Appetite For Destruction: Αυτάρεσκο, αγροίκο, υπερφίαλο, εμπνευσμένο
Για πρώτη φορά, τα πεινασμένα μας μάτια είδαν αυτό το συγκρότημα στο τεύχος του Νοεμβρίου του '87 του περιοδικού "Heavy Metal". «Ένα κοκτέϊλ από Aerosmith, Pistols, Stones, Ramones και New York Dolls».
«Ακούστε το καινούριο τους άλμπουμ. Είναι τοξικό», κατέληγε το άρθρο (σε κλεψιμαίϊκη μετάφραση από αγγλικό έντυπο, όπως ήταν ο κανόνας τότε). Οι πέντε φάτσες του γκρουπ έδειχναν άλουστες, ενοχλημένες, τσαντισμένες. Μπερέδες, μπαντάνες κι ένας τύπος χαμένος πίσω από ένα μαλλί σαν μαύρη προβιά, μ΄ένα τσιγάρο να κρέμεται απ΄το στόμα.
Ήταν ακόμη η εποχή όπου ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με τον καλοσιδερωμένο, «ασφαλή» ήχο του "Hysteria". Πού να φανταζόμασταν.
Τον Αύγουστο του '88, όλοι μιλούσαν για το «φοβερό» καινούριο συγκρότημα που είχε ένα «ροκ» κομμάτι στο Νο 1 της Αμερικής. Όταν πήρα στα χέρια μου αυτόν τον ευτελούς εκτύπωσης ελληνικό δίσκο ("WEA RECORDS S.A. MESSOGEION 319 HALANDRI"), το πρώτο που μου χτύπησε ήταν η προχειρότητα στο εξώφυλλο. Ένα ιπτάμενο τέρας, ένα ηλίθια έκπληκτο ρομπότ και μια αναίσθητη βιασμένη γυναίκα. Στο οπισθόφυλλο, τα πέντε ρεμάλια σε λιωματώδη κατάσταση πάνω σ΄ένα περσικό χαλί. Τί αισθητική είναι αυτή;
Κι όμως, μόνο ένα τέτοιο, βρώμικο κι ενοχλητικό εξώφυλλο θα μπορούσε να έχει το άλμπουμ που κάρφωσε μια ένεση αδρεναλίνης στο στέρνο της λαγοκοιμώμενης δεκαετίας του '80. Ένα άλμπουμ που έκανε κόσμο να παίρνει στα ραδιόφωνα (πειρατικά σχεδόν όλα μέχρι τότε) και να λέει ότι ξαναμάκρυνε τα μαλλιά του και ξεσκόνισε τις μπότες του μετά από χρόνια, ακούγοντας το δίσκο αυτόν.


Δεν ήταν hype, ούτε «προϊόν» επιμελούς προώθησης αυτός ο δίσκος. Ήταν ο ήχος πέντε πραγματικών αλητών που έρχονταν από τα ζήτητα, που θα σκότωναν για να ξεχωρίσουν, να πετύχουν και να χαθούν, όπως οι ήρωές τους από τα '60s και τα '70s, σ΄ένα αχαλίνωτο πάρτυ καταστροφής. Ήταν ο θόρυβος που έκαναν η απεγνωσμένη ορμή, τα απεριόριστα drugs και οι ικανές δόσεις απρόβλεπτου ταλέντου, σε μια εποχή που κανείς δεν πίστευε ότι θα υπάρχει αύριο ("Greed Is Good" - βλέπε το περίφημο λογύδριο στην ταινία "Wall Street"). Εδώ για πρώτη φορά ακούσαμε δύο κιθάρες να ακούγονται σαν σε συναυλία, η καθεμία να παίζει τα δικά της, όχι τις ευθυγραμμισμένες πριμαριστές πινελιές των Leppard ή των Dokken. Ακούσαμε μπάσο με όγκο και groove που να  οδηγεί όλο το συγκρότημα και έναν ντράμερ που να τα βαράει αλύπητα, παίζοντας με το συναίσθημα του κάθε κομματιού, όχι κυνηγώντας το μετρονόμο.
Mια φωνή ένρινα εκνευρισμένη, ρηξικέλευθη, κάτι μεταξύ Janis Joplin και Dan McCafferty, να ειρωνεύεται, να χλευάζει, να τρυπάει το ταβάνι με τις ψιλές της. Όσο για τους στίχους, σπάνια στην ιστορία του ροκ η ματιά της παρακμής υπήρξε τόσο ακαριαία θελκτική.
Όλα τα λόγια σε πρώτο πρόσωπο, εκστομούμενα με πρωτοφανή αγένεια και με "f**k" να φεύγουν από δω κι από κει, ενώ στα θρύψαλλα από τις εικόνες τους να κυριαρχούν κατακάθια ("Mr. Brownstone"), αδυσώπητοι εκμεταλλευτές ("Welcome To The Jungle") και βασανισμένες, παρακμιακές - και μάλλον «εύκολες» - γυναικείες φιγούρες ("Think About You", "My Michelle", "You're Crazy"). Μια απ' αυτές, εσκεμμένα ενέδωσε στον Axl μέσα στο στούντιο, προκειμένου τα βογγητά της να απαθανατιστούν στο πυρετώδες γκρουβ του "Rocket Queen". Έτσι, για να καταλάβουμε δηλαδή, ότι η κραιπάλη δεν μπορούσε να είναι πιο αληθινή.

Η ηχητική επίθεση του άλμπουμ έπιασε τα μουσικά γούστα Ευρώπης και Αμερικής στον ύπνο. Εκεί που το hard rock είχε παγιωθεί σε ήρεμα και «φιλικά» στο αυτί ακούσματα, έσκασε μύτη κι έβαλε τις μπότες του πάνω στο τραπέζι ένα τσούρμο καθαρμάτων που μας καλοσώριζαν στην κόλαση ("Welcome To The Jungle"), προειδοποιώντας μας, σαν ξεβγαλμένα βαποράκια εμπειριών :
"If you got the money honey - We got your disease", "If you got a hunger for what you see - You'll take it eventually - You can have anything you want - But you better not take it from me".

Και κολλητά, πάνω σ΄έναν ναρκοθετημένο πανκ ρυθμό, να ξηλώνουν κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας :
"Ya get nothin' for nothin'- If that's what ya do- Turn around bitch I got a use for you - Besides, you ain't got nothin' better to do - And I'm bored" ("It's So Easy"). Σα να μην έφταναν όλα αυτά, να ρίχνουν χωρίς ανάσα κι έναν ανίερο ύμνο - διαβατήριο για ατέλειωτες άγριες νύχτες :
"Said I'm a mean machine- Been drinkin' gasoline- Οh, honey, you can make my motor hum- I got one chance left- In a nine live cat - I got a dog eat dog sly smile - I got a Molotov cocktail with a match to go- I smoke my cigarette with style- An I can tell you honey - You can make my money tonight" ("Nightrain").
Κάπου εκεί, ανάμεσα στον αυτοβιογραφικό ρεαλισμό της πρέζας  ("I get up around seven- Get outta bed around nine- And I don't worry about nothin' no - Cause worryin's a waste of my... time" - "Mr. Brownstone") και το αχαλίνωτο σεξ in numbers ("Anything Goes"), έρχονται δύο κομμάτια - αρχέτυπα.
Το έπος του φευγιού "Paradise City", με το (μερικοί σχολαστικοί λένε παρμένο απ΄το "Zero The Hero" των Sabbath) ξεσαλωτικό ριφ και την εκτός ελέγχου κλιμάκωση, ένα κομμάτι - διαβατήριο σε τόπους ευδαιμονίας, όπως κι αν τους εννοεί ο καθένας. Και η «μελωδική» εξαίρεση, εκείνο το ιστορικό Νο 1, τον Αύγουστο του '88, το "Sweet Child O' Mine", η τελευταία ικμάδα τρυφερότητας του Axl στην επί πενταετία κοπέλα του (Erin Everly), με ένα σαρωτικά νοσταλγικό Skynyrd feeling κι ένα κλασσικό, νότα προς νότα, σόλο - λυγμό από τον Slash.
Ο γύρος θριάμβου του δίσκου κράτησε περίπου δύο χρόνια. Μια πλειοδοσία ασυδοσίας και ηλεκτρισμού around the world, με τα αχόρταγα πλήθη να ψάχνουν λυσσασμένα κάτι πιο έντονο, κάτι πιο "αυθεντικά" διεφθαρμένο, όπως επέβαλε ο ηδονισμός της δεκαετίας. Το καλοκαίρι του '89, οι Guns N' Roses και το "Appetite." είχαν εισαγάγει τα απαιτούμενα καινά δαιμόνια. Επτά απ΄τα 12 κομμάτια του δίσκου, κυκλοφόρησαν σαν single, με 3 να μπαίνουν στο τοπ-10 των Η.Π.Α.. Ο κόσμος δεν θα ήταν πια ο ίδιος.  
Τέτοια αυθεντικά επικίνδυνη, αυτοκαταστροφική και εκκωφαντική μπάντα είχε χρόνια να εμφανιστεί. Σφράγισε ανεξίτηλα τη δεκαετία του '80 στο τελείωμά της, τσαλακώνοντας βίαια κάθε φτιασίδωμα καθωσπρεπισμού από το ροκ, εμφανίζοντάς το όπως γεννήθηκε. Αυτάρεσκο, αγροίκο, υπερφίαλο, εμπνευσμένο. Γι΄αυτό και ήταν θέμα χρόνου η σπειροειδής κάθοδος του γκρουπ προς την συντριβή, η οποία ήταν σύντομη, επώδυνη, εντυπωσιακή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Επιμύθιο: Με 18 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α. και πάνω από 30 συνολικά παγκοσμίως μέχρι σήμερα, το υπέρτατο σάουντρακ της καταστροφής χαίρει άκρας υγείας.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου