Ήρθε και γι΄αυτούς το πλήρωμα του χρόνου, μετά το 2000 και την αναθέρμανση του προοδευτικού ήχου να γνωρίσουν κάποια αναγνώριση. Στο κοινό του prog απευθύνονται, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μακράν πιο προσγειωμένοι μουσικά απ΄τους Dream Theater, με πιο προσιτές συνθέσεις απ΄τους Fates Warning και χωρίς τις οξείες γωνίες τους, πάντως εξακολουθούν να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τα εύσημα αποφοίτησης με λίαν καλώς απ΄τη σχολή των Yes. 
Ο ήχος τους παραμένει progressive rock με heavy περάσματα. Αφήνει χώρο για ποικιλία διαθέσεων, από την οποία απουσιάζουν οι αγριάδες, περισσότερο απ΄ότι στα προηγούμενα άλμπουμ τους (ευτυχώς, γιατί στο σύγχρονο prog τα «ξεσπάσματα» ακούγονται συχνά εντελώς βεβιασμένα).
Τα όργανα αποφεύγουν τις επιδειξιομανίες του συναφιού, υπηρετώντας τα κομμάτια. Τα instrumental τμήματά τους δεν κουράζουν και ενώ δεν πρόκειται να κρεμάσουν σαγώνια απ΄την πρωτοτυπία ή την εκτυφλωτική μουσικότητα, αυτό που μένει είναι οι δουλεμένες, με μελωδική ισορροπία συνθέσεις. Η φωνή του Ted Leonard, ανέκαθεν υπεύθυνη για το προσβάσιμο του ήχου τους, καθοδηγεί το συναίσθημα του ακροατή με αρμονίες και δεύτερες που υπογραμμίζουν το στίχο.
Η απουσία «μπερδεμένων» ή υπερβατικών στίχων προσθέτει συναίσθημα. Μεγάλη «οικονομία» στο τί παίζει και τί αφήνει απ΄έξω ο κιθαρίστας Doug Ott, άλλο ένα ατού για τον πλατύ τους ήχο.
 
Τα "Circles" και "All Messed Up" φέρουν την πιο βαριά πανοπλία, tο "Within An Inch" έχει μια ευπρόσδεκτη αύρα "Tom Sawyer" και τo ομώνυμο "The Great Divide" είναι το πιο αντιπροσωπευτικό της συλλογής, με μελωδία βασισμένη σ΄ένα βασικό ριφ, που τυχαίνει διάφορων χειρισμών από την μπάντα μέσα στα 9 λεπτά της διάρκειάς του.
Το "Transparent Man" είναι ευσύνοπτο και χτυπάει το στόχο, μαζί με το "Here And Now" ό,τι πιο κοντινό σε mainstream άκουσμα. Tο "Deserve To Feel" είναι το πιο περιπετειώδες, με στίχο ταιριαστό για την μουσική του περιδίνηση. Στο καταπληκτικό instrumental "Prognosticator" τα μουσικά απωθημένα δεν απελευθερώνονται και το γκρουπ φτιάχνει ένα δαιδαλώδες σφιχτοδεμένο τζαμ. Συνολικά, μια ώρα περίπου με down to earth prog, φτιαγμένο για κατανυκτικές ακροάσεις από τους θιασώτες του είδους.
Όσο για τους ίδιους τους Enchant, είναι αργά για να ονειρεύονται την «πρώτη κατηγορία» των prog σχημάτων του καιρού μας, αλλά παραμένουν ειλικρινείς και στέρεοι και αυτό φαίνεται να τους φτάνει.
 
Παναγιώτης Παπαϊωάννου