Ομολογoυμένως, υπάρχει μια τάση ο Saul Hudson να θεωρείται κάπως υπερτιμημένος κιθαρίστας. Μικρή σχετικά η δισκογραφία του, μακρά και βαρετή η αυτοκαταστροφή του, δυσανάλογο το hype που τον περιέβαλε από τα τέλη των '90s και μετά.  Ελλείψει όμως άλλου κιθαρίστα με τέτοιο βιογραφικό (να έχει συμμετάσχει σε πρώτης γραμμής rock μπάντα και να είναι κάτω των 50), σιγά - σιγά γίνεται συνείδηση ότι είναι πράγματι ο τελευταίος εναπομείνας guitar hero παλαιάς κοπής. Σε στυλ, ύφος, ήχο και τρόπο γραψίματος.
 
Αυτή τη φορά για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, υπάρχει πίσω του το ίδιο συγκρότημα. Είναι οι Conspirators (Todd Kerns - μπάσο, φωνητικά, Brent Fitz - τύμπανα), με τον Myles Kennedy των Alter Bridge μπροστά απ΄το μικρόφωνο. Ο Myles Kennedy (λίγοι θυμούνται ότι είναι ο πιτσιρίκος με την φωνάρα που παίρνει στο τέλος τη θέση του Mark Walberg σαν τραγουδιστής των "Steel Dragon" στο "Rock Star"[2001]), είναι μακράν η πιο κλασσική ροκ φωνή που της τελευταίας δεκαετίας (με δεύτερο ίσως τον Jay Buchanan). Με το πάθος και την έκφραση ενός νεαρού Axl, την ευλυγισία το vibrato του Sebastian Bach, την υφέρπουσα διαταραχή του Lane Stanley και οκτάβες σε απόθεμα. O Slash φαίνεται ότι βρήκε την κατάλληλη φωνή (για δεύτερο συνεχές άλμπουμ) που μπορεί να γράψει και να ηχογραφήσει κομμάτια που θα μείνουν.  Και αυτό τελικά κάνει τη διαφορά.
 
Ο ίδιος ο Slash δεν είναι πια ο σόλο κιθαρίστας, με τις διάφορες φωνές διασήμων να υποστηρίζουν το ελαφρώς αποπροσανατολισμένο υλικό του (όπως στο πρώτο του cd, "Slash", 2010), πολλώ μάλλον δεν είναι ο κιθαρίστας που έχει για τραγουδιστή έναν περιορισμένου ταλέντου μιμητή του Iggy με το μυαλό του στο τί θα σουτάρει στον οργανισμό του (Scott Weiland, 2004 - 2007 με τους Velvet Revolver). Αυτή τη φορά είναι με μια δεμένη μπάντα και σφυροκοπούν μαζί 17 ολόκληρα κομμάτια. Σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα υπόδειγμα μίξης, καθώς κιθάρες και ρυθμική βάση ακούγονται καθαρά, τσαμπουκαλεμένα, σε κάθε milisecond μια επάξια υφασμένη ροκ  ν΄ρολ επέλαση. O Michael Baskette και η αναλογική του ηχογράφηση παίρνουν standing ovation άκοπα.
 
Το ομώνυμο (με teaser ένα ανίερο και απαγορευμένο βίντεο - κλιπ) ξεπετάγεται απ΄τα ηχεία με το γκάζι πειραγμένου αγωνιστικού ραλύ, με τον Kennedy να ανυψώνει το κομμάτι στο ρεφρέν και να το πετάει πάνω σ΄ ένα καλοζυγισμένο σόλο. Και το ένα κομμάτι ακολουθεί κατά πόδας το προηγούμενο. Δεν έχει σημασία αν θυμίζει Guns, Stooges, Hanoi Rocks,  Nazareth, το groove των Warrior Soul ή όλα μαζί. Αν ήταν δίσκος, θα ήταν διπλός και το πρώτο lp θα είχε ισοπεδώσει το σύμπαν. Τα "Shadow Life", "Automatic Overdrive", "Wicked Stone", "30 Years To Life" και "Too Far Gone" υπαγορεύουν τον ήχο που θα έπρεπε να έχουν σήμερα οι Guns N' Roses (αν ο Axl δεν είχε αναλωθεί στη multilayered τελειομανία του), το "Beneath The Savage Sun" μεταλίζει ευθέως, ενώ τα "Battleground"  και το "Bent To Fly" είναι ηλεκτροφόρες μπαλάντες με τη φωνή του Kennedy να σε στέλνει στα σύννεφα (και τα δύο ζητάνε απεγνωσμένα να γίνουν βίντεο κλιπ).
 
Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ (κομμάτια 10-17) παρουσιάζει ποικιλία, αφού δίπλα στο "The Dissident" (που αφήνει χώρο στον Kennedy να φτιάξει ένα υπερσυναυλιακό ρεφρέν), και τo "Iris Of The Storm" (Nickelback στο καλύτερο), υπάρχουν το "Safari Inn", ένα Χεντριξικής προέλευσης ινστρουμένταλ τζαμάρισμα και το "The Unholy" μια 7λεπτη AlterBridge-ική κατατονία για κλείσιμο.    
Το παίξιμο του Slash είναι πειθαρχημένο, χωρίς φλυαρίες, με χορταστικά ριφ και το κρίσιμο timing στα σόλο (πάντα το είχε) που σε κάνει να απομνημονεύεις τη ροή τους και να θέλεις να τα ξανακούσεις. Ο ήχος του είναι εκεί, με όλες τις ανακυκλωμένες γκαζαριστές αποχρώσεις από Beck και Page που τον έκαναν διάσημο.
 
Δε θα βρει κανείς βαθύτερα νοήματα στους στίχους, ούτε θα διακρίνει τη συναισθηματική εμπλοκή που καταφέρνει να περάσει ο Axl στο Chinese Democracy. Οι ροκ σταρ δεν είναι διανοούμενοι, μια σύγχυση τόσο άκυρη όσο και -συχνά- υστερόβουλη, απ΄όσους θέλουν να ποδηγετήσουν προς μόδες και "μεσσίες". Αν μάλιστα δει κανείς τους ίδιους τους συνθέτες του άλμπουμ Slash και Kennedy να κάνουν "track by track" κουβέντα δε θα δεί τίποτε πρωτότυπο ή ευφάνταστο. H "είμαι ζωντανός ακόμα" αργόσυρτη hangover ομιλία του Slash και το "μη με παρεξηγείτε, κανονικά είμαι καλό παιδί" ντροπαλό βλέμμα του Kennedy δεν προιδεάζουν για το ότι έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα hard rock άλμπουμ των τελευταίων πολλών χρόνων.  Η διάρκειά του (78 λεπτά) μοιάζει μεγάλη για σώμα τραγουδιών χωρίς κάποια κεντρική φιλόδοξη ιδέα πίσω τους (αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το "Use Your Illusion I" είναι μικρότερο), αλλά ακούγοντάς το δεν ξέρεις τί θ΄αφηνες απ΄έξω αν ήσουν εσύ ο παραγωγός.  
 
Για όσους υποφέρουν από το ανίατο δέσιμο με τον ήχο της κιθάρας του Slash, για όσους αναζητούν φωνητικά που τριβελίζουν το μυαλό και το φορτώνουν για χρόνια με ρεφρέν, αυτό είναι το κοντινώτερο ηχητικό ισοδύναμο του "Appetite For Destruction" για τις μέρες μας. Οξύ, προπαρασκευασμένο να χτυπά το στόχο και εθιστικό όπως κάθε κομμάτι αυθεντικού ροκ ν΄ρολ. 
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου