Ποικιλία διαθέσεων που ξεκινά από το δυνατό opener “Rock n’ RollCliché”, το οποίο σχολιάζει την προβλεψιμότητα του εξωστρεφούς, κιθαριστικού ροκ των περασμένων δεκαετιών, δηλαδή του μουσικού τόπου απ΄όπου ο Cherone ξεκίνησε, στον οποίο έγινε πλατινένιος και απ΄τον οποίο προσπάθησε να ξεφύγει. Ακολουθούν δυνατοί ρυθμοί αλά Extreme, power pop πετραδάκια γεμάτα hooks όπως το “Hello, I Must Be Going” και hard rockin’ blues με μπόλικη slide όπως το “Where Do We Go From Here” που συνθέτουν ένα συνολικά ευχάριστο άκουσμα. Στα “Anymore (Don’t You Want My Love)” και “Walk Away” η μπάντα ακούγεται να κλειδώνει σε groove πραγματικά retro, σαν να μην υπήρξε το grunge ποτέ, κάποιες αναπόφευκτες προσπάθειες να αναπαράξουν το ύφος του “More Than Words” είναι μάλλον αχρείαστες (“Sing A Song (My Mia)”, “A Melody For You”), ενώ η σοφτ country μπαλάντα “Good Bye” περισσότερο αφαιρεί παρά προσθέτει.
Ο ίδιος ο frontman, βρίσκεται σε φανερή φόρμα, αποδίδοντας το ύφος κάθε κομματιού με άνεση και πειστικότητα, με διάθεση περιπαικτική (“Big Government”, “Over There”), ρομαντική (“I Still Do”), ακόμη και χεβυταλλική (“Wonder What”). Στις κιθάρες o με επαρκή ηχοχρωματική παλέτα Mark Cherone (αδελφός του Gary), στο μπάσο ο ψημένος Joe Pessia και στα τύμπανα ο Dana Spellman, μαθητής του πρώην ντράμερ των Extreme.
H ηχογράφηση κρυστάλλινη και το συγκρότημα φανερά το ευχαριστιέται με αυτή την ατυποποίηση του ήχου του. Τίμιο και δουλεμένο άλμπουμ, σίγουρα θα το εκτιμήσουν όσοι έχουν ευήκοον ους για αμερικάνικο hard rock.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου