// Rocktime Groups

Firehouse: Φλογισμένες hard rock μελωδίες

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Wednesday

28Mar

INXS: “The Kick Tour”, στάση 28.3.88.

Δημοσιεύθηκε από:

28/03/2018

Κατηγορία: To Be A Rock And Not To Roll

4071

28 Μαρτίου του ’88, πρώτη έξοδος «πενταήμερης». Έχει περάσει δέκα το βράδυ όταν τα πούλμαν παρκάρουνε κοντά στη σκεπαστή αγορά των Χανίων. Η disco "Agora" βρίσκεται στο πίσω μέρος της.

Aνεβαίνεις σκαλιά, προς έναν τυφλό πρώτο όροφο, σε πολυκατοικία χωρίς μπαλκόνια, σαν κουτί. Ένας νυσταλέος πορτιέρης με χαίτη «καλώς τους A-ha απ’ το Μάλεμε» μας ανοίγει την ηχομονωμένη πόρτα και μια αίθουσα σε σχήμα "Γ" μας υποδέχεται.
Είναι Δευτέρα κι έχουμε φτάσει νωρίς. Υπό τα αιωρούμενα στους τοίχους σποτ που βγαίνουν από τα έγκατα μιας ντισκομπάλας στο σχήμα γιγαντιαίας τσούχτρας έτοιμης για προσελήνωση, ξεχυνόμαστε να πιάσουμε τεράστιους γωνιακούς καναπέδες και τετράγωνα σκαμπώ ντυμένα ομοιόμορφα με γκρί ψευτοβελούδο. Από κάτι ηχεία ογκόλιθους, κρεμασμένα πάνω από την ξύλινη πίστα, ένα κιθαρικό, φτιαγμένο λες για επίδειξη μόδας ανορεκτικών μοντέλων και η “come over here” ηδυπάθεια της φωνής ενός τραγουδιστή που –τον έχουμε δει το «Μουσικόραμα» - μοιάζει με νόθο του Μόρρισον, γεμίζουν τα πεινασμένα για καινούριες αισθήσεις αυτιά μας.

Πολύ πριν ανοίξουν την αυλαία της πρώτης μας ανεπιτήρητης βραδιάς κραιπάλης στην “Agora” των Χανίων, η μπάντα από το Σίντνεϋ είχε διανύσει μακρύ δρόμο. Από το ’77 τα αδέλφια Andrew, Jon και Tim Farris – που παίζουν πλήκτρα, τύμπανα και κιθάρα αντίστοιχα, όλοι τότε στις τελευταίες τάξεις του highschool- είχαν βρει τον φρόντμαν που χρειάζονταν στο πρόσωπο ενός 17χρονου συμμαθητή τους. Ο τύπος που επέλεξαν να σταθεί πίσω από το μικρόφωνο, είχε χάρισμα και ενέργεια, και επιρροή στο θηλυκό κοινό με τη σέσουλα.
Αυτά, συν η ικανότητά τους να αναμιγνύουν ποπ και new wave στοιχεία (προσθέτοντας μάλιστα κατά βούληση και το σαξόφωνο ενός άλλου συμμαθητή τους, του Kirk Pengilly) ήταν αυτά που τους ξεκόλλησαν σχετικά γρήγορα από το κλειστό κύκλωμα των μπαρ της δυτικής Αυστραλίας, εκεί όπου η μυρωδιά φτηνής μπύρας και υπερθερμασμένων ενισχυτών είχε την ικανότητα να θάψει εύκολα μια άξια μπάντα. Μετά από πέντε άλμπουμ και την σε λογικά επίπεδα τοπική επιτυχία, η μπάντα με το όνομα INXS – παίρνοντας γραμμή από τους άγγλους XTC- δε σταμάτησε να στοχεύει ψηλώτερα. Μετά την ανέλπιστη επιτυχία του lp “Listen Like Thieves” στα τέλη του ’85, έναν ολόκληρο χρόνο περιοδειών και μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις υψηλού προφίλ, είχαν ετοιμάσει το επόμενο, σημαδιακό για την πορεία τους, άλμπουμ. Παραγωγός, για δεύτερη συνεχή φορά, ένας βρετανός γκραν μάγιστρος της κονσόλας.

Ο Chris Thomas δεν είχε μόνο μιξάρει το “Dark Side Of The Moon” και δώσει σχήμα στην οργή του “Never Mind The Bollocks”, αλλά στο τεράστιο παλμαρέ του είχε σημαντικές δουλειές με Bryan Ferry, Pete Townshend και Frankie Miller. Τους δε Pretenders τους είχε βοηθήσει από την εκκίνησή τους, ξεχωρίζοντάς τους από την πανκ σκηνή και μεταβάλλοντάς τους σε πασίγνωστο και ευπώλητο όνομα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Τον Αύγουστο του ’87, το κομμάτι “Good Times”, μια διασκευή των ΙΝXS στο παλιό των Easybeats, με ντουέτο στα φωνητικά από τον -επίσης Αυστραλό- τραχύφωνο Jimmy Barnes, φτάνει στο Νο 47 του Billboard, καθώς συμπεριλαμβάνεται και στο soundtrack ενός vampire movie του Joel Schumacher με τίτλο “The Lost Boys”, που σημειώνει απρόσμενη επιτυχία στην Αμερική. Tον Οκτώβριο, το πρώτο single από το καινούριο άλμπουμ, με τίτλο “Need You Tonight” κάνει μια ταπεινή είσοδο στα βρετανικά τσαρτ (UK#58). Το κοινό είναι ακόμη ανυποψίαστο για ό,τι θα ακουλουθήσει, ακόμη κι όταν στις 16 Οκτωβρίου η περιοδεία με τίτλο “Kick Tour 1987-1988” ξεκινά από το East Lansing του Μαϊάμι και μεταξύ 2 και 14 Δεκεμβρίου μεταφέρεται στη Βρετανία.

Στις 30 Ιανουαρίου του 1988, το “Need You Tonight”, με το αποφασιστικό, επίμονο φανκ τραύλισμα της κιθάρας να δίνει το ρυθμό, γίνεται το πρώτο Νο1 των INXS στην Αμερική, βοηθούμενο από ένα κλιπ που παίζεται εντατικά από το MTV. Η μπάντα βγαίνει και μπαίνει, πάντα σε δεύτερο πλάνο, πάνω σε κινούμενα καρρεδάκια, ποζάροντας γκουφοειδώς σαν σε ταινία του βωβού, καθώς ο Hutchence περιφέρει την ανάγκη του με ξεκούμπωτο δερμάτινο και τον αφαλό έξω, -“...there’s something about you girl, that makes me sweat” – και οι ανά την δυτικότροπη τουλάχιστον υφήλιο, εκατομμύρια τηλεθεάτριες καταριούνται τον σκηνοθέτη Richard Lowenstein που δεν τους δείχνει περισσότερα γκρο πλαν από τον καινούριο τους θεό.

Ήταν κάπου στα μέσα Φεβρουαρίου που το βίντεο – κλιπ του “Need You Tonight” παίζεται και στο «Μουσικόραμα», ανάμεσα σε George Michael, Tiffany, Belinda Carlisle και George Harrison. Οι ερωτοχτυπημένες συμμαθήτριες ψελλίζουν ιερό επώνυμο Μόρρισσον, καθώς η εικόνα του πρόθυμου τεκνού προκύπτει με τη μία βαθύ στο θηλυκό πληθυσμό. Τον αρσενικό πάντως τον συνόψιζε παρ’ ημίν ο Θόδωρας, ο επονομαζόμενος και “Husker Du”, που για κάποιο μυστήριο λόγο, στη μουσική και στα μαθηματικά ήταν πάντα ακαριαίος και αποφθεγματικός, σα να είχε γεννηθεί δέκα χρόνια πρωτύτερα απ’ όλους μας. «Μακάρι αυτή τη φλωρούμπα να είχε το μισό ταλέντο από τη δεξιά κάλτσα που φορούσε ο Μόρρισον στο Φελτ Φόρουμ στις 17 Ιανουαρίου του ’70. Μη βλασφημείτε».

Ρυμουλκούμενο από το σινγκλ, στις 6 Φεβρουαρίου το άλμπουμ “Kick” μπαίνει στο Αμερικάνικο τοπ-τεν (US#9). Θα παραμείνει εκεί για 103 εβδομάδες, θα φτάσει μέχρι το Νο 3 και θα γίνει το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις σε όλη τη χρονιά, με 8 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το εξώφυλλο λευκό και πάνω του τα μέλη της μπάντας, σε πόζες ξεκάρφωτες, με τον Hutchence σε πρώτο πλάνο, κομμένο στη γωνία, να φαίνεται μισός, μεγιστοποιώντας την επιθυμία των θαυμαστριών να δουν ολόκληρο το πρόσωπό του. Στα αυλάκια του ρέει ένα υβρίδιο ποπ, ροκ και φανκ, λουστραρισμένο για άμεση επίδραση. Πρόκειται για ένα από τα πιο έξυπνα crossover άλμπουμ της δεκαετίας, ακριβώς επειδή είναι συντονισμένο από έναν άνθρωπο που ζυμώθηκε με όλα τα ρεύματα της προηγούμενης.
Αληθινή και δυνατή ρυθμική βάση, σποραδικά γωνιώδης κιθάρα, πνευστά, χορευτική μπασογραμμή, ο ήχος του δονεί αρκετά για να αποκληθεί «ποπ» και να προσπεραστεί. Από την άλλη, ο υπερεξωστρεφής poser τραγουδιστής, που εκτίναξε τα κριτήρια φωτογένειας των καταναλωτριών, μ’ ένα ύποπτα unisex καρέ, καθώς κι οι άλλοι της μπάντας -μπάγκυ, πουκαμίσες με φαρδιά μανίκια, νερντογυάλια και κουπ μοδάτα ζελεδαρισμένη, δεν μπορούνε να υπαχθούν εύκολα στο ροκ, με την καμία.
Μέσα από τον αποπροσανατολιστικό συνδυασμό ήχου και εικόνας, οι INXS του “Kick” ήταν αυτοί που ήρθαν και aπενοχοποίησaν τα μαζικής συνεύρεσης κλαμπ απέναντι στο ροκ ήχο και το ροκ κοινό απέναντι στη χορευτική μουσική. Δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημο, αν μπορεί να κάνει τη κάθε Σούλα να λυγέται με μια ιδέα σηκωμένο το πάνω χείλος.

Επόμενο single το “Devil Inside”.
Tο βίντεο κλιπ του ανήκει στον Joel Schumaker, είναι γυρισμένο μέσα σ’ ένα κλαμπ γεμάτο λάγνες τύπισσες και μπλαζέ τύπους, έχει ένα ριφάκι γραμμένο λες από κάποιο μακρινό ανηψάκι των Kinks και έναν ευθύβολο, δημαγωγικό στίχο στο ρεφραίν “every single one of us - the devil inside. Αγκομαχά μέχρι το Νο 47 της Βρετανίας εκείνες τις μέρες μας στην Κρήτη, όμως όσο η Αλβιόνα παραμένει δύστοκη απέναντι στους INXS, στην απέναντι όχθη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στις 16 Απριλίου του ’88, καθώς όλο και περισσότεροι rock dj αρχίζουν να το επιλέγουν για τα ραδιοφωνικά playlist τους, σκαρφαλώνει μέχρι το Νο 2 του Hot 100 και στερείται την κορυφή από το “Get Outta My Dreams, Get Into My Car” του χαρωπού σαγώνια Billy Ocean.

Κι άλλο single, το “New Sensation” κυκλοφορεί (UK#25), ενώ μια εκτεταμένη ευρωπαϊκή περιοδεία ξεκινά. Ο Jon Farris τραυματίζεται σ’ ένα ατύχημα με skate board, με αποτέλεσμα εμφανίσεις σε Γερμανία, Ιταλία και Ελβετία να ματαιωθούν. Όμως, στις 24 Ιουνίου, με τον Farris απολύτως καλά πια, δίνουν μια sold out συναυλία στο Wembley Arena.
Είναι η ώρα για να βγουν τα βαριά όπλα. Κυκλοφορεί σαν single η ναυαρχίδα του “Kick”. Πρόκειται για το “Never Tear Us Apart”, ένα βαλς με βιολιά που κόβουν την ανάσα, σαξόφωνο – μαχαιριά από τον πολυοργανίστα της μπάντας Kirk Pengilly, Ορμπινσονική φράση κιθάρας και στίχο - μονόλογο από έναν μαυροντυμένο Hutchence, που στο κλιπ περιφέρεται στην ομίχλη της Πράγας σαν άγγελος ξεστρατημένος από τα «Φτερά του Έρωτα». Γίνεται αμέσως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ερωτικά τραγούδια της ποπ ιστορίας. Οι έρωτες που γέννησαν όλες οι «πενταήμερες» του ‘88 μαζί, στοιχηματίζω ότι πήραν σίγουρα κάτι από την αύρα του. “I told you - that we could fly - 'Cause we all have wings - But some of us, don't know why-y-y-y”.

Mέσα στον Ιούλιο φτάνει μόνο μέχρι το Νο 24 στη Βρετανία, όμως το Billboard είναι και πάλι πρόθυμο να παραδοθεί άνευ όρων. Μια βδομάδα πριν ξεκινήσουν οι καθυστερημένες μας λόγω απεργίας των καθηγητών Πανελλαδικές, γίνεται το τρίτο top-ten single του δίσκου (US#7, 7/7/88).
Μια σειρά νέων εμφανίσεων των INXS στην Αμερική παρατείνουν την περιοδεία, που πλέον είναι ένας καθαρός γύρος θριάμβου ανά τα στάδια του πλανήτη. Ένα νέο, σύμμικτο κοινό, με απροσδιόριστο μήκος μαλλιού και ενδυματολογικό στίγμα κυμαινόμενο από κυριζοφλωράλ μέχρι και μεταμοντέρνο ροκ έρχονται να δουν το «επόμενο μεγάλο όνομα μετά τους U2».

Τέλη Ιουλίου. Έχουμε πλέον δώσει και τις Πανελλαδικές. Η στέψη του “Kick” ως του άλμπουμ της χρονιάς, ενώ ακόμη βρισκόμαστε περίπου στη μέση της, συμπίπτει με την αποσυμπίεση από τις εξετάσεις. Το “Devil Inside” και το “New Sensation” -το τέταρτο σερί τοπ-10 single (US#3, 23/7/88)- ακούγονται στα καφέ και τα κλαμπ όλης της παραλιακής και η απενοχοποίησή τους δένει με τη ραστώνη που προσφέρει το “Café Bagdad”, την ένταση και την εξυπνάδα του “Good Μorning Vietnam” και την – για πρώτη φορά απελευθερωμένη από τον ψυχαναγκασμό της Τρίτης Λυκείου- θέαση σε δεύτερη προβολή των τεράστιων “Wall Street” και “Untouchables” σε θερινά. Το καλοκαίρι του ’88 ξοδεύεται ασύστολα, με τον Hutchence να φιγουράρει στα εξώφυλλα των μουσικών περιοδικών ως αδιαφιλονίκητο sex symbol, την ώρα που ο θερινός καύσωνας στην Αθήνα αφήνει πίσω του 24 θύματα, ο Ντέταρι σχηματίζει κυβέρνηση έξω από το Δημοτικό Θέατρο, στο κρουαζιερόπλοιο «Σίτυ Οβ Πόρος» γίνεται ένα τρομερό μακελειό από πυρά μυστικών υπηρεσιών στα ανοικτά του Φαλήρου και ο «δικός μας» ο Μάϊκ Δουκάκης παίρνει το χρίσμα ως υποψήφιος των Δημοκρατικών για την θέση του Προέδρου των Η.Π.Α..
Τον Αύγουστο, θα διαβάσουμε ότι κυκλοφορεί μια βιντεοκασσέττα με όλα τα μέχρι τότε βίντεο κλιπ της καρριέρας τους, το “Kick Flicks”. Αλλά πού μυαλό για βίντεο, όταν σε λίγο καιρό θα είμαστε φοιτητές;

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1988, στα 5^α ετήσια MTV Video Music Awards που γίνεται στο Universal Amphitheater του Los Angeles, το “Need You Tonight” κερδίζει τα βραβεία στις κατηγορίες “Best Video”, “Best Group Video”, Best Editing”, Viewers Choice” και “Breakthrough Video”.
Τον Οκτώβριο ξεκινούν το Αυστραλιανό σκέλος της “Kick world tour”, μετά το τέλος της οποίας ανακοινώνεται ότι τα μέλη θα κάνουν ένα διάλειμμα.
Τον Δεκέμβριο, επανακυκλοφορεί το “Need You Tonight” και αυτή τη φορά θα φτάσει και στη Βρετανία μόλις μια θέση πίσω από την κορυφή. Έχει φτάσει Απρίλιος του 1989 και η ζήτηση για το θαυματουργό ελιξήριο των INXS δεν έχει κοπάσει. Το με jazz απόχρωση “Mystify” θα γίνει το τελευταίο single από το “Kick” που θα μπει στο τοπ-20 της Βρετανίας (UK#14).

Πίσω στα Χανιά, έναν ημερολογιακό χρόνο πιο πριν, ο νυσταλέος πορτιέρης ανοίγει την πόρτα σε μια παρέα κάγκουρες αγνώστου προελεύσεως. Μετά και σ’ άλλη και σ’ άλλη. Κι άλλα σχολεία εισβάλλουν στην “Agora”. Δεν είμαστε μόνοι, αυτό δε θέλαμε;
Οι καναπέδες γεμίζουν, οι όρθιοι πυκνώνουν στο μπαρ, η πίστα γεμίζει και ο κόσμος ανακατεύεται. Είμαστε σ’ ένα ηλικιακό νησί Τρίτης Λυκείου και δε θέλουμε κανέναν άλλον πέρα απ’ τους συμμαθητές μας, απ’ όποιο προαύλιο της χώρας κι αν έχουν ξεκινήσει για να φτάσουν εδώ.
Η πρώτη νύχτα ένα ατέλειωτο ποτ πουρί από βλέμματα Sheena Easton, πλάκες με τaκτ Beastie Boys, κομμένους γιακάδες, κολλάν με στρας, ρόσσο αντίκο, Μαρλμποροκαπνούς παντού, μισοχυμένα ποτά πάνω σε παντελόνες με τσάκιση, γνωριμίες σηματωρούς της μιας βραδιάς, ανοιχτές αγκαλιές και ανοιχτές καρδιές. Τώρα ναι, είμαστε «πενταήμερη», αυτό να λέγεται, ναι. Θα μας μάθουνε και στην Κρήτη, όπως πάει το πράμα.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου