άλλο, πιο εναλλακτικό και ετερόκλητο κοινό (Moby, Stereo Nova, Oh! My Garden) απλώς ζεστάθηκε μέχρι την εμφάνιση του Iggy Pop. Και εκεί, η αδρεναλίνη εκτινάχθηκε στα ύψη όταν ο αεικίνητος σάτυρος έφαγε μπουκάλι στο πρόσωπο και γέμισε αίματα. Ασυγκράτητος, πιο αλαζόνας και προκλητικός από ποτέ και με το αίμα να τον περιβρέχει, το κοινό του πρώτου Rockwave τον είδε να δίνει μια ιστορική, αποχαλινωμένη εμφάνιση από το σημείο εκείνο και μετά.
Το 1998, τόπος διεξαγωγής η Φρεαττύδα. Από την προηγούμενη χρονιά (στη Ριζούπολη), η αναβράζουσα ελληνική ροκ σκηνή είχε δηλώσει παρούσα με «Πυξ Λαξ», «Υπόγεια Ρεύματα», Φάμελλο, «Διάνανα Κρίνα».
Μέσα στον καύσωνα της Δευτέρας 13ης Ιουλίου ο (υπερμοδάτος τότε) Πέτρος Θεοτοκάτος ανέλαβε το προεόρτια, για να ακολουθήσει σε μια ενθουσιώδη εμφάνιση ο Γιώργος Δημητριάδης και οι Μικροί Ήρωες, που τότε είχαν εισβάλει για τα καλά στα σπίτια της χώρας με το crossover «Σα Να Μην πέρασε Μια Μέρα». Αποστομωτική η φωνάρα της Θεοδοσίας Τσάτσου (η εκτέλεση του “Summertime” απέσπασε δέος), τα Υπόγεια Ρεύματα, έμπειρα (για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο φεστιβάλ) είχαν το δικό τους κοινό, ενώ η άκρως εξωτική πινελιά της Natasha Atlas ήταν στην πραγματικότητα ένα snapshot απ΄το μέλλον του φεστιβάλ, όταν και οι μουσικοί «διαχωρισμοί» θα γίνονταν παρελθόν. Τότε, άλλοι το θεώρησαν ένα ενδιαφέρον πείραμα, άλλοι ξενέρωσαν. Όλους όμως τους ένωσαν οι «Πυξ – Λαξ», στο απόγειο της καρριέρας τους, μετά το “Ζωντανή Ηχογράφηση στην Ιερά Οδό” και τη «Στίλβη». Το «Μοναξιά Μου Όλα», χωρίς ανταγωνισμό ο ύμνος εκείνης της βραδιάς.
Την επομένη, Τρίτη 14 Ιουλίου, στα χαλίκια της Φρεαττύδας δόθηκε μια αντάξια συνέχεια. Οι Ενδελέχεια, σφιχτοδεμένοι και γεμάτοι υποσχέσεις με το «Βουτιά Από Ψηλά». O Moby, ο «μικρός στο μάτι» ξεσκέπαστος ήρωας να συνεγείρει τις εναλλακτικές μάζες χοροπηδώντας μανιακά στο “That’s When I Reach For My Revolver”. Οι «μεγάλες» -μετά το ’94- «Τρύπες» σε κλίμα ασφυξίας από τη ζέστη να ξεκινάνε τρεις φορές το δεύτερο κομμάτι και κατά παράδοξο τρόπο να πέφτει το ρεύμα, προς μεγάλη και δικαιολογημένη αντίδραση του Αγγελάκα, όμως μετά να αποζημιώνουν το κοινό με το πυκνό και νευρώδες σετ. Και τέλος η επιβλητική εμφάνιση του εστεμμένου από το ελληνικό κοινό Nick Cave. Με ζευγάρια σφιχταγκαλισμένα στο “The Ship Song” και με το “From Her To Eternity” και το “Oh Diana” να ακούγονται σαν αποκαλυπτική λιτανεία μέσα στο σύννεφο απ’ τη σκόνη των χαλικιών της Φρεαττύδας.
Το γύρισμα του αιώνα (2000) βρήκε το Rockwave στο Πάρκο Τρίτση, στο Ίλιον. Από ευρυχωρία και πράσινο όντως θετική περίσταση, αν και μουσικά στον αέρα κάποια στασιμότητα. Οι Oasis είχαν επιστρέψει προς τέρψιν του όλο και μεγαλύτερου εναλλακτικού μετα-Cobain κοινού με ένα live που άφησε ανάμικτες εντυπώσεις, με support τον προβλεπόμενο Moby και τους πρωτάρηδες τότε Muse. Αντίστοιχα συναισθήματα και στη “metal day”, Σάββατο 14 Ιουλίου.
Οι Iron Maiden (τους οποίους πάντως είχαμε δει και λίγους μήνες νωρίτερα, επανενωμένους με Dickinson), ακύρωσαν την τελευταία στιγμή εξαιτίας τραυματισμού του Janick Gers. Έτσι οι μεταλλικές ορδές αρκέστηκαν στους φλύαρους Dream Theater και σε μια τυπικά οργισμένη δόση από In Flames, Septic Flesh και On Thorns I Lay.
Ω του αποπροσανατολισμού, με σουρεάλ πινελιά τους φορτωμένους αλκοόλ που επιχειρούσαν banji jumping στην εξέδρα που είχε στηθεί στο βάθος.  
Το ότι το βαρυμεταλλικό κοινό διαχρονικά υπήρξε το στήριγμα του φεστιβάλ αποδείχθηκε και το 2001.
1 Ιουλίου, Κυριακή, το Ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α. χώρεσε τους Judas Priest (με Ripper Owens), υποστηριζόμενους από Megadeth, Cradle Of Filth και Savatage (άνοιγαν οι Rotting Christ). Η σύνθεση υπήρξε πρότυπο επιμειξίας για τα επόμενα χρόνια. Το ελληνικό “dark” κοινό, οι νεαροί ‘90s φανατικοί αλλά και οι διψασμένοι παλαιομέταλλοι, όλοι αποθέωσαν τους Priest και τις ουρανομήκεις κορώνες του Owens. Την επόμενη μέρα, πάλι Nick Cave, με Charlatans και Fall, ενώ την παράσταση έκλεψαν οι ραγδαία ανερχόμενοι στα ελληνικά γούστα Madrugada.

Λίγες μέρες αργότερα, Τετάρτη 11 Ιουλίου 2001,
όσοι ήταν παρόντες στο Ο.Α.Κ.Α., έγιναν μάρτυρες του φαινομένου «πώς αφανίζεις τον headliner». Ο τεράστιος Robert Plant με χέρια ανοικτά ανατίναξε την αρένα που δύσκολα συνειδητοποιούσε ότι άκουγε το “Into The Light”, την ίδια ώρα που ο ουρανός δάκρυζε. Και αυτά μόνο στο πρώτο κομμάτι ενός σετ που τέλειωσε με οργασμικό “Whole Lotta Love” υπό κανονική βροχή. Είχαν προηγηθεί οι συνήθεις Πυξ Λαξ. Όσο για τον Gordon Sumner, με ένα λιτό σχήμα επτά ατόμων και τον Νταλάρα μαζί του μετά το δεύτερο κομμάτι, αρκέστηκε στο να παρακολουθεί μέρος του κορεσμένου κοινού να εγκαταλείπει νωρίς.
Οι καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ οπωσδήποτε προέκυψαν από τότε που βρήκε τη μόνιμη, φυσική του (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έδρα, στο Terra Vibe της Μαλακάσσας. Οι μεγάλες στιγμές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν.
Θα έπρεπε να είναι κανείς εκεί, αλλιώς δύσκολα μεταφέρονται.
Για παράδειγμα το 2004 – ευτυχώς όχι σε ημέρα αγώνα της Εθνικής σε κείνο ιστορικό EURO- όταν ο μέγιστος Peter Gabriel άνοιξε με το “Red Rain” και ενορχήστρωσε μια ολόκληρη θάλασσα από χέρια με το “Games Without Frontiers” για να τελειώσει μέσα σε αποθέωση με το Biko.
Ή στις 25 Ιουνίου 2005, όταν το ανείπωτο όνειρο ολόκληρων γενεών να «δουν τους αυθεντικούς Sabbath live» έγινε – και αυτό – πραγματικότητα. Και μόνο αυτή την προσφορά να είχε υλοποιήσει ένα οποιοδήποτε φεστιβάλ, θα είχε μείνει στην εθνική συναυλική ιστορία. Ήταν μια μαγική νύχτα, με ήχο αδιανόητα κρυστάλλινο και ογκώδη (όσο σε κανένα άλλο βαρύ live, ισχυρίζονται οι παλιώτεροι) και τους τέσσερις πρωτομάστορες να μεθούν και μόνο με το παράστημά τους ένα εκστασιασμένο κοινό, το οποίο έφυγε από το χόρτο της Μαλακάσσας δύο ώρες μετά το τέλος του show.
Από το 2008 και μετά οι δύο διαφορετικές σκηνές του Terra Vibe έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία, ενώ στα stand και τα διάφορα μικρά happening τόνωσαν την όλη αίσθηση ότι η κάθε βραδιά θα ήταν μοναδική, είτε κανείς κατέβαινε για τους Offspring, τον Manu Chao, τους Placebo, τους Slipknot, τους Gogol Bordello ή τους The Last Drive.
Μέχρι και πέρσι, στο μικρώτερο ίσως κοινό των τελευταίων ετών, οι εμφανίσεις των δικών μας Beggars, των Villagers Of Ioannina, των κοστουμαρισμένων κι ανυποχώρητων Godfathers και του ιερού τέρατος που ακούει στο όνομα Eric Burdon έπεισαν ότι η μουσική δεν σταματιέται από καμία κρίση, όσο βαθιά κι αν προκύπτει.
Αν μνήμη λάθεψε και κάπου, συμπαθάτε μας. Φταίει που είναι φορτωμένη με καλές αναμνήσεις. Εμείς οι «μετενήλικες», απλώς νιώθουμε την ανάγκη να τονίσουμε ότι παρά την ολοκληρωτική δυστοκία των εποχών, ο θεσμός αυτός παραμένει κραταιός, πλουραλιστικός, ευάερος και τονωτικός. Μια αναπαλλοτρίωτη ευκαιρία διάδρασης με τη μουσική, μια ανάσα ελευθερίας “out in the Malakassian fields”.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου για το rocktime.gr

Πατήστε ΕΔΩ για να δείτε όλο το πρόγραμμα του Rockwave Festival!