Έχοντας αποχωρήσει ο Michael Smeros από την σύνθεση της μπάντας τον Δεκέμβριο του 2012, κλήθηκε να καλύψει το κενό που άφησε ο Alex ‘’Hanniball’’ Balakakis (x – Spitfire) και κάπου εκεί ξεκίνησαν και οι προεργασίες για την δημιουργία αυτού που ακούμε σήμερα σαν “Phoenix Rising’’.
Το συγκρότημα βρήκε δισκογραφική στέγη στη Steel Gallery Records, με την πρεμιέρα του άλμπουμ να δρομολογείται για τις 15 Δεκεμβρίου.
Ο δίσκος συνολικά κινείται πιο πολύ σε underground φάση παλιάς κοπής. Στις δέκα του συνθέσεις, θα ακούσει κανείς επικά και λυρικά θέματα, με κάποια όμορφα σόλο και λίγες ωραίες ιδέες. Τα πλήκτρα καλύπτουν τα υπόλοιπα όργανα δίνοντας παραπάνω έμφαση από ότι χρειάζεται, πράγμα που σε κάποια σημεία αποδίδει.
 
  Η φωνή του Balakakis, δεν είναι αυτό που θα ήθελα να ακούσω από τους Fortress Under Siege και η επιλογή του για τα δικά μου γούστα, δεν είναι και η καλύτερη.
Κάνει μεν καλή προσπάθεια, αλλά νομίζω ότι δεν τους ταιριάζει. Με κούρασε αρκετά με το να διατηρεί ένα σταθερό μοτίβο χωρίς να έχει κάποια μελωδία, όπως και η χροιά της φωνής του η οποία για τα δικά μου αφτιά, κρίνεται ως ενοχλητική δίνοντας την εντύπωση ότι ζορίζεται για να του βγει. Το αποτέλεσμα που προκύπτει, είναι πως είτε ακούς κάποια άλλη μπάντα τέτοιου τύπου είτε τους F.U.S., δεν σου κάνει διαφορά όσον αφορά το κομμάτι της φωνής.
Μικρή εξαίρεση αποτελεί το κομμάτι “Whisper In The Dark” που κινείται σε σχετικά χαμηλές νότες και κάπως ακούγεται πιο ευχάριστα.
 
  Πάμε τώρα στη παραγωγή. Δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα και από εκεί πλήρως, αφήνοντάς σου την αίσθηση ότι είναι χαμηλού budget ενώ η μίξη του επίσης θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Βρισκόμαστε στο 2014 και το κοινό έχει γίνει πιο απαιτητικό. Αν απλά θέλει κανείς να κυκλοφορήσει κάποιο άλμπουμ, για να πει ότι έβγαλε κάτι ή να μοιραστεί τις ιδέες του, το σέβομαι. Αλλά όταν δημιουργείς δίσκους με σκοπό να κάνεις καριέρα, εκεί τέτοιες απογοητευτικές κυκλοφορίες δεν χωράνε. Έχοντας βέβαια και σαν γνώμονα την οικονομική κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως, δεν περιμένει κανείς να κάνουν παππάδες, αλλά μην περιμένεις όμως και εσύ υποστήριξη όταν το τελικό αποτέλεσμα που δίνεις στον ακροατή που θα σου δώσει τα δικά του χρήματα για να χτίσεις τη δική σου “ιστορία’’ είναι αρκετά μέτριο.
 Ναι οκ, είναι δικά μας παιδιά, είναι έλληνες, χρειάζονται υποστήριξη αλλά για να την έχουνε, πρέπει να σου προσφέρουνε και κάτι πιο εμπνευσμένο. Θύμωσα και απογοητεύτηκα μαζί τους. Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο ή έστω ισάξιο του παρελθόντος με τα δεδομένα του σήμερα. Εδώ όμως, δεν υπάρχει ούτε ένα “A Legacy In Stone” και η φωνή για τα δικά μου γούστα είναι ο κυριότερος παράγοντας που με χαλάει στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Γιώργος Βαλιμίτης