U.D.O.: "Decadent"

28/01/2015

Κατηγορία: Κριτικές

3423

Χωρίς να αφήνει τον χρόνο να φεύγει ανεκμετάλλευτος ο Udo Dirkschneider και η παρέα του, δύο χρόνια μετά το “Steelhammer” βάζει πλώρη για τον διάδοχό του, “Decadent”, κρατώντας την συνήθεια των τελευταίων ετών να βγάζει άλμπουμ κάθε δεύτερη χρονιά.

 

Τα υλικά κατασκευή του είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας όπως και οι παράγοντες.  Αυτή την φορά όμως, διάλεξε να επιτρέψει  στην χρήση ορχηστρικών δομών όπως έκανε παλαιότερα και προσπαθεί να γυρίσει τον ήχο του σε αυτό το κλασσικό στυλ του που αγαπήσαμε μέσα από τους πρώτους του solo δίσκους.
 Οι U.D.O. με είχαν αποτρέψει να τους ακούω μετά την κυκλοφορία του Mission No X όπου διαπίστωσα ότι δεν έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν, οι ιδέες τους έκαναν φαύλο κύκλο και το άλμπουμ εκείνο ήταν κατώτερο του μετρίου. Την ίδια άποψη διατηρώ δέκα χρόνια αργότερα.
 Το Decadent, αν είχε κυκλοφορήσει πολλά χρόνια νωρίτερα, θα ήταν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ όχι όμως τόσο καλό ώστε να γίνει κλασσικό, αλλά αξιομνημόνευτο. Στη σημερινή όμως φάση, μακριά από τα γεννοφάσκια του με τους Accept και χωρίς τον παλιό φίλο και συνοδοιπόρο του Stefan Schwartzman να υπάρχει στο σχήμα, έχουν αρχίσει να κουράζουν. Η παραγωγή είναι αρκετά καλή, τα τραγούδια του όμως είναι μέτρια. Παρόλο που υπάρχουν καλές ιδέες, αυτές είναι διάσπαρτες και όχι μαζεμένες και το ίδιο φαίνεται και στις τελευταίες του κυκλοφορίες που το κοινό δείχνει να μην τον προτιμά τόσο σε σχέση με το παρελθόν.
Εξαίρεση στις δώδεκα συνθέσεις του αποτελεί το φοβερό  Pain λίγο το Speeder και το ιδιαίτερο και «διαφορετικό» Mystery”, όμως δεν είναι αρκετά για να σώσουν την παρτίδα που εδώ ταλαιπωρεί αρκετά τον ακροατή,  ακόμα και με το να παραμείνουν πιστοί στο ύφος τους. Αν αναλογιστείτε και το πόσα χρόνια έχουν να μας επισκεφτούν για συναυλία, καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι έχει σχέση με τις πωλήσεις που έχουν αντίκτυπο σε αυτό το κομμάτι. Ίσως να ήταν καλύτερο  ο Udo να είχε επιστρέψει στους Accept όταν είχε την ευκαιρία του και δυστυχώς οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες διότι αυτό που ακούω σήμερα δεν αγγίζει το ίδιο καλά το ένδοξο παρελθόν του. Είναι ένα μέτριο άλμπουμ, με τα fillers του, τα ρυθμικά του μέρη και τις γνωστές πτυχές τους, αλλά μέχρι εκεί. Φαίνεται ότι ο γερόλυκος, έχει κουραστεί και μοιάζει να στέρεψε από καλές ιδέες.
  Εν κατακλείδι, στο σύνολο του αποτελείται από δώδεκα συνθέσεις στην κανονική έκδοση και δεκαπέντε στην limited. Αν θέλετε να του δώσετε μια ευκαιρία για την τιμή των όπλων, κάντε το. Εγώ θα προτιμήσω τους Accept και το “Blind Rage”.

Γιώργος Βαλιμίτης