Όμως τα “Μεγάλα Μπλεξίματα”, ο καινούριος δίσκος του σχήματος που αυτοαναγορεύεται ως Hollywood Monsters δεν ξεκινά από τα πασίγνωστα αυτά ονόματα. Αφετηρία έχει έναν άγνωστο, τον Stephane (“Steph”) Honde, έναν στα τριανταφεύγα γάλλο κιθαρίστα και τραγουδιστή που μένει στο L.A. από το 2012. Δοσμένος στην αντίληψη του ροκ ήχου των ‘70s, ο τύπος αυτός είναι η ζωντανή απόδειξη πώς ο μπορεί η αγάπη για τον ήχο των ‘70s να οδηγήσει σε ζωντανή, σημερινή, μουσική. Έχοντας για πρώτη φορά γίνει γνωστός ως frontman των Μamooth και στη συνέχεια μεταξύ 2004 και 2011 ξεχωρίσει για την κιθαριστική του δεξιοτεχνία στους πολύ επιτυχημένους γαλλόφωνους ρόκερς Café Bertrand, o Honde δεν είναι μόνον ψημένος στις μεγάλες σκηνές (σαπόρτ στους Deep Purple μεταξύ ’06 και ‘07 και στο Stade de France το ‘09 σαν σαπόρτ στους AC/DC, μέλος της μπάντας του Paul Di’ Anno το 2012), αλλά ένας κανονικός homme de la renaissance. Ταλαντούχος συνθέτης, κιθαρίστας με ευελιξία και νεύρο, τραγουδιστής με χροιά που θυμίζει συχνά τις χαμηλές του νεαρού Coverdale και τις ψηλές του Eddie Vedder.
Όταν πριν δύο χρόνια προσάραξε στην μάνα – γη του ροκ ν΄ρολ, την Καλιφόρνια, ο Stéphane έβαλε σιγά- σιγά μπρος το ντεμπούτο άλμπουμ του. Γνωρίστηκε με τον θρυλικό μπασίστα Tim Bogert και τον έπεισε να βγάλει το μπάσο από τη θήκη, μετά από χρόνια. Ο Vinny Appice, δραστήριος όσο ποτέ τα τελευταία χρόνι δεν θα έλεγε ποτέ όχι σε τέτοιο υλικό. Τον Don Airey ο Steph τον γνώριζε από την περιοδεία με τους Deep Purple. Και γεννηθήτω Hollywood Monsters.
Είναι λοιπόν η κιθάρα, η φωνή και οι συνθέσεις του Honde που ευθύνονται γι΄αυτό το εύγευστο hard rock των 10 κομματιών, το γρήγορα (για να διατηρήσει την σπιρτάδα του live) αλλά όχι πρόχειρα ηχογραφημένο, με πινελιές από τα ιερά αυτά τέρατα των ‘70s σε κάποια κομμάτια. To “Move On” είναι μια καλοδομημένη δήλωση προθέσεων με ογκώδη ρυθμική βάση, ένα heavy κομμάτι που προδιαθέτει ευνοϊκά για τον πράγματι καλαίσθητο και με ποικιλία δίσκο.
Το “Big Trouble” καθοδηγείται από μια έξυπνη mainstream συγχορδία, με τον Bogert και τον Appice να σφραγίζουν τον εθιστικό ρυθμό και τον Airey να δίνει μια fm νότα. Το “The Only Way” με το πειστικό του ανέβασμα από ακουστική εισαγωγή σε ηλεκτρικό καλπασμό επιβεβαιώνει ότι ο γάλλος είναι καλά διαβασμένος στο ‘70s hard rock, όπως και το “The Cage”, που  είναι θά’ λεγες βγαλμένο από το ιστορικό Coverdale/ Page του ’93. Το “The Ocean” μια ηχώ από “Battle Of The Evermore” που σε συνεπαίρνει. Η κιθάρα του Honde έχει πάθος, έχει χρώμα και δεν φοβάται τα ήπια, μελαγχολικά μονοπάτια (“Song For A Fool”, με ένα σπάνιο σόλο μπάσο από τον Bogert), ούτε όμως έχει δυσκολία να σύρει με σιγουριά τα βήματά της σαν μεταλλικός δεινόσαυρος στο οκτάλεπτο “Village Of The Damned” (στο οποίο η φωνή ακούγεται σαν Dickinson από τα παλιά).
Ακόμη και στα κάπως φλύαρα κι εσωστρεφή του (“Oh Boy!”) το άκουσμα του άλμπουμ παραμένει ευχάριστο. Μετριώτερο κομμάτι το αχρείαστο bonus track “Fuck You All”, όπου ο Steph καλεί τον πρώην εργοδότη του Paul Di’ Anno να λυσσάξει στο βρίσιμο (ξέρει άραγε και τίποτε άλλο να κάνει;) πάνω από ένα ελαφρώς τετριμμένο ‘90s κιθαριστικό ξύσιμο. Με τις ευχές του rock κόσμου ο Steph Honde να συνεχίσει να δισκογραφεί, ενδώστε άφοβα σε τούτην εδώ την πηγαία, παλιομοδίτικη προσφορά decibel. Αξίζει.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου