Monday
17Apr
Μεγάλη Πέμπτη μεσημέρι, η υπόθεση είχε γίνει βούκινο. Όλες οι εφημερίδες τό’ χαν πρωτοσέλιδο. «ΡΕΚΟΡ ΦΡΙΚΗΣ». «ΣΚΟΤΩΣΑΝ 20». Η αστυνομία, λέει, συνέλαβε 5 μέλη μιας σπείρας που είχε «ειδικευθεί» στις δολοφονίες πλούσιων ηλικιωμένων.
Ήταν μια κανονική «εταιρία δολοφόνων». Ο φακός του φωτορεπόρτερ αμείλικτος. Αστυνομικοί με πολιτικά, άλλοι με πουλόβερ κι ακούρευτοι, άλλοι με διεκπεραιωτική καραφλίτσα, μ’ ένα αποφασιστικό άδραγμα απ’ το μπράτσο, τους μοστράρουνε για τους δει όλη η κοινωνία. Οι κατηγορούμενοι είναι κάτι τύποι σαν τον περιπτερά της γειτονιάς, σαν τον ταμία του σινεμά, σαν τον υδραυλικό της γωνίας, μια γυναίκα με μαύρους κύκλους γύρω απ’ τα μάτια σαν ανοικοκύρευτη μάνα συμμαθητή, απ’ αυτές που έρχονται στο σχολείο από υποχρέωση, να ρωτήσουνε για το αχαΐρευτο και να φύγουνε στα γρήγορα. Στο «ΕΘΝΟΣ», το οποίο ανοίγω κυριευμένος από μεγάλη περιέργεια, ο Πάνος Σόμπολος έχει αποκλειστικές πληροφορίες για τη δράση τους και για το πώς τελικά πιάστηκαν.
Αρχηγός τους ένας δικηγόρος, ονόματι Παπαδόπουλος. 49 χρονών πρώην Δήμαρχος, ένας «πολίτης υπεράνω υποψίας», όπως έλεγε το ρεπορτάζ – αν και με το αυτάρεσκο βλέμμα, το ακατάστατο ψαρό μαλλί και το προγούλι, έφερνε περισσότερο σαν διεστραμμένο συγκλητικό από το «Εγώ, ο Κλαύδιος». Μαζί του ένας 65χρονος λεβεντόγερας «συνταξιούχος δικαστικός επιμελητής», ένας πενηντάρης έμπορας με ένοχο βλέμμα και γυαλιά γυμνασιάρχη, ένας μαρμαράς με λιγδιασμένο μαλλί και μια λερή νοικοκυρά «σύζυγος δικαστικού επιμελητή».
Οι τύποι κεντράριζαν ηλικιωμένους που διαπίστωναν μέσα από ένα κύκλο διασυνδέσεων ότι διέθεταν περιουσία, αλλά όχι κοντινούς συγγενείς. Τους προσέγγιζαν, αποσπούσαν την εμπιστοσύνη τους και μετά οργανωμένα τους σκότωναν, έτσι ώστε οι θάνατοι να φαίνονται είτε αιφνίδιοι, είτε προερχόμενοι από φυσικά αίτια. Στο μεταξύ, είχαν αποσπάσει τις υπογραφές των γέρων σε έτοιμες διαθήκες, με την περιουσία τους να καταλήγει στην εταιρία, στα μέλη της ή στις γυναίκες τους και στα παιδιά τους.
Έχω τρελλαθεί. Στο δρόμο για το σπίτι του Μιχάλη σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να βάζει κάποιος μαξιλάρι στο πρόσωπο μιας γιαγιάς μέχρι να πάθει ασφυξία, αφού πρώτα την έχει βάλει να υπογράψει πλαστή διαθήκη. Ή να θάβει το πτώμα σε λάκκο που έχει ήδη φτιάξει μαζί με τους συνεργούς του και να τρέχει μετά σε μιλημένο συμβολαιογράφο να «τακτοποιήσει» τη διαθήκη, μέσα από την οποία το πτώμα του άφησε 10 κτήματα και άλλους τόσους γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς. Έχουμε διακοπές για Πάσχα και δε λέω να ξεκινήσω τις επαναλήψεις Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία με τίποτα. Του χτύπησα τηλέφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη. «Έλα, ρε, πώς πας; Έχεις διάβασμα, ή να’ ρθω ν’ ακούσουμε τίποτα;». «Μην είσαι μ@λ@κας, ένα διάλειμμα το δικαιούμαστε. Ετοιμάζω καφέδας». Αφορμή ψάχνει το ρεμάλι. Δε γουστάρουμε μία. Είναι και αυτή η καταναγκαστική κατάνυξη των ημερών, με το «Χιτώνα» και τον «Μπεν Χουρ» κάθε βράδυ που δεν αντέχεται ρε αδερφέ μου. Εν τω μεταξύ έξω μια μυρωδάτη άνοιξη άλλο πράμα, να περπατάς και να μυρίζουν κήποι κι εξατμίσεις από πειραγμένα 250άρια YAMAHA παντού.
Ένα τέταρτο αργότερα, μ’ ακούει να του επαναλαμβάνω τις λεπτομέρειες των φονικών, όπως τις είχε αποτυπώσει ο Σόμπολος. «Πώς γίνεται ρε συ να σκοτώσεις ένα γέρο, έτσι στεγνά; Πώς μπορούνε τα καθίκια;».
Στο δωμάτιό του, στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας, στο ύψωμα που βλέπει από κάτω όλη την πόλη πιάτο, τοίχοι δεν είναι ορατοί. Είναι καλυμμένοι από αφίσσες. Metallica, Slayer, Destruction, Overkill, Celtic Frost, Kreator, Sodom, Bulldozer, Piledriver, Whiplash, Destructor, κι ενδιάμεσα αφίσσες με “Night Of The Living Dead”, “Halloween”, “Texas Chainsaw Massacre”, σαν το κλουβί με τους παρανοημένους ήταν εκεί μέσα. Στη γωνία δίπλα από το μονίμως ξέστρωτο κρεββάτι, ένα MKII με μονίμως ανασηκωμένο το σκέπαστρο.
«Τους σκοτώνανε, ε;»
«Ναι, ρε μ@λ@κα... Φαντάσου νά’ τα νε η γιαγιά σου ή ο παππούς σου...».
«Έχεις δει το “Πνεύμα του Κακού Νο 2”; To ‘Poltergeist 2”».
Αρρωστάκι με τις ταινίες τρόμου ο Μιχάλης. Tα βίντεο κλαμπ της πλατείας είχαν αναστενάξει – Και δέκα φορές είχε πάρει την «Ομίχλη». Γι΄αυτό κι η μάνα του, σταύρωνε και άγιαζε το δωμάτιο κάθε φορά που έλειπε στο φροντιστήριο.
«Όχι. Τί σχέση έχει τώρα αυτό;».
Αφήνει το φραπέ στο κομοδίνο, σηκώνεται, πάει στη δισκοθήκη – τρία παραλληλόγραμμα κουτιά βιδωμένα στον τοίχο, ανάμεσα από αφίσες “Live Undead” και “Possessed” - και τσιμπάει ένα δίσκο απ’ την άκρη που έχει ακόμη περιθώριο, αυτή που γεμίζει σιγά - σιγά. Καινούριο.
“Anthrax – Among The Living”. Σκληρό χαρτόνι στο εξώφυλλο. Εισαγωγής. Island – Megaforce, “Distributed by ATCO Records”. “Printed In U.S.A.”. “Produced by Eddie Kramer”. Αυτός δεν είναι ο παραγωγός των Kiss;
Στο εξώφυλλο ένας μυστήριος τύπος που μοιάζει με μορμόνο ιερέα, αποκαλύπτεται ανάμεσα από δεκάδες ομοιόμορφους σκυφτούς ανθρώπους και απευθύνει έναν περίεργο χαιρετισμό στον υποψήφιο ακροατή. Μια ύποπτη χρυσή αύρα τον περιβάλλει.
«Ανάμεσα στους Ζωντανούς; Τί πρέπει να καταλάβω;».
«Αυτός ο τύπος είναι ένας παρανοϊκός ιεροκήρυκας στο “Πνεύμα του Κακού Νο 2”. Τί δεν καταλαβαίνεις; Οι κακοί ζουν ανάμεσά μας. Όπως οι αυτοί που σκοτώσανε τόσους γέρους και γριές, που μου λες».
Ρίχνω ματιά κάπως καλύτερη. Οπισθόφυλλο με τη μπάντα στον υπόγειο της Νέας Υόρκης. Πετσινιές από πάνω ως κάτω. Ο ντράμερ Charlie Benante φοράει μπλουζάκι “Day Of The Dead”, ο ένας κιθαρίστας, ο Scott Ian, είναι ένας φρυδάς σαν τον Τρητ Γουίλλιαμς με σπαστή μαλλούρα και τζην γδαρμένο με οριζόντια σκισίματα - γραμμές σε όλο το μηρό. Ο Joe Belladonna –“lead vocals”- μελαχροινός σαν ινδιάνος, με μποτάκι asics tiger, ένα μοντέλο που δεν έχει φτάσει ποτέ στα μέρη μας. Ο μπασίστας Frank Bello έχει λίγο από σαγώνι Σταλλόνε κι ο lead κιθαρίστας Dan Spitz, ένα και δέκα με τα χέρια στην ανάταση, αλλά η κώμη στυλιζαρισμένη, κάπως έξω απ’ τα thrash πρότυπα.
Το thrash δε με ακουμπάει με τίποτα. Ο Μιχάλης όμως, μπορεί να έχει παρατήσει το μπλε βιβλίο του «Ευγενίδειου» της Χημείας πάνω σε μια στοίβα τσαλακωμένα μαύρα μπλουζάκια, αλλά παραμένει σε mood διδαχής. "Δεν είναι thrash, είναι hardcore με metal στοιχεία, από τη Νέα Υόρκη. Δεν έχει σατανάδες και τέτοια. Άκου και πιάσε να διαβάσεις στίχο". Ο δίσκος χύνεται έξω απ’ τη χάρτινη θήκη και ξαπλώνει στο πλατώ. Το “Among The Living” μπαίνει δυσοίωνο και επιβλητικό, με τις κιθάρες να μπουκώνουν τα ηχεία. Στο ένα λεπτό και κάτι, αρχίζει ένας μανιακός συντονισμός που κάνει το ξύλινο πάτωμα να υποφέρει.
Τα lead break είναι καταπιεσμένα μέσα σε τονάζ από ριφ, υπογραμμισμένα όλα από ένα μανιακό τύμπανο, σαν ένας σχιζοφρενής να κυνηγάει γύρω - γύρω στο δωμάτιο κατσαρίδες, προσπαθώντας να τις σημαδέψει με μπαστούνι. Στο “Caught In A Mosh” o Μιχάλης έχει πιάσει την αόρατη κιθάρα κι έχει αρχίσει το headbanging, με αποτέλεσμα ο μισοτελειωμένος φραπές να πλησιάζει σιγά-σιγά την κόγχη του κομοδίνου για να κάνει stage diving στο πάτωμα.
Το “I Am The Law” λέει για τον Δικαστή Dredd, πάνω σε ένα μεταλλικό stomp που κορυφώνεται σε ρεφραίν – διακήρυξη, τόσο εμφατικό που είναι σα να τον βλέπουμε μπροστά μας, να βγαίνει από τις μαυρόασπρες σελίδες στο «Αγόρι», καβάλα στη μηχανή, έτοιμος να σημαδέψει και να εκτελέσει με την πέτρινη έκφραση αναλλοίωτη κάτω απ΄την κάσκα: “I AM THE LAW - And you won't fuck around no more - I AM THE LAW - I judge the rich, I judge the poor - I AM THE LAW - Commit a crime I'll lock the door - I AM THE LAW”.
«Ένας τέτοιος χρειάζεται σε καθάρματα όπως η συμμορία που ξεπάστρευε τους γέρους».
Καθώς τα ριφ συνεχίζουν ανυποχώρητα να γαζώνουν τους αφισσοφορεμένους τοίχους, ο Μιχάλης με άγρια χαρά γυμνάζει με μικρά διαλείμματα το σβέρκο του πάνω από την αόρατη Flying V κι εγώ παρατηρώ ότι η υστερία του Joe Belladonna έχει λόγο ύπαρξης. Οι στίχοι σε σημεία σα να ραπάρουν, πραγματικά πολύ διαφορετικοί απ’ ο,τιδήποτε μεταλλικό έχει πιάσει τ’ αυτί μου. “You pushed a button that's all you did - It's much harder to kill a man - If you've seen pictures of his kids” (“One World”). “I know that there's no answer, I mean what'd - I expect - So many unanswered questions - I can't believe, I can't accept” (“A.D.I./Horror Of It All”) “There's nothing I hate more, than all these plastic people - With all their plastic promises, and all their plastic deals - They just can't be themselves, and live their own lives out - They're just an imitation of what life's all about” (“Imitation Of Life”). Ενώ το ξεκίνημα της δεύτερης πλευράς έχει φέρει ήδη το καλύτερο: Μια καταγγελία για την κακομεταχείριση των Ινδιάνων (“Indians”) με tribal κοψίματα και μια κραυγάρα (“Waardaaaaance!!!”) ανάμεσα από δύο σφυροκέφαλα ριφ.
«Είχες δίκιο !» επιβεβαιώνω τον Μιχάλη που μαζεύει τους χυμένους καφέδες με το πατάκι του μπάνιου. «Αυτοί εδώ είναι η συμφορά και η απόδραση μαζί, ρε».
Όλες τις υπόλοιπες άγιες μέρες η φάτσα του εγκέφαλου της «εταιρίας δολοφόνων» παίζει καθημερινά στην τηλεόραση. Έξω από τα γραφεία του Ανακριτή, με τα στοιχεία όλα εις βάρος του, με τους συνεργούς του να έχουν σπάσει και να έχουν περιγράψει τα σχέδια των δολοφονιών, εκείνος ψύχραιμος, είρωνας, σαρδόνιος. Γιατί δεν του μουντάρει κανας συγγενής των δολοφονημένων με κανά μπαλτά; Ποιο θα τον σταματήσει; Αλλά όχι. Αυτοσυγκράτηση. Πολιτισμός. Δικαιοπολιτεία. Οι έννοιες από την «Άγωγή του Πολίτη» στριμώχνονται στενάχωρα στο κρανίο μου. Δεν μπορεί να μου βγει απ’ το μυαλό η ιδέα ότι οιι Anthrax τις έχουνε ρίξει τις απαντήσεις σ΄εκείνο το δίσκο, απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. “EFILNIKUFΕSIN : NICE F@CKINLIFE”.
Υ.Γ. 1: Οι Anthrax, μετά την επιτυχία του “Among The Living” χαιρετίστηκαν ως οι πρίγκηπες του crossover. Με τις βερμούδες, τα αθλητικά baseball μπλουζάκια, την αδελφοποίηση με τους Public Enemy και τη μασκώτ τους, ένα ημιαλλοίθωρο καραφλό καρτούν με βλαχομούστακο, άνοιξαν τις πόρτες του metal κοινού στο punk, το hardcore, ακόμη και το rap, τονίζοντας προς προβατοποιημένο και μη κοινό ότι θα μιλάνε γι’ αυτά που βλέπουνε γύρω τους από την οπτική ενός μετεξεταστέου γυμνασιόπαι απ’ το Bronx, κι ας πάν στο διάολο ροκσταριλίκια και ποιοτικά άλλοθι. Μια ένεση ρεαλισμού στον υποκριτικό κόσμο του «σκληρού» ροκ, ικανή να φέρει μισό μυτάκι πιο κοντά στην ενηλικίωση.
Υ.Γ. 2: 25 άτομα οδηγήθηκαν στο εδώλιο για εννιά ανθρωποκτονίες και εκατοντάδες άλλα αδικήματα. Ο λεβεντόγερας, που τον έβαζε η «εταιρία» να προσεγγίσει κάποιες από τις ηλικιωμένες παίζοντάς το «γαμπρός», καταδικάσθηκε σε 24ετή κάθειρξη και πέθανε μετά από χρόνια στον Κορυδαλλό. Ο μαρμαράς, ο άνθρωπος που αναλάμβανε να εξαφανίσει τα πτώματα, αφού εξέτισε τα 2/3 της ποινής του αποφυλακίστηκε, λίγους μήνες μετά όμως πέθανε από φυσικά αίτια. Ο τσιλιαδόρος της οργάνωσης, θυρωρός στο επάγγελμα, δεν άντεξε τις τύψεις που τον καταδίωκαν και αυτοκτόνησε μέσα στη φυλακή. Η γυναίκα της σπείρας, που την πλάσσαραν ως «οικιακή βοηθό» στους ηλικιωμένους, για να μπει στα σπίτια τους και να μάθει τα κατατόπια, καταδικάσθηκε σε θάνατο ως αυτουργός σε μία από τις ανθρωποκτονίες, ποινή, η οποία, μετά την εν τοις πράγμασι κατάργηση της θανατικής ποινής, αντιστοιχούσε σε μία ισόβια κάθειρξη. Εξέτισε το ελάχιστο όριο της ποινής των ισοβίων (16 χρόνια) και απολύθηκε υπό όρους. Ο «εγκέφαλος» καταδικάσθηκε οκτώ φορές εις θάνατον (οκτώ φορές ισόβια κάθειρξη), κάθειρξη 47 ετών και φυλάκιση 4 μηνών και 20 ημερών, μεταξύ άλλων, για 8 ανθρωποκτονίες από πρόθεση κατά συρροή, σύσταση και συμμορία, πλαστογραφία κατ’ εξακολούθηση. Αρνείτο τα πάντα μέχρι την ημέρα της απολογίας του ενώπιον του Μικτού Ορκωτού. «Εγώ τα έκανα όλα. Έκανα κοινωνικό έργο. Καλύτερα να πεθαίνει ένας σαν αυτούς και να είναι ευτυχισμένοι 150 άνθρωποι. Η ανθρώπινη ζωή είναι κι αυτή συγκρίσιμο αγαθό». Το 2001, ενώ εξέτιε την ποινή του, παραβίασε την άδειά του και παρέμεινε ασύλληπτος για μήνες, συνελήφθη, δε, τυχαία, αφού κυκλοφορούσε με πλαστή ταυτότητα. Το 2010 αποφυλακίστηκε υποχρεωτικά υπό όρους. Το 2011 συνελήφθη και πάλι στο Μενίδι και οδηγήθηκε στη φυλακή, κατηγορούμενος για την αρπαγή μιας ευκατάστατης 57χρονης, την οποία είχε φυλακίσει, εκβιάζοντάς την να του «γράψει» την περιουσία της.
Υ.Γ. 3: 30 χρόνια μετά, έχοντας δει δεκάδες καθάρματα να την γλυτώνουν, ακόμη περισσότερα μικρά ψάρια να την πληρώνουν δυσανάλογα πολύ κι έχοντας πειστεί ότι κανένας Δικαστής Dredd δεν μπορεί να είναι λύση (για διάφορους λόγους, με πρώτον ότι η αυστηρότητα της ποινής δεν είναι το κύριο στοιχείο της αποτρεπτικής λειτουργίας της), είναι αλήθεια ότι το κακό όντως ζει ανάμεσά μας. Όχι υπερβατικό, όπως του “Poltergeist”, αλλά αφύσικα ανθρώπινο, μη αναγνωρίσιμο, αδιανόητα πεζό και συμβατικό, όπως οι δεκάδες σκυμμένοι απρόσωποι άνδρες στο εξώφυλλο του “Among The Living”. Εξίσου αλήθεια όμως είναι το ότι το Καλό, έχει – δεν έχει τον δεύτερο αγώνα εντός έδρας, οφείλει πάντοτε να βάζει τα δυνατά του.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Αρχηγός τους ένας δικηγόρος, ονόματι Παπαδόπουλος. 49 χρονών πρώην Δήμαρχος, ένας «πολίτης υπεράνω υποψίας», όπως έλεγε το ρεπορτάζ – αν και με το αυτάρεσκο βλέμμα, το ακατάστατο ψαρό μαλλί και το προγούλι, έφερνε περισσότερο σαν διεστραμμένο συγκλητικό από το «Εγώ, ο Κλαύδιος». Μαζί του ένας 65χρονος λεβεντόγερας «συνταξιούχος δικαστικός επιμελητής», ένας πενηντάρης έμπορας με ένοχο βλέμμα και γυαλιά γυμνασιάρχη, ένας μαρμαράς με λιγδιασμένο μαλλί και μια λερή νοικοκυρά «σύζυγος δικαστικού επιμελητή».
Οι τύποι κεντράριζαν ηλικιωμένους που διαπίστωναν μέσα από ένα κύκλο διασυνδέσεων ότι διέθεταν περιουσία, αλλά όχι κοντινούς συγγενείς. Τους προσέγγιζαν, αποσπούσαν την εμπιστοσύνη τους και μετά οργανωμένα τους σκότωναν, έτσι ώστε οι θάνατοι να φαίνονται είτε αιφνίδιοι, είτε προερχόμενοι από φυσικά αίτια. Στο μεταξύ, είχαν αποσπάσει τις υπογραφές των γέρων σε έτοιμες διαθήκες, με την περιουσία τους να καταλήγει στην εταιρία, στα μέλη της ή στις γυναίκες τους και στα παιδιά τους.
Έχω τρελλαθεί. Στο δρόμο για το σπίτι του Μιχάλη σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να βάζει κάποιος μαξιλάρι στο πρόσωπο μιας γιαγιάς μέχρι να πάθει ασφυξία, αφού πρώτα την έχει βάλει να υπογράψει πλαστή διαθήκη. Ή να θάβει το πτώμα σε λάκκο που έχει ήδη φτιάξει μαζί με τους συνεργούς του και να τρέχει μετά σε μιλημένο συμβολαιογράφο να «τακτοποιήσει» τη διαθήκη, μέσα από την οποία το πτώμα του άφησε 10 κτήματα και άλλους τόσους γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς. Έχουμε διακοπές για Πάσχα και δε λέω να ξεκινήσω τις επαναλήψεις Μαθηματικά, Φυσική και Χημεία με τίποτα. Του χτύπησα τηλέφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη. «Έλα, ρε, πώς πας; Έχεις διάβασμα, ή να’ ρθω ν’ ακούσουμε τίποτα;». «Μην είσαι μ@λ@κας, ένα διάλειμμα το δικαιούμαστε. Ετοιμάζω καφέδας». Αφορμή ψάχνει το ρεμάλι. Δε γουστάρουμε μία. Είναι και αυτή η καταναγκαστική κατάνυξη των ημερών, με το «Χιτώνα» και τον «Μπεν Χουρ» κάθε βράδυ που δεν αντέχεται ρε αδερφέ μου. Εν τω μεταξύ έξω μια μυρωδάτη άνοιξη άλλο πράμα, να περπατάς και να μυρίζουν κήποι κι εξατμίσεις από πειραγμένα 250άρια YAMAHA παντού.
Ένα τέταρτο αργότερα, μ’ ακούει να του επαναλαμβάνω τις λεπτομέρειες των φονικών, όπως τις είχε αποτυπώσει ο Σόμπολος. «Πώς γίνεται ρε συ να σκοτώσεις ένα γέρο, έτσι στεγνά; Πώς μπορούνε τα καθίκια;».
Στο δωμάτιό του, στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας, στο ύψωμα που βλέπει από κάτω όλη την πόλη πιάτο, τοίχοι δεν είναι ορατοί. Είναι καλυμμένοι από αφίσσες. Metallica, Slayer, Destruction, Overkill, Celtic Frost, Kreator, Sodom, Bulldozer, Piledriver, Whiplash, Destructor, κι ενδιάμεσα αφίσσες με “Night Of The Living Dead”, “Halloween”, “Texas Chainsaw Massacre”, σαν το κλουβί με τους παρανοημένους ήταν εκεί μέσα. Στη γωνία δίπλα από το μονίμως ξέστρωτο κρεββάτι, ένα MKII με μονίμως ανασηκωμένο το σκέπαστρο.
«Τους σκοτώνανε, ε;»
«Ναι, ρε μ@λ@κα... Φαντάσου νά’ τα νε η γιαγιά σου ή ο παππούς σου...».
«Έχεις δει το “Πνεύμα του Κακού Νο 2”; To ‘Poltergeist 2”».
Αρρωστάκι με τις ταινίες τρόμου ο Μιχάλης. Tα βίντεο κλαμπ της πλατείας είχαν αναστενάξει – Και δέκα φορές είχε πάρει την «Ομίχλη». Γι΄αυτό κι η μάνα του, σταύρωνε και άγιαζε το δωμάτιο κάθε φορά που έλειπε στο φροντιστήριο.
«Όχι. Τί σχέση έχει τώρα αυτό;».
Αφήνει το φραπέ στο κομοδίνο, σηκώνεται, πάει στη δισκοθήκη – τρία παραλληλόγραμμα κουτιά βιδωμένα στον τοίχο, ανάμεσα από αφίσες “Live Undead” και “Possessed” - και τσιμπάει ένα δίσκο απ’ την άκρη που έχει ακόμη περιθώριο, αυτή που γεμίζει σιγά - σιγά. Καινούριο.
“Anthrax – Among The Living”. Σκληρό χαρτόνι στο εξώφυλλο. Εισαγωγής. Island – Megaforce, “Distributed by ATCO Records”. “Printed In U.S.A.”. “Produced by Eddie Kramer”. Αυτός δεν είναι ο παραγωγός των Kiss;
Στο εξώφυλλο ένας μυστήριος τύπος που μοιάζει με μορμόνο ιερέα, αποκαλύπτεται ανάμεσα από δεκάδες ομοιόμορφους σκυφτούς ανθρώπους και απευθύνει έναν περίεργο χαιρετισμό στον υποψήφιο ακροατή. Μια ύποπτη χρυσή αύρα τον περιβάλλει.
«Ανάμεσα στους Ζωντανούς; Τί πρέπει να καταλάβω;».
«Αυτός ο τύπος είναι ένας παρανοϊκός ιεροκήρυκας στο “Πνεύμα του Κακού Νο 2”. Τί δεν καταλαβαίνεις; Οι κακοί ζουν ανάμεσά μας. Όπως οι αυτοί που σκοτώσανε τόσους γέρους και γριές, που μου λες».
Ρίχνω ματιά κάπως καλύτερη. Οπισθόφυλλο με τη μπάντα στον υπόγειο της Νέας Υόρκης. Πετσινιές από πάνω ως κάτω. Ο ντράμερ Charlie Benante φοράει μπλουζάκι “Day Of The Dead”, ο ένας κιθαρίστας, ο Scott Ian, είναι ένας φρυδάς σαν τον Τρητ Γουίλλιαμς με σπαστή μαλλούρα και τζην γδαρμένο με οριζόντια σκισίματα - γραμμές σε όλο το μηρό. Ο Joe Belladonna –“lead vocals”- μελαχροινός σαν ινδιάνος, με μποτάκι asics tiger, ένα μοντέλο που δεν έχει φτάσει ποτέ στα μέρη μας. Ο μπασίστας Frank Bello έχει λίγο από σαγώνι Σταλλόνε κι ο lead κιθαρίστας Dan Spitz, ένα και δέκα με τα χέρια στην ανάταση, αλλά η κώμη στυλιζαρισμένη, κάπως έξω απ’ τα thrash πρότυπα.
Το thrash δε με ακουμπάει με τίποτα. Ο Μιχάλης όμως, μπορεί να έχει παρατήσει το μπλε βιβλίο του «Ευγενίδειου» της Χημείας πάνω σε μια στοίβα τσαλακωμένα μαύρα μπλουζάκια, αλλά παραμένει σε mood διδαχής. "Δεν είναι thrash, είναι hardcore με metal στοιχεία, από τη Νέα Υόρκη. Δεν έχει σατανάδες και τέτοια. Άκου και πιάσε να διαβάσεις στίχο". Ο δίσκος χύνεται έξω απ’ τη χάρτινη θήκη και ξαπλώνει στο πλατώ. Το “Among The Living” μπαίνει δυσοίωνο και επιβλητικό, με τις κιθάρες να μπουκώνουν τα ηχεία. Στο ένα λεπτό και κάτι, αρχίζει ένας μανιακός συντονισμός που κάνει το ξύλινο πάτωμα να υποφέρει.
Τα lead break είναι καταπιεσμένα μέσα σε τονάζ από ριφ, υπογραμμισμένα όλα από ένα μανιακό τύμπανο, σαν ένας σχιζοφρενής να κυνηγάει γύρω - γύρω στο δωμάτιο κατσαρίδες, προσπαθώντας να τις σημαδέψει με μπαστούνι. Στο “Caught In A Mosh” o Μιχάλης έχει πιάσει την αόρατη κιθάρα κι έχει αρχίσει το headbanging, με αποτέλεσμα ο μισοτελειωμένος φραπές να πλησιάζει σιγά-σιγά την κόγχη του κομοδίνου για να κάνει stage diving στο πάτωμα.
Το “I Am The Law” λέει για τον Δικαστή Dredd, πάνω σε ένα μεταλλικό stomp που κορυφώνεται σε ρεφραίν – διακήρυξη, τόσο εμφατικό που είναι σα να τον βλέπουμε μπροστά μας, να βγαίνει από τις μαυρόασπρες σελίδες στο «Αγόρι», καβάλα στη μηχανή, έτοιμος να σημαδέψει και να εκτελέσει με την πέτρινη έκφραση αναλλοίωτη κάτω απ΄την κάσκα: “I AM THE LAW - And you won't fuck around no more - I AM THE LAW - I judge the rich, I judge the poor - I AM THE LAW - Commit a crime I'll lock the door - I AM THE LAW”.
«Ένας τέτοιος χρειάζεται σε καθάρματα όπως η συμμορία που ξεπάστρευε τους γέρους».
Καθώς τα ριφ συνεχίζουν ανυποχώρητα να γαζώνουν τους αφισσοφορεμένους τοίχους, ο Μιχάλης με άγρια χαρά γυμνάζει με μικρά διαλείμματα το σβέρκο του πάνω από την αόρατη Flying V κι εγώ παρατηρώ ότι η υστερία του Joe Belladonna έχει λόγο ύπαρξης. Οι στίχοι σε σημεία σα να ραπάρουν, πραγματικά πολύ διαφορετικοί απ’ ο,τιδήποτε μεταλλικό έχει πιάσει τ’ αυτί μου. “You pushed a button that's all you did - It's much harder to kill a man - If you've seen pictures of his kids” (“One World”). “I know that there's no answer, I mean what'd - I expect - So many unanswered questions - I can't believe, I can't accept” (“A.D.I./Horror Of It All”) “There's nothing I hate more, than all these plastic people - With all their plastic promises, and all their plastic deals - They just can't be themselves, and live their own lives out - They're just an imitation of what life's all about” (“Imitation Of Life”). Ενώ το ξεκίνημα της δεύτερης πλευράς έχει φέρει ήδη το καλύτερο: Μια καταγγελία για την κακομεταχείριση των Ινδιάνων (“Indians”) με tribal κοψίματα και μια κραυγάρα (“Waardaaaaance!!!”) ανάμεσα από δύο σφυροκέφαλα ριφ.
«Είχες δίκιο !» επιβεβαιώνω τον Μιχάλη που μαζεύει τους χυμένους καφέδες με το πατάκι του μπάνιου. «Αυτοί εδώ είναι η συμφορά και η απόδραση μαζί, ρε».
Όλες τις υπόλοιπες άγιες μέρες η φάτσα του εγκέφαλου της «εταιρίας δολοφόνων» παίζει καθημερινά στην τηλεόραση. Έξω από τα γραφεία του Ανακριτή, με τα στοιχεία όλα εις βάρος του, με τους συνεργούς του να έχουν σπάσει και να έχουν περιγράψει τα σχέδια των δολοφονιών, εκείνος ψύχραιμος, είρωνας, σαρδόνιος. Γιατί δεν του μουντάρει κανας συγγενής των δολοφονημένων με κανά μπαλτά; Ποιο θα τον σταματήσει; Αλλά όχι. Αυτοσυγκράτηση. Πολιτισμός. Δικαιοπολιτεία. Οι έννοιες από την «Άγωγή του Πολίτη» στριμώχνονται στενάχωρα στο κρανίο μου. Δεν μπορεί να μου βγει απ’ το μυαλό η ιδέα ότι οιι Anthrax τις έχουνε ρίξει τις απαντήσεις σ΄εκείνο το δίσκο, απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. “EFILNIKUFΕSIN : NICE F@CKINLIFE”.
Υ.Γ. 1: Οι Anthrax, μετά την επιτυχία του “Among The Living” χαιρετίστηκαν ως οι πρίγκηπες του crossover. Με τις βερμούδες, τα αθλητικά baseball μπλουζάκια, την αδελφοποίηση με τους Public Enemy και τη μασκώτ τους, ένα ημιαλλοίθωρο καραφλό καρτούν με βλαχομούστακο, άνοιξαν τις πόρτες του metal κοινού στο punk, το hardcore, ακόμη και το rap, τονίζοντας προς προβατοποιημένο και μη κοινό ότι θα μιλάνε γι’ αυτά που βλέπουνε γύρω τους από την οπτική ενός μετεξεταστέου γυμνασιόπαι απ’ το Bronx, κι ας πάν στο διάολο ροκσταριλίκια και ποιοτικά άλλοθι. Μια ένεση ρεαλισμού στον υποκριτικό κόσμο του «σκληρού» ροκ, ικανή να φέρει μισό μυτάκι πιο κοντά στην ενηλικίωση.
Υ.Γ. 2: 25 άτομα οδηγήθηκαν στο εδώλιο για εννιά ανθρωποκτονίες και εκατοντάδες άλλα αδικήματα. Ο λεβεντόγερας, που τον έβαζε η «εταιρία» να προσεγγίσει κάποιες από τις ηλικιωμένες παίζοντάς το «γαμπρός», καταδικάσθηκε σε 24ετή κάθειρξη και πέθανε μετά από χρόνια στον Κορυδαλλό. Ο μαρμαράς, ο άνθρωπος που αναλάμβανε να εξαφανίσει τα πτώματα, αφού εξέτισε τα 2/3 της ποινής του αποφυλακίστηκε, λίγους μήνες μετά όμως πέθανε από φυσικά αίτια. Ο τσιλιαδόρος της οργάνωσης, θυρωρός στο επάγγελμα, δεν άντεξε τις τύψεις που τον καταδίωκαν και αυτοκτόνησε μέσα στη φυλακή. Η γυναίκα της σπείρας, που την πλάσσαραν ως «οικιακή βοηθό» στους ηλικιωμένους, για να μπει στα σπίτια τους και να μάθει τα κατατόπια, καταδικάσθηκε σε θάνατο ως αυτουργός σε μία από τις ανθρωποκτονίες, ποινή, η οποία, μετά την εν τοις πράγμασι κατάργηση της θανατικής ποινής, αντιστοιχούσε σε μία ισόβια κάθειρξη. Εξέτισε το ελάχιστο όριο της ποινής των ισοβίων (16 χρόνια) και απολύθηκε υπό όρους. Ο «εγκέφαλος» καταδικάσθηκε οκτώ φορές εις θάνατον (οκτώ φορές ισόβια κάθειρξη), κάθειρξη 47 ετών και φυλάκιση 4 μηνών και 20 ημερών, μεταξύ άλλων, για 8 ανθρωποκτονίες από πρόθεση κατά συρροή, σύσταση και συμμορία, πλαστογραφία κατ’ εξακολούθηση. Αρνείτο τα πάντα μέχρι την ημέρα της απολογίας του ενώπιον του Μικτού Ορκωτού. «Εγώ τα έκανα όλα. Έκανα κοινωνικό έργο. Καλύτερα να πεθαίνει ένας σαν αυτούς και να είναι ευτυχισμένοι 150 άνθρωποι. Η ανθρώπινη ζωή είναι κι αυτή συγκρίσιμο αγαθό». Το 2001, ενώ εξέτιε την ποινή του, παραβίασε την άδειά του και παρέμεινε ασύλληπτος για μήνες, συνελήφθη, δε, τυχαία, αφού κυκλοφορούσε με πλαστή ταυτότητα. Το 2010 αποφυλακίστηκε υποχρεωτικά υπό όρους. Το 2011 συνελήφθη και πάλι στο Μενίδι και οδηγήθηκε στη φυλακή, κατηγορούμενος για την αρπαγή μιας ευκατάστατης 57χρονης, την οποία είχε φυλακίσει, εκβιάζοντάς την να του «γράψει» την περιουσία της.
Υ.Γ. 3: 30 χρόνια μετά, έχοντας δει δεκάδες καθάρματα να την γλυτώνουν, ακόμη περισσότερα μικρά ψάρια να την πληρώνουν δυσανάλογα πολύ κι έχοντας πειστεί ότι κανένας Δικαστής Dredd δεν μπορεί να είναι λύση (για διάφορους λόγους, με πρώτον ότι η αυστηρότητα της ποινής δεν είναι το κύριο στοιχείο της αποτρεπτικής λειτουργίας της), είναι αλήθεια ότι το κακό όντως ζει ανάμεσά μας. Όχι υπερβατικό, όπως του “Poltergeist”, αλλά αφύσικα ανθρώπινο, μη αναγνωρίσιμο, αδιανόητα πεζό και συμβατικό, όπως οι δεκάδες σκυμμένοι απρόσωποι άνδρες στο εξώφυλλο του “Among The Living”. Εξίσου αλήθεια όμως είναι το ότι το Καλό, έχει – δεν έχει τον δεύτερο αγώνα εντός έδρας, οφείλει πάντοτε να βάζει τα δυνατά του.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
// Τελευταία Νέα
-
Allman Brothers: Έφυγε από την ζωή ο κιθαρίστας Dickey Betts
Σε ηλικία 80 ετών απεβίωσε, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής κ...
-
Pink Floyd: Οι Λunatics στην οπτικοακουστική μεταφορά του “Animals”
Την Παρασκευή 24 Μαΐου , το Κύτταρο, θα πλημμυρίσει από...
-
Vinyl Market 26-27-28 Απριλίου 2024
Το Vinyl Market το μεγάλο event της πόλης επιστρέφει με πασχαλι...
-
-
Eagles: Εξαιρετική box set κυκλοφορία
Οι Eagles γιορτάζουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους...
-
Οι James σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τον Σεπτέμβριο
Οι James έρχονται ξανά στη χώρα μας επιβεβαιώνοντας τη σχ...
-
David Lee Roth: Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι
O σπουδαίος frontman David Lee Roth κυκλοφορεί νέο τραγούδι....
