Πιο συγκεκριμένα κατά πόσον το "The Battle Rages On..." είναι το τελευταίο σπουδαίο άλμπουμ της μπάντας. Κατατέθηκαν απόψεις και το αποτέλεσμα δεν θα παρατεθεί βέβαια σε τούτες τις αράδες.
Θα παραθέσω γεγονότα και τα συμπεράσματα θα είναι  προσωπικά, όπως συμβαίνει στη μουσική.
Ο δίσκος είναι  το δέκατο τέταρτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, που κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου 1993 για την Ευρώπη και είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε με το κλασικό line-up του συγκροτήματος Mk II, το οποίο επανενώθηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη επανένωση ήταν για το Perfect Strangers του 1984).
Ο Joe Lynn Turner απολύθηκε από το συγκρότημα κατά τη διάρκεια των πρώτων προβών, με τον Mike DiMeo να επιλέχθηκε αρχικά ως αντικαταστάτης του. Ο Mike DiMeo (γεννημένος στις 29 Νοεμβρίου 1968) είναι Αμερικανός τραγουδιστής του hard rock/heavy metal, γνωστός για τη δουλειά του στο συγκρότημα Riot, το οποίο άφησε στα τέλη του 2006. Ηχογράφησε έξι στούντιο άλμπουμ και ένα ζωντανό άλμπουμ με το γκρουπ πριν φύγει για να ενταχθεί στους Masterplan για την ηχογράφηση του MK II το 2006.
Ο DiMeo ήταν γνωστός μόνο στη σκηνή των κλαμπ της Νέας Υόρκης όταν του ζητήθηκε από τον Ritchie Blackmore να συμμετάσχει στους Deep Purple. Το 1992, ηχογράφησε μερικά demos με τον Roger Glover για αυτό που αργότερα έγινε "The Battle Rages On". Ενάντια στις επιθυμίες του Blackmore, το υπόλοιπο συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει και πάλι με τον Ian Gillan, και τα ηχογραφημένα demos δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Ο Gillan έπρεπε να ξαναδουλέψει μεγάλο μέρος του υλικού που υπήρχε ήδη για το άλμπουμ, το οποίο προοριζόταν για τον Turner και/ή τον DiMeo. Ο θρυλικός κιθαρίστας  φέρεται να εξοργίστηκε από τα επανεγγραφές του τραγουδιστή, πιστεύοντας ότι τα τραγούδια ήταν πιο μελωδικά στις αρχικές τους εκδοχές και έφυγε από το συγκρότημα για δεύτερη και τελευταία φορά μετά από μια εμφάνιση στις 17 Νοεμβρίου 1993 στο Ελσίνκι της Φινλανδίας.
Ο Joe Lynn Turner αργότερα ανέφερε τον Blackmore αναφερόμενος στο άλμπουμ ως "The cattle grazes on/Τα βοοειδή βόσκουν". Ο Αμερικανός κιθαρίστας Joe Satriani εντάχθηκε στους Deep Purple ως προσωρινός αντικαταστάτης για το υπόλοιπο της περιοδείας. Μερικά κομμάτια που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των προβών του "The Battle Rages On..." θα εμφανίζονταν σε επόμενες σόλο κυκλοφορίες του Turner με διαφορετικούς τίτλους τραγουδιών.
Τώρα, η παραπάνω φράση μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Χρησιμοποιήθηκε από τον τραγουδιστή Joe Lynn Turner (πρώην Rainbow), ο οποίος απόλαυσε ένα σύντομο πέρασμα στους Deep Purple αφού ο Ian Gillan αποχώρησε από το συγκρότημα για άλλη μια φορά μετά τους "The House of Blue Light" και ηχογράφησε μαζί τους την μέγιστη επιτυχία, των Rainbow σύμφωνα με ορισμένους, το "Slaves and Masters" στα  1990. Αν και πολλοί θα ερμήνευαν το απόσπασμά του ως ότι οι Deep Purple συνεχίζονταν χωρίς καμία καινοτομία, ή τουλάχιστον έβγαζαν ποιοτικό υλικό, ο Turner εννοούσε ότι είχε συν-γράψει τόνους δυνατού υλικού μέχρι που ο Gillan ξαναδούλεψε πολλά από αυτά όταν επέστρεψε. Παρά την επιστροφή του Gillan, οι πωλήσεις του Battle ήταν ακόμη χειρότερες από του "Slaves and Masters" (είχαν επιδεινωθεί από τότε που κυκλοφόρησε το Perfect Strangers, δικαιολογημένα).
Είτε λοιπόν ο καλός μας φίλος Turner είχε δίκιο είτε όχι, όλα δεν φαίνεται να έχουν σημασία.
Τα φωνητικά, αν και καλοερμηνευμένα όπως τα έχουμε συνηθίσει, είναι θαμμένα βαθιά στη μίξη, μερικές φορές ακόμη και σαν φωνητικά φόντου. Το πλεονέκτημα είναι ότι ο Gillan φαίνεται τελικά να βρήκε την "παλαιότερη" φωνή του, καθώς η πρώτη περίοδος επανασύνδεσης τον έκανε να περάσει σαν ένα είδος μετάβασης (ή άρνηση να αποδεχθεί τη φθορά της φωνής του, επιλέξτε εσείς), κάνοντάς τον να ακούγεται ελαφρώς ρινικός.
Αυτό που είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι οι δύο βιρτουόζοι μας εδώ, ο Blackmore και ο Lord. Και οι δύο φαίνεται ότι είναι ακόμη εξαιρετικά ταλαντούχοι στο να παίζουν σόλο, ενώ και τα riff της κιθάρας και οι μελωδίες των πλήκτρων/οργάνων γοητεύουν αρκετά τους περισσότερους οπαδούς (σίγουρα εμένα πάντως). Το rhythm section συνεχίζει  να κάνει κάτι ιδιαίτερο εξίσου καλά. Υπάρχουν οι κομψές γραμμές μπάσου από τον Glover και οι ικανότητες του Paice στο drumming δε φαίνεται να τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτό που ακούω στο "The Battle Rages On…" είναι ένα κουρασμένο νοιάζεται  δίνει δεκάρα για την ποιότητα της δουλειάς τους. Τουλάχιστον έτσι ακούγεται/φαίνεται.
Ας παρουσιάσουμε όμως τις συνθέσεις αναλυτικότερα: