Ευτυχώς σ’ αυτούς ανήκουν και οι Σουηδοί Progressive/Power metallers Evergrey, πράγμα που επιβεβαιώνουν με τον τελευταίο δίσκο τους “Hymns For The Broken”.
Όπως ο μυθικός φοίνικας έτσι και το γκρουπ (όπως και το Rocktime.gr άλλωστε) πεθαίνει και αναγεννάται από τις ίδιες του τις στάχτες, οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την ανανεωμένη επιστροφή του, όταν, ειδικά μετά το όχι και τόσο καλό "Glorious Collision" του 2011, ο frontman Tom S. Englund σκεφτόταν να διαλύσει την παρέα του; Εντούτοις η επιστροφή των Henrik Danhage(κιθάρα, δεύτερα φωνητικά) και Jonas Ekdahl(τύμπανα) θα σώσει τη μπάντα μιας και ο Tom S. Englund δεν ήταν 100% έτοιμος για τη δημιουργία ενός νέου δίσκου, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Για του λόγου το αληθές αυτό που χαρακτηρίζει το “Hymns For The Broken”, δεν είναι μόνο οι αμφιταλαντεύσεις των μελωδιών μεταξύ ερέβους και φωτός, μεταξύ θυμού και θλίψης, αλλά το πάθος όπως αυτό αποτυπώνεται από το παίξιμο των μελών του συγκροτήματος. Ο Tom S. Englund αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο δίσκος είναι γεμάτος ενέργεια, γεμάτος ζωή. Σπαραχτικά επικά φωνητικά, που θυμίζουν σε χροιά τον Peter Gabriel, στακάτα-ογκώδη-συμπαγή ριφ που σας κάνουν να χτυπηθείτε άνετα, αριστοτεχνικά σόλο, βαριές μπασογραμμές, κρουστά που αποδίδουν τη μέγιστη ένταση σε κάθε χτύπημα και πλήκτρα γεμάτα με ατμοσφαιρικές μελωδίες. Οι συνθέσεις είναι ποικιλόμορφες και κάθε όργανο φυσικό ή τεχνητό βρίσκεται στη σωστή θέση για ν’ αποδείξει την αξία του, όπως αποδεικνύει η φοβερή ενορχήστρωση.
Πιο αναλυτικά ο δίσκος ξεκινάει με το πρελούδιο “The Awakening”, όπου ο frontman της μπάντας απαγγέλει στίχους. Στην ελληνική έκδοση η φωνή στην εισαγωγή είναι της Ελληνίδας τραγουδίστριας Μίνας Γιαννοπούλου. Ακολουθεί το επικό “King Of Errors” με την πιασάρικη συγχορδία που “υπνωτίζει”, τα δύο σόλο που καθηλώνουν και τα κρουστά δίκην εμβατηρίου προς το τέλος. Αξίζει να τονιστεί ότι τα δύο πρώτα κομμάτια κυκλοφορούν σ’ ένα εικαστικά πανέμορφο ασπρόμαυρο βίντεο, που έχει γυριστεί στο Gothenburg από τον καταπληκτικό σκηνοθέτη και φωτογράφο Patric Ullaeus. Το “A New Dawn” κινείται σε allegro moderato tempo με χορωδιακά-συμφωνικά ξεσπάσματα, στιγμιαία pop ηχοχρώματα και ντραμς με γρήγορα και βαριά γεμίσματα. Έπεται το “Wake A Change” μία power ballad στην οποία ενώ τα χέρια του κημπορντίστα Rikard Zander ρολάρουν, προβάλλει από το πουθενά το συναισθηματικό σόλο του Henrik Danhage αγγίζοντας τις χορδές της καρδιάς, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού ακούγονται τα pop backing vocals. Η δεύτερη κατά σειρά power ballad, το “Archaic Rage”, αποτελεί μία crescendo-decrescendo σύνθεση μ’ έναν ιδιαίτερο μελοδραματισμό στα φωνητικά, που τονίζεται με τη γυναικεία απαγγελία στίχων στα σουηδικά προς το τέλος. Το τραγούδι που “σπάει” τη συνταγή με τα alternative και industrial συστατικά του, καθώς και τις iron maidenικές συγχορδίες στις κιθάρες, είναι το “Barricades”. Το έβδομο κατά σειρά κομμάτι, το “Black Undertow”, αποτελεί ένα crescendo mid tempo κομμάτι με symphonic και gothic στοιχεία. Στη συνέχεια το “The fire” κινείται σε πιο γρήγορους ρυθμούς και η πρώτη γέφυρα περιλαμβάνει παιδικά φωνητικά στα οποία συμμετέχει η γυναίκα του Tom, Carina Kjellberg-Englund, γεγονός το οποίο δημιουργεί μία μελωδική αντινομία με το βαρύ ριφ. Προσωπικά τρελαίνομαι για παιδικές φωνές στο metal και γι’ αυτό μ’ έφερε σε συναισθηματική φόρτιση.
Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου ξεχωρίζει για τις πιασάρικες μελωδίες του και την διπλοσολιά στην εισαγωγή του. Στο “Missing You” ο Englund μόνο με τη συνοδεία πιάνου προσπαθεί ξεδιπλώνει όλο το συναισθηματικό του είναι σ’ ένα ρομαντικό κομμάτι. Το σχεδόν οκτάλεπτο “A Grand Collapse” διακρίνεται για την αντικομφορμιστική δομή του με τις εναλλαγές στα tempo, τις απλές σκοτεινές μελωδίες στα πλήκτρα, τα λιτό groove ριφ, τις αντρικές και γυναικείες απαγγελίες των στίχων, το μπαρόκ ξέσπασμα της κιθάρας πριν τα εφέ ελικοπτέρου και ασθενοφόρου παρασύρουν τον ακροατή σε μία δίνη μουσικών χρωμάτων. Το ανάλογης χρονικής διάρκειας “The Aftermath” συνιστά την τελευταία power ballad και εμπεριέχει την pink floydικής σχολής εισαγωγή στην κιθάρα με τη χρήση slide (θυμίζει Gilmour), καθώς και ταξιδιάρικες και συνάμα μελαγχολικές μελωδίες. Στην περιορισμένη ειδική έκδοση του δίσκου περιλαμβάνονται τρεις πιάνο εκτελέσεις των “Hymns For The Broken”,“Barricades” και ενός bonus track, του “These scars”.
Όσον αφορά το στιχουργικό τομέα ο Englund μιλάει ξεκάθαρα: “Πρόκειται για ένα άλμπουμ το οποίο αναφέρεται στο ότι γεγονός ότι ανακαλύπτεις πως δεν είσαι το άτομο που νόμιζες ότι είσαι, κάτι το οποίο είναι τρομακτικό και ικανοποιητικό”. Με άλλα λόγια εκφράζει την εσωτερική αναζήτηση της αλήθειας, την προσωπική επανάσταση και ανάπτυξη. Άξια συγχαρητηρίων είναι η παραγωγή του Jacob Hansen (VOLBEAT, PRETTY MAIDS, PRIMAL FEAR, AMARANTHE κ.α.), η οποία προσφέρει έναν κρυστάλλινο ήχο, ενώ παράλληλα εξισορροπεί τις εντάσεις όλων των οργάνων, προσφέροντας έτσι ένα άριστο ηχητικό αποτέλεσμα.
Το “Hymns For The Broken” μπορεί να συμπεριληφθεί με χαρακτηριστική άνεση στα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς και των Evergrey, αν όχι το καλύτερο, και θα ήταν τουλάχιστον άδικο να μην ανήκει στη δισκοθήκη σας! Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του απαρτίζεται από ύμνους (για να μην πούμε έπη).

Νικόλαος Καπίρης