Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν δισκογραφικής παγωνιάς, ο Tom Petty επιστρέφει με το υπέροχο “Hypnotic Eye” και μας υπενθυμίζει πως το ροκ είναι λιτό, διασκεδαστικό, συναισθηματικό,  και προπάντων ανθρώπινο.
Η σεμνότητα και η ταπεινή διαδρομή του συγκεκριμένου καλλιτέχνη είναι εδώ και πολλά χρόνια καταγεγραμμένη και σίγουρα δεν είναι δημιούργημα των media αλλά μία προσωπική κατάκτηση του ίδιου του T. Petty που αποδίδει και συνθέτει μελωδίες γεννημένες από τα blues, τη country και τη southern ροκ μουσική.

Όλες οι συνθέσεις του “Hypnotic Eye” έχουν εκείνη την δυνατή γεύση ενός αυθεντικού μπέρμπον που καταφέρνει να σε ζαλίζει με την πρώτη γουλιά και παράλληλα σου “φτιάχνει ένα κεφάλι” γεμάτο από κινηματογραφικές εικόνες με american road movie feeling που φλερτάρει μέχρι και σε western background.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι ήχοι, οι αφηγήσεις, και εικόνες είναι ανακατεμένα με γνήσιους blues ρυθμούς,  αργόσυρτες southern μελωδίες και φωνητικά που θυμίζουν έντονα B. Dylan και παράλληλα σε γυρίζουν στα τιμημένα seventies και sixties με αποτέλεσμα να κάνεις ένα από τα πιο όμορφα φετινά ροκ ταξίδια πίσω στο χρόνο.

Η αρχή γίνεται με την μπουκωμένη μπασογραμμή και το ριφ σε AC/ DC ρυθμό του “American Dream Plan B” και ακολουθεί το κιθαριστικό “Fault Lines” σε γρήγορο τέμπο ενώ το “Red River” σε κερδίζει με την απλότητα του.

Ακολουθεί το ήρεμο “Full Grown Boy” και με το “All You Can Carry”  επιστρέφουμε σε ροκ ρυθμούς με το ρεφρέν να σιγοτραγουδιέται απολαυστικά. Το “Power Drunk” ακούγεται σαν ξεχασμένο track που παντρεύει τους Lynyrd Skynyrd και τον Eric Clapton ενώ το “Forgotten Man” είναι ένα ταχύτατο ξέσπασμα της μπάντας του Tom Petty. To “Sins of My Youth” ακολουθεί νωχελικές καλοκαιρινές διαδρομές κάτι που δεν συμβαίνει με το “U Get Me High” όπου ο ηλεκτρισμός είναι διάχυτος και επιβλητικός.
Το “Burnt Out Town” ξεκινά με εκείνη την φυσαρμόνικα που σε γοητεύει με το πρώτο άκουσμα της και στη συνέχεια  ερμηνευτικά η σύνθεση, μετατρέπεται σε ύφος Dylan ενώ το “Shadow People” κλείνει τον δίσκο με τον πιο θαυμάσιο τρόπο αφού η φωνή του Tom Petty όσο ψιλή και τεμπέλικη αν ακούγεται συμβάλει στο να ακούμε μόνο καλές εξάχορδες μελωδίες.
Η συμβολή του κιθαρίστα Mike Campbell είναι καταπληκτική αφού είτε σολάρει, είτε παίζει ρυθμικά δίνει εκείνο το γνήσιο ροκ χρώμα  που είχαν τα κλασσικά άλμπουμ του περασμένου αιώνα.

Σίγουρα όσοι θυμάστε τον Tom Petty από τις δοξασμένες μέρες του "Free Fallin, "Runnin' Down a Dream”, I Won't Back Down” και ακούσετε και το “Hypnotic Eye” πιθανόν να το βρείτε απλά συμπαθητικό. Όμως τέτοιοι υπέροχοι και ποιοτικοί δίσκοι δύσκολα κυκλοφορούν στις μέρες και αποτελούν μία πραγματική ροκ πανδαισία.
Μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που ανταποκρίνεται πλήρως στην μεγάλη και ουσιαστική rock διαδρομή του Tom Petty και των Heartbreakers που αξίζει να επενδύσετε.

Φώτης Μελέτης