Sweet & Lynch: "Only to Rise"

26/01/2015

Κατηγορία: Κριτικές

3513

Έχω υποστεί αμέτρητα πειράγματα (φιλικά πάντοτε…) από τον φίλτατο μου Αλέξανδρο Ρ. από την εποχή που συνυπήρχαμε κάπου αλλού, καθώς και σκληρές κριτικές από αναγνώστες, συν-συντάκτες σε άλλες ιστοσελίδες όταν έκαμα κριτική για κυκλοφορίες των Stryper/Michael Sweet…

 

Eίτε για την ταύτιση των στίχων τους  με τα "χριστιανικά ιδεώδη" τους , είτε για  τυχόν πρακτικές προερχόμενες πάλι από την χριστιανική ιδεολογία που έχουν…
Εδώ όμως  στην φιλόξενη ιστοσελίδα rocktime.gr  φυσικά και αγαπούμε Stryper/Michael Sweet για τη μουσική τους και ΜΟΝΟ!
Όταν λοιπόν μου ανατέθηκε η συγκεκριμένη παρουσίαση, έχοντας ακούσει ήδη καμμιά 15αριά φορές την εν λόγω κυκλοφορία, ήμουν ήδη πεπεισμένος, για πολλοστή φορά, για αρκετά γεγονότα τα οποία παραθέτω ευθύς:
δεν υπάρχουν πολλές κυκλοφορίες και μάλιστα τόσο εμφαντικά δομημένες, που να αποπνέουν την αίσθηση των τελών των  70ς, των 80ς  και πρώιμων 90ς, όπως οι κιθαριστικοί  δεξιοτεχνικοί δακτυλισμοί του George Lynch (Dokken, Lynch Mob), που να σημειωθεί ότι δε πολυσυμπαθώ ως παρουσία στους υπεραγαπημένους  Dokken, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη και υπερκόσμια φωνή του  Michael Sweet  (Stryper), που θεωρώ ότι διανύει περίοδο αναγέννησης σε προσωπικό και συνεργασιακό μουσικό επίπεδο!
Ο δίσκος ξεκινά με το  "The wish" αρκετά δυναμικά. Δομημένο σε ένα κιθαριστικό  riff του Lynch και τα καθαρά φωνητικά του Sweet δίνει άμεσα το μουσικό στίγμα του δίσκου.
Το "Love stays" είναι κάτι περισσότερο από ένα συναισθηματικό δημιούργημα  είναι ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει σε hard-ροκίζουσες περιόδους των 80ς.
Θα ήταν μεγάλη αδικία και παράλειψη εάν δε κάναμε ιδιαίτερη εύφημη μνεία και όχι μόνο, για την rhythm section που λάμπει με τη δεξιοτεχνία της στο  "Rescue me".
Οι τυμπανισμοί του  Tichy (Billy Idol, Ozzy Osbourne, Seether, Velvet Revolver, Foreigner, Pride & Glory, Glenn Hughes, Sass Jordan, Slash's Snakepit και μέχρι πρόσφατα στους  Whitesnake ) κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν το επίθετο του που σημαίνει στα τσεχοσλοβάκικα "σιωπηλός". Ένα αναπτυσσόμενο  hard rock αίσθημα σε όλη την σύνθεση την σπρώχνουν στην τελική έκφραση της με υπέροχη κιθαριστική περιπλάνηση συνδυασμένη με τα αιθέρια φωνητικά του Michael Sweet .
Συνεχίζεται το ίδιο μοτίβο και στην αγαπημένη μου σύνθεση το "Me without you" μία καταπληκτική μπαλάντα που αποφεύγει τα κλισέ με ακόμη ένα εκπληκτικό σόλο του Lynch.
Έντονη η πινελιά από  Foreigner παρεμπιπτόντως….
Οι ρυθμοί ανεβαίνουν ξανά με το  "Recover" ένα χαρντροκάδικο κομμάτι που θα σας ταρακουνήσει για τα καλά. Το δε  φαλτσέτο του Sweet στο ρεφραίν μοναδικό και ελάχιστοι το κάνουν με τοοοοόσηηηηη δεξιοτεχνία! Ίσως το  "Divine" να ακούγεται το λιγότερο εντυπωσιακό από όλες τις συνθέσεις του δίσκου και περισσότερο πειραματικό.
Ευτυχώς όμως το  "September" επαναφέρει την μουσική τάξη στο δίσκο για όλους εμάς τους φίλους των λατρεμένων  Iron Maiden θα θυμίσει έντονα το "Wasted years". 
Ακόμη ένα υπέρλαμπρο άσμα, ίσως η καλύτερη σύνθεση του δίσκου έρχεται στο τέλος: το  "Only to rise" με εξαιρετικές μελωδικές γραμμές  και με ένα ακόμη καλύτερο κιθαριστικό  riff. Οι Sweet & Lynch αποτελούνται από  τους : Michael Sweet στη φωνή , τον George Lynch στην κιθάρα , τον James Lomenzo (Megadeth, White Lion) στο μπάσο και τον  and Brian Tichy (Whitesnake) στα τύμπανα.
 Επαναλαμβάνω τα ονόματα αυτής της υπερμπάντας για να δώσω τα εύσημα όχι μόνο στους μουσικούς που την απαρτίζουν, αλλά και για να εξάρω τον πρόεδρο της  Frontiers Music, τον Serafino Perugino, που είχε τη μουσική σύλληψη της συνύπαρξης τους.
Εάν θέλετε να ακούσετε ατόφιο- εξαιρετικό hard rock, σίγουρα θα επιλέξετε τους μάστορες του είδους Sweet & Lynch. Δε θα απογοητευτείτε.
Επίσης ως ακροατής θα ήθελα να εξάρω την συνδρομή της  rhythm section των  James Lomenzo (ex-Megadeth) στο μπάσο και του  Brian Tichy (ex-Whitesnake) – που είναι μάλλον τα πραγματικά αστέρια του δίσκου.
Υπάρχει πραγματικά μία απίστευτα μουσικότητα και χημεία μεταξύ των μελών του μουσικού εγχειρήματος αυτού, που ελπίζω να ακούσουμε πολλά περισσότερα από αυτούς και στο μέλλον.
Μέσα στα 10 πρώτα καλύτερα του 2015 ήδη για τον γράφοντα και η χρονιά ξεκίνησε ιδανικά.

Νότης Γκιλλανίδης