Οι Tristana αναμιγνύουν αυτή την μαγική  ατμόσφαιρα με φαντασία. Καθώς το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι, οι Tristana συνδυάζουν εξαιρετικά τα μελωδικά μέρη με σκληρά περάσματα και screaming  φωνητικά.
 Το ταξίδι τους ξεκίνησε το 2003 με το ντεμπούτο άλμπουμ “Back To The Future”, για να ακολουθήσει, λίγα χρόνια αργότερα, το “Zircon Street” το οποίο επαινέθηκε από το κοινό και τους κριτικούς για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο η μπάντα συνδυάζει το death metal, με το gothic και τους σύγχρονους ήχους. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, οι Tristana έχουν μοιραστεί τη σκηνή με πολλά αξιόλογα συγκροτήματα, συμπεριλαμβανομένων των γερμανών Scorpions, και έχουν εμφανιστεί σε μεγάλα και σημαντικά φεστιβάλ όπως είναι το “Masters Of Rock”.
 
Αφού υπέγραψαν συμφωνία με την Bakerteam Records, η μπάντα είναι τώρα έτοιμη να κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ, που ήταν έτοιμο εδώ και πολύ καιρό, το οποίο είναι και το πιο φιλόδοξο μέχρι σήμερα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Ο δίσκος τιτλοφορείται “Virtual Crime” και στο σύνολό του προσφέρει 11 συνθέσεις [μαζί με το Ending (Outro)]. Ο ήχος τους κυμαίνεται σε καλά επίπεδα χρησιμοποιώντας στο μέγιστο την σημερινή τεχνολογία. Το στυλ τους όπως προανέφερα παραπάνω, συνδυάζει το gothic με το death και τα mainstream σύγχρονα στοιχεία. Εδώ όμως προσθέτουν και λίγο από grind core.
 Στο άκουσμά του, διέκρινα πολλά synthesizers, ορισμένες καλές μελωδίες και στοιχεία κρουστών – τυμπάνων τα οποία συχνά παραπέμπουν σε Slipknot. Είναι μια διαφορετική πρόταση θα έλεγα στο ολοένα και πιο απαιτητικό ακροατήριο. Τα περισσότερα κομμάτια του, ξεκινούν σιγά φέρνοντας στο θυμικό σου μπαλάντες, ξετυλίγοντας τα όμως σταδιακά, ο ήχος τους σκληραίνει και εξελίσσεται σε πιο άγριες διαθέσεις. Μικρά κιθαριστικά σόλο κάνουν παρέλαση, δίνοντας γέφυρα να σταθεί μουσικά το υπόλοιπο σχήμα. Αυτό είναι κάτι πολύ θετικό από την μία, όμως μαθημένος σε solos στην μεταλ και ροκ σκηνή, θα ήθελα να υπήρχαν περισσότερα. Ίσως αυτό να είναι και που δεν μου έκαναν την καλύτερη εντύπωση, χωρίς αυτό απαραίτητα να συμβαίνει σε όλους. Σου τραβάνε την προσοχή να τους ακούσεις, κυρίως λόγο της διαφορετικότητας του τύπου τους. Μπορεί τελικά να προτιμώ τον πιο κλασσικό ήχο, χωρίς να απορρίπτω εύκολα νέες ιδέες και να έχω γίνει πιο απαιτητικός στα ακούσματά μου. Είναι δύσπεπτοι και δύσκολα βγάζει κανείς ασφαλές συμπέρασμα από τις πρώτες ακροάσεις.
 
Η φωνή του τραγουδιστή Peter Wilsen, έχει κάτι το ιδιαίτερο και νομίζω ότι θα ταίριαζε καλύτερα σε μια άλλη μπάντα με περισσότερες προδιαγραφές για να αναδειχτεί παραπάνω. Για εμένα, δεν είναι ο ήχος που προτιμώ και το συγκρότημα που θα ακολουθήσω σαν οπαδός. Δεν είναι όμως και αυτό που θα ακούσω σε μια συναυλία και θα βασιλέψει το χασμουρητό.
Στα συν το ντουέτο του “Jannie’s Dying” με γυναικεία φωνητικά (δεν αναφέρεται κάπου ποια ερμηνεύει μαζί τους). Στα πολύ αρνητικά η σελίδα τους η οποία σου έχει τους τίτλους στα αγγλικά και ανοίγοντας κάτι να διαβάσεις είναι στην γλώσσα τους. Συγνώμη, μα όταν αναφέρεσαι σε όλο τον κόσμο ανά την υφήλιο επιλέγεις μια γλώσσα η οποία είναι γενικότερα αποδεχτή και αυτή συνήθως είναι τα αγγλικά.
 
 
Γιώργος Βαλιμίτης