To “Foreign Affair” είχε κυκλοφορήσει τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Πάνω που τέλειωνε η δεκαετία, στην οργανωμένη τελευταία δισκογραφική έφοδο όλων των σαραντάρηδων ρόκερ. Η "ευρωπαϊκή" της περιοδεία σε στάδια και ανοιχτά θέατρα ξεκίνησε απ’ τον Απρίλιο και ήταν κλεισμένη ως το Νοέμβριο του 1990. Στην Αθήνα, οι πρώτες αφίσσες έσκασαν μύτη την Άνοιξη. Τον Ιούνιο είχε τη διαφημιστική αφίσα και το «ΠΟΠ & ΡΟΚ»: Νέα Φιλαδέλφεια, 28 Αυγούστου. Η Τίνα Τάρνερ (έτσι τη μάθαμε στα Γυμνάσια, έτσι την αγαπήσαμε, κι ας ήτανε λάθος) θ’ ανέβαινε πια και στη δική μας σκηνή.

Είχε προηγηθεί ένα το καλοκαίρι γεμάτο μέχρις υπερχειλίσεως. Τα ιδιωτικά κανάλια περνούσαν τους παρθενικούς τους μήνες.
Οι με "Αυθαίρετους" (Βαλαβανίδη, Πουλικάκο, Τριφύλλη) και "Απαράδεκτους" (Σπύρο και Δήμητρα Παπαδοπούλου, Μπέζο και Μπονάτσο) να διαχέουν τον απενοχοποιημένο λαϊκοποπ σταρχιδισμό τους σε μια χώρα κουρασμένη από τη λογοκοπία περί «κλεφτών» που έπρεπε πάση θυσία να «φύγουν» (για νά ’ρθουν άλλοι καλύτεροι, όπως πάντα).
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε βγει την Άνοιξη μετά απ’ την τρίτη εκλογική αναμέτρηση σε λιγώτερο από 12 μήνες, με τα χίλια ζόρια. Μ’ έναν «ιστορικό συμβιβασμό» και την εξ αυτού πρώτη «οικουμενική» κυβέρνηση για παράσημο, την «κάθαρση» για σημαία και τον καραφλομούστακο Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ, τον 151^ο βουλευτή να κινείται στα όρια του οφσάϊντ («στηρίζω κυβέρνηση / βαράτε με κι ας κλαίω»).



Η άθλια Φίφα, με όργανό της τον ανεκδιήγητο κόρακα Κοντεσάλ είχε στερήσει με πέτσινο πέναλτυ το Μουντιάλ απ' τον Μαραντόνα. Στα Φοιρά της Σαντορίνης τα Β-52 πίνονταν μόνο κατά εξάδες υπό τους ήχους του "Black Velvet" της Αλάνας της Μάϊλς, ενώ κάποιοι Stone Roses ακούγονταν με εξοργιστική συχνότητα σε κάθε μπητσόμπαρο.
Ο Alice Cooper ήρθε στη Λεωφόρο, αλλά τον σνόμπαρα, έχονταςμυριστεί ότι θα πάει και η κουτσή Μαρία (τέτοια έπαρση). Ο Γκάλης είχε αδειάσει την Εθνική, την είχε αφήσει να πάει μόνη κι απροστάτευτη από την αφεντιά του στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής. Παρ'όλα αυτά, βγήκαμε έκτοι, με το Γιαννάκη να παίζει το έκτοτε αγαπημένο του στα ζόρικα "όλοι σας και μόνος μου", ενώ λίγο ήθελε να γράψουμε ιστορία αν δεν μας σφάζανε οι γκρι με τους Αμερικάνους, που δεν μέτρησαν κανονικό καλάθι του Γαλακτερού στην εκπνοή και μας πήγαν στην παράταση για να χάσουμε, όπως ήταν μοιραίο, ξέπνοοι. Ου Στράτους ου Απουστουλάκ'ς ανακοινώθηκε ότι θα φοράει απ΄ την καινούρια χρονιά το τριφύλλι, κάτι που μετά την κλήρωση του Πρωταθλήματος έκανε όλο το Καραϊσκάκη να τον περιμένει την πρώτη αγωνιστική με ανοιχτές αγκάλες.
Πριν καλά – καλά το πάρω πρέφα, το δεύτερό μου έτος έχει τελειώσει κι η εξεταστική του Σεπτεμβρίου περιμένει να συγκολλήσει τα σπασμένα, υποχρεωτικά κι επιλογής. Με το πρόγραμμα να λέει πρώτο μάθημα στις 3 Σεπτεμβρίου, ο χρόνος άπλετος.
Πήρα λοιπόν αγκαζέ μια αγγλική φιλολογία Φιλοθέης (τριτοετή) που ήξερε μόνο το "Simply The Best" και το "What's Love Got To Do With It" και επιβιβάστηκα στον ηλεκτρικό από τη Βικτώρια για Περισσό και μετά ποδαράτο για το γήπεδο.


Στο μυαλό ήτανε κάτι σαν συναυλία "του νόου ας μπέττερ", η πρώτη χωρίς να καίγομαι να δω το όνομα που παίζει. Όμως πολύ γρήγορα έχανα 3-0 απ΄το ημίχρονο. Γιατί ήταν από κείνες τις "μεγάλες συναυλίες", που διάβαζα κι άκουγα γι΄αυτές. Μεγάλη σε διάρκεια, σε αριθμό συντελεστών πάνω στη σκηνή, σε τραγουδιστικό σφρίγος, σε κομμάτια, σε όλα. Στα μάτια μου, η Tina, με ποδοπατημένα τα 50 απ΄τον προηγούμενο Νοέμβριο, έστειλε για βρουβοβλάσταρα όλες τις γυναικείες «ιέρειες» και τουλάχιστον τους μισούς άντρες φρόντμεν του ροκ. Όσους τύχαινε, τουλάχιστον, νά’ χω δει μέχρι τότε απ΄το MTV.

Φωνάρα άγρια, πιο "ζωντανή" απ' το δίσκο, σεξ απήλ του θανάτου, ψυχή στην κάθε ερμηνεία. Δε μιλάμε για χορογραφημένες κινήσεις, για συγχρονισμό με τις απίστευτες γυναικάρες του μπαλέτου της, τις ντυμένες στα μαύρα, δε μιλάμε για επαφή με το κοινό. Η Νέα Φιλαδέλφεια κατάμεστη και στο πόδι, ακόμη η σκεπαστή είχε κόσμο μέχρι τη μέση. Η δόνηση από τη σκηνή ήταν μεταδοτική. Όσο και το πανοραμικό χαμόγελο της Tina, με το «έχω φάει χιλιάδες σαν κι εσάς λάχανο τόσα χρόνια, αλλά δε σας χορταίνω» κρυμμένο στο ακροχείλι.
 
Η εισαγωγή με το "Steamy Windows", το "Αddicted To Love", με τον λεβεντοπουρόκερ κιθαρίστα που τά 'χωνε σε κάθε ευκαιρία κι έναν σαξοφωνίστα χτιστό, μούρη με τα όλα του. Στο “Private Dancer” θάλασσα οι αναπτήρες, σ' εκείνο το "I Don't Wanna Lose You" πήγε να γίνει το κακό, το οποίο en fin έγινε στο "What's Love...". Μέσα σε τέτοια κατανυκτουάζ, η γαλλική φιλολογία είχε γκρουβάρει προβλεπέ, οπότε στο "Better Be Good To Me" έριξε την ιδέα. Συμπεριελάμβανε ένα μπουκάλι Absolut και μια μονοκατοικία άδεια από γονείς («αφού είναι στον Κάλαμο διακοπές»). 
 
Κατά τις εννιάμιση το πρωί, σηκώθηκα, την άφησα να κοιμάται και σε μια ύστατη ενέργεια αυτοσυντήρησης, μήπως και προλάβω να μην εκραγεί το κεφάλι μου από της βότκας το χανγκόβερ, βούτηξα απ΄τον πάκο μια king size χαρτοπετσέτα και μ' ένα στυλό που κρεμόταν με καλωδιάκι στριφογυριστό απ’ όνα βαριδάκι - αγγλική σημαία παρατημένο στο τραπέζι της κουζίνας, έγραψα ό,τι θυμόμουν απ’ το σετ-λιστ.
Την τσαλάκωσα στα 16, την έχωσα στο τζην, έκλεισα την εξώπορτα, κατέβηκα στα σκαλιά με τον ήλιο να μου την πέφτει ανάμεσα απ' τα μάτια μ’ ό,τι είχε και δεν είχε, πέρασα μέσα απ' τον κήπο της μονοκατοικίας, παρέκαμψα ένα αλσάκι και βγήκα Κηφισίας, ψάχνοντας στάση λεωφορείου να κάτσω από κάτω να σωριαστώ.
 
Κι υπήρχε κι ένα κομμάτι που μού’χε μείνει. Ένα κομμάτι πού’χε ήδη είχε δώσει  όνομα στη βραδιά, τη βραδιά της Τίνα Τάρνερ. "Undercover agent of the blues". Yeah, baby.
 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου